*** คำเตือนในบทนี้มีการสปอยเนื้อหาของซีรี่ย์บางเรื่อง***


ปีนี้ผมก็อายุอานามก็ไม่มากไม่น้อยอยู่ที่ 30 ปีบริบูรณ์ ... เมื่อหลายปีก่อนผมรู้ได้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมรู้จักผู้หญิงคนนี้โดยเริ่มจากคำว่าเพื่อนและพัฒนาความสัมพันธ์จากเพื่อนกลายมาเป็นแฟน จากแฟนก้าวไปอีกขั้นจนกลายเป็นภรรยา และจากภรรยากลายเป็นคุณแม่ของลูกผมในท้ายที่สุด


ภรรยาผมเธอเป็น “แควนคลับซีรี่ย์เกาหลีตัวยง” เพราะเธอชอบดูซีรี่ย์เกาหลีมาก ดูมาหลายเรื่องตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา ... เรื่องไหนพระเอกหล่อนี่ยิ่งชอบมาก เรื่องนั้นจะติดเป็นพิเศษ ดูไปก็ชื่นชมไปว่าพระเอกว่าหล่ออย่างนู้นอย่างนี้ ปากอวบอิ่มน่าจูบ บลา บลา บลา น่าหมั่นไส้ เฮอะ!!! ... บ่อยครั้งที่ผมเห็นเธอดูไปนั่งร้องไห้ไป นั่งร้องห่มร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ประหนึ่งว่าสามีหายสาบสูญ(หรือบางทีถ้าผมหายไปจริง เธอจะเศร้าแบบนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้ เฮอะ!!!) เมื่อผมเห็นเธอดูหนังแล้วร้องไห้ ผมมักจะถามเธอว่า “เป็นไรมากเปล่าเนี่ย!?!” หรือไม่ก็บอกเธอประมาณว่า “ท่าจะอาการหนักนะเธอเนี่ย!!!”

ถ้าถามผมว่าผมเคยดูดูซีรี่ย์เกาหลีมั้ย? ก็เคยดูครับ สมัยเมื่อหลายปีก่อน ... ที่จำได้แบบผ่านๆตาน่าจะ 2 เรื่องได้ ดูไม่จบด้วยแต่นานมากแล้ว 2 เรื่องนี้เอามาฉายทางทีวี แบบว่าว่างๆก็เลยนั่งดู ... เรื่องแรกน่าจะเป็นเรื่องประมาณว่า เกาหลียุคปัจจุบันยังมีกษัตริย์อยู่แล้วนางเอกเป็นคนธรรมดาที่ เจ้าชายมาชอบ ... กับอีกเรื่องที่นางเอกปลอมเป็นผู้ชายไปทำงานร้านกาแฟ ... ประมาณนั้น


ช่วงวันหยุดยาวปีใหม่ที่ผ่านมาผมว่างอยู่บ้านถึงแม้จะมีงานทำแต่ก็ว่างหลายวัน เพราะ หยุดนาน   ครั้นจะหนังสือก็ขี้เกียจอ่าน อยากดูมากกว่า หนังออกใหม่ก็ดูเกือบหมด ซีรี่ย์ฝรั่งก็เบื่อๆ อยากลองเปลี่ยนแนว ... ประกอบกับหลายๆวันมานี้ผมได้ยินภรรยาคุยกับน้องสาวผมบ่อยๆเรื่องซีรี่ย์เกาหลีเรื่องหนึ่ง ที่พระเอกเป็นหมอและเป็นโรคออสทิสติก … ผมก็เลยหามาดู เนื้อเรื่องเดินดี เนื้อหาดี ภาพสวย คู่พระนางก็ไม่ได้หวานฉ่ำอะไรมากเน้นไปที่ ปัญหาของคนไข้ในแต่ละเคสมากกว่า ... สรุป ว่าผมกูดูจนจบครับ หลายๆ ตอนที่ดูผมซึ้งมาก แอบตื้นตันตาม โดยเฉพาะประเด็นครอบครัว พอจบความรู้สึกมันออกแนวประมาณว่า ... “เฮ้ย!!! เจ๋งว่ะ”

หลังจากเรื่องคุณหมอจบผมก็อยากดูเรื่องอื่นต่อ ... ผมนึกถึงช่วงที่ผมไปเที่ยวเกาหลีเมื่อหลายปีก่อน ครั้งนั้นน้องสาวผมฝากซื้อ “ตุ๊กตาหมูหูกระต่าย” บอกว่าอยากได้มากซื้อให้หน่อย ผมก็ว่าตุ๊กตาบ้าอะไรหมูหูกระต่าย แต่ผมก็หาซื้อมาให้น้องจนได้เพราะที่เกาหลีมีขายเยอะเหมือนกันในช่วงนั้น แสดงว่าเรื่องนี้น่าจะดังในสมัยนั้น ... ในที่สุดผมเลยไปหาซีรี่เรื่องนี้ผมดู พล็อตเรื่องเด๋อด๋ามากบอกเลย นางเอกปลอมตัวเป็นพี่ชายตัวเอง เข้าไปอยู่ในวงดนตรีชายหล่อ 3 คน และแน่นอนว่าหลายๆคนต้องหลงรักนางเอก โห เชยมาก ... แต่ดูไปดูมา เออ เฮ้ย ติดซะงั้น ... ฮามาก ตลกมาก ผมหัวเราะลั่นบ้านเลย ขำกร๊ากหลายช็อต โดยเฉพาะช๊อตที่นางเองโดนเครื่องช็อตไฟฟ้าช็อตจนสลบ อันนี้ฮามาก จนภรรยาต้องเดินมาดูว่าผมเป็นอะไรหรือเปล่า

เรื่องนี้จบก็ยังไม่จุใจยังเหลือวนว่างอีกหลายวันกว่าจะเริ่มทำงาน ผมเลยมาตามต่อมาดูอีกเรื่องค้นหาในเน็ตเค้าบอกว่าดี เลยลองดู The Snow Queen เรื่องนี้เก่าแล้ว ออกมาหลายปี พอเริ่มดูดูธีมเรื่องผมเดาว่าดราม่าหนักแน่เรื่องนี้ ตอนแรกกะจะเปลี่ยนแต่ไหนก็ดูแล้วเลยดูต่ออีกหน่อย เนื้อเรื่องเดินเรียบๆ แต่เดินเร็ว หยุดแล้วดูไม่ได้ ดูยันดึกดื่นค่อนคืน ตื่นเช้าก็ดูต่อ ... ตอนช่วงใกล้จบ มันซึ้งมาก รู้ทั้งรู้ว่านางเอกจะต้องตายจาก ทั้งๆที่เตรียมใจไว้แล้ว แต่พอเรื่องเดินมาถึงจริงๆ ความรู้สึกมันกลับหมุนเหวี่ยง โลกมันโคลงเคลง ใจมันเจ็บปวดแปลบ ทุกความรู้สึกอัดอยู่แน่นอยู่ในออกพยายามจะระเบิดออกมา แต่ผมไม่ร้องไห้หรอก ... ผมโตแล้ว ผมอึ๊ปไว้ ... แต่ไอ้น้ำตาไม่รักดีก็ยังเอ่อคลออยู่ดี ... แมร่งเอร้ยเศร้าฉิบ!!!

ผมกลั้นใจดูต่อจนจบ ... มันอินมาก ... พบหนังจบ ผมรีบโทรหาภรรยาว่าเธออยู่ไหน และผมก็รีบขับรถไปหาเธอทันที ไปถึงไม่พูดพร่ำทำเพลงดึงเข้ามากอดก่อนเลย ... แล้วผมก็กระซิบบอกเธอเบาๆว่า ... “คิดถึง” ... แน่นอนครับว่าเธอออกอาการ งงงวย!!! ... เธอรีบถามว่าผมเป็นอะไรหรือเปล่า?!? ... ผมก็เล่าว่าผมพึ่งดูซีรี่เรื่องหนึ่งจบ มันซึ้งมาก ตอนจบมันเศร้านางเอกตายจาก  เสียดายที่เขาทั้งคู่มีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยเกินไป กลัวว่าเราจะต้องจากกันแบบนี้บ้าง ดูแล้วคิดถึงเลยมาหา ... เธอนิ่งเลยครับ สงสัยจะซึ้งตามผม

หลังจากนิ่งไปพักหนึ่ง เธอหัวเราะลั่นเลยบอกผมว่า “ท่าจะอาการหนักนะเธอเนี่ย!!!” และก็หัวเราะต่อ!!! ... เอ่ออออออ เธอหัวเราะซะผมเขิลล์เลย เรารึก็อุตสาห์ขับรถมาทำซึ้งตั้งไกล!!!


เมื่อเช้าผมกำลังยืนแต่งตัวกำลังจะออกไปทำงาน ภรรยาผมเดินเข้ามาในห้อง ไม่รู้ว่าแกล้งผมหรือว่าอะไร เธอเรียกเสียงแผ่วๆว่า “โอบป้าา” ... ผมหันไปมอง เธอยืนอิงพิงอยู่ที่ประตู กำลังส่งสายตามาด้วยแววตาที่อ่อนโยน ยิ้มอย่างอ่อนหวาน ผมสะบัดปลิวพริ้วเล็กๆ ภาพตัดกลับมาที่ผมที่ใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ มันเต้นแรง ภาพมันเป็นภาพสโลชั่น เคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า กว่าที่เคยเป็น ...  ลูกสาวเดินเข้ามาในห้องพอดีทำให้ผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์ที่ต้องมนต์สะกดแบบซีรี่เกาหลี ... เฮ้ยยยยยยยย!!! ผมแมร่งบ้าไปแล้ว ... ผมเป็นไรมากเปล่าเนี่ย!!!


ถึงแม้จะดูแปลกๆที่ชายแท้ๆวัย 30 กำลังจะพึ่งเริ่มติดซีรี่ย์เกาหลี ... แต่ถ้าคิดในแง่ดี ก็คงดีไม่น้อยเพราะอย่างน้อยๆนับแต่นี้ต่อไปภรรยาผมคงชอบใจ เพราะถ้าเธอดูซีรี่ย์แล้วผมคงไม่บ่นอีกแล้ว ... แต่อาจจะมีตำหนินิดหน่อยถ้าเธอแอบดูคนเดียวและคงจะบอกเธอว่า ... ห้ามดูคนเดี่ยวให้เก็บไว้ดูพร้อมกัน!!! 555555+


…[^_^]…