ยุคแรกของมู.ที่คุมเชลซีนั้น     มีจุดเด่นในเรื่องเกมรับการป้องกันที่ยอดเยี่ยม   ต้องเป็นระดับโคตรทีมจริงๆถึงจะยิงเชลซีได้เกินกว่า2ลูก
ส่วนเกมรุกก็เป็นไปในลักษณะที่รวดเร็วเฉียบขาดและคมกริบ     ใช้จังหวะต่อบอลไม่กี่ครั้งแล้วจบด้วยการยิงประตูทันที    ส่วนใหญ่จะใช้วิธียิงไกลนอกกรอบเขตโทษและลูกเซ็ตเพลย์ที่ยอดเยี่ยมหวังผลได้        ในยุคนั้นทีมในระดับกลางตารางไปยันท้ายตารางยังไม่มีการพัฒนาการในการเล่นเกมรับที่ดีเหมือนในยุคสมัยนี้     ก็เลยมักจะแจก3แต้มให้เชลซีเป็นประจำในยามที่เจอ

ส่วนในยุคที่2ของมู.นั้น     ในEPL.ได้มีการพัฒนาการในการเล่นเกมรับของทีมต่างๆตั้งแต่ระดับกลางตารางลงไปยันท้ายตารางได้ยอดเยี่ยมกว่าเดิมขึ้นมาก    รวมถึงจังหวะเกมสวนกลับที่ฝึกกันเอาไว้เป็นพิเศษในยามที่เจอกับทีมใหญ่      ดังนั้นทีมเหล่านี้จึงไม่ใช่"ขนมกรุบกรอบที่เคี้ยวได้มันส์และเพลิดเพลิน"สำหรับทีมใหญ่ต่อไปอีก     ดังนั้นไม่ใช่แค่เฉพาะเชลซีที่ดูแล้วไม่ค่อยเป๊ะ   ทีมใหญ่ทีมอื่นก็ไม่เป๊ะคล้ายๆกัน     หากทีมพวกนี้เกิดยันทีมใหญ่ได้อยู่ในครึ่งแรก   โดยที่ไม่ตกเป็นรองในเรื่องเสียประตูและไม่เสียเปรียบในตัวผู้เล่น     ในหลายๆเกมทีมใหญ่ก็มีสิทธิ์ที่จะไม่มีแต้มหรือได้แค่1แต้มเท่านั้นเองละ