มีใครอยู่ตัวคนเดียวบ้างคะ แบบทั้งชีวิตมีแค่ตัวเอง?
เหนื่อยกับความรู้สึกไม่มีครอบครัว ไม่มีบ้านให้กลับ
พ่อ แม่เราเสียตั้งแต่ตอนเราอยู่ประถม
จากนั้นเราต้องย้ายมาอยู่บ้านญาติ(ที่แสนจะห่างไกลกับคำว่าใจดี)
เราไม่เคยรู้สึกถึงคำว่าครอบครัวเลยตั้งแต่อยู่มา รู้สึกว่าเป็นแค่คนใช้
ขนาดโต๊ะอาหารยังแทบไม่ได้ร่วมโต๊ะเลย เรานั่งกินหลังบ้านตลอด
จนตอนนี้เราอยู่ปีหนึ่งแล้วค่ะ ดีใจมากที่ได้ย้ายออกมาอยู่หอ เพราะสอบติดต่างจังหวัด
เราเกลียดวันหยุด เกลียดเทศกาล เกลียดปิดเทอม เพราะเราต้องกลับบ้าน
เราเกลียดบ้านมาก เรารู้สึกว่าเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิต สิ่งที่เราเจอหนักหนามากค่ะ
ไม่อยากจะเรียกสถานที่นั้นว่าบ้านด้วยซ้ำ
เราชอบชีวิตนอกบ้าน อยู่กับเพื่อน อยู่กับแฟน อยู่คนเดียว ยังงัยก็ได้ที่ไม่ใช่บ้าน
แต่เราต้องกลับค่ะ เพราะโดนบังคับให้กลับมาช่วยงานโน่นนี่
ทั้งๆที่ บางทีเรามีงานต้องทำส่ง ต้องอ่านหนังสือสอบ
ช่วงเทศกาลแบบนี้ เราก็อยากมีบ้านที่เป็นบ้านจริงๆให้กลับ
เราคิดถึงพ่อแม่
มีใครเป็นแบบเราบ้างมั้ยคะ จัดการความรู้สึกแบบนี้ยังงัยกัน
เป็นมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เรายังไม่ชินเลย