เหตุการณ์เกิดขึ้นวันที่ 12-1-15 เวลาราว 20.30น ลานจอดรถ the mall ท่าพระ
เมื่อครู่ขณะนั่งเล่นมือถืออยู่ในลานจอดรถด้านหลัง the mall ท่าพระ พร้อมเปิดประตูรถแง้มๆไว้รับอากาศ
"พี่ครับ พี่ครับ" เสียงของชายหนุ่มนิรนามแทรกผ่านประตูมาถึงผม ผมก็ชำเลืองมองออกไปดู พบกับชายหนุ่มแต่งตัวดี
เสื้อยืดสีขาวกางเกงยืนรองเท้าผ้าใบ หน้าตาสะอาด มีเคราเล็กน้อย สะพายกระเป๋าข้าง มือข้างหนึ่งหิ้วถุงกระดาษขัดมัน
มืออีกข้างถือโทรศัพท์มือถือรุ่นธรรมดาๆทำทีท่าจะกดโทรหาคน. "ครับ" ผมตอบกลับไป ครั้นสงสัยว่ามาเรียกผมทำไม
ด้วยความที่อ่านบทความในอินเตอร์เน็ตมาเยอะ ก็ตั้งกำแพง และระวังตัวไว้ก่อน แต่คิดอยู่อย่างแรกว่ามาขอตังแน่ๆ
"พี่พอจะทราบมั้ยครับว่าแถวนี้มีรถเมล์ฟรีไปอ่อนนุชมั้ย..?" ชายหนุ่มนิรนามเอ่ยปากถาม
"ก็ไม่รู้สินะ" ผมตอบไป พอดีไม่ชำนานทางด้วย เลยแนะนำให้เขาไปขึ้น bts ตลาดพลูไปลงอ่อนนุชเลยจะง่ายกว่า
"พอดีผมก็พึ่งลง bts มา แต่คิดว่าทำกระเป๋าตังหายไม่เหลือเงินซักบาท.."
นั่นไงตรงกับที่เดาไว้แต่แรก ผมถามกลับไปว่า แล้วยังไง พร้อมกับสังเกตุหัวจรดเท้าเค้าอีกที
"พี่พอจะให้ผมซัก100นึงเป็นค่า bts กลับบ้านได้มั้ยครับ?" ผมก็สองจิตสองใจว่าจะให้เค้าดีมั้ย ค่า BTS มันก็ แค่52บาทเองนี่
แต่ก็นะคงมีต่อ taxi เข้าบ้านอีกอะไรอีก แอบนึกว่าเดี่ยวนี้พัฒนาแต่งตัวดูดีมายืนขอเงินกันแล้วหรอ แต่ก็นะ ภาพที่โผล่ขึ้นมาในหัว
เวลาถัดมาคือ ภาพที่เราไม่มีตังกลับบ้าน แล้วต้องเจอเหตุการณ์เหมือนกัน ก็เลยตัดสินใจ 100 เดียว ก็ช่วยๆเค้าไปให้เค้าได้กลับบ้านละกัน..
(เปิดกระเป๋าสตางค์ในรถดันไม่มีเศษ มีแต่ 500/1000 เลยรื้อๆที่ใส่เศษตังในรถ เจอแบ้งค์ 50 2ใบ พอดี)
แต่ผมจำหน้าคุณได้นะ ถ้ามาเจอแถวนี่แล้วมาขอตังอีกนี่มีเรื่องแน่.. หลังจากให้ตังไปแล้วชายหนุ่มนิรนามคนนั้นก็เดินหายไปในความมืด..
.
.
.
.
.
หลังจากนั้นผมก็มานั่งคิดดู
- จะไปอ่อนนุช ลงจาก bts ทำไม
(หรือมาซื้อของเดอะมอล์? แล้วตังไม่มีซื้ออะไรยังไง?)
- ถ้ารู้ว่ากระเป๋าตังหายนี่เดินจากสถานีตลาดพลูมาถึง เดอะมอล์ เพื่อมาขอเงินค่ารถเลยหรือ?
(หรือว่าเหยื่อเยอะดี? ขอคนละ100 10 คนก็ 1000 นึงละ)
- ทำไมไม่โทรหาเพื่อน? เพราะเห็นถือมือถืออยู่
(เดาว่าถ้าถามไปอาจจะตอบกลับมาว่ามือถือตังหมด)
- ทำไมไม่นั่ง taxi กลับบ้านแล้วค่อยขอตังคนที่บ้าน
(หรือดันอยู่คนเดียวอีก)
- ทำไมผมลืมขอเค้าถ่ายรูปคู่เซลฟี่ลงเฟสบุคไว้เป็นที่ระลึก และขอ add friend
ให้เค้ามากด like และ share fanpage Nuttomaki Photography ผม?
ก็เอาน่ะ ใจนึงก็เหมือนเสียค่าโง่ ถูกหลอกไถเงินไป100นึง อีกใจก็ดีใจเหมือนได้ทำบุญช่วยเหลือคนให้ได้กลับบ้านไปหาครองครัวที่เค้ารัก.
เงิน100บาท ถ้าเอามาคิดดูดีๆ เวลาทำบุญกว่าจะหยิบกันออกมาที 100,500 นี่คิดแล้วคิดอีก ในทางกลับกัน เวลาไปเที่ยวหรือซื่อของเล่น
1000,5000 กลับไม่รู้สึกเสียดายอะไรเลย
เมื่อเราถูกขอเงินจากคนแปลกหน้า มันต่างกันที่ความรู้สึกเวลาให้ ว่าให้ด้วยความหวาดกลัว หรือ ให้ด้วยความสบายใจ
นั่นคือเหตุการณ์ที่เกิดกับผมในช่วงเวลา3นาที และอีก30นาที ที่ใช้พิมพ์กับบทความนี้
ก็อยากขีดๆเขียนๆเอาไว้เผื่อว่าเพื่อนๆ อาจจะเจอเหตุการณ์ใกล้เคียงแบบนี้
แนะนำว่าขอเค้าถ่ายรูปลงเฟสบุคไว้ก่อน ถ้าเค้าไม่ยอม เราก็พอเดาได้เลยว่ามิจฉาชีพแน่ๆ
Nuttomaki Photography
(สุดท้ายต้องจบด้วยขายของ)...สินะ
.
.
.
.
.
ไม่ทันใด ก็พบกับ บททดสอบจิตใจอีกครั้ง เมื่อขากลับบ้านผมแวะเข้าห้องน้ำที่ Mcdonalds สาขา วิคตอเรีย-กาเด้น
เจอ iphone สีดำ ปุ่ม home แปะสติ้กเกอร์ นอนแอ้งแม้งอยู่ 1เครื่องไม่ทราบเจ้าของ
ครั้นจะโทรออกหาเบอร์ล่าสุดถามชื่อเจ้าของ ก็แลดูจะ csi เกินไป
เลยแจ้ง และส่งให้กับพนัก ญ ที่รับ order หน้าเค้าเตอร์ไว้นะครับ เวลา 23.10น วันที่ 12-1-15 Mcdonalds วิคตอเรีย-กาเด้น
/ กล้องวงจรปิดน่าจะหาเจ้าของได้นะครับ
หรือนี่คือผลลัพท์ที่ได้จากการช่วยคนเมื่อค่ำครับเนี่ย 555
(กลับมานั่งคิด จริงๆผมควรจะโทรออกหาเบอร์ล่าสุดแล้วตามหาส่งคืนให้ถึงมือเองมากกว่า แต่ผมเชื่อว่าพนักงาน Mcdonalds วิคตอเรีย-กาเด้น
จะช่วยสานต่อให้ถึงมือเจ้าของได้นะครับ )
ถูกไถตัง ถูกขอตัง ... เส้นบางๆที่ต่างกันด้วยความรู้สึก.
เมื่อครู่ขณะนั่งเล่นมือถืออยู่ในลานจอดรถด้านหลัง the mall ท่าพระ พร้อมเปิดประตูรถแง้มๆไว้รับอากาศ
"พี่ครับ พี่ครับ" เสียงของชายหนุ่มนิรนามแทรกผ่านประตูมาถึงผม ผมก็ชำเลืองมองออกไปดู พบกับชายหนุ่มแต่งตัวดี
เสื้อยืดสีขาวกางเกงยืนรองเท้าผ้าใบ หน้าตาสะอาด มีเคราเล็กน้อย สะพายกระเป๋าข้าง มือข้างหนึ่งหิ้วถุงกระดาษขัดมัน
มืออีกข้างถือโทรศัพท์มือถือรุ่นธรรมดาๆทำทีท่าจะกดโทรหาคน. "ครับ" ผมตอบกลับไป ครั้นสงสัยว่ามาเรียกผมทำไม
ด้วยความที่อ่านบทความในอินเตอร์เน็ตมาเยอะ ก็ตั้งกำแพง และระวังตัวไว้ก่อน แต่คิดอยู่อย่างแรกว่ามาขอตังแน่ๆ
"พี่พอจะทราบมั้ยครับว่าแถวนี้มีรถเมล์ฟรีไปอ่อนนุชมั้ย..?" ชายหนุ่มนิรนามเอ่ยปากถาม
"ก็ไม่รู้สินะ" ผมตอบไป พอดีไม่ชำนานทางด้วย เลยแนะนำให้เขาไปขึ้น bts ตลาดพลูไปลงอ่อนนุชเลยจะง่ายกว่า
"พอดีผมก็พึ่งลง bts มา แต่คิดว่าทำกระเป๋าตังหายไม่เหลือเงินซักบาท.."
นั่นไงตรงกับที่เดาไว้แต่แรก ผมถามกลับไปว่า แล้วยังไง พร้อมกับสังเกตุหัวจรดเท้าเค้าอีกที
"พี่พอจะให้ผมซัก100นึงเป็นค่า bts กลับบ้านได้มั้ยครับ?" ผมก็สองจิตสองใจว่าจะให้เค้าดีมั้ย ค่า BTS มันก็ แค่52บาทเองนี่
แต่ก็นะคงมีต่อ taxi เข้าบ้านอีกอะไรอีก แอบนึกว่าเดี่ยวนี้พัฒนาแต่งตัวดูดีมายืนขอเงินกันแล้วหรอ แต่ก็นะ ภาพที่โผล่ขึ้นมาในหัว
เวลาถัดมาคือ ภาพที่เราไม่มีตังกลับบ้าน แล้วต้องเจอเหตุการณ์เหมือนกัน ก็เลยตัดสินใจ 100 เดียว ก็ช่วยๆเค้าไปให้เค้าได้กลับบ้านละกัน..
(เปิดกระเป๋าสตางค์ในรถดันไม่มีเศษ มีแต่ 500/1000 เลยรื้อๆที่ใส่เศษตังในรถ เจอแบ้งค์ 50 2ใบ พอดี)
แต่ผมจำหน้าคุณได้นะ ถ้ามาเจอแถวนี่แล้วมาขอตังอีกนี่มีเรื่องแน่.. หลังจากให้ตังไปแล้วชายหนุ่มนิรนามคนนั้นก็เดินหายไปในความมืด..
.
.
.
.
.
หลังจากนั้นผมก็มานั่งคิดดู
- จะไปอ่อนนุช ลงจาก bts ทำไม
(หรือมาซื้อของเดอะมอล์? แล้วตังไม่มีซื้ออะไรยังไง?)
- ถ้ารู้ว่ากระเป๋าตังหายนี่เดินจากสถานีตลาดพลูมาถึง เดอะมอล์ เพื่อมาขอเงินค่ารถเลยหรือ?
(หรือว่าเหยื่อเยอะดี? ขอคนละ100 10 คนก็ 1000 นึงละ)
- ทำไมไม่โทรหาเพื่อน? เพราะเห็นถือมือถืออยู่
(เดาว่าถ้าถามไปอาจจะตอบกลับมาว่ามือถือตังหมด)
- ทำไมไม่นั่ง taxi กลับบ้านแล้วค่อยขอตังคนที่บ้าน
(หรือดันอยู่คนเดียวอีก)
- ทำไมผมลืมขอเค้าถ่ายรูปคู่เซลฟี่ลงเฟสบุคไว้เป็นที่ระลึก และขอ add friend
ให้เค้ามากด like และ share fanpage Nuttomaki Photography ผม?
ก็เอาน่ะ ใจนึงก็เหมือนเสียค่าโง่ ถูกหลอกไถเงินไป100นึง อีกใจก็ดีใจเหมือนได้ทำบุญช่วยเหลือคนให้ได้กลับบ้านไปหาครองครัวที่เค้ารัก.
เงิน100บาท ถ้าเอามาคิดดูดีๆ เวลาทำบุญกว่าจะหยิบกันออกมาที 100,500 นี่คิดแล้วคิดอีก ในทางกลับกัน เวลาไปเที่ยวหรือซื่อของเล่น
1000,5000 กลับไม่รู้สึกเสียดายอะไรเลย
เมื่อเราถูกขอเงินจากคนแปลกหน้า มันต่างกันที่ความรู้สึกเวลาให้ ว่าให้ด้วยความหวาดกลัว หรือ ให้ด้วยความสบายใจ
นั่นคือเหตุการณ์ที่เกิดกับผมในช่วงเวลา3นาที และอีก30นาที ที่ใช้พิมพ์กับบทความนี้
ก็อยากขีดๆเขียนๆเอาไว้เผื่อว่าเพื่อนๆ อาจจะเจอเหตุการณ์ใกล้เคียงแบบนี้
แนะนำว่าขอเค้าถ่ายรูปลงเฟสบุคไว้ก่อน ถ้าเค้าไม่ยอม เราก็พอเดาได้เลยว่ามิจฉาชีพแน่ๆ
Nuttomaki Photography
(สุดท้ายต้องจบด้วยขายของ)...สินะ
.
.
.
.
.
ไม่ทันใด ก็พบกับ บททดสอบจิตใจอีกครั้ง เมื่อขากลับบ้านผมแวะเข้าห้องน้ำที่ Mcdonalds สาขา วิคตอเรีย-กาเด้น
เจอ iphone สีดำ ปุ่ม home แปะสติ้กเกอร์ นอนแอ้งแม้งอยู่ 1เครื่องไม่ทราบเจ้าของ
ครั้นจะโทรออกหาเบอร์ล่าสุดถามชื่อเจ้าของ ก็แลดูจะ csi เกินไป
เลยแจ้ง และส่งให้กับพนัก ญ ที่รับ order หน้าเค้าเตอร์ไว้นะครับ เวลา 23.10น วันที่ 12-1-15 Mcdonalds วิคตอเรีย-กาเด้น
/ กล้องวงจรปิดน่าจะหาเจ้าของได้นะครับ
หรือนี่คือผลลัพท์ที่ได้จากการช่วยคนเมื่อค่ำครับเนี่ย 555
(กลับมานั่งคิด จริงๆผมควรจะโทรออกหาเบอร์ล่าสุดแล้วตามหาส่งคืนให้ถึงมือเองมากกว่า แต่ผมเชื่อว่าพนักงาน Mcdonalds วิคตอเรีย-กาเด้น
จะช่วยสานต่อให้ถึงมือเจ้าของได้นะครับ )