เรื่องมันมีอยุว่า  ผญ คนนึงเขาเปนเพื่อนผม  บังเอิญผมมันคนปากหวานซะด้วยก็คุยกันไปตอนแรกก็หยอดคำหวานคล้ายกับจีบไป โดยที่ตัวเองก็ไม่รุว่ารักเขาจิงๆไหมถึงได้หยอดคำหวานเหล่านั้นไป หน้าตาดีนิดหน่อยเป็นทุนอยุละ ผญ ก็เกิดรักผมขึ้นมาจิงๆนี่สิ (ผมก็คุยประมาณ 4 คนตอนนั้น หม้ออะป่าวไม่รุ)
พอเธอเริ่มรักผมจิงๆซึ่งผมยังไม่มั่นใจว่าผมรักเธอจิงๆผมจึงบอกว่าเราเปนแค่เพื่อนกันนะ แต่ต่อมาคุยกันไปซักพักเธอขอให้ผมเหมือนเดิมเหมือนที่เคยจีบเธอ
ผมก็มีความรุสึกรักเธออยู่บ้าง ผมจึงเผลอกับไปจีบเธอ ชวนกันไปดูหนัง กินข้าวมั่ง    แต่ยังไม่ได้เปนแฟนกันนะ
จนมาวันนึงวันที่ผมรุสึกว่าผมไม่ได้รักเธอจิงๆ ที่ผ่านมาอาจเพราะผมเผลอไป  ผมจึงบอกให้เธอว่าเรื่องราวของเราหยุดไว้แค่นี้ก่อน  จากนั้นเธอก็เสียใจมาก น่าจะร้องด้วย นะ ผมเองก็ทรมารใจเหมือนกัน ที่ไปสร้างความหวังไว้ ผมบอกเธอเราเปนเพื่อนกันได้ไหม เธอบอกว่าได้แค่เธอจะไม่มองหน้า ไม่คุบด้วย ไม่อะไรทั้งนั้น  ซึ้งเราอยุห้องเดียวกัน ต้องเจอกัน ผมคงทนไม่ได้   เธอจึงให้ผมเลือกถ้าเดินต่อจะคุยด้วยถ้าหยุดจะไม่ยุ่งด้วย ผมต้องเลือกสิครั้งนี้ แต่มีคำนึงที่เธอย้ำสเมอ เธอบอกว่าถ้าไม่ลองคบจะไปรู้หรอว่าจะเปนยังไง ผมจึงตัดสินใจเปนแฟนกับเธอ  โดยที่ผมก็ไม่ได้รักเธอหมดใจ ทั้งๆที่ผมยังคิดถึงคนอื่นๆ หรือบางทีเพื่อจะให้เธอยังมองหน้า ยังคุยกับผมได้   นี่ก็ผ่านมา 1 อาทิตละ  หนักใจหวะ ผมก็ได้แต่แกล้งทำดีด้วย มีความสุขด้วย แต่ผมไม่ชอบรักแบบนี้เลยหวะ
ซักวันผมต้องจากไปใช่ไหม แต่ตอนนี้ผมขอยื้อเวลาที่เธอยังมีความสุขกับผมไว้ให้นานที่สุด ก่อนที่ผมจะกลับไป โสด อีกครั้ง