เพิ่งตั้งกระทู้ปรึกษาปัญหาชีวิตเป็นครั้งแรกค่ะ มีข้อผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ
ขอเล่าประวัติคร่าวๆก่อนแล้วกันนะคะ ก่อนหน้านี้เป็นคนค่อนข้างใส่ใจความรู้สึกคนรอบข้างค่ะ ใส่ใจจนเราเครียดซะเอง บวกกับเป็นคนพูดตรงพูดแรง ตัดสินปัญหาด้วยอารมณ์ตลอด เลยมีปัญหากันคนอื่นบ่อยช่วงประถม หลังจากย้ายโรงเรียนตอนมัธยมก็รู้สึกอยากเปลี่ยนตัวเองใหม่ค่ะ โดยเข้าสังคมน้อยลง คุยกับแค่เพื่อนในกลุ่มประมาณ4-5คน พยายามยุ่งกับคนอื่นให้น้อยที่สุดเพื่อป้องกันปัญหาจากทุกทาง หลังจากนั้นก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับใครเลยค่ะ
แต่จากนั้นมาเรื่อยๆก็เหมือนจะสะสมเป็นการไม่คิดอะไรเลย เฉยชาต่อสิ่งรอบข้างขึ้นเรื่อยๆ วันๆคิดแต่เรื่องอนาคต เงิน พ่อแม่ คือแบบมีเพื่อนไว้เพื่อทำงานกลุ่มส่งครูอะค่ะ ไม่ได้สนิทกับเพื่อนถึงขนาดเล่าให้ฟังได้ทุกเรื่อง ง่ายๆคือคบไว้เพื่อให้มีสังคมค่ะ ไม่ได้รู้สึกว่าการมีเพื่อนมันจำเป็นต่อชีวิตถึงขนาดขาดไม่ได้ ส่วนใหญ่จะรู้สึกด้วยซ้ำว่าอยากอยู่คนเดียวบนโลก ไม่อยากมีเพื่อน
พอมาวันนี้ค่ะ เพื่อนสนิทคนหนึ่ง(จากสองคน) เดินมาคุยด้วย บอกว่าหนูมักจะพูดอะไรทำลายความรู้สึกเพื่อน จนเค้าทนไม่ไหวแล้วเลยมาบอก แต่หนูรู้สึกว่าไม่ได้ทำอะไรไปเลย พูดคุยปกติมาตลอด ไม่เคยทะเลาะกัน ง่ายๆคือไม่รู้ตัวนั่นเองว่าสิ่งที่ทำไปมันผิด ประมาณว่า อยู่ๆมีคนบอกว่าการกินข้าวเป็นความผิดนั่นแหละค่ะ คือรู้สึกว่ามันปกติมากๆ แต่คนอื่นกลับมองว่าไม่ควรพูดไม่ควรทำ
ประเด็นนั้นพอเข้าใจค่ะว่ามาจากการใส่ใจสิ่งรอบตัวเกินไป ก็ขอโทษเพื่อนไปเรียบร้อย แต่ประเด็นอยู่ที่ว่า หนูไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลย ไม่ได้รู้สึกวูบๆเหมือนตกตึก แค่งงๆนิดหน่อย จากที่จริงๆควรรู้สึกผิดมากๆเพราะรู้จักกับเพื่อนมา9ปีแล้ว แต่หนูไม่รู้สึกอะไรเลย รู้สึกว่าตัวเองนิ่งจนน่ากลัว
เล่ามาดูไม่มีประเด็นนะคะ ขอโทษด้วย เอาเป็นว่ารบกวนพี่ๆพันทิปช่วยตอบคำถามด้านล่างนี้ให้หนูหน่อยนะคะ ประสบการณ์ของผู้ใหญ่น่าจะช่วยหนูได้บ้าง
1. ที่เค้าพูดๆกันว่าเพื่อนคือคนที่ยอมรับจุดด้อยของเราได้ แต่ทำไมหนูกลับรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องยอมรับ แต่แค่อดทนได้ก็พอ เราไม่เอาจุดด้อยเขามาพูด เขาไม่เอาจุดด้อยเรามาพูด ปัญหาดูน้อยกว่าการยอมรับไหมคะ เพราะถ้ารับไม่ได้แต่ทนได้ก็ไม่มีปัญหากัน
2. ในอนาคตการมีเพื่อนเป็นสิ่งจำเป็นจริงๆไหมคะ มีไว้เพื่อปรึกษา หรือแค่เป็นคอนเนคชั่นในการทำงาน เพราะตอนนี้หนูคบไว้หวังอนาคตอย่างเดียวเลยค่ะ ไม่เคยรู้สึกไว้ใจอะไรเลย
3. ทำไมอยู่ๆหนูถึงไม่มีอารมณ์ความรู้สึกผิด กลัวเสียเพื่อนสนิทไป หรืออะไรอย่างนั้นเลยคะ ตอนเพื่อนเดินมาคุยตอนนั้นแค่มือเย็นแล้วคิดว่าถ้าเพื่อนเลิกคบไปจะทำงานกลุ่มกับใคร
4. แล้วพี่ๆน้าๆอาๆที่ติดต่อเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนมาได้ยืนยาวจนถึงทำงานนี่ทำยังไงหรอคะ สนิทกันถึงจุดประมาณไหน (อันนี้ปรึกษาแม่ไม่ได้เพราะแม่ก็ไม่ได้ผูกพันกับเพื่อนสมัยเรียนเหมือนกันค่ะ)
ปล. ตอนนี้หนูเรียนอยู่ชั้นม.4นะคะ อายุ15
ขอบคุณทุกคำตอบล่วงหน้าค่ะ ^^
การมีเพื่อน...จำเป็นขนาดไหน?
ขอเล่าประวัติคร่าวๆก่อนแล้วกันนะคะ ก่อนหน้านี้เป็นคนค่อนข้างใส่ใจความรู้สึกคนรอบข้างค่ะ ใส่ใจจนเราเครียดซะเอง บวกกับเป็นคนพูดตรงพูดแรง ตัดสินปัญหาด้วยอารมณ์ตลอด เลยมีปัญหากันคนอื่นบ่อยช่วงประถม หลังจากย้ายโรงเรียนตอนมัธยมก็รู้สึกอยากเปลี่ยนตัวเองใหม่ค่ะ โดยเข้าสังคมน้อยลง คุยกับแค่เพื่อนในกลุ่มประมาณ4-5คน พยายามยุ่งกับคนอื่นให้น้อยที่สุดเพื่อป้องกันปัญหาจากทุกทาง หลังจากนั้นก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับใครเลยค่ะ
แต่จากนั้นมาเรื่อยๆก็เหมือนจะสะสมเป็นการไม่คิดอะไรเลย เฉยชาต่อสิ่งรอบข้างขึ้นเรื่อยๆ วันๆคิดแต่เรื่องอนาคต เงิน พ่อแม่ คือแบบมีเพื่อนไว้เพื่อทำงานกลุ่มส่งครูอะค่ะ ไม่ได้สนิทกับเพื่อนถึงขนาดเล่าให้ฟังได้ทุกเรื่อง ง่ายๆคือคบไว้เพื่อให้มีสังคมค่ะ ไม่ได้รู้สึกว่าการมีเพื่อนมันจำเป็นต่อชีวิตถึงขนาดขาดไม่ได้ ส่วนใหญ่จะรู้สึกด้วยซ้ำว่าอยากอยู่คนเดียวบนโลก ไม่อยากมีเพื่อน
พอมาวันนี้ค่ะ เพื่อนสนิทคนหนึ่ง(จากสองคน) เดินมาคุยด้วย บอกว่าหนูมักจะพูดอะไรทำลายความรู้สึกเพื่อน จนเค้าทนไม่ไหวแล้วเลยมาบอก แต่หนูรู้สึกว่าไม่ได้ทำอะไรไปเลย พูดคุยปกติมาตลอด ไม่เคยทะเลาะกัน ง่ายๆคือไม่รู้ตัวนั่นเองว่าสิ่งที่ทำไปมันผิด ประมาณว่า อยู่ๆมีคนบอกว่าการกินข้าวเป็นความผิดนั่นแหละค่ะ คือรู้สึกว่ามันปกติมากๆ แต่คนอื่นกลับมองว่าไม่ควรพูดไม่ควรทำ
ประเด็นนั้นพอเข้าใจค่ะว่ามาจากการใส่ใจสิ่งรอบตัวเกินไป ก็ขอโทษเพื่อนไปเรียบร้อย แต่ประเด็นอยู่ที่ว่า หนูไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลย ไม่ได้รู้สึกวูบๆเหมือนตกตึก แค่งงๆนิดหน่อย จากที่จริงๆควรรู้สึกผิดมากๆเพราะรู้จักกับเพื่อนมา9ปีแล้ว แต่หนูไม่รู้สึกอะไรเลย รู้สึกว่าตัวเองนิ่งจนน่ากลัว
เล่ามาดูไม่มีประเด็นนะคะ ขอโทษด้วย เอาเป็นว่ารบกวนพี่ๆพันทิปช่วยตอบคำถามด้านล่างนี้ให้หนูหน่อยนะคะ ประสบการณ์ของผู้ใหญ่น่าจะช่วยหนูได้บ้าง
1. ที่เค้าพูดๆกันว่าเพื่อนคือคนที่ยอมรับจุดด้อยของเราได้ แต่ทำไมหนูกลับรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องยอมรับ แต่แค่อดทนได้ก็พอ เราไม่เอาจุดด้อยเขามาพูด เขาไม่เอาจุดด้อยเรามาพูด ปัญหาดูน้อยกว่าการยอมรับไหมคะ เพราะถ้ารับไม่ได้แต่ทนได้ก็ไม่มีปัญหากัน
2. ในอนาคตการมีเพื่อนเป็นสิ่งจำเป็นจริงๆไหมคะ มีไว้เพื่อปรึกษา หรือแค่เป็นคอนเนคชั่นในการทำงาน เพราะตอนนี้หนูคบไว้หวังอนาคตอย่างเดียวเลยค่ะ ไม่เคยรู้สึกไว้ใจอะไรเลย
3. ทำไมอยู่ๆหนูถึงไม่มีอารมณ์ความรู้สึกผิด กลัวเสียเพื่อนสนิทไป หรืออะไรอย่างนั้นเลยคะ ตอนเพื่อนเดินมาคุยตอนนั้นแค่มือเย็นแล้วคิดว่าถ้าเพื่อนเลิกคบไปจะทำงานกลุ่มกับใคร
4. แล้วพี่ๆน้าๆอาๆที่ติดต่อเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนมาได้ยืนยาวจนถึงทำงานนี่ทำยังไงหรอคะ สนิทกันถึงจุดประมาณไหน (อันนี้ปรึกษาแม่ไม่ได้เพราะแม่ก็ไม่ได้ผูกพันกับเพื่อนสมัยเรียนเหมือนกันค่ะ)
ปล. ตอนนี้หนูเรียนอยู่ชั้นม.4นะคะ อายุ15
ขอบคุณทุกคำตอบล่วงหน้าค่ะ ^^