เหตุการณ์เกิดขึ้น ณ ซอย สุขุมวิท 23 ครับ ใกล้บ้านผมนี้แหละ พอดีผมเพิ่งกลับไปหาหมอที่คลินิกมา เลยว่าจะแวะหาอะไรกินก่อนกลับบ้าน หลังจากจอดรถเสร็จ ผมก็แวะเข้าไปที่ 7-11 เดินดูของแปบเดียว(ไม่ถึง 2 นาที) ก็เดินออกมา แล้วก็มีเสียงเรียกผมมาจากข้างหลังว่า
"เฮ้ มิสเตอร์ มิสเตอร์ ยู ยู"
ผมหันไปถึงได้เห็นว่าเป็นแขกชาวต่างชาติ ที่มาถามผมว่า "ผมอยากได้ วาซาบิ ในนี้(ชี้ไปที่เซเว่น) มีไหม เพื่อนผมคนญี่ปุ่นอยากกิน" (แขกมันพูดภาษาอังกฤษนะครับ แบบฟังยากหน่อย)
คนๆนี้ น่าจะสูงประมาณ 180กว่าๆ แต่งตัวโคตรดูดี ใส่เชิ้ต ผูกไท เป็นแขกจริงๆเลยล่ะครับ ผมพยายามบอกเค้าว่า ที่เซเว่น ไม่น่าจะมี วาซาบิ หรอก แต่เค้าก็อยากให้มาช่วยดูหน่อยที่เค้าเห็นน่ะใช่ไหม ผมก็คิดว่า เอาวะ สละเวลาซะหน่อย ช่วยๆไป ก็เลยเดินตามเค้าเข้าไปที่เซเว่น (คนในนั้นค่อนข้างเยอะอยู่)
ทีนี้ แขกคนนี้ก็เดินไปจนถึงชั้นที่วางพวก ปลากระป๋องครับ แล้วก็หยิบขวดกะปิ ขึ้นมาแล้วถามว่า "ใช่ไหม วาซาบิ" ผมก็บอกว่า "ไม่ใช่ๆ ผมมองหมดแล้ว ในนี้ไม่มีวาซาบินะ"
แขก "เหรอ ผมขอโทษที่พามาเสียเวลานะ ผมเพิ่งมาไทยครั้งแรกเลย ผมยังไม่เข้าใจเรื่องเงิน" พูดเสร็จ ก็ชี้ไปที่ ป้ายราคาของในเซเว่น ราคา 20.00 บาท แล้วก็ถามว่า "อย่างอันนี้ เป็นกี่บาทในไทย เทียบกับเงินดอล"
ผมก็บอกว่า "1 เหรียญ ตอนนี้มันประมาณ 32" (ในใจคิดว่า พี่ไม่รู้ได้ไงวะเนี่ย เริ่มตะหงิดใจ)
แขก "อ๋อ แล้วแบงค์ในไทยมันหน้าตาเป็นไงบ้างครับ มันมีไหมแบงค์ 20 หรือว่าต้องเป็นเหรียญเท่านั้น" พูดจาสำเนียงดี หน้าตานิ่งมาก ผมก็เลยหยิบเงินในกระเป๋าตังค์ออกมา เป็นแบงค์ 20 ให้เค้าดู
แขก "อ่อๆ แล้วแบงค์ใหญ่สุดละ 500 เหรอ?"
ผม "ไม่ครับ ใหญ่สุดคือ 1000 บาท" แต่ผมก็ยังถือกระเป๋าเงินไว้ในมือผมอยู่นะ แต่เปิดออกหยิบแบงค์ 100 ให้เค้าดู แล้วบอกว่าอันนี้ 100 ส่วนอันนี้ 1000 ทั้งหมดนี้ ผมก่างเงินในกระเป๋าให้ดูนะครับ ไม่ได้หยิบออกมา
แขก หยิบกระเป๋าเงินตัวเองออกมา พร้อมเปิดให้ผมดูแบบที่ผมทำ "เนี่ย ผมเพิ่งมาครั้งแรก เงินก็ไม่ได้แลก เงินของผมใบนี้ พอจะแลกได้ประมาณเท่าไร"
กระเป๋าของแขก มีแบงค์ดอลล่าห์ น่าจะหลายร้อยอยู่ครับ แล้วก็แบงก์ชาติอื่นๆด้วย เหมือนเห็น เงินเยน กับ เงินวอน ด้วยนะ แต่หนาอยู่ทั้งกระเป๋า (ผมก็คิดในใจว่า เออ เป็นคนมีเงินนี่หว่า เอ๊ะ หรือว่า แมร่งแกล้งเนียน)
แขก "เมื่อกี้ ผมเห็นแว่บๆ ใช่ใบ 500 หรือเปล่า ขอผมดูได้ไหม" ผมก็ตะหงิดใจนะ แต่เห็นว่า มันคงไม่น่าโกงอะไรหรอก กระเป๋าก็ในมือเรา ผมเลยเปิดให้ดูแบบคลี่ให้ดู โดยที่ นิ้วโป้งมือซ้ายผมกดแบงค์พันที่มีอยู่ 3 ใบเอาไว้ให้แยกห่างกับใบเล็กๆ แล้วผมก็พยายามบอกมันว่า คงเป็นแบงค์ 50 รึเปล่า ที่เห็น
แขก "ไม่ๆ ไม่ใช่ 50 นะ เดี๋ยวนะ ขอผมดูชัดๆหน่อย" พยายามหยิบเงินออกไปจากนิ้วโป้งที่ผมกดอยู่
แขก "ไม่เป็นไรนะ ผมไม่อะไรหรอก ขอดูชัดๆหน่อย"
แล้วด้วยอะไรก็ไม่รู้ ตอนนั้นผมก็ให้มันหยิบออกไปครับ ซึ่งปกติผมจะเรียงแบงค์ลำดับสวยงาม แต่เฉพาะวันนี้จริงๆที่มันสลับมั่วพอดี แล้วมันก็เอามาคลี่ต่อหน้าผมเลยนะ
ทีละใบๆ แบบเหมือนไล่ดู ไล่เช็คอ่ะครับ ผมก็มองตามตาไม่กระพริบเลย ในใจตอนนั้นคิดว่า พอมันเห็นว่ามีเกือบ 4000 ไม่ใช่แมร่งเอามีดมาจิ้มเลยนะ แต่อีกใจก็คิดว่า เอาสิวะ กล้ากลาง 7-11 ก็ถือว่าโคตรแน่ละ
แขกมันก็คลี่ ทีละใบๆ จนครบครับ แล้วก็บอกว่า "เออ ไม่มีจริงๆ ขอโทษด้วยนะ" แล้วก็หยิบเงินคืนให้ผม โดยที่ตาผมไม่ได้ละไปไหนเลยนะ แต่จังหวะตอนที่ผมจะใส่เงินเข้ากระเป๋า (มานึกจังหวะนี้ได้ทีหลัง) แขกมันก็ชี้ไปที่ป้าย ปลากระป๋องว่า "แบบนี้ต้องกี่ดอล ถึงจะซื้อได้"
ผมก็หันไปดู และก็ตอบไปตามปกติ ทีนี้ผมก็บอกไปว่า ถ้าอยากซื้อ วาซาบิ ก็คงต้องไปดูที่ max value แถวนี้นะ (ตึกจัสมิน) มันก็ถามว่า "ไกลจากนี้ไหม กี่เมตร" ผมก็บอกว่า ผมเดินไปส่งละกัน
แขก "โอ้ โอเคมากๆเลย ขอบคุณมาก ขอโทษจริงๆที่ทำให้คุณเสียเวลา ผมเห็นคุณหน้าคล้ายคนญี่ปุ่น ก็เลยถาม" พูดไปพลาง เดินออกจาก 7 มาพลาง "ผมเพิ่งมาไทยครั้งแรก มาเที่ยว โชคดีที่เจอคนอย่างคุณนะ" (ผมคิดในใจ มาเที่ยวแต่ใส่ชุดโคตรดูดีเลย ไหนจะไม่แลกเงินอีก แปลกวุ้ย แต่ช่างเหอะ จบๆซะที กรูไม่ไปไหนไกลกว่าที่ 7 อีกแล้ว)
ผม "ไม่เป็นไร ผมคนไทย ไทยแลนด์ ยินดีต้อนรับครับ" แล้วผมก็ชี้บอกทางไปที่ max value มันก็พูดว่า "อ๋อๆ เหมือนจะเคยไปแล้ว แต่จะลองดู ขอบคุณอีกครั้ง" ยกมือมาเชคแฮนอีกทีด้วย
พอแยกจากตรงนั้น แขกเดิน แยกกับผมไม่ถึง 20 เมตร ก็มีเพื่อนยืนคอยอยู่ (แต่งตัวดูดีคล้ายกัน) ลักษณะคำพูดท่าทางเหมือนประมาณว่า "เฮ้ย ได้ป่ะวะ" แขกก็บอกว่า "เออ ได้" (ผมจินตนาการจากท่าทางนะ) ซึ่งผมก็คิดว่า มันคงถามกันว่า ได้วาซาบิไหม ละมั้ง
ทีนี้ ผมก็ข้ามไปร้านอาหารตามสั่ง หลังจากที่รู้สึกว่า ตัวเองทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีแล้ว ก็สั่งอาหารกินดีกว่า ระหว่างรออาหาร ผมก็มาคิดทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ ไม่รู้จะด้วยความเบลอฤทธิ์ไข้หรือเปล่า ทำไมผมถึงปล่อยให้ตัวผมเองไปอยู่ในสถานการณ์ที่นแปลกๆ ตะหงิดๆ ขนาดนี้ได้
พอนึกย้อนทั้งหมดแล้ว ผมก็คิดว่า "เอ๊ะ หรือว่าเราจะโดนพวกมิจฉาชีพมันจะหลอกวะ คงไม่หรอกมั้ง หรือไม่ก็หลอกเราไม่ได้มากกว่า" พอคิดได้ดังนั้น ผมก็หยิบกระเป๋าเงินออกมาเลยครับ แล้วก็ภาวนาในใจว่า "อย่านะเฟ้ย เงินอย่าหายนะเว้ย ต้องไม่ใช่น่า" พอเปิดมาก็ต้องอึ้งอ่ะครับ
แบงค์พัน หายไป 1 ใบ ผมนี้ เฮ้ยยยยยย หายไปได้ไงวะ ตอนไหน? เฮ้ยๆ เจรดเข้ (พร้อมทำท่าล้วงเช็คทุกกระเป๋าในตัวเอง) เฮ้ย นี่กรูโดนหลอกเหรอวะเนี่ย ไอแขก อิชัชช
พอผมคิดย้อนดีๆ มันต้องจังหวะที่ยื่นคืนเงินให้ผมนี่แหละครับ มันเหมือน นักมายากลเลยอ่ะ แต่เนียนกริ๊บ เนียนมาก อารมณ์ผมนั่งกินข่าวต่อแบบไม่อยากลุกไปไล่กระทืบมันเลยนะ (อาจจะด้วยฤทธิ์ไข้) นั่งไป นึกถึงทริคของมันแล้วก็ ทึ่งอ่ะ ความรู้สึกผมเหมือนโดนพวกแก๊ง โอเชี่ยน อีเลฟเว่น หลอกเลย
สิ่งที่ผมทึ่งกับมันคือ มันทำให้คนที่ระวังตัวแล้วอย่างผม พลาดได้เต็มๆขนาดนี้ แถม ณ ตอนที่มันได้เงินไปแล้ว มันก็ยังนิ่ง และเดินไปคุยไปได้โคตรธรรมชาติมาก
ผมโชคดีที่ไม่โดนอะไรไปมากกว่านั้น ผมยอมรับว่า มันเก่ง มันเนียนมาก สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้ก็คือเดินไปที่ 7-11 แล้วก็บอกพนักงานน้องๆเค้าว่า ไอแขกที่ผมช่วยมันถามเรื่องวาซาบิอ่ะ จำหน้ามันไว้ชัดๆนะ ระวังกันด้วย เตือนคนแถวนี้ ถ้ามันมามุกนี้อีก ซึ่งน้องๆ จำหน้ากันได้อยู่นะ แต่บอกตรงๆว่า ผมไม่เหลือแรง จะไปตามล่า หรือเอาเรื่องถึงตำรวจแล้วล่ะ 1000 บาทนี้ ผมให้แมร่งไปเลย มายากลชั้นเซียน ถุ้ยยยย
[กระทู้เตือนภัย] เมื่อผมโดนขโมยเงินต่อหน้าต่อตา ทั้งๆที่ระวังตัวแล้วนะ
"เฮ้ มิสเตอร์ มิสเตอร์ ยู ยู"
ผมหันไปถึงได้เห็นว่าเป็นแขกชาวต่างชาติ ที่มาถามผมว่า "ผมอยากได้ วาซาบิ ในนี้(ชี้ไปที่เซเว่น) มีไหม เพื่อนผมคนญี่ปุ่นอยากกิน" (แขกมันพูดภาษาอังกฤษนะครับ แบบฟังยากหน่อย)
คนๆนี้ น่าจะสูงประมาณ 180กว่าๆ แต่งตัวโคตรดูดี ใส่เชิ้ต ผูกไท เป็นแขกจริงๆเลยล่ะครับ ผมพยายามบอกเค้าว่า ที่เซเว่น ไม่น่าจะมี วาซาบิ หรอก แต่เค้าก็อยากให้มาช่วยดูหน่อยที่เค้าเห็นน่ะใช่ไหม ผมก็คิดว่า เอาวะ สละเวลาซะหน่อย ช่วยๆไป ก็เลยเดินตามเค้าเข้าไปที่เซเว่น (คนในนั้นค่อนข้างเยอะอยู่)
ทีนี้ แขกคนนี้ก็เดินไปจนถึงชั้นที่วางพวก ปลากระป๋องครับ แล้วก็หยิบขวดกะปิ ขึ้นมาแล้วถามว่า "ใช่ไหม วาซาบิ" ผมก็บอกว่า "ไม่ใช่ๆ ผมมองหมดแล้ว ในนี้ไม่มีวาซาบินะ"
แขก "เหรอ ผมขอโทษที่พามาเสียเวลานะ ผมเพิ่งมาไทยครั้งแรกเลย ผมยังไม่เข้าใจเรื่องเงิน" พูดเสร็จ ก็ชี้ไปที่ ป้ายราคาของในเซเว่น ราคา 20.00 บาท แล้วก็ถามว่า "อย่างอันนี้ เป็นกี่บาทในไทย เทียบกับเงินดอล"
ผมก็บอกว่า "1 เหรียญ ตอนนี้มันประมาณ 32" (ในใจคิดว่า พี่ไม่รู้ได้ไงวะเนี่ย เริ่มตะหงิดใจ)
แขก "อ๋อ แล้วแบงค์ในไทยมันหน้าตาเป็นไงบ้างครับ มันมีไหมแบงค์ 20 หรือว่าต้องเป็นเหรียญเท่านั้น" พูดจาสำเนียงดี หน้าตานิ่งมาก ผมก็เลยหยิบเงินในกระเป๋าตังค์ออกมา เป็นแบงค์ 20 ให้เค้าดู
แขก "อ่อๆ แล้วแบงค์ใหญ่สุดละ 500 เหรอ?"
ผม "ไม่ครับ ใหญ่สุดคือ 1000 บาท" แต่ผมก็ยังถือกระเป๋าเงินไว้ในมือผมอยู่นะ แต่เปิดออกหยิบแบงค์ 100 ให้เค้าดู แล้วบอกว่าอันนี้ 100 ส่วนอันนี้ 1000 ทั้งหมดนี้ ผมก่างเงินในกระเป๋าให้ดูนะครับ ไม่ได้หยิบออกมา
แขก หยิบกระเป๋าเงินตัวเองออกมา พร้อมเปิดให้ผมดูแบบที่ผมทำ "เนี่ย ผมเพิ่งมาครั้งแรก เงินก็ไม่ได้แลก เงินของผมใบนี้ พอจะแลกได้ประมาณเท่าไร"
กระเป๋าของแขก มีแบงค์ดอลล่าห์ น่าจะหลายร้อยอยู่ครับ แล้วก็แบงก์ชาติอื่นๆด้วย เหมือนเห็น เงินเยน กับ เงินวอน ด้วยนะ แต่หนาอยู่ทั้งกระเป๋า (ผมก็คิดในใจว่า เออ เป็นคนมีเงินนี่หว่า เอ๊ะ หรือว่า แมร่งแกล้งเนียน)
แขก "เมื่อกี้ ผมเห็นแว่บๆ ใช่ใบ 500 หรือเปล่า ขอผมดูได้ไหม" ผมก็ตะหงิดใจนะ แต่เห็นว่า มันคงไม่น่าโกงอะไรหรอก กระเป๋าก็ในมือเรา ผมเลยเปิดให้ดูแบบคลี่ให้ดู โดยที่ นิ้วโป้งมือซ้ายผมกดแบงค์พันที่มีอยู่ 3 ใบเอาไว้ให้แยกห่างกับใบเล็กๆ แล้วผมก็พยายามบอกมันว่า คงเป็นแบงค์ 50 รึเปล่า ที่เห็น
แขก "ไม่ๆ ไม่ใช่ 50 นะ เดี๋ยวนะ ขอผมดูชัดๆหน่อย" พยายามหยิบเงินออกไปจากนิ้วโป้งที่ผมกดอยู่
แขก "ไม่เป็นไรนะ ผมไม่อะไรหรอก ขอดูชัดๆหน่อย"
แล้วด้วยอะไรก็ไม่รู้ ตอนนั้นผมก็ให้มันหยิบออกไปครับ ซึ่งปกติผมจะเรียงแบงค์ลำดับสวยงาม แต่เฉพาะวันนี้จริงๆที่มันสลับมั่วพอดี แล้วมันก็เอามาคลี่ต่อหน้าผมเลยนะ
ทีละใบๆ แบบเหมือนไล่ดู ไล่เช็คอ่ะครับ ผมก็มองตามตาไม่กระพริบเลย ในใจตอนนั้นคิดว่า พอมันเห็นว่ามีเกือบ 4000 ไม่ใช่แมร่งเอามีดมาจิ้มเลยนะ แต่อีกใจก็คิดว่า เอาสิวะ กล้ากลาง 7-11 ก็ถือว่าโคตรแน่ละ
แขกมันก็คลี่ ทีละใบๆ จนครบครับ แล้วก็บอกว่า "เออ ไม่มีจริงๆ ขอโทษด้วยนะ" แล้วก็หยิบเงินคืนให้ผม โดยที่ตาผมไม่ได้ละไปไหนเลยนะ แต่จังหวะตอนที่ผมจะใส่เงินเข้ากระเป๋า (มานึกจังหวะนี้ได้ทีหลัง) แขกมันก็ชี้ไปที่ป้าย ปลากระป๋องว่า "แบบนี้ต้องกี่ดอล ถึงจะซื้อได้"
ผมก็หันไปดู และก็ตอบไปตามปกติ ทีนี้ผมก็บอกไปว่า ถ้าอยากซื้อ วาซาบิ ก็คงต้องไปดูที่ max value แถวนี้นะ (ตึกจัสมิน) มันก็ถามว่า "ไกลจากนี้ไหม กี่เมตร" ผมก็บอกว่า ผมเดินไปส่งละกัน
แขก "โอ้ โอเคมากๆเลย ขอบคุณมาก ขอโทษจริงๆที่ทำให้คุณเสียเวลา ผมเห็นคุณหน้าคล้ายคนญี่ปุ่น ก็เลยถาม" พูดไปพลาง เดินออกจาก 7 มาพลาง "ผมเพิ่งมาไทยครั้งแรก มาเที่ยว โชคดีที่เจอคนอย่างคุณนะ" (ผมคิดในใจ มาเที่ยวแต่ใส่ชุดโคตรดูดีเลย ไหนจะไม่แลกเงินอีก แปลกวุ้ย แต่ช่างเหอะ จบๆซะที กรูไม่ไปไหนไกลกว่าที่ 7 อีกแล้ว)
ผม "ไม่เป็นไร ผมคนไทย ไทยแลนด์ ยินดีต้อนรับครับ" แล้วผมก็ชี้บอกทางไปที่ max value มันก็พูดว่า "อ๋อๆ เหมือนจะเคยไปแล้ว แต่จะลองดู ขอบคุณอีกครั้ง" ยกมือมาเชคแฮนอีกทีด้วย
พอแยกจากตรงนั้น แขกเดิน แยกกับผมไม่ถึง 20 เมตร ก็มีเพื่อนยืนคอยอยู่ (แต่งตัวดูดีคล้ายกัน) ลักษณะคำพูดท่าทางเหมือนประมาณว่า "เฮ้ย ได้ป่ะวะ" แขกก็บอกว่า "เออ ได้" (ผมจินตนาการจากท่าทางนะ) ซึ่งผมก็คิดว่า มันคงถามกันว่า ได้วาซาบิไหม ละมั้ง
ทีนี้ ผมก็ข้ามไปร้านอาหารตามสั่ง หลังจากที่รู้สึกว่า ตัวเองทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีแล้ว ก็สั่งอาหารกินดีกว่า ระหว่างรออาหาร ผมก็มาคิดทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ ไม่รู้จะด้วยความเบลอฤทธิ์ไข้หรือเปล่า ทำไมผมถึงปล่อยให้ตัวผมเองไปอยู่ในสถานการณ์ที่นแปลกๆ ตะหงิดๆ ขนาดนี้ได้
พอนึกย้อนทั้งหมดแล้ว ผมก็คิดว่า "เอ๊ะ หรือว่าเราจะโดนพวกมิจฉาชีพมันจะหลอกวะ คงไม่หรอกมั้ง หรือไม่ก็หลอกเราไม่ได้มากกว่า" พอคิดได้ดังนั้น ผมก็หยิบกระเป๋าเงินออกมาเลยครับ แล้วก็ภาวนาในใจว่า "อย่านะเฟ้ย เงินอย่าหายนะเว้ย ต้องไม่ใช่น่า" พอเปิดมาก็ต้องอึ้งอ่ะครับ
แบงค์พัน หายไป 1 ใบ ผมนี้ เฮ้ยยยยยย หายไปได้ไงวะ ตอนไหน? เฮ้ยๆ เจรดเข้ (พร้อมทำท่าล้วงเช็คทุกกระเป๋าในตัวเอง) เฮ้ย นี่กรูโดนหลอกเหรอวะเนี่ย ไอแขก อิชัชช
พอผมคิดย้อนดีๆ มันต้องจังหวะที่ยื่นคืนเงินให้ผมนี่แหละครับ มันเหมือน นักมายากลเลยอ่ะ แต่เนียนกริ๊บ เนียนมาก อารมณ์ผมนั่งกินข่าวต่อแบบไม่อยากลุกไปไล่กระทืบมันเลยนะ (อาจจะด้วยฤทธิ์ไข้) นั่งไป นึกถึงทริคของมันแล้วก็ ทึ่งอ่ะ ความรู้สึกผมเหมือนโดนพวกแก๊ง โอเชี่ยน อีเลฟเว่น หลอกเลย
สิ่งที่ผมทึ่งกับมันคือ มันทำให้คนที่ระวังตัวแล้วอย่างผม พลาดได้เต็มๆขนาดนี้ แถม ณ ตอนที่มันได้เงินไปแล้ว มันก็ยังนิ่ง และเดินไปคุยไปได้โคตรธรรมชาติมาก
ผมโชคดีที่ไม่โดนอะไรไปมากกว่านั้น ผมยอมรับว่า มันเก่ง มันเนียนมาก สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้ก็คือเดินไปที่ 7-11 แล้วก็บอกพนักงานน้องๆเค้าว่า ไอแขกที่ผมช่วยมันถามเรื่องวาซาบิอ่ะ จำหน้ามันไว้ชัดๆนะ ระวังกันด้วย เตือนคนแถวนี้ ถ้ามันมามุกนี้อีก ซึ่งน้องๆ จำหน้ากันได้อยู่นะ แต่บอกตรงๆว่า ผมไม่เหลือแรง จะไปตามล่า หรือเอาเรื่องถึงตำรวจแล้วล่ะ 1000 บาทนี้ ผมให้แมร่งไปเลย มายากลชั้นเซียน ถุ้ยยยย