ผมนั้นอายุอานามก็ถือว่ามากพอสมควร คือ30ปลายๆ ผมจะท้าวความตั้งแต่สมัยผมเป็นวัยรุ่นช่วงอายุ13-14ปีเลยก็แล้วกันครับ  ก็คงจะประมาณช่วงปี 2532-2536 ตั้งแต่สมัยที่นิตยสาร เธอกับฉัน คือหนังสือคู่ใจวัยรุ่น รองเท้าหนังแก้วของด็อกเตอร์มาร์ตินฮิตระเบิด เต๋า มอส คือขวัญใจวัยรุ่นสาวๆสมัยนั้น แต่เริ่มเดิมทีการจะเข้าวงการได้ ต้องผ่านแมวมองและโมเดลลิ่งครับ บางคนหน้าตาดีจัด ความสามารถครบเครื่อง ฉายออร่ารัศมีดารามาเต็มเลย เหล่าแมวมองหรือโมเดลลิ่งก็เข้าไปฉุดออกมาจากโรงเรียนหรือมหาลัยกันเลยทีเดียวครับ(สมัยนี้ก็ยังเป็นอยู่) แต่ก็ยังมีอีกที่แห่งนึงที่บรรดาเหล่าวัยรุ่นที่วอนนาบีอยากเข้าวงการกันซะเหลือเกินไปรวมตัวกันก็คือ "ห้างสยาม"ครับ  สยามสมัยนั้นถือว่าเป็นแหล่งหาดาราวัยรุ่นหน้าใหม่กันเลยทีเดียว สยามจึงเป็นแหล่งที่วัยรุ่นมาชุมนุมกันเยอะที่สุดในประเทศไทยเลยก็ว่าได้ 555+ ด้วยความหวังว่าอาจจะมีแมวมองหรือโมเดลลิ่งมาสนใจ และเปิดประตูเข้าสู่วงการบันเทิง และชื่อของพจน์ อานนท์ ก็เป็นอีกหนึ่งคนที่เป็นรู้จักสำหรับวัยรุ่นสมัยนั้นมากครับ ในฐานะที่เค้าเป็นแมวมองและนักปั้นดาราตัวฉกาจ จับใครมาปั้นนี่เปรี้ยงทุกคน ผมเด็กต่างจังหวัดคนนึงก็ยังรับรู้ถึงกิตติศัพท์ของคนผู้นี้อย่างดีเลยคิดดู นั่นทำให้เค้าเป็นคนเสียงดังคนนึงในวงการครับ บารมีเส้นสายเยอะพอตัว ผ่านร้อนผ่านหนาวมาอย่างโชกโชน แต่พอเวลาผ่านไปนานวันจนถึงวันนี้ ทำใม? พจน์ อานนท์จึงเป็นเช่นนี้ได้  ผมไม่ได้ชื่นชอบและไม่ได้แอนตี้คนๆนี้นะครับ ผมอยากจะ สื่อ ให้เด็กสมัยนี้รู้ความเป็นมาของคนๆนี้เท่านั้น

ณ ปัจจุบัน พจน์ อานนท์ สร้างภาพยนตร์ออกมาได้ทุเรศมากครับ ติ่งบางคนอาจจะอวยว่า "อย่างน้อยโปรดักชั่นดีนะ หาโลเคชั่นดีมาก ภาพสวยมากในหนัง แคสนักแสดงได้ดี..." ถุ๊ย! เถอะครับ มันเทียบไม่ได้เลยกับการที่เนื้อหาทุกเรื่องวนเวียนกับทวารหนักเพศชายทั้งสิ้น สร้างภาพตุ๊ดเกย์กระเทยมาในด้านลบสุดๆ ฐานผู้ชมส่วนใหญ่ก็รู้ๆกันอยู่ครับว่าคือเด็กวัยรุ่นมัธยมทั้งนั้น ผมอยากจะบอกน้องๆนะครับ หนังตลกที่ดี หรือหนังกุ๊กกิ๊กวัยรุ่นที่ดี ไม่จำเป็นต้องเป็นหนังที่เล่นมุกต่ำๆอย่างนั้นครับ หนังของผู้กำกับท่านอื่นในเมืองไทยยังตลกสร้างสรรกว่านี้เยอะ หรือหนังชายรักชายที่ดีๆอย่างเรื่อง รักแห่งสยามนั่นไง ไม่เห็นจำเป็นต้องตลกต่ำๆอย่างหนังของพจน์ อานนท์ ก็ขายได้ สุดท้ายนี้พี่รู้ว่าน้องๆส่วนใหญ่ไม่ฟังพี่หรอกครับ แต่ก็หวังว่าบางคนอาจจะฟังบ้าง

และผมไม่คาดหวังใดๆเลยให้พจน์ อานนท์สำนึกครับ คนๆนี้ไม่มีวันสำนึกครับ ทางที่ดีที่สุดคือปฏิเสธผลงานของคนๆนี้ทุกๆด้านครับ หนังก็ไม่ต้องไปดู รายการไหนเชิฯญไปออกก็ไม่ต้องดูช่องนั้น หนังสือเล่มไหนนำมาสัมภาษณ์ก็ไม่ซื้อไม่อ่าน และไม่ต้องตั้งกระทู้ชมหรือด่าครับ ซึ่งผมก็ดันตกเป็นเหยื่อการตลาดของคนๆนี้อีกคน เพราะนี่ก็คือกระแสอย่างนึงครับ แต่มันอดไม่ไหวจริงๆกับคนไม่มีสามัญสำนึกต่อสาธาณะอย่างคนๆนี้ ต้องแบนทุกรูปแบบครับ จึงจะเห็นผล สวัสดีครับ


///////////////////////////////////////////////////////////////////



***แก้ไขเพื่อเพิ่มเติมเนื้อหาในกระทู้นิดนึงครับ***

เนื่องจากมีหลายๆคนตั้งข้อสงสัยผมว่า ผมไม่ได้ดูหนังพจน์ แล้วผมมีหน้าไปวิจารณ์หนังเค้าได้อย่างไรว่าดีหรือไม่ดี อคติชัดๆ ผมอาจจะตอบไม่เคลียร์ในคอมเม้นข้างล่างนั้น

กระทู้นี้ไม่ใช่การวิจารณ์ภาพยนตร์นะครับ นี่คือการวิจารณ์ตัวบุคคล  

และเรื่อง สติแตกสุดขั้วโลก คือเรื่องเดียวที่ผมดูจบครับ เรื่องอื่นผมได้ดูบ้างเหมือนกัน แต่ทนดูไม่จบจริงๆครับ ยอมรับครับว่ามีอคติ และตั้งแต่เรื่อง หอแต๋วแตก2 เป็นต้นมา ผมดูไปได้20นาที ทนไม่ไหวเลยครับ ต้องเลิกดูเลย

และผมเลือกที่จะไม่ดูหนังพจน์อีกเลยตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

ผมเลยไม่ขอวิจารณ์หนังเค้าให้ละเอียดได้ครับ

Ps. ผมมีอิสระในการเลือกภาพยนตร์มาวิจารณ์ครับ ไม่มีใครมาบังคับว่าต้องวิจารณ์ภาพยนตร์เรื่องนั้นเรื่องนี้