เมื่อคืนผมไปดู Into the Wood รอบประมาณ 3 ทุ่มที่เซ็นทรัลเวิล์ด ไปคนเดียวครับ ตอนจองที่นั่งได้โซนกลางๆ ซ้ายขวาไม่ได้ติดใคร แต่สงสัยหนังคงจะน่าดู ตอนเข้าไปในโรง ที่นั่งที่คิดว่าว่างก็มีคนนั่งเต็มติดกันหมด (ยังมองโลกในแง่ดี คิดซะว่าดูหนังแบบอบอุ่น) ฝั่งซ้ายเป็นแหม่มผมทอง เธอน่าจะมาคนเดียว ส่วนฝั่งขวาเป็นชายไทย 2 คน ดูว่าเป็นเพื่อนกัน เพราะผมได้ยินเขาคุยกันจ้อ (แทนตังเองด้วยศัพท์สมัยพ่อขุน) ตั้งแต่ช่วงโฆษณาตัวอย่างหนัง จนกระทั่งหนังฉายแล้ว ก็ยังคงคุยกันไม่หยุดครับ!

ซึ่งสิ่งที่ทำให้ผมต้องหงุดหงิดจริงๆก็คือระดับเสียงของพวกเขาที่พยายามตะเบ็งแข่งกับเสียงเพลงในหนัง (Into the Wood เป็นหนังเพลง ก็เลยเริ่มร้องเพลงกันตั้งแต่ฉากแรก) ผมจึงตัดสินใจขอเสียมารยาทขัดบทสนทนาของเขาทั้งสอง ผมสกิดชายคนข้างๆให้หันกลับมาหาผม ผมไม่ได้ส่งเสียงพูดนะครับ แค่เอานิ้วชี้ขึ้นแตะที่ริมฝีปากตัวเอง เพื่อให้สัญญาณขอให้พวกเขาลดเสียงลงบ้าง ชายคนข้างๆผมก็พยักหน้ารับ หันกลับไปบอกเพื่อน สิ่งที่ผมได้ยินกลับมาเต็มสองหู แทรกเสียงเพลงในหนังที่กำลังดังก้อง จากชายอีกคนคือ
"เสียงกุดังขนาดนั้นเลยเหรอวะ?" .... ผมงี้ได้แต่ตอบกลับไปในใจครับ "เออสิวะ! เพลงดังขนาดนี้ กุยังได้ยินเมิงชัดทุกคำ"    

ผมเลยเกิดคำถามจริงจังขึ้นมาครับ เพราะนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกกับการดูหนังแบบไม่มีค่อยมีความสุข หลายคนยังคงลืมมารยาทง่ายๆในโรงหนัง เช่น ปิดโทรศัพท์ หรือ งดส่งเสียงดัง คือผมอยากรู้จริงๆครับว่าคนที่ทำอะไรแบบนี้เขาไม่รู้ตัวจริงๆ หรือเขาไม่แค่สนใจ?