คืออยากสอบถามคนที่มีความรัก ประเด็นเลยก็คือ เราจะรับมือกับปัญหาผู้ใหญ่ไม่ชอบแฟนเรายังไงคะ
ขอเล่าก่อนนะคะว่าคือเรามีแฟนคนนึง แล้วคบกันจนตอนนี้ 3 ปีแล้ว ก็เหมือนคู่รักทั่วไปที่ทะเลาะกันบ้าง งอนกันบ้างนะคะ แต่ทุก ๆ ครั้งเราก็จะกลับมาคุยกันจนรักกันเหมือนเดิม เราขอบอกว่าเราเเป็นผู้หญิงนะคะ คือตลอดเวลาที่คบกันฝ่ายชายเขาได้ให้เกียรติไปรู้จักกับทางครอบครัวเขา ไปกินข้าวพูดคุยกับพ่อแม่ของเขา และรู้จักญาติ ๆ และบ้านเขาก็ดีกับเรามากเลยค่ะ ชวนไปทานข้าวบ่อย ๆ และเอ็นดูเรา แต่เราไม่เคยชวนแฟนเราไปทานข้าวที่บ้านหรือพูดคุยกับทางครอบครัวเราเลย เหตุผลเพราะว่าผู้ใหญ่บ้านเราห้ามไม่ให้เรามีแฟน และอยากให้ตั้งใจเรียนมากกว่า เราเลยไม่ได้บอกใคร นอกจากพ่อเรา พ่อรับฟังและไม่ได้ห้ามเรานะคะ จนวันนึงญาติของเรารู้เข้า แล้วได้ถามเราตรงๆว่าคบกับแฟนเราคนนี้หรอ เราไม่อยากปิดบังเลยบอกตามความจริงว่า คบกันเป็นแฟนกันมานานแล้ว และได้มีโอกาสรู้จักกับทางบ้านฝ่ายชายแล้วค่ะ คือเราคิดว่าเราจริงจังกับคนคนนี้แล้วเราตั้งใจจะบอกผู้ใหญ่เรา แต่พอเค้าได้ฟัง เค้ากลับบอกเหตุผลว่าแฟนเราไม่ดี เพราะแฟนเรากินเหล้าสูบบุหรี่ แล้วเค้าบอกเราอีกว่าถ้าคบกันไปก็มองไม่เห็นอนาคตเลย เพราะเราเรียนดีด้วย แล้วเรียนในคณะที่ดีกว่ามาก แต่แฟนเราเขาเรียนคณะธรรมดานะคะ ผู้ใหญ่ฝ่ายเขาคิดว่าเราไม่เหมาะสมกับเค้า ผู้ใหญ่เรารู้จักกับผู้ใหญ่ทางฝ่ายนั้นแล้วเหมือนไม่ค่อยจะลงรอยกันมานานแล้วค่ะ แล้วบอกเราห้ามคบกับเค้า แล้วห้ามมีแฟน เค้าบอกเราว่าเค้าเห็นเราเป็นเด็กเสมอ ในเมื่อเรายังเรียนไม่จบและยังไม่ได้ทำงาน เรากลับมาปรึกษาพ่อ พ่อเราไม่ได้ห้ามเรา แต่เป็นญาติผู้ใหญ่เราที่ไม่เข้าใจเรา เราบอกแฟนเรื่องนี้ไปแล้วเราก็ทะเลาะกัน สุดท้ายก็เลิกกันในที่สุด เราก็เสียใจนะคะกับเรื่องที่เกิดขึ้น แฟนเราคิดว่า ญาติเราดูถูกเขาที่ว่าเขาไม่ดี กินเหล้าสูบบุหรี่เหมือนผู้ใหญ่บ้านเค้า แล้วเขาบอกว่าไม่อยากยุ่งกับเรา แต่เขาก็บอกว่าไม่ได้เกลียดเรานะคะ เขาตัดใจไม่ยุ่งกับเราเอง เพราะเขาบอกว่าสุดท้ายแล้ว ก็ต้องเลิกกันอยู่ดีเพราะผู้ใหญ่ห้าม เขาไม่อยากคบแบบต้องหลบ ต้องปิดบัง เขาเลยใจแข็งแล้วบอกว่าเลิกกันตอนนี้จะดีกว่า ที่เขาถอยเพราะคำดูถูก แล้วเขาไม่อยากยุ่งกับเราอีก เขาไม่เคยได้มากินข้าวหรือพูดคุยกับผู้ใหญ่ทางบ้านเราเลย ไม่เคยเข้ามาสัมผัสกับทางเรา เหมือนไม่มีตัวตน ถ้าคบกันเขาก็อยากให้ครอบครัวเราสองคนรู้จักกัน เค้าบอกงี้ จริงๆแล้วเรื่องมันอาจจะจบไปแล้วแต่ก็อยากถามความเห็นคนอื่นว่ายังพอมีทางที่ทำให้รอยร้าวมันสมานได้มั้ย ตอนนี้ก็เลิกกันไปแล้ว แต่การเลิกกันทั้งที่ยังรักมันเจ็บมากเลย เราคิดว่าเราจริงจังกับความรักครั้งนี้นะ เค้าอาจจะเลิกรักเราไปแล้วก็ได้ เป็นเราที่โทรไปหาเค้าบ่อยๆ เค้าก็รับโทรศัพท์อยู่ แต่เค้าบอกเราว่าอยากอยู่เงียบๆคนเดียว แต่เค้าก็รับโทรศัพท์เรานะเวลาเราโทรไป (เราแอบเข้าข้างตัวเองว่าเขาอาจจะรักเราอยู่บ้างก็ได้ ถ้ารำคานคงไม่รับแล้ว -.- อันนี้มั่วเอาเอง เราชอบถามเรื่องแบบกลับมมาคบกันไหม หรือคุยกันเปนไงบ้าง คือเราก้อไม่เข้าใจเราถามให้เค้ากลับมาคบกับเราบ่อยมาก ทุกครั้งเลย ปติเสธเราทุกครั้งอ่ะ ไม่ต่ำกว่าสิบแล้วจริงๆนะ แต่ก็รับโทรสับเนี่ยนะ เราไม่เข้าใจเลย คิดอะไรไม่รู้เค้า เราบอกว่าถ้าเขาเกลียดเราให้ไล่เรา เขาก้อไม่ไล่ พูดตลอดว่าขออยู่เงียบๆคนเดียว ) การที่เรารับโทรศัพท์แฟนเก่านี่เพราะอะไรหรอคะ แล้วถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นจะรับมือยังไง ในเมื่อเราก็บอกผู้ใหญ่เราตามความจริงด้วยหวังว่าเขาจะเข้าใจแต่เขาห้ามเรา เราก็เข้าใจนะคะว่าเขาเป็นห่วงเรา แต่ผู้ใหญ่เราก็ไม่เคยสัมผัสว่าจริงๆแล้วผู้ใหญ่ทางฝ่ายชาายเขาอบอุ่นกันมากจริงๆ ในความคิดเรา เราว่ามันดีนะที่ผู้ใหญ่เค้าห่วงเรา แต่ชีวิตเราบางครั้งก็อยากเลือกเองบ้าง การปิดกั้นเราทำให้เรารู้สึกไม่มีความสุข การบังคับ เราตั้งใจเรียนนะ ตั้งใจเรียนในคณะที่เขาอยากให้เราเรียน ให้เราต้องไกลเพื่อนเรา ไกลบ้านเรา คือเราเหงามากด้วย พอเลิกกับแฟนไปมันเหมือนโลกทั้งใบหายไป เราเรียนหมอ คือมันหนักมาก ความสุขของเรานะคือการได้เจอแฟนเราในวันหยุดเดือนละครั้งเอง ไม่ค่อยมีเวลาด้วย เราเรียนคนละจังหวัดกัน เราคบกันตั้งแต่เรายังเป็นเพื่อนกัน ช่วงหลังเราเรียนหนักจนแทบไม่เจอกันสามเดือนได้ เริ่มทะเลาะ จนมาเจอเรื่องนี้ สุดท้ายแล้วมันก็ไปต่อไม่ได้ จริง ๆ แล้วอะไรคือคำว่าเหมาะสมกันคะ มันจำเป็นใช่มั้ยที่คนที่เขาเรียนคณะนี้จะมีแฟนเป็นคนธรรมดาไม่ได้ เราไม่ใช่คนเหมือนกันหรอ แล้วการกินหล้าสูบบุหรี่เนี่ย เราว่าสมัยนี้มันเหมือนจะเป็นเรื่องปกติไปแล้วนะคะ แล้วสมัยนี้การที่ผู้ใหญ่เขาไม่ชอบกัน แล้วเค้าตัดสินเราแบบนี้ เราว่ามันไม่น่ามีแล้วนะ เรามาตั้งคำถามแบบนี้เรารู้สึกเหมือนเราอกตัญญูเลย แต่เรานับถือเค้าเสมอนะ มันอาจจะไม่เกี่ยวก็ได้ที่เราเลิกกันเพราะผู้ใหญ่ หรือว่าฝ่ายชายเบื่อเรา เพราะเราไม่เจอกันเลย ทะเลาะบ่อยด้วย เราชอบงี่เง่าห้ามเขาไปหมดเลย อาจเพราะระยะทางด้วย หลายสิ่งหลายอย่าง เขาเลยบอกว่าเพราะเรื่องนี้ เราก็คุยกันแล้วนะ เค้าก็คิดว่าเราไม่เหมือนกันเลย อื่ม เราไม่รู้หรอกว่าใจเขาคิดยังไง มันมีหลาย ๆ เหตุผลที่ประกอบกัน ที่ทำได้คือคงตั้งใจเรียนต่อไป เราพยายามทำให้มันเหมือนเดิมแล้วแต่มันก้ไม่เหมือนเดิมเลย เราอาจจะทุ่มเทมากเกินไป เราอึดอัดมากเลยเลยมาตั้งกระทู้นี้แหละ ถามใครก้อไม่ได้ ขอถามความเห็นคนอื่นดูบ้างว่าจะมีความเห็นยังไงนะคะ
- เรื่องหลักเลยคิดว่า ปัญหาผู้ใหญ่ที่ไม่ยอมรับฝ่ายชาย มันแก้ได้มั้ย หรือมีอะไรที่ทำให้เขาเปิดใจมองด้านดี ๆ ของฝ่ายชายบ้าง
- ในสายตาคนนอก คิดว่าอะไรคือความเหมาะสมของคำว่าความรัก การรักกันต้องมีขอบเขตว่าคนเราต้องเหมาะสมกันหรอ คนที่ไม่เหมือนกันเขาไม่มีสิทรักกันเลยหรอ การที่เรียนหมอ มันต่างกับคนอื่นมากเลยหรอ
- ถ้าเป็นคุณเจอเหตุการนี้ ที่ผู้ใหญ่ไม่ปลื้ม จะเลิกคบกัน หรือจะไปต่อ
- หรือคุณคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้ฝ่ายชายหมดรักเราแล้ว เบื่อเราที่เรางี่เง่าและไมม่มีเวลาให้ เลยบอกว่าเราไปต่อกันไม่ได้แล้ว
ขอบคุณที่อ่าจนจบนะคะ อยากรู้หลาย ๆ ความเห็น จะเก็บเอามาคิดดี ๆ ว่าจะทำยังไง
ขอถามคนที่มีความรักเกี่ยวกับเรื่องปัญหาผู้ใหญ่ไม่ปลื้มแฟนเราหน่อยค่ะ
ขอเล่าก่อนนะคะว่าคือเรามีแฟนคนนึง แล้วคบกันจนตอนนี้ 3 ปีแล้ว ก็เหมือนคู่รักทั่วไปที่ทะเลาะกันบ้าง งอนกันบ้างนะคะ แต่ทุก ๆ ครั้งเราก็จะกลับมาคุยกันจนรักกันเหมือนเดิม เราขอบอกว่าเราเเป็นผู้หญิงนะคะ คือตลอดเวลาที่คบกันฝ่ายชายเขาได้ให้เกียรติไปรู้จักกับทางครอบครัวเขา ไปกินข้าวพูดคุยกับพ่อแม่ของเขา และรู้จักญาติ ๆ และบ้านเขาก็ดีกับเรามากเลยค่ะ ชวนไปทานข้าวบ่อย ๆ และเอ็นดูเรา แต่เราไม่เคยชวนแฟนเราไปทานข้าวที่บ้านหรือพูดคุยกับทางครอบครัวเราเลย เหตุผลเพราะว่าผู้ใหญ่บ้านเราห้ามไม่ให้เรามีแฟน และอยากให้ตั้งใจเรียนมากกว่า เราเลยไม่ได้บอกใคร นอกจากพ่อเรา พ่อรับฟังและไม่ได้ห้ามเรานะคะ จนวันนึงญาติของเรารู้เข้า แล้วได้ถามเราตรงๆว่าคบกับแฟนเราคนนี้หรอ เราไม่อยากปิดบังเลยบอกตามความจริงว่า คบกันเป็นแฟนกันมานานแล้ว และได้มีโอกาสรู้จักกับทางบ้านฝ่ายชายแล้วค่ะ คือเราคิดว่าเราจริงจังกับคนคนนี้แล้วเราตั้งใจจะบอกผู้ใหญ่เรา แต่พอเค้าได้ฟัง เค้ากลับบอกเหตุผลว่าแฟนเราไม่ดี เพราะแฟนเรากินเหล้าสูบบุหรี่ แล้วเค้าบอกเราอีกว่าถ้าคบกันไปก็มองไม่เห็นอนาคตเลย เพราะเราเรียนดีด้วย แล้วเรียนในคณะที่ดีกว่ามาก แต่แฟนเราเขาเรียนคณะธรรมดานะคะ ผู้ใหญ่ฝ่ายเขาคิดว่าเราไม่เหมาะสมกับเค้า ผู้ใหญ่เรารู้จักกับผู้ใหญ่ทางฝ่ายนั้นแล้วเหมือนไม่ค่อยจะลงรอยกันมานานแล้วค่ะ แล้วบอกเราห้ามคบกับเค้า แล้วห้ามมีแฟน เค้าบอกเราว่าเค้าเห็นเราเป็นเด็กเสมอ ในเมื่อเรายังเรียนไม่จบและยังไม่ได้ทำงาน เรากลับมาปรึกษาพ่อ พ่อเราไม่ได้ห้ามเรา แต่เป็นญาติผู้ใหญ่เราที่ไม่เข้าใจเรา เราบอกแฟนเรื่องนี้ไปแล้วเราก็ทะเลาะกัน สุดท้ายก็เลิกกันในที่สุด เราก็เสียใจนะคะกับเรื่องที่เกิดขึ้น แฟนเราคิดว่า ญาติเราดูถูกเขาที่ว่าเขาไม่ดี กินเหล้าสูบบุหรี่เหมือนผู้ใหญ่บ้านเค้า แล้วเขาบอกว่าไม่อยากยุ่งกับเรา แต่เขาก็บอกว่าไม่ได้เกลียดเรานะคะ เขาตัดใจไม่ยุ่งกับเราเอง เพราะเขาบอกว่าสุดท้ายแล้ว ก็ต้องเลิกกันอยู่ดีเพราะผู้ใหญ่ห้าม เขาไม่อยากคบแบบต้องหลบ ต้องปิดบัง เขาเลยใจแข็งแล้วบอกว่าเลิกกันตอนนี้จะดีกว่า ที่เขาถอยเพราะคำดูถูก แล้วเขาไม่อยากยุ่งกับเราอีก เขาไม่เคยได้มากินข้าวหรือพูดคุยกับผู้ใหญ่ทางบ้านเราเลย ไม่เคยเข้ามาสัมผัสกับทางเรา เหมือนไม่มีตัวตน ถ้าคบกันเขาก็อยากให้ครอบครัวเราสองคนรู้จักกัน เค้าบอกงี้ จริงๆแล้วเรื่องมันอาจจะจบไปแล้วแต่ก็อยากถามความเห็นคนอื่นว่ายังพอมีทางที่ทำให้รอยร้าวมันสมานได้มั้ย ตอนนี้ก็เลิกกันไปแล้ว แต่การเลิกกันทั้งที่ยังรักมันเจ็บมากเลย เราคิดว่าเราจริงจังกับความรักครั้งนี้นะ เค้าอาจจะเลิกรักเราไปแล้วก็ได้ เป็นเราที่โทรไปหาเค้าบ่อยๆ เค้าก็รับโทรศัพท์อยู่ แต่เค้าบอกเราว่าอยากอยู่เงียบๆคนเดียว แต่เค้าก็รับโทรศัพท์เรานะเวลาเราโทรไป (เราแอบเข้าข้างตัวเองว่าเขาอาจจะรักเราอยู่บ้างก็ได้ ถ้ารำคานคงไม่รับแล้ว -.- อันนี้มั่วเอาเอง เราชอบถามเรื่องแบบกลับมมาคบกันไหม หรือคุยกันเปนไงบ้าง คือเราก้อไม่เข้าใจเราถามให้เค้ากลับมาคบกับเราบ่อยมาก ทุกครั้งเลย ปติเสธเราทุกครั้งอ่ะ ไม่ต่ำกว่าสิบแล้วจริงๆนะ แต่ก็รับโทรสับเนี่ยนะ เราไม่เข้าใจเลย คิดอะไรไม่รู้เค้า เราบอกว่าถ้าเขาเกลียดเราให้ไล่เรา เขาก้อไม่ไล่ พูดตลอดว่าขออยู่เงียบๆคนเดียว ) การที่เรารับโทรศัพท์แฟนเก่านี่เพราะอะไรหรอคะ แล้วถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นจะรับมือยังไง ในเมื่อเราก็บอกผู้ใหญ่เราตามความจริงด้วยหวังว่าเขาจะเข้าใจแต่เขาห้ามเรา เราก็เข้าใจนะคะว่าเขาเป็นห่วงเรา แต่ผู้ใหญ่เราก็ไม่เคยสัมผัสว่าจริงๆแล้วผู้ใหญ่ทางฝ่ายชาายเขาอบอุ่นกันมากจริงๆ ในความคิดเรา เราว่ามันดีนะที่ผู้ใหญ่เค้าห่วงเรา แต่ชีวิตเราบางครั้งก็อยากเลือกเองบ้าง การปิดกั้นเราทำให้เรารู้สึกไม่มีความสุข การบังคับ เราตั้งใจเรียนนะ ตั้งใจเรียนในคณะที่เขาอยากให้เราเรียน ให้เราต้องไกลเพื่อนเรา ไกลบ้านเรา คือเราเหงามากด้วย พอเลิกกับแฟนไปมันเหมือนโลกทั้งใบหายไป เราเรียนหมอ คือมันหนักมาก ความสุขของเรานะคือการได้เจอแฟนเราในวันหยุดเดือนละครั้งเอง ไม่ค่อยมีเวลาด้วย เราเรียนคนละจังหวัดกัน เราคบกันตั้งแต่เรายังเป็นเพื่อนกัน ช่วงหลังเราเรียนหนักจนแทบไม่เจอกันสามเดือนได้ เริ่มทะเลาะ จนมาเจอเรื่องนี้ สุดท้ายแล้วมันก็ไปต่อไม่ได้ จริง ๆ แล้วอะไรคือคำว่าเหมาะสมกันคะ มันจำเป็นใช่มั้ยที่คนที่เขาเรียนคณะนี้จะมีแฟนเป็นคนธรรมดาไม่ได้ เราไม่ใช่คนเหมือนกันหรอ แล้วการกินหล้าสูบบุหรี่เนี่ย เราว่าสมัยนี้มันเหมือนจะเป็นเรื่องปกติไปแล้วนะคะ แล้วสมัยนี้การที่ผู้ใหญ่เขาไม่ชอบกัน แล้วเค้าตัดสินเราแบบนี้ เราว่ามันไม่น่ามีแล้วนะ เรามาตั้งคำถามแบบนี้เรารู้สึกเหมือนเราอกตัญญูเลย แต่เรานับถือเค้าเสมอนะ มันอาจจะไม่เกี่ยวก็ได้ที่เราเลิกกันเพราะผู้ใหญ่ หรือว่าฝ่ายชายเบื่อเรา เพราะเราไม่เจอกันเลย ทะเลาะบ่อยด้วย เราชอบงี่เง่าห้ามเขาไปหมดเลย อาจเพราะระยะทางด้วย หลายสิ่งหลายอย่าง เขาเลยบอกว่าเพราะเรื่องนี้ เราก็คุยกันแล้วนะ เค้าก็คิดว่าเราไม่เหมือนกันเลย อื่ม เราไม่รู้หรอกว่าใจเขาคิดยังไง มันมีหลาย ๆ เหตุผลที่ประกอบกัน ที่ทำได้คือคงตั้งใจเรียนต่อไป เราพยายามทำให้มันเหมือนเดิมแล้วแต่มันก้ไม่เหมือนเดิมเลย เราอาจจะทุ่มเทมากเกินไป เราอึดอัดมากเลยเลยมาตั้งกระทู้นี้แหละ ถามใครก้อไม่ได้ ขอถามความเห็นคนอื่นดูบ้างว่าจะมีความเห็นยังไงนะคะ
- เรื่องหลักเลยคิดว่า ปัญหาผู้ใหญ่ที่ไม่ยอมรับฝ่ายชาย มันแก้ได้มั้ย หรือมีอะไรที่ทำให้เขาเปิดใจมองด้านดี ๆ ของฝ่ายชายบ้าง
- ในสายตาคนนอก คิดว่าอะไรคือความเหมาะสมของคำว่าความรัก การรักกันต้องมีขอบเขตว่าคนเราต้องเหมาะสมกันหรอ คนที่ไม่เหมือนกันเขาไม่มีสิทรักกันเลยหรอ การที่เรียนหมอ มันต่างกับคนอื่นมากเลยหรอ
- ถ้าเป็นคุณเจอเหตุการนี้ ที่ผู้ใหญ่ไม่ปลื้ม จะเลิกคบกัน หรือจะไปต่อ
- หรือคุณคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้ฝ่ายชายหมดรักเราแล้ว เบื่อเราที่เรางี่เง่าและไมม่มีเวลาให้ เลยบอกว่าเราไปต่อกันไม่ได้แล้ว
ขอบคุณที่อ่าจนจบนะคะ อยากรู้หลาย ๆ ความเห็น จะเก็บเอามาคิดดี ๆ ว่าจะทำยังไง