จริงๆแล้ว ปัญหาอยู่ที่ว่า ไปยึดติดว่า ต้องแต่งงาน และอยู่กับคนที่เรารักเท่านั้น ทั้งๆที่ไม่จำเป็นเลย ถ้าเอาค่านิยม ตรงนี้ออก ทุกอย่างมันจะง่าย

ผมเปนมุสลิมนะ เปนคน กทม เกิดในหมู่บ้านที่แทบไม่มีมุสลิมเลย รอบบ้านมีแต่คนพุทธทั้งนั้น ไม่ไกลจากบ้านก็มีโบส คริสอยู่ พ่อก็เคยเป็นคนต่างศาสนามาก่อน

คุณแม่เหนื่อยมากในการประคับประคองครอบครัวให้อยู่ในหลักการอิสลาม คุณแม่ต้องทำตัวเองให้เปนหัวหน้าครอบครัว ทางด้านศาสนา คอยเคี่ยวเข็นลูกๆ ส่งผมและพี่น้องไปเรียนศาสนาวันอาทิตย์ ทั้งๆทีเรียน ห่างจากบ้านของผม ด้วยเวลาเดินทาง สาม ชั่วโมง ท่านเหนื่อยมาก

ผมเองโตมา เคยรักสาวที่ไม่ใช่มุสลิมมาก่อน แต่มาคิดๆแล้ว เห็นตัวอย่างคุณแม่ที่ท่านพยายามรักษาหลักการศาสนา สงสารท่านเหนื่อยมาก เลยไม่เอาดีกว่า

ญาติๆผม ที่แต่งกับคนต่างศาสนา แล้วไม่จริงจังกับหลักการศาสนาก็เหลว ทั้งตัวเค้าแฟนเค้า และลูกๆ เปนมุสลิมแค่บัตรประจำตัวประชาชน

ถ้าน้องจะแต่งกับแฟนคนนี้ และยังเห็นอิสลามสำคัญ น้องต้องแข็งแบบคุณแม่ของผม แต่น้องจะเหนื่อยตลอดจนลูกโต

ผมเอง พอเห็นตัวอย่าง พ่อแม่ ก็ตัดสินใจแต่งงาน กับสาวมุสลิมโดยไม่เอาความรักมาตั้ง แทบไม่ได้จีบด้วยซ้ำ แต่พิจารณา จากความใส่ใจศาสนา นิสัย การปฏิบัติตัว

แล้วก็แต่งงานโดยแค่รู้สึกดี ไม่ถึงกับรักด้วยซ้ำ

พอแต่งงานกันไป ด้วยกับการประพฤติดี ตามหลักการอิสลาม ของภรรยา ผมห้ามใจที่จะรักภรยยาไม่ได้ครับ

ทุกวันนี้ แต่งงาน มาแล้ว 13 ปี มีลูก 4  คน ผมยังรู้สึกเหมือนเพิ่งจะแต่งงานกันใหม่ๆอยู่เลย