ท่านคิดอย่างไรกับการเปิดสอนระดับปริญญาตรี ระบบ VIP หลักสูตรบริหารธุรกิจบัณฑิต เพื่อให้กลุ่มบุคคลได้เข้าเรียน...
1. ผู้เรียนเข้าชั้นเรียนเพียง 8 สัปดาห์ต่อภาคเรียน ขณะที่นักศึกษาทั่วไปต้องเข้าชั้นเรียน 16 สัปดาห์ต่อภาคเรียน ทั้งนี้ผู้เรียนกลุ่มนี้จะแยกเรียนต่างหากไม่รวมกับนักศึกษาอื่น
2. เสียเงินไม่มาก เพราะจ่ายเงินค่าลงทะเบียนเรียนเท่ากับนักศึกษาทั่วไป
3. ก่อนเข้าเรียนผู้เรียนไม่ต้องสอบวัดความรู้ ไม่ต้องสอบหรือเทียบโอนประสบการณ์ และไม่มีการตรวจสอบวุฒิการศึกษาสายสามัญของผู้เรียนแต่ละคน
4. การจัดการเรียนการสอน เช่น การจัดรายวิชา การจัดตารางเรียน การจัดผู้สอน การวัดผล และประมวลผลการศึกษา ไม่ได้เข้าระบบของมหาวิทยาลัย
5. ส่งเกรด (ผลการศึกษา) ครั้งเดียว 7 ภาคเรียน คือภาคเรียนที่ 3/54, 1/55,2/55,3/55,1/56,2/56, และ 3/56 รวม 30 รายวิชาผลการศึกษาโดยเฉพาะวิชาเอก (วิชาเฉพาะด้าน) ไม่ได้ผ่านประธานสาขาวิชา และอาจารย์ผู้สอนส่วนใหญ่เป็นบุคคลภายนอกไม่ใช่อาจารย์ประจำของมหาวิทยาลัย
6. การเปิดสอนไม่ได้ขอความเห็นชอบจากคณะกรรมการประจำคณะ ไม่ผ่านสภาวิชาการ ไม่ได้ขออนุมัติสภามหาวิทยาลัย (เปิด สอนมา 7 ภาคเรียนจึงเสนอขอความเห็นชอบในการเปิดสอนต่อคณะกรรมการประจำคณะ ในภาคเรียนที่ 1/57) เพราะถูกร้องเรียน
7. ได้มีผู้แจ้งข้อมูลต่างๆ พร้อมหลักฐานต่อสภามหาวิทยาลัย และ สกอ. ตั้งแต่เริ่มเปิดสอน แต่คงไม่เป็นที่สนใจ เพราะการเปิดสอนดำเนินถึงภาคเรียนสุดท้าย คือ ภาคเรียนที่ 2/57 ซึ่งเป็นภาคเรียนปัจจุบัน ผู้เรียนกลุ่มนี้ก็จะสำเร็จการศึกษาแล้ว
ทราบมาว่าจะให้มีการจัดสอนเสริมให้ครบ 16 สัปดาห์ ซึ่งมีข้อสังเกตที่ต้องระวัง
(1) ผลการเรียน (เกรด) ส่งเรียบร้อยแล้ว จะทำอย่างไร
(2) เนื้อหาที่ต้องสอนเพิ่ม จะเพิ่มส่วนไหน อย่างไร และต้องวัดผลการเรียนใหม่หรือไม่
(3) เวลาการสอนเพิ่ม มีหลักฐานและตรวจสอบการจัดสอน และการเข้าสอนจริงหรือไม่อย่างไร อย่าเป็นเพียงการสร้างหลักฐานเท่านั้น
ที่กล่าวมาทั้งหมดพอสังเขป เกี่ยวกับการจัดการเรียนการสอน (การผลิตบัณฑิตระดับปริญญาตรี) ของมหาวิทยาลัยราชภัฏแห่งหนึ่ง ในกลุ่มราชภัฏภาคกลาง ซึ่ง สกอ. หรือสำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษาทราบดี และมีหลักฐานชัดเจนว่าเป็นราชภัฏใด แต่ราชภัฏแห่งนี้ก็ทำการเปิดสอนมาได้โดยตลอด แล้วอย่างนี้ใครต้องเป็นผู้รับผิดชอบ
“การศึกษาไทยไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ไม่ใช่เครื่องมือแสวงหาอำนาจ หรือผลประโยชน์ของใคร ถ้าทำอย่างนี้ได้ คนไทยคงมีปริญญาเป็นของตัวเองไว้ถือเล่นคนละใบได้ไม่ยาก”
อะไร? คือมาตรฐานของการผลิตบัณฑิต
1. ผู้เรียนเข้าชั้นเรียนเพียง 8 สัปดาห์ต่อภาคเรียน ขณะที่นักศึกษาทั่วไปต้องเข้าชั้นเรียน 16 สัปดาห์ต่อภาคเรียน ทั้งนี้ผู้เรียนกลุ่มนี้จะแยกเรียนต่างหากไม่รวมกับนักศึกษาอื่น
2. เสียเงินไม่มาก เพราะจ่ายเงินค่าลงทะเบียนเรียนเท่ากับนักศึกษาทั่วไป
3. ก่อนเข้าเรียนผู้เรียนไม่ต้องสอบวัดความรู้ ไม่ต้องสอบหรือเทียบโอนประสบการณ์ และไม่มีการตรวจสอบวุฒิการศึกษาสายสามัญของผู้เรียนแต่ละคน
4. การจัดการเรียนการสอน เช่น การจัดรายวิชา การจัดตารางเรียน การจัดผู้สอน การวัดผล และประมวลผลการศึกษา ไม่ได้เข้าระบบของมหาวิทยาลัย
5. ส่งเกรด (ผลการศึกษา) ครั้งเดียว 7 ภาคเรียน คือภาคเรียนที่ 3/54, 1/55,2/55,3/55,1/56,2/56, และ 3/56 รวม 30 รายวิชาผลการศึกษาโดยเฉพาะวิชาเอก (วิชาเฉพาะด้าน) ไม่ได้ผ่านประธานสาขาวิชา และอาจารย์ผู้สอนส่วนใหญ่เป็นบุคคลภายนอกไม่ใช่อาจารย์ประจำของมหาวิทยาลัย
6. การเปิดสอนไม่ได้ขอความเห็นชอบจากคณะกรรมการประจำคณะ ไม่ผ่านสภาวิชาการ ไม่ได้ขออนุมัติสภามหาวิทยาลัย (เปิด สอนมา 7 ภาคเรียนจึงเสนอขอความเห็นชอบในการเปิดสอนต่อคณะกรรมการประจำคณะ ในภาคเรียนที่ 1/57) เพราะถูกร้องเรียน
7. ได้มีผู้แจ้งข้อมูลต่างๆ พร้อมหลักฐานต่อสภามหาวิทยาลัย และ สกอ. ตั้งแต่เริ่มเปิดสอน แต่คงไม่เป็นที่สนใจ เพราะการเปิดสอนดำเนินถึงภาคเรียนสุดท้าย คือ ภาคเรียนที่ 2/57 ซึ่งเป็นภาคเรียนปัจจุบัน ผู้เรียนกลุ่มนี้ก็จะสำเร็จการศึกษาแล้ว
ทราบมาว่าจะให้มีการจัดสอนเสริมให้ครบ 16 สัปดาห์ ซึ่งมีข้อสังเกตที่ต้องระวัง
(1) ผลการเรียน (เกรด) ส่งเรียบร้อยแล้ว จะทำอย่างไร
(2) เนื้อหาที่ต้องสอนเพิ่ม จะเพิ่มส่วนไหน อย่างไร และต้องวัดผลการเรียนใหม่หรือไม่
(3) เวลาการสอนเพิ่ม มีหลักฐานและตรวจสอบการจัดสอน และการเข้าสอนจริงหรือไม่อย่างไร อย่าเป็นเพียงการสร้างหลักฐานเท่านั้น
ที่กล่าวมาทั้งหมดพอสังเขป เกี่ยวกับการจัดการเรียนการสอน (การผลิตบัณฑิตระดับปริญญาตรี) ของมหาวิทยาลัยราชภัฏแห่งหนึ่ง ในกลุ่มราชภัฏภาคกลาง ซึ่ง สกอ. หรือสำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษาทราบดี และมีหลักฐานชัดเจนว่าเป็นราชภัฏใด แต่ราชภัฏแห่งนี้ก็ทำการเปิดสอนมาได้โดยตลอด แล้วอย่างนี้ใครต้องเป็นผู้รับผิดชอบ
“การศึกษาไทยไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ไม่ใช่เครื่องมือแสวงหาอำนาจ หรือผลประโยชน์ของใคร ถ้าทำอย่างนี้ได้ คนไทยคงมีปริญญาเป็นของตัวเองไว้ถือเล่นคนละใบได้ไม่ยาก”