นี่เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ ผิดพลาดยังไงก็ขอโทษด้วยค่ะ เราเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่น้อง ฐานะทางบ้านก็ไม่ค่อยดี ไม่มีญาติที่สนิทด้วย ตั้งแต่แม่เสียไป ตอนเราอายุ 18 ปี เวลามีปัญหาไม่ว่าเรื่องอะไรเรามักจะแก้ไขด้วยตัวเองตลอด ไม่ค่อยถามใคร เพราะเราเหมือนเป็นคนที่ใครไม่ต้องการ เพื่อนเราก็แทบไม่มี เพราะเราเรียน กศน.ค่ะแล้วเรียนต่อ ปวส. ส่วนพ่อท่านเป็นอัมพฤกษ์ค่ะ แต่ยังเดินได้ ทำงานได้ ท่านต้องนอนที่ทำงานเพราะอยู่ห่างจากบ้านเกือบ 40กม. ไม่มีใครรับส่ง ท่านมาบ้านเฉพาะ เสาร์-อาทิตย์ เราก็อยู่บ้านคนเดียวซะส่วนใหญ่ ไปเรียน กินข้าว หรืออื่นๆ มักจะทำคนเดียวตลอด แต่ก็พอมีเพื่อนที่เรียนด้วยกันบ้าง เรียนจบ ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำงาน ตอนนี้เราแต่งงานมีลูกแล้วค่ะ แต่ก็ยังเหงาอยู่ดี เราออกจากงานมาเลี้ยงลูกอยู่บ้าน ให้แฟนทำงานคนเดียว ส่วนพ่อก็จะออกจากงานเพราะอายุมากแล้ว (แฟนอยู่บ้านเราค่ะ) แต่เรากับแฟนช่วงนี้พูดคุยกันน้อยลงด้วยค่ะ นั่นยิ่งทำให้เรารู้สึกเหงา เคว้งคว้างเหมือนแต่ก่อนอีกครั้ง แต่เราไม่เคยเอาเรื่องไม่สบายใจไปปรึกษาพ่อหรอกนะคะ กลัวท่านห่วง สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้ คือเลี้ยงลูก คุยกับลูก ทำกับข้าวดีๆให้พ่อทานเวลาท่านมา ทำได้เท่านี้เองค่ะ ความจริงชีวิตเรามีเรื่องแย่ๆเยอะมาก แต่เราไม่รู้จะบอกยังไง รู้แต่ว่ามันอึดอัด เหงา และเศร้า ยังไงๆก็ขอกำลังใจหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ