เราได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึง เธอเป็นคนที่น่ารัก รอยยิ้มของเธอทำให้เราตกหลุมรักได้ไม่ยาก แล้วเรากับเธอก็ตกลงคบกันเป็นแฟน แต่คำว่า "แฟน" ของเราและเธอมันมีระยะห่าง ด้วยเพราะต่างคนต่างไม่มีเวลาให้กัน เราเองก็เรียนหนัก แข่งกีฬาอีก ส่วนเธอก็เรียนด้วย ทำงานด้วย ตลอดเวลาที่คบกันยิ่งนานก็ยิ่งห่าง แทบไม่มีโอกาสได้เจอกัน จนกระทั่งเราคบกันได้เดือนนึง เดือนนั้นตรงกับเดือนเกิดของเราพอดี ในวันเกิดเรา เธอก็ส่งข้อคามมาอวยพรพร้อมกับคำพูดบอกลา มันเป็นวันเกิดที่เราเสียใจที่สุด แต่เราไม่โทษเธอเลย เราโทษตัวเราเองที่ไม่มีเวลาให้เธอ และดูแลเธอได้ไม่ดีพอ
       หลังจากวันนั้นเรากับเธอก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย จนเวลาผ่านไปเราคิดว่าเราทำใจได้แล้ว เราไม่รู้สึกอะไรแล้ว ถ้าเจอเธออีกครั้งก็คงไม่เป็นไร แต่แล้วเราก็คิดผิด เรามีโอกาสได้เจอเธออีกครั้ง เพียงแค่เราเห็นหน้าเธอ เราก็รู้ทันทีว่าจริงๆแล้วใจเรายังรักเธออยู่ เรารู้เลยว่าเธอสำคัญกับเราแค่ไหน เราทำได้แค่กอดเธอ และเธอก็พูดกับเราประโยคนึงว่า "คิดถึงนะ" เท่านั้นแหละจากที่เคยเข้มแข็งกลายเป็นอ่อนแอและร้องไห้ออกมาทันที ตอนนั้นเราทำได้แค่นั้นจริงๆ
หลังจากนั้นเราก็พยายามที่จะง้อเธอ เพื่อให้เธอกลับมา แต่แล้วความพยายามของเรามันก็ไม่มีประโยชน์อะไร เมื่อเธอเลือกที่จะคบใครใหม่ คนที่ดูแลเธอได้มากกว่าเรา เราทำได้แค่ทำใจแล้วปล่อยเธอไป
       แต่ทั้งหมดมันก็เป็นความผิดของเราเอง ที่เรามารู้ตัวเมื่อมันสายเกินไป แล้วเราก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีกเลย ทุกวันนี้เราก็ยังรักเธอคนนั้นอยู่ แต่เราทำได้แค่เฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ ถึงแม้จะมีใครต่อใครเข้ามาหาเรามากมาย แต่เราก็ยังเริ่มต้นใหม่กับใครไม่ได้
       
       เหตุการณ์นี้เหมือนเตือนสตินะครับ ว่าอย่ารู้ว่ารักใคร อย่ารู้ว่าใครสำคัญ ในวันที่เขาไม่อยู่กับคุณแล้ว เพราะไม่ง่ายเลยที่คุณจะเจอคนที่คุณรักและรักคุณ เมื่อไหร่ที่คุณเสียเขาไป คุณจะเรียกร้องอะไรกลับคืนมาไม่ได้เลย
     
               ........ยังเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้ และก็ยังคิดถึงเธอคนนั้นอยู่เสมอ.......

ปล. กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก หากมีอะไรผิดพลาด ขออภัยด้วยครับ