คิดว่าตัวเองอาภัพรักมากค่ะ ตอนแรกก็ไม่ได้อะไรนะคะ ก็ใช้ชีวิตตามปกติไม่ได้คิดอะไรเยอะแยะ
คือเรายอมรับนะว่าเราเป็นคนที่แบบไม่ได้สวยมากแต่คือหน้าตาพอดูดีคือไม่ได้น่าเกลียดจนเกินไป
ก็มีคนเข้ามาคุยบ้างนิดหน่อยแต่นานๆที เป็นช่วงๆ ส่วนคนที่จะเข้าหาเราก่อนนี่น้อยมาก
และเราก็ไม่ค่อยเข้าหาใครก่อนคือไม่ค่อยอ่อยผชไปทั่ว คือเราจะเข้าหาก่อนเฉพาะคนที่เราชอบจริงๆ
แล้ววันนี้ค่ะ จุดพีคมันอยู่ตรงนี้แหละ มีน้องคนนึงคือไม่ได้ว่าน้องเค้าหรอกคือน้องเค้านังเด็กกระโปโลอยู่เลยอะไรแบบนี้
นางเล่าให้ฟังว่า "วันนี้มีคนมาขอเบอร์หนูด้วยแหละ" เราก็แบบเห้ย!!!!!!!!!!! อายุไม่เท่าไหร่ทำไมมีคนมาขอเบอร์
ทำไมนี่อยู่มาหลายสิบปีไม่มีใครมาขอเบอร์ต่อหน้าหรืออะไรแบบนี้เลย !! ละนางบอกอีกว่า วันนี้สองคนแล้ว
เรายิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ คือเราพูดแบบไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะเรายังแบบสูง ขาว แต่นางคือ ดำและตัวเล็ก
หน้าตานางก็เฉยๆ ธรรมดา ตอนนี้รู้สึกน้อยใจโชคชะตามากค่ะ ชอบใครเขาก็ไม่ชอบเรา
ส่วนไอ้คนที่มาชอบเราเราก็ไม่ชอบเขาซะงั้น บางทีก็อยากจะลดสเปค ลดอะไรลงนะคะ
แต่คือเราก็เลือกอ่ะเข้าใจมั๊ยคะ แต่คงจะเลือกเกินไปรึเปล่า บางทีก็สงสัยเวลาเราเดินนี่ทำหน้าเหวี่ยงไปรึเปล่า
เลยมีแต่คนกลัวไม่กล้าเข้ามาคุย และสุดท้ายนี้ขอบคุณที่เข้ามาคอมเม้นนะคะ ขอระบายความในใจนิดนึง