เนื่องจากบ้านผมอยู่ที่รังสิตแต่ที่ทำงานผมอยู่ที่อโศก (ไกลมาก)
ทุกวันผมต้องนั่ง รถเมล์ ต่อ BTS ที่หมอชิต เพื่อให้ทันเข้างานก่อน 10 โมง
แต่ปัญหาที่อยู่ที่ว่า หลายปีก่อนผมโดนรถชนจนต้อง ใส่กระดูกเทียมกับเหล็กดามด้านในที่ขาขวา
แต่ปัญหาที่ผมพบตอนนี้คือ สายตาที่ดูเหมือนจะด่าผมอยู่ในใจของคนอื่น
บางทีก็มายืนโหนตรงหน้าเหมือนจะบอกว่า "จะลุกมั๊ย?"
ที่เจอสดๆเมื่อเช้าคือ "อาม่า"ท่านนึงแรกๆก็มองหน้า
ซักพักท่านเดินมาพูดว่า
"ขอม่านั่งได้มั๊ย ม่าแก่แล้ว มีของเยอะด้วย"ถุงใส่เศษผ้าใหญ่มาก)
ผมก็เลยบอกว่า
"ขอโทษนะครับ ผมลุกให้ไม่ได้จริงๆเพราะ........"
!!!!ตุ้ม!!!!
อามม่าทุ่มถุงหนักๆใส่ขาขวาผมโดยที่ผมยังไม่ได้อธิบาย และที่สำคัญ
กระดูกเทียมและเหล็กดาม หลุดเป็นที่เรียบร้อย  
ในตอนนั้นผมเจ็บจนหูดับไม่ได้ยินเสียงอะไร
แต่เห็นมีผู้หญิง(น่าจะเป็นหลาน) มาขอโทษแล้วพาอาม่าลงรถไป
ผมก็เข้าใจนะว่า ถุกคนไม่รู้ เพราะผมใส่กางเกงขายาว
แต่ผมไม่เข้าใจอาม่า
ทุ้มทำไม?
ตอนนี้ผมต้องนอนโรงพยาบาลอีก 1 อาทิตย์กว่าๆ
ผมอยากรู้ว่าถ้าคุณไม่รู้แล้วเห็นผม
คุณจะคิดยังไง?