มากรุงเทพบ่อยเรียน ก็รู้ค่ะ แค่มาระบายตอนดึก  
เราโตแล้ว ทุกครั้งที่มาเราก็ใจหายทุกที เราติดแม่มาก เดินทางมาทุกครั้งก็ร้องทุกครั้ง
เราก็พยายามบอกตัวเองแล้วนั่นแหละว่า มาเดี๋ยวก็กลับสอบเส็จก็ได้กลับไป  แต่ก็เป็นทุกที
เป็นมาตลอด เหนื่อยก็คิดถึงบ้าน อยากบอกให้แม่รู้แต่ก็ไม่อยากบอกกลัวแม่เป็นห่วง เลยเก็บไว้ร้องไห้คนเดียว
เราไม่มีใครด้วยค่ะ ไม่มีแฟนเพื่อนๆก็มีแฟนหมด บางทีเราก็รู้สึกเหงาๆ เหนื่อยๆก็ร้อง แค่คิดถึงวันพรุ่งนี้ก็เหนื่อยไม่อยากทำอะไร
แต่ชีวิตก็แบบนี้ จะอยู่กับที่ก็คงไม่ได้ เป็นเด็กต่างจังหวัดนี่เหนื่อยมากๆ จริงๆมีเป้าหมายจะต่อเมืองนอก
ก็บอกตัวเองทุกครั้งว่าแค่เนี้ยยังไม่ไหวเลย ต้องไหว ถ้าไม่ไหวจะไปได้ไง อิต่างประเทศน่ะ
ก็ยังจะดี ดีกว่าบางคนที่เหนื่อยกายด้วย บ้านก็ไกลกลับก็ไม่ค่อยจะได้  เราอยู่คนเดียวมีทุกอย่างแต่ก็ยังรู้สึกเหงาๆนะคะ
สู้ต่อไป  ขอให้พรุ่งนี้เป็นวันดีๆและทุกๆวันเป็นวันดีๆ สำหรับเราเองและทุกคน
ขอบคุณสำหรับพื้นที่ ให้เด็กบ้านๆ อิอิ