สวัสดีครับ
ผมมีเรื่องที่อยากเเชร์ให้เพื่อนๆพี่ๆน้องๆในพันทิปได้อ่านบ้างหลังจากที่ผมซุ่มมานาน เป็นเรื่องราวที่ผมพึ้งได้เจอกับตัวได้ไม่นานเกี่ยวกับเรื่องความรักที่มันมักง่ายของผมเอง ขอโทษด้วยนะครับหากเล่าเรื่องไม่ค่อยเข้าใจถูกบ้างผิดบ้างขออภัยด้วยนะครับ
เรื่อง "รักระยะสั้น"
ขอเกริ่นก่อนนะครับว่าเป็นเรื่องที่พึ้งเกิดสดๆร้อน เริ่มเเรกเดือนพฤศจิกายน 2557 ผมได้ผมนึกพิเรนอยากเเกล้งคนในเฟสดูบ้างเกรียนๆ ตามภาษาวัยรุ่นทั่วไปเเล้วผมก็ไปทักเจอผู้หญิงคนนึงขอใช้นามว่า บี นะครับผมก็ทักเธอไป หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ตอบผม เเบบกวนๆ เหมือนกันผมก็สงสัยเลยส่งเฟสเธอดู เธอน่ารักมาก จากในรูป เธอเป็นคนตัวเล็ก ผิวขาว เรียนอยู่โรงเรียนในจังหวัดเดียวกัน ผมก็เริ่มหวั่นๆเพราะผมพึ่งเฮิร์ทจากเเฟนเก่ามาเลยชวนเธอคุยยาว
คุยกันไปได้ไม่นาน 1 อาทิตย์ผมจึงขอไลน์เธอ เธอก็ให้มา ตอนนั้นผมไม่กล้าทักเธอในไลน์หรอกครับผมเลยเเอดปล่อยไว้ จนคุยกันไม่นาน ก็เริ่มเล่นมุขใส่กัน เสี่ยวมากกกกกก ผมนี่เเทบอ้วก เเต่ผมเองก็ ไม่ยอมเล่นกันไปเล่นกันมาจนผมรู้สึกอีกทีชอบเธอไปเเล้ว หลังจากนั้นไม่นานผมก็ขอเบอร์เธอ เธอให้มาเเต่เเอบเกร็งนิดๆ ผมตอนนั้นดีใจมากเลยโทรคุยกันเเบบไม่ได้คิดอะไร เเละประโยคสุดท้ายหลังจากที่ผมได้เบอร์เเล้วโทรคุยกันคือ "พรุ่งนี้โทรมาปลุกเค้าหน่อยนะ" ผมก็คิดอยู่เธอจะโทรมาจริงหรอ หลังจากนั้นก็เเยกย้ายกันนอน อยู่ๆรู้สึกตัวอีกทีเหมือนมีโทรศัพท์เข้าผมก็รับเเต่ไม่ได้ดูชื่อ เสียงที่ผมได้ยินก็คือ " ตื่นได้เเล้วสายเเล้ว " เเล้วเธอก็วาง หลังจากนั้นผมก็ขอให้เธอปลุกทุกวัน จนมาถึงวันนึงผมตัดสินใจชวนเธอไปดูหนังเธอก็ตอบตกลง
ถึงวันที่เราไปดูหนังกันผมจำได้ดี ตอนนั้นเราไปดูหนังเรื่อง ไอฟายเเต๊งกิ้ว กันผมจำบรรยากาศได้ดีในตอนนั้นผมเขิลมากไม่กล้ามองหน้าเธอเลย มีเเต่พูดกวนกันไปมา จนดูหนังเสร็จผมชวนเธอไปกินเค้ก หลังจากนั้นก็เเยกย้ายกันกลับบ้าน ก็เเฟสไทม์คุยกัน จนมาถึงช่วงใกล้ปีใหม่ ผมต้องไปต่างจังหวัดทำให้เราไม่ได้เค้าท์ดาวด้วยกัน ผมก็เสียใจนะกะจะขอเป็นเเฟนตอนปีใหม่ซ่ะหน่อยเเต่ก็พลาดไป เเต่เราก็โทรคุยกันทุกวันจนเช้าวันที่ 1 มกราคม 2558
ผมตัดสินใจขอเธอเป็นเเฟน เธอก็อ้ำอึ้งเเต่ก็ตอบตกลง เราก็นัดกันอีกว่าจะไปดูหนังกันหลังจากที่ผมกลับมา พอถึงวันที่นัดก็ไป เจอกันที่เดิม ตอนนั้นคือเเบบใสๆรักกันใหม่ๆ ก็ทำเเบบเดิม ดูหนัง กินเค้กส่งเธอกลับบ้าน จนตอนเย็นเธอเพ้อถึงคนๆนึงในเฟสผมก็บอกว่าอย่าคิดมาก คือตอนนั้นผมเป็นห่วงเขามาก เธอเป็นเเบบนี้ทุกวัน หลังจากนั้นเวลาคุยเธอก็เปลี่ยนไป เธอไม่เคยถามผมว่า " ทำไรอยู่ กินไรยัง อยู่ไหน " เลยมีเเต่ผมเป็นฝ่ายเดียวที่ถามผมก็เลยบ่นๆเธอไป พยายามปรับความเข้าใจเเต่เหมือนเธอไม่สนใจผมเลย ผมก็บ่นๆเรื่อยๆจนมาถึงวันที่ 17 มกราคม เราทะเลาะกันผมถามเธอว่าเป็นไรเธอไม่บอกก็เถียงๆกันไปผมเลยถามจะเอายังไง เธอบอกกับผมว่า " พอเถอะนะบีไม่ต้องพยายามเเล้ว " ผมก็อึ่งไปสักครู่เลยถามต้องการอะไรเลิกหรอ " เธอบอกว่าใช่เธอบ่นถึงตัวเองว่าเธอเป็นเเฟนที่ไม่ดี ผมก็บอกเธอใจเย็นก่อนตอนนั้นผมไม่นอนจนถึงเช้าเพื่อง้อเธอเเต่ไม่เป็นผล ผมอยากไปหาเธอมากตอนนั้นเเต่ไม่ว่างจริงๆ ผมปรึกษาพี่หลายคนพี่เขาก็บอกหลายๆอย่างให้ผมคิด จนผมตัดสินใจทักเธอไปขอคืนดีเเต่มันไม่ได้เป็นผลอะไรเลย ผมท้อมากตอนนั้นอยากไปหาเธออยู่บ้านเเต่สิ่งที่ผมกลัวคือไม่อยากให้เธอเห็นน้ำตาของผม ผมเคยเเอบตามดูเธอกลับบ้านเพราะเป็นห่วงดูเธออยู่ไกลๆเวลาเลิกเรียน
เเต่ตอนนี้ที่ทำได้คือทำใจเราคบกันในระยะเวลา 17 ซึ่งอาทิตย์หน้าผมสัญญากับครอบครัวผมไว้ว่าจะพาเธอมาให้รู้จัก เธอเป็นคนเเรกที่ผมยอมพามาหาครอบครัว เเต่ทุกอย่างก็ล่มไป จบละครับ
มันคงเป็นเพราะผมมักง่ายเอยรึเปล่าหรืออะไรเป็นเหตุผล เรื่องทั้งผมนี้ผมย่อเอาเฉพาะที่สำคัญๆไว้เท่านั้นตามจริงมีรายละเอียดเยอะกว่านี้ครับ
ผมก็ทำใจไม่คิดว่ามันจะเป็นสุขที่สั้นเเละเป็นทุกข์ที่มาถึงไวกว่าที่คิด ขอบคุณที่เพื่อนๆเสียสระเวลามาอ่านนะครับ
ทั้งผมนี้ผมขอเเค่ให้เธอได้มีโอกาศได้มาอ่านกระทู้นี้ด้วย.........................................BRM
"รักระยะสั้น"
เรื่อง "รักระยะสั้น"
ขอเกริ่นก่อนนะครับว่าเป็นเรื่องที่พึ้งเกิดสดๆร้อน เริ่มเเรกเดือนพฤศจิกายน 2557 ผมได้ผมนึกพิเรนอยากเเกล้งคนในเฟสดูบ้างเกรียนๆ ตามภาษาวัยรุ่นทั่วไปเเล้วผมก็ไปทักเจอผู้หญิงคนนึงขอใช้นามว่า บี นะครับผมก็ทักเธอไป หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ตอบผม เเบบกวนๆ เหมือนกันผมก็สงสัยเลยส่งเฟสเธอดู เธอน่ารักมาก จากในรูป เธอเป็นคนตัวเล็ก ผิวขาว เรียนอยู่โรงเรียนในจังหวัดเดียวกัน ผมก็เริ่มหวั่นๆเพราะผมพึ่งเฮิร์ทจากเเฟนเก่ามาเลยชวนเธอคุยยาว
คุยกันไปได้ไม่นาน 1 อาทิตย์ผมจึงขอไลน์เธอ เธอก็ให้มา ตอนนั้นผมไม่กล้าทักเธอในไลน์หรอกครับผมเลยเเอดปล่อยไว้ จนคุยกันไม่นาน ก็เริ่มเล่นมุขใส่กัน เสี่ยวมากกกกกก ผมนี่เเทบอ้วก เเต่ผมเองก็ ไม่ยอมเล่นกันไปเล่นกันมาจนผมรู้สึกอีกทีชอบเธอไปเเล้ว หลังจากนั้นไม่นานผมก็ขอเบอร์เธอ เธอให้มาเเต่เเอบเกร็งนิดๆ ผมตอนนั้นดีใจมากเลยโทรคุยกันเเบบไม่ได้คิดอะไร เเละประโยคสุดท้ายหลังจากที่ผมได้เบอร์เเล้วโทรคุยกันคือ "พรุ่งนี้โทรมาปลุกเค้าหน่อยนะ" ผมก็คิดอยู่เธอจะโทรมาจริงหรอ หลังจากนั้นก็เเยกย้ายกันนอน อยู่ๆรู้สึกตัวอีกทีเหมือนมีโทรศัพท์เข้าผมก็รับเเต่ไม่ได้ดูชื่อ เสียงที่ผมได้ยินก็คือ " ตื่นได้เเล้วสายเเล้ว " เเล้วเธอก็วาง หลังจากนั้นผมก็ขอให้เธอปลุกทุกวัน จนมาถึงวันนึงผมตัดสินใจชวนเธอไปดูหนังเธอก็ตอบตกลง
ถึงวันที่เราไปดูหนังกันผมจำได้ดี ตอนนั้นเราไปดูหนังเรื่อง ไอฟายเเต๊งกิ้ว กันผมจำบรรยากาศได้ดีในตอนนั้นผมเขิลมากไม่กล้ามองหน้าเธอเลย มีเเต่พูดกวนกันไปมา จนดูหนังเสร็จผมชวนเธอไปกินเค้ก หลังจากนั้นก็เเยกย้ายกันกลับบ้าน ก็เเฟสไทม์คุยกัน จนมาถึงช่วงใกล้ปีใหม่ ผมต้องไปต่างจังหวัดทำให้เราไม่ได้เค้าท์ดาวด้วยกัน ผมก็เสียใจนะกะจะขอเป็นเเฟนตอนปีใหม่ซ่ะหน่อยเเต่ก็พลาดไป เเต่เราก็โทรคุยกันทุกวันจนเช้าวันที่ 1 มกราคม 2558
ผมตัดสินใจขอเธอเป็นเเฟน เธอก็อ้ำอึ้งเเต่ก็ตอบตกลง เราก็นัดกันอีกว่าจะไปดูหนังกันหลังจากที่ผมกลับมา พอถึงวันที่นัดก็ไป เจอกันที่เดิม ตอนนั้นคือเเบบใสๆรักกันใหม่ๆ ก็ทำเเบบเดิม ดูหนัง กินเค้กส่งเธอกลับบ้าน จนตอนเย็นเธอเพ้อถึงคนๆนึงในเฟสผมก็บอกว่าอย่าคิดมาก คือตอนนั้นผมเป็นห่วงเขามาก เธอเป็นเเบบนี้ทุกวัน หลังจากนั้นเวลาคุยเธอก็เปลี่ยนไป เธอไม่เคยถามผมว่า " ทำไรอยู่ กินไรยัง อยู่ไหน " เลยมีเเต่ผมเป็นฝ่ายเดียวที่ถามผมก็เลยบ่นๆเธอไป พยายามปรับความเข้าใจเเต่เหมือนเธอไม่สนใจผมเลย ผมก็บ่นๆเรื่อยๆจนมาถึงวันที่ 17 มกราคม เราทะเลาะกันผมถามเธอว่าเป็นไรเธอไม่บอกก็เถียงๆกันไปผมเลยถามจะเอายังไง เธอบอกกับผมว่า " พอเถอะนะบีไม่ต้องพยายามเเล้ว " ผมก็อึ่งไปสักครู่เลยถามต้องการอะไรเลิกหรอ " เธอบอกว่าใช่เธอบ่นถึงตัวเองว่าเธอเป็นเเฟนที่ไม่ดี ผมก็บอกเธอใจเย็นก่อนตอนนั้นผมไม่นอนจนถึงเช้าเพื่อง้อเธอเเต่ไม่เป็นผล ผมอยากไปหาเธอมากตอนนั้นเเต่ไม่ว่างจริงๆ ผมปรึกษาพี่หลายคนพี่เขาก็บอกหลายๆอย่างให้ผมคิด จนผมตัดสินใจทักเธอไปขอคืนดีเเต่มันไม่ได้เป็นผลอะไรเลย ผมท้อมากตอนนั้นอยากไปหาเธออยู่บ้านเเต่สิ่งที่ผมกลัวคือไม่อยากให้เธอเห็นน้ำตาของผม ผมเคยเเอบตามดูเธอกลับบ้านเพราะเป็นห่วงดูเธออยู่ไกลๆเวลาเลิกเรียน
เเต่ตอนนี้ที่ทำได้คือทำใจเราคบกันในระยะเวลา 17 ซึ่งอาทิตย์หน้าผมสัญญากับครอบครัวผมไว้ว่าจะพาเธอมาให้รู้จัก เธอเป็นคนเเรกที่ผมยอมพามาหาครอบครัว เเต่ทุกอย่างก็ล่มไป จบละครับ
มันคงเป็นเพราะผมมักง่ายเอยรึเปล่าหรืออะไรเป็นเหตุผล เรื่องทั้งผมนี้ผมย่อเอาเฉพาะที่สำคัญๆไว้เท่านั้นตามจริงมีรายละเอียดเยอะกว่านี้ครับ
ผมก็ทำใจไม่คิดว่ามันจะเป็นสุขที่สั้นเเละเป็นทุกข์ที่มาถึงไวกว่าที่คิด ขอบคุณที่เพื่อนๆเสียสระเวลามาอ่านนะครับ
ทั้งผมนี้ผมขอเเค่ให้เธอได้มีโอกาศได้มาอ่านกระทู้นี้ด้วย.........................................BRM