อาจจะดูบาปแต่มันเป็นสิ่งที่ตอนนี้เรากำลังเผชิญและปวดหัวมาก จนอยากจะตายไปเลยถ้าไม่คิดว่ายังมีลูกอยู่ เราเป็นเด็กที่ทำงานมาตั้งแต่เด็กเพราะทางบ้านฐานะไม่ดี รับจ้างร้อยมาลัยตั้งแต่ป.4 เรียนหนังสือ ไปด้วย ตอนนั้นค่าเทอมฟรีค่ะ แต่ค่าหนังสืออกเองเทอมละพันกว่าบาท เราก็เก็บเงิบซื้อเอง

เรามีเงินเยอะเราก็แบ่งให้พอ่แม่ตลอด เทียบกับพี่ชายคนโตที่มักจะมีเรื่องปวดหัวมาโดยตลอด
แต่เราก็มาเสียตอนจบปี 3 เพราะเราท้อง ช่วงนั้นมีปัญหากับแฟน ครอบครัวแฟน พ่อก็มักจะบอกไม่ต้องให้เค้ารับผิดชอบพ่อเลี้ยงได้ แต่พอคลอดเสร็จเราโดนดูถูกไว้มาก เราไม่เคยหยุดทำงานเลย เราหาเงินมาตลอดเวลาขายของเช้า เย็นทำงาน ลูกสาวได้รับเงินรับขวัญเยอะ พ่อเริ่มเปลี่ยนไป พ่อกินเหล้ามากขึ้นแต่แม่ก็ลาออกจากงานมาเลี้ยงลูกให้เรา เราไม่เคยบ่นเลย ทำทำทำ

กลับมาเราได้ยินอยู่คำเดียว ลูกต้องจ่ายนั้นนะ ค่านี้นะ ค่าอะไรหลายอย่าง เรารับไหว แต่บางเดือนเงินหมุนไม่พอ แม่แฟนก็ให้มาตลอด เราขอพ่อเดือนละสามพัน พ่อบอกว่า "ลุกมีครอบครัวแล้ว ทำไมยังต้องมาขอพ่อ" พ่อก็มักจะด่าเรา และแม่ก็ก็จะมาพูดว่าทำไมต้องเอาเงินพ่อ ทั้งค่าใช้จ่ายเราคนเดียวมันท่วมหัว
ทั้งค่าบ้าน ค่ากินพ่อไปทำงาน ค่ากินแม่ ค่าน้ำค่าไฟ

พอเดือนตุลา แม่เราพาลุกไปหาย่า หรือแม่แฟน เค้าก็เลยให้เงินก้อนขึ้นมาหลายหมื่น ตอนนี้สถานะทางบ้านเริ่มดีขึ้น เราเอาเงินก้อนนั้นไปทำธุรกิจจนตอนนี้เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ พ่อไม่เคยเข้ามาช่วยงานและเค้าก็ยังเมาขึ้นทุกวัน เสียงดัง บางทีก็พาเพื่อนมากินเหล้า วันนี้เราบอกพ่อว่ากำลังจะย้ายบอกขอช่วยเงินค่ามัดจำบ้านซัก สามพันหรือสองพันก็ได้ พ่อกับแม่มองเราด้วยสายตาที่เหมือนไม่ใช่ลูก น้ำตามันตกใน มันรู้สึกแย่ เหมือนไม่ควรเกิดมาบนโลกใบนี้
แฟน เลิกกันมันก็เป็นคนอื่น แต่เรากับพ่อแม่มันตัดกันไม่ได้ เงินค่าเลีย้งลุกเราไม่เคยขอเค้าเลย
ตอนนี้เราไม่รู้เราควรทำยังไงดี เราพยายามสรรหาอะไรที่มันดีกับพ่อแม่ อยากกินอะไรเราก็หาให้ เวลาทำงานหนักๆเราไม่เคยได้คำพูดว่า ลูกยากกินอะไร ลูกเหนื่อยมั้ย มีแต่คำว่าลูกต้องจ่ายค่านี้นะ ค่านี้นะ เราท้อจริงๆนะคะ ท้อจริงๆจนอยากตาย ไปเลย แต่มันก็ไม่ได้