ก่อนอื่นต้องขอขอโทษถ้าเกิดพิมพ์ไรให้คนอื่นไม่พอใจกับสิ่งที่ผมเขียนนะครับ
นี่ก็เป็นการเขียนครั้งแรกบนพันทิพของผมเลย ผมเองแค่ไม่รุ้จะไปพูดที่ไหนอยากได้ความเห็นแค่นั้นจริงๆครับ....เริ่มแระนะครับ
ผมมีแฟนคนนึงเทอเป็นผู้หญิงที่ผม มีความรู้สึกว่า คนนี้จะเป็นผู้หญิงที่ผมตั้งใจจะรักเค้าไปตลอดชีวิตเลยก็ว่าได้
ผมใช้เวลาจีบเทอเกือบๆหนึ่ง 8 เดือน ทั้งๆที่ในชีวิตนี้ผมไม่เคยคิดว่าจะ ตามจีบใครได้นานขนาดนี้ ผมเข้าใจว่า บางคน 3 ปีก็มีนะ แต่แบบนี้สำหรับผมถือว่านานครับ ผมจีบเค้าทั้งๆที่เราห่างไกลกันมากๆ ข้ามประเทศกันเลยทีเดียว ตอนหลังเค้ากลับมาประมานเดือนนึง ผมเลยขอเค้าเป็นแฟนเลยครับ
ทุกๆอย่างมันคงเริ่มจริงตอนนี้...
ผมสารภาพว่าเมื่อก่อนเคยนิสัยไม่ดีเรื่องผู้หญิงไว้บ้าง คนๆนี้ผมเลยตั้งใจจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ความรักของเราไปด้วยกันด้วยดีครับ
มีอะไรผมก็ทุ่มเทให้เค้าหมดทุกอย่าง เท่าที่ผมทำได้ตอนนี้ อาทิตย์แรกหลังจากเราคบกันผมก็ไปเจอที่บ้านเค้าแล้ว ทั้งนี้ก็เพราะอยากให้เค้ารุ้ว่าผมตั้งใจจริงใจกับเค้ามากๆ ทั้งๆที่ผ่านมา ผมสัญญากับตัวเองว่าไม่ว่าคบใครถ้าไม่เจอคนที่ผมจะรักเค้าจริงๆผมจะไม่ยุ่งวุ่นวายกับที่บ้านเค้าแน่นอน
เค้าเป็นผู้หญิงที่ผมไม่รุ้ว่าสวยไม๊ แต่สำหรับผม เค้าสวยมากครับ ก็แฟนผมนิ 555+
คบกันแรกๆระดับความสัมพันธ์เราก็ค่อยๆดีขึ้นๆ สนิทกันมากขึ้น เพราะว่า ผมกับบ้านเค้าค่อนข้างติดต่อกันบ่อยขึ้นเรื่อยๆ แบบไปส่งที่บ้านไรงี้ครับ
ผมก็พยายามไปส่งเค้าตลอดหลังเลิกงานใจกลางกรุงเทพ นั่งไป รังสิต แล้วกลับ ตลิ่งชัน เวลาไปเที่ยวไหนกัน ผมมีความสุขมากที่ผมได้อยู่กับเค้า ผมบ้าๆบอๆ แต่ก็แค่เพราะอยากให้เค้ายิ้มไปพร้อมกับผม ทุกรอยยิ้มที่ผมทำให้เค้ายิ้มได้เวลาที่ผมอยุ่ทำให้เค้ายิ้ม ผมรักร้อยยิ้มของแฟนผมมากครับ ตอนผมกอดเค้า เค้าเป็นผู้หญิงที่ผมกอดด้วยแล้วอุ่นมาก(กลมดีน่ารัก 555+) อุ่นจิงๆครับ เพราะความรักที่เค้ามีให้ผมมันก็มากเหมือนกัน แต่แค่ โลกส่วนตัวเค้าสูงและกำแพงเค้าสูงมาก ... ผมเองก็ทำยังงี้ตลอดเวลา มากที่สุดเท่าที่ทำได้ ผมไม่รุ้หรอกครับว่าการที่ผมดูแลใกล้ชิดเค้าตลอด มันจะทำให้เค้า อึดอัด มากแค่ไหนผมคิดแค่ว่า จะต้องดูแลผู้หญิงคนนี้ไปตลอดชีวิตให้ได้
...
และแล้ว...วันที่ผมเสียใจ ก็เริ่มเข้ามาหาผมเรื่อยๆ มีครั้งนึงเค้าบอกเลิกผม เพราะบอกว่าผมอาจจะดีไปสำหรับเค้า แต่ผมคิดอยุ่ว่า ผมไม่ได้ดี แต่แค่ดีกับเค้าแค่นั้น ซึ่งแน่นอนไม่มีทางที่ผมจะยอมเลิก ผมเองเสียใจมากที่ได้ยินเรื่องแบบนี้มา พอวันเวลาผ่านไป ผมเองก็ไม่เข้าใจหรอกครับว่า การเป็นผู้หญิงที่มีโลกส่วนตัวสูง กำแพงสูง ผมใช้เวลาเกือบสองปี รวมเวลาจีบ กว่าจะทำให้เค้าเริ่มเปิดใจให้ผม เค้ามีเรื่องปิดบังผมเรื่อยๆ มันเป็นแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่ผมก็รุ้สึกได้ ว่าเค้ารักผมไม่เต็มที่สักที แม้ว่าผมจะรุ้นะว่าเค้ารักผมมากเหมือนกัน แต่แค่บางครั้ง ผมเสียใจตลอด ที่รุ้ว่าผู้หญิงที่ผมกำลังรักเค้าหมดหัวใจ เค้ารักผมไม่เท่ากัน ความรักที่เค้ามีให้ มันมาก แต่มันไม่หมด ทำไมหน่ะหรอ....
เพราะว่าเวลาที่เราต้องห่างกัน เค้ามีโทรหาผมน้อยมาก ทำงานก็ติดงานอยู่แต่กับที่ทำงาน พักเที่ยงก็แทบไม่เคยโทรมา ผมก็ต้องการได้ยินเสียงเค้าแค่ตอนเทียง หรือหลังเลิกงานไรแค่นี้แหร่ะครับ วันๆถ้าผมไม่โทรไปมีไม่กี่ครั้งที่เค้าจะโทรมา ส่งมาแต่ไลน์ คือแบบ ผมไม่เข้าใจว่า คุยไลน์กับโทรศัพท์เนี่ย มันต่างกัน เค้าไม่เข้าใจบ้างหรือไง หรือผมคิดไปเองว่ามันไม่เหมือนกัน? วันหยุดก็หายไปทั้งวัน อยุ่แต่กับทีวี หนัง ที่บ้าน มีติดต่อก็แค่ในไลน์ โทรหาก็ต้องโทรไปเอง ไม่งั้นวันๆคงไม่ได้คุยกัน
วันไหนเค้าเหนื่อย เค้าก็จะไม่อยากคุยด้วย ขี้เกียจคุยด้วย บางครั้งก็ไม่สนใจเลย ผมต้องคอยตามถามเค้าว่า วันๆไม่คิดถึงอยากได้ยินเสียงกันบ้างหรอ? คำตอบได้แค่ เดี๋ยวก็ชิน -_-"
เอาจริงๆเรื่องแบบนี้มันผ่านมาทำให้ผมเสียใจมาก ตอนแรกผมเองก็ไม่รุ้สึกเสียใจขนาดนี้ แล้วผมเองก็ไม่รุ้ว่าผมติดเค้าเองมากไปไม๊ หรือเค้าไม่สนใจผมขนาดนี้มันปกติรึป่าว หรือต้องทำยังไงให้ผมไม่ติดเค้ามากขนาดนี้ ผมเองมีคำถามกับตัวเองมากมายเลยครับและเสียใจมาก ที่ตอนนี้ก็ ปี กว่าๆแล้วที่เราคบกัน แต่ผมยังทำให้เค้าสนใจผมไม่ได้เลย
ผมก็แค่หวังครับ ว่าทุกวันนี้ผมพยายามจะมากพอเพื่อให้เราทั้งคู่รักกันเงียบๆในสักวัน รักกันแบบที่ต่างฝ่ายเห็นอีกฝ่ายเป็นอีกครึ่งนึง ที่อยู่ด้วยกันร่วมแชร์ความรัก ความสุข ความทุกข์ ทุกๆอย่างไปด้วยกันทุกๆอย่าง ... ผมแค่ไม่เข้าใจครับ ผู้หญิงคนอื่นที่เค้าไม่สนใจแฟนแบบนี้ เค้าคิดกันยังไงหรอครับ?
ผมไม่เข้าใจว่า ผู้หญิงพวกไม่ค่อยสนใจแฟน เค้าคิดกันยังไงหรอครับ?
นี่ก็เป็นการเขียนครั้งแรกบนพันทิพของผมเลย ผมเองแค่ไม่รุ้จะไปพูดที่ไหนอยากได้ความเห็นแค่นั้นจริงๆครับ....เริ่มแระนะครับ
ผมมีแฟนคนนึงเทอเป็นผู้หญิงที่ผม มีความรู้สึกว่า คนนี้จะเป็นผู้หญิงที่ผมตั้งใจจะรักเค้าไปตลอดชีวิตเลยก็ว่าได้
ผมใช้เวลาจีบเทอเกือบๆหนึ่ง 8 เดือน ทั้งๆที่ในชีวิตนี้ผมไม่เคยคิดว่าจะ ตามจีบใครได้นานขนาดนี้ ผมเข้าใจว่า บางคน 3 ปีก็มีนะ แต่แบบนี้สำหรับผมถือว่านานครับ ผมจีบเค้าทั้งๆที่เราห่างไกลกันมากๆ ข้ามประเทศกันเลยทีเดียว ตอนหลังเค้ากลับมาประมานเดือนนึง ผมเลยขอเค้าเป็นแฟนเลยครับ
ทุกๆอย่างมันคงเริ่มจริงตอนนี้...
ผมสารภาพว่าเมื่อก่อนเคยนิสัยไม่ดีเรื่องผู้หญิงไว้บ้าง คนๆนี้ผมเลยตั้งใจจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ความรักของเราไปด้วยกันด้วยดีครับ
มีอะไรผมก็ทุ่มเทให้เค้าหมดทุกอย่าง เท่าที่ผมทำได้ตอนนี้ อาทิตย์แรกหลังจากเราคบกันผมก็ไปเจอที่บ้านเค้าแล้ว ทั้งนี้ก็เพราะอยากให้เค้ารุ้ว่าผมตั้งใจจริงใจกับเค้ามากๆ ทั้งๆที่ผ่านมา ผมสัญญากับตัวเองว่าไม่ว่าคบใครถ้าไม่เจอคนที่ผมจะรักเค้าจริงๆผมจะไม่ยุ่งวุ่นวายกับที่บ้านเค้าแน่นอน
เค้าเป็นผู้หญิงที่ผมไม่รุ้ว่าสวยไม๊ แต่สำหรับผม เค้าสวยมากครับ ก็แฟนผมนิ 555+
คบกันแรกๆระดับความสัมพันธ์เราก็ค่อยๆดีขึ้นๆ สนิทกันมากขึ้น เพราะว่า ผมกับบ้านเค้าค่อนข้างติดต่อกันบ่อยขึ้นเรื่อยๆ แบบไปส่งที่บ้านไรงี้ครับ
ผมก็พยายามไปส่งเค้าตลอดหลังเลิกงานใจกลางกรุงเทพ นั่งไป รังสิต แล้วกลับ ตลิ่งชัน เวลาไปเที่ยวไหนกัน ผมมีความสุขมากที่ผมได้อยู่กับเค้า ผมบ้าๆบอๆ แต่ก็แค่เพราะอยากให้เค้ายิ้มไปพร้อมกับผม ทุกรอยยิ้มที่ผมทำให้เค้ายิ้มได้เวลาที่ผมอยุ่ทำให้เค้ายิ้ม ผมรักร้อยยิ้มของแฟนผมมากครับ ตอนผมกอดเค้า เค้าเป็นผู้หญิงที่ผมกอดด้วยแล้วอุ่นมาก(กลมดีน่ารัก 555+) อุ่นจิงๆครับ เพราะความรักที่เค้ามีให้ผมมันก็มากเหมือนกัน แต่แค่ โลกส่วนตัวเค้าสูงและกำแพงเค้าสูงมาก ... ผมเองก็ทำยังงี้ตลอดเวลา มากที่สุดเท่าที่ทำได้ ผมไม่รุ้หรอกครับว่าการที่ผมดูแลใกล้ชิดเค้าตลอด มันจะทำให้เค้า อึดอัด มากแค่ไหนผมคิดแค่ว่า จะต้องดูแลผู้หญิงคนนี้ไปตลอดชีวิตให้ได้
...
และแล้ว...วันที่ผมเสียใจ ก็เริ่มเข้ามาหาผมเรื่อยๆ มีครั้งนึงเค้าบอกเลิกผม เพราะบอกว่าผมอาจจะดีไปสำหรับเค้า แต่ผมคิดอยุ่ว่า ผมไม่ได้ดี แต่แค่ดีกับเค้าแค่นั้น ซึ่งแน่นอนไม่มีทางที่ผมจะยอมเลิก ผมเองเสียใจมากที่ได้ยินเรื่องแบบนี้มา พอวันเวลาผ่านไป ผมเองก็ไม่เข้าใจหรอกครับว่า การเป็นผู้หญิงที่มีโลกส่วนตัวสูง กำแพงสูง ผมใช้เวลาเกือบสองปี รวมเวลาจีบ กว่าจะทำให้เค้าเริ่มเปิดใจให้ผม เค้ามีเรื่องปิดบังผมเรื่อยๆ มันเป็นแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่ผมก็รุ้สึกได้ ว่าเค้ารักผมไม่เต็มที่สักที แม้ว่าผมจะรุ้นะว่าเค้ารักผมมากเหมือนกัน แต่แค่บางครั้ง ผมเสียใจตลอด ที่รุ้ว่าผู้หญิงที่ผมกำลังรักเค้าหมดหัวใจ เค้ารักผมไม่เท่ากัน ความรักที่เค้ามีให้ มันมาก แต่มันไม่หมด ทำไมหน่ะหรอ....
เพราะว่าเวลาที่เราต้องห่างกัน เค้ามีโทรหาผมน้อยมาก ทำงานก็ติดงานอยู่แต่กับที่ทำงาน พักเที่ยงก็แทบไม่เคยโทรมา ผมก็ต้องการได้ยินเสียงเค้าแค่ตอนเทียง หรือหลังเลิกงานไรแค่นี้แหร่ะครับ วันๆถ้าผมไม่โทรไปมีไม่กี่ครั้งที่เค้าจะโทรมา ส่งมาแต่ไลน์ คือแบบ ผมไม่เข้าใจว่า คุยไลน์กับโทรศัพท์เนี่ย มันต่างกัน เค้าไม่เข้าใจบ้างหรือไง หรือผมคิดไปเองว่ามันไม่เหมือนกัน? วันหยุดก็หายไปทั้งวัน อยุ่แต่กับทีวี หนัง ที่บ้าน มีติดต่อก็แค่ในไลน์ โทรหาก็ต้องโทรไปเอง ไม่งั้นวันๆคงไม่ได้คุยกัน
วันไหนเค้าเหนื่อย เค้าก็จะไม่อยากคุยด้วย ขี้เกียจคุยด้วย บางครั้งก็ไม่สนใจเลย ผมต้องคอยตามถามเค้าว่า วันๆไม่คิดถึงอยากได้ยินเสียงกันบ้างหรอ? คำตอบได้แค่ เดี๋ยวก็ชิน -_-"
เอาจริงๆเรื่องแบบนี้มันผ่านมาทำให้ผมเสียใจมาก ตอนแรกผมเองก็ไม่รุ้สึกเสียใจขนาดนี้ แล้วผมเองก็ไม่รุ้ว่าผมติดเค้าเองมากไปไม๊ หรือเค้าไม่สนใจผมขนาดนี้มันปกติรึป่าว หรือต้องทำยังไงให้ผมไม่ติดเค้ามากขนาดนี้ ผมเองมีคำถามกับตัวเองมากมายเลยครับและเสียใจมาก ที่ตอนนี้ก็ ปี กว่าๆแล้วที่เราคบกัน แต่ผมยังทำให้เค้าสนใจผมไม่ได้เลย
ผมก็แค่หวังครับ ว่าทุกวันนี้ผมพยายามจะมากพอเพื่อให้เราทั้งคู่รักกันเงียบๆในสักวัน รักกันแบบที่ต่างฝ่ายเห็นอีกฝ่ายเป็นอีกครึ่งนึง ที่อยู่ด้วยกันร่วมแชร์ความรัก ความสุข ความทุกข์ ทุกๆอย่างไปด้วยกันทุกๆอย่าง ... ผมแค่ไม่เข้าใจครับ ผู้หญิงคนอื่นที่เค้าไม่สนใจแฟนแบบนี้ เค้าคิดกันยังไงหรอครับ?