สวัสดีครับ วันนี้ผมมีเรื่องราวความรักจะมาเล่าให้เพื่อนๆฟัง การเล่าเรื่องของผมมันอาจจะไม่ได้เรื่องซักเท่าไหร่ ถ้างงอะไรก็บอกได้นะครับ
เริ่มเลยนะครับ ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวและใช้ชื่อสมมติ ผมชื่อ พี ตอนนี้ก็พึ่งจะอายุ18เองหรือประมานม.6 เรื่องมีอยู่ว่า
ย้อนกลับไปเมื่อ6ปีที่แล้ว... ตอนที่ผมกำลังเรียนอยู่ชั้นป.6 ก็ตามประสาเด็กครับวันๆก็มีแต่เพื่อน เกมส์
จนวันนึง มีคุณครูฝึกสอนคนนึงมาฝึกสอนในวิชา ศิลปะ ที่ชั้นป.6 โรงเรียนของผมนี่เองผมสมมติชื่อว่า ครูน้ำ ..
ครูน้ำเป็นครูที่อยู่ประจำชั้นป.6/7 คนละห้องกับผม ส่วนผมอยู่6/4 แต่ผมก็ได้เรียนกับครูน้ำ ครูเป็นคนที่น่าตาน่ารัก แต่ก็ไม่ถึงกับมาก
นิสัยก็ โอเค เป็นคนที่ไม่ถือตัว ดูเป็นผู้หญิงที่น่าดูแล ตอนนั้นผมก็ยังไม่คิดถึงขนาดนั้นหรอก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรเป็นอะไร
ด้วยความที่ครูเค้าเป็นคนน่ารักแบบนี้ เด็กๆหรือเพื่อนๆของผมก็ติดตรึมเลย คอยถามคอยกวนอยู่เรื่อย ผมก็ด้วย
พอวันเวลาผ่านไป ผมก็ไปสนิทกับครูตอนไหนไม่รู้ ผมมีเบอร์ครูและก็โทรหาครูทุกวัน คุยกับครูวันละมากกว่า1ชม.
ซึ่งตอนนั้นก็ไม่รู้นะว่าตัวเองกำลังคิดจะทำอะไรอยู่ แต่ความรู้สึกที่ได้คุยกับครูน้ำผมมีความสุขมาก มากโดยไม่รู้ตัว
รู้แค่ว่า ถ้าวันนึงไม่ได้คุยโทรศัพท์กับครูผมคงขาดใจตายแน่ๆ จนมีวันนึงที่แม่ผมก็แอบท้วงๆอยู่บ้างว่า โทรไปแบบนี้ไม่กลัวครูเค้ารำคาญหรอ
เผื่อครูไม่ว่าง จะไปรบกวนเค้าเปล่าๆนะ จากเหตุการณ์ตอนนั้นผมก็ฉุกคิดขึ้นมานิดนึงครับ แต่แปลกที่ครูเค้าไม่ได้มีอาการรำคาญผมเลย
หรือเก็บอาการอันนี้ก็ไม่รู้ แต่ก็ถือว่าครูมีความอดทนกับผมมาก และก็มีอีกเหตุการณ์คือระหว่างที่ผมกำลังคุยโทรศัพท์กับครูอยู่
ผมก็ได้ยิน เสียงที่เหมือนจะเป็นเพื่อนของครูน้ำ พูดประมานว่า โอ้ยน้ำ ทำไมเด็กแกโทรมาบ่อยจังวะ ไม่รำคาญหรอ ครูน้ำก็หัวเราะ
แล้วก็บอกว่า ไม่ว่ะ แล้วก็คุยกับผมปกติ แต่คือตอนนั้นมันทำให้ผมได้คิดขึ้นมาอีกแหละว่า เออ เราทำแบบนี้มันดีหรอวะ
ผมรู้สึกสมเพชตัวเองแล้วก็เสียใจมาก น้อยใจที่เรามันเป็นแค่เด็ก เป็นศิษย์ แล้วอีกอย่างอายุก็ห่างกันมาก มันยิ่งกว่าคำว่าเป็นไปไม่ได้อีก
จนตอนนั้นเองผมก็เริ่มรู้ตัวแล้วว่า ผมคงชอบครูขึ้นมาจริงๆ ชอบแล้วยังไงหละครับ ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ผมเลิกโทรหาครู
เลิกคิดที่จะเป็นอย่างอื่นนอกจากครูกับศิษย์ ผมไม่สามารถโกงอายุตัวเองหรือย้อนเวลาให้ตัวเองกลับไปเกิดเร็วกว่านี้ได้
และถ้าผมทำแบบนั้นได้ผมคงไม่ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้
ผมก็ได้แต่ทำใจ และก็ไม่ได้ติดต่อครูไปหลายปี ตั้งแต่สมัยที่เราเล่นHi5กัน หลังจากที่เลิกฮิตไป ผมก็ขาดช่องทางการติดต่อกับครูไปเลย
จนมาวันนี้ ที่ใกล้จะถึงวันครู ผมก็ดันคิดถึงครูซะได้ ผมตามหาครูอยู่นาน โชคดีหน่อยที่จำชื่อจริงของครูได้ ผมลองพิมพ์ในเฟสบุคดูแล้ว
แต่ก็ไม่เจอ เลยตัดสินใจพิมพ์ชื่อจริงของครูลงในกูเกิ้ล มันก็ขึ้นเป็นชื่อโรงเรียนที่ครูสอนอยู่ปัจจุบัน และผมก็พิมพ์ชื่อโรงเรียนในเฟสบุค
เผื่อว่าพอจะมีเพจโรงเรียน แล้วจะเจอครูกดไลค์เพจอยู่ ตอนนั้นผมขอแค่ได้รู้ว่าชีวิตของครูเป็นยังไงถึงจะต้องไล่ชื่อเป็นพันๆคนผมก็ยอม
และสุดท้าย.. ครับ ผมเจอ T T
ครูได้บรรจุแล้ว ... ครูแต่งงานแล้ว ...
ถึงมันจะรู้สึกเฟลๆก็เถอะครับ
ถึงตอนนั้นก็รู้ใจตัวเองเลยว่า ผมตามหาครูเพราะอะไร และทำไมต้องเฟล
ถ้าผมมีโอกาสได้พูดอะไรบางอย่างกับครู ผมแค่อยากขอโทษแทนตัวเองใน6ปีก่อน ที่ไม่รู้โทรไปหาครูทำไม
ครูเองก็คงลำบากใจและคงรำคาญ แต่ด้วยความเป็นเด็กผมก็ไม่รู้อะไรเลย
ผมอยากบอกว่า ผมรู้สึกดี ผมไม่ได้หวังอะไร ก็อย่างว่า มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ
บางทีคนเราก็ไม่ได้สมหวังเสมอไป
เจอคนที่ใช่ ในเวลาหรือสถานะที่ไม่ใช่ ก็ให้นับว่าไม่ใช่ ...
ที่ผมคิดจะตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาก็แค่อยากบอกความในใจ ผมเก็บไว้นาน และมันก็รู้สึกอึดอัดกับตัวเอง
ถ้าตอนนี้ ครูอ่านอยู่
ผมก็อยากจะบอกว่า
ผม เคย ชอบ ครู นะครับ ครูน้ำ (นามสมมติ
)
ครูครับ ผมเคยชอบครูนะ ...
เริ่มเลยนะครับ ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวและใช้ชื่อสมมติ ผมชื่อ พี ตอนนี้ก็พึ่งจะอายุ18เองหรือประมานม.6 เรื่องมีอยู่ว่า
ย้อนกลับไปเมื่อ6ปีที่แล้ว... ตอนที่ผมกำลังเรียนอยู่ชั้นป.6 ก็ตามประสาเด็กครับวันๆก็มีแต่เพื่อน เกมส์
จนวันนึง มีคุณครูฝึกสอนคนนึงมาฝึกสอนในวิชา ศิลปะ ที่ชั้นป.6 โรงเรียนของผมนี่เองผมสมมติชื่อว่า ครูน้ำ ..
ครูน้ำเป็นครูที่อยู่ประจำชั้นป.6/7 คนละห้องกับผม ส่วนผมอยู่6/4 แต่ผมก็ได้เรียนกับครูน้ำ ครูเป็นคนที่น่าตาน่ารัก แต่ก็ไม่ถึงกับมาก
นิสัยก็ โอเค เป็นคนที่ไม่ถือตัว ดูเป็นผู้หญิงที่น่าดูแล ตอนนั้นผมก็ยังไม่คิดถึงขนาดนั้นหรอก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรเป็นอะไร
ด้วยความที่ครูเค้าเป็นคนน่ารักแบบนี้ เด็กๆหรือเพื่อนๆของผมก็ติดตรึมเลย คอยถามคอยกวนอยู่เรื่อย ผมก็ด้วย
พอวันเวลาผ่านไป ผมก็ไปสนิทกับครูตอนไหนไม่รู้ ผมมีเบอร์ครูและก็โทรหาครูทุกวัน คุยกับครูวันละมากกว่า1ชม.
ซึ่งตอนนั้นก็ไม่รู้นะว่าตัวเองกำลังคิดจะทำอะไรอยู่ แต่ความรู้สึกที่ได้คุยกับครูน้ำผมมีความสุขมาก มากโดยไม่รู้ตัว
รู้แค่ว่า ถ้าวันนึงไม่ได้คุยโทรศัพท์กับครูผมคงขาดใจตายแน่ๆ จนมีวันนึงที่แม่ผมก็แอบท้วงๆอยู่บ้างว่า โทรไปแบบนี้ไม่กลัวครูเค้ารำคาญหรอ
เผื่อครูไม่ว่าง จะไปรบกวนเค้าเปล่าๆนะ จากเหตุการณ์ตอนนั้นผมก็ฉุกคิดขึ้นมานิดนึงครับ แต่แปลกที่ครูเค้าไม่ได้มีอาการรำคาญผมเลย
หรือเก็บอาการอันนี้ก็ไม่รู้ แต่ก็ถือว่าครูมีความอดทนกับผมมาก และก็มีอีกเหตุการณ์คือระหว่างที่ผมกำลังคุยโทรศัพท์กับครูอยู่
ผมก็ได้ยิน เสียงที่เหมือนจะเป็นเพื่อนของครูน้ำ พูดประมานว่า โอ้ยน้ำ ทำไมเด็กแกโทรมาบ่อยจังวะ ไม่รำคาญหรอ ครูน้ำก็หัวเราะ
แล้วก็บอกว่า ไม่ว่ะ แล้วก็คุยกับผมปกติ แต่คือตอนนั้นมันทำให้ผมได้คิดขึ้นมาอีกแหละว่า เออ เราทำแบบนี้มันดีหรอวะ
ผมรู้สึกสมเพชตัวเองแล้วก็เสียใจมาก น้อยใจที่เรามันเป็นแค่เด็ก เป็นศิษย์ แล้วอีกอย่างอายุก็ห่างกันมาก มันยิ่งกว่าคำว่าเป็นไปไม่ได้อีก
จนตอนนั้นเองผมก็เริ่มรู้ตัวแล้วว่า ผมคงชอบครูขึ้นมาจริงๆ ชอบแล้วยังไงหละครับ ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ผมเลิกโทรหาครู
เลิกคิดที่จะเป็นอย่างอื่นนอกจากครูกับศิษย์ ผมไม่สามารถโกงอายุตัวเองหรือย้อนเวลาให้ตัวเองกลับไปเกิดเร็วกว่านี้ได้
และถ้าผมทำแบบนั้นได้ผมคงไม่ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้
ผมก็ได้แต่ทำใจ และก็ไม่ได้ติดต่อครูไปหลายปี ตั้งแต่สมัยที่เราเล่นHi5กัน หลังจากที่เลิกฮิตไป ผมก็ขาดช่องทางการติดต่อกับครูไปเลย
จนมาวันนี้ ที่ใกล้จะถึงวันครู ผมก็ดันคิดถึงครูซะได้ ผมตามหาครูอยู่นาน โชคดีหน่อยที่จำชื่อจริงของครูได้ ผมลองพิมพ์ในเฟสบุคดูแล้ว
แต่ก็ไม่เจอ เลยตัดสินใจพิมพ์ชื่อจริงของครูลงในกูเกิ้ล มันก็ขึ้นเป็นชื่อโรงเรียนที่ครูสอนอยู่ปัจจุบัน และผมก็พิมพ์ชื่อโรงเรียนในเฟสบุค
เผื่อว่าพอจะมีเพจโรงเรียน แล้วจะเจอครูกดไลค์เพจอยู่ ตอนนั้นผมขอแค่ได้รู้ว่าชีวิตของครูเป็นยังไงถึงจะต้องไล่ชื่อเป็นพันๆคนผมก็ยอม
และสุดท้าย.. ครับ ผมเจอ T T
ครูได้บรรจุแล้ว ... ครูแต่งงานแล้ว ...
ถึงมันจะรู้สึกเฟลๆก็เถอะครับ
ถึงตอนนั้นก็รู้ใจตัวเองเลยว่า ผมตามหาครูเพราะอะไร และทำไมต้องเฟล
ถ้าผมมีโอกาสได้พูดอะไรบางอย่างกับครู ผมแค่อยากขอโทษแทนตัวเองใน6ปีก่อน ที่ไม่รู้โทรไปหาครูทำไม
ครูเองก็คงลำบากใจและคงรำคาญ แต่ด้วยความเป็นเด็กผมก็ไม่รู้อะไรเลย
ผมอยากบอกว่า ผมรู้สึกดี ผมไม่ได้หวังอะไร ก็อย่างว่า มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ
บางทีคนเราก็ไม่ได้สมหวังเสมอไป
เจอคนที่ใช่ ในเวลาหรือสถานะที่ไม่ใช่ ก็ให้นับว่าไม่ใช่ ...
ที่ผมคิดจะตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาก็แค่อยากบอกความในใจ ผมเก็บไว้นาน และมันก็รู้สึกอึดอัดกับตัวเอง
ถ้าตอนนี้ ครูอ่านอยู่
ผมก็อยากจะบอกว่า
ผม เคย ชอบ ครู นะครับ ครูน้ำ (นามสมมติ