..... ฉะ เงิง เงิง เงย  ฉะ  เงิง  เงิ้ง  เง้ย   ๆ    ๆ    ๆ .....

ฉันปิดวิกลิเก หันเหมาเล่นฉ่อย หัวล้านใจน้อย ยอมล่าถอยไอ้ใบ้
ฉ่อย ! ฉันเล่นร้องรำทำเอง  ไม่ถูกเพ่งเล็ง  ไม่ง้อพวงมาลัย

อดมื้อกินมื้อก็ยังมีความสุข  มีปํญญาหามุก ไม่จุกอก ไม่ตกใจ
แต่หัวใจเศร้า เฝ้าคิดถึงบังอร  แม่ทิพย์เกสร พาร้อนอกร้อนใจ

เวลานอนไม่ได้กิน เวลากินไม่ได้นอน คิดถึงสมร เฉิดไฉไล
สองสะอางค์ต่างคงมีความสุข  คนที่เป็นทุกข์ คือฉันนั่นประไร

คิดถึงคินคานผู้หาญกล้า  สวมบทพระเจ้าตา เธอสบายดี ไหม
คิดถึงแฝดหลานเจ้ย  เคยสนาน ตอนนี้แฝดหลาน อ่านอยู่ตารู้ใจ

คิดถึงป้าเหน่ ยอดขมองอิ่ม  คิดถึงใจยิ้ม พิมพ์ประไพ
คิดถึง เพ็ญพิชญามารศรี  ป่านนี้คนดีเป็นอย่างไร

คิดถึง ณ วัตร จิตรกรสาว  ยังคงผ่องพราว หรือว่าคล้ำไป
ฉันไม่คิดถึง บรรดาหนุ่มหนุ่ม  กลัวจะถูกรุม หาว่า ฉันเป็นฉันอาย

อีกท่านไม่เอ่ยไม่ได้ ฉันจะหน้าแหก ท่าน นานา  เป็นคนแรกที่มอบพวงมาลัย  ( พวงมาลัยรถยนต์ )
ฉ่อย กล่าวนามมาทั้งหมดนี้  ล้วนมีไมตรีกันมาแต่ไหนแต่ไร

เอ่ชา เอ้ช้า ชา ช่า ชา หน่อยแม่มมมมมมมมมมม

  .....  [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้พ้ม อัปเปหิ ไอ้ใบ้ไปแล้วขอรับ หวังใจว่า คงไม่มีท่านใด สงสารมันจนเรียกตัวมันกลับมานะครับ