น้องชายอายุ 18 กำลังจะเข้ามหาลัยครับ


นิสัยไม่ได้กินเหล้า เสพยารึเที่ยวอะไรนะครับ

แต่เป็นคนนิสัยขี้เกียจและไม่เอาถ่านมากๆ

แล้วยังเถียงพ่อแม่ ทำให้ท่านเสียใจบ่อยๆ

เรียนม.ปลายติด0ทุกเทอม การบ้านที่ครูสั่งไม่เคยทำส่ง

จะจบม.6แล้วแต่ยังไม่แก้0ที่ติดตอนม.4 ม.5 จนอ.เค้าเอือมระอา


แม่ผมก็ต้องแบกหน้าไปหาอ.ให้ แต่มันก็ขี้เกียจไม่ยอมทำ

จนแม่ผมทั้งร้องไห้ ทั้งอ้อนวอนว่าแก้0ให้แม่หน่อยเหอะ เห็นแก่แม่ได้มั๊ย

มันก็ไม่ทำ วันๆเอาแต่เล่นเกมส์ นอน ดูทีวี ทั้งที่จะเอนท์อยู่แล้ว

แม่ผมก็เหมือนกลัวๆมัน พอโดนมันตะคอกกลับมาก็ไม่กล้า ไม่กล้าตี

เพราะ กลัวมันอาละวาด แล้วไม่ยอมไปเรียน

(ซึ่งไปมันก็เหมือนไม่ไปอยู่แล้วล่ะ)


แล้วคือผมเป็นพี่ บอกตามตรงว่าเห็นนิสัย ๆของมันที่ทำกับแม่ไม่ไหวละ

ผมเลยยกคอมยกทีวีออกเอาไปซ่อน ไม่ให้มันเล่น

แล้วบอกมันว่าถ้าเมิงยังไม่แก้0 ยังไม่อ่านหนังสือ อย่าคิดว่าจะได้เล่นอีก

แล้วตามเสต็ปเดิม มันก็อาละวาดว่าถ้าไม่คืนคอมให้มัน

มันจะไม่ไปเรียนแล้วก็แก้0 (แล้วตอนมีคอมเมิงทำหรอวะ )


ผมก็ยืนยันว่าไม่ให้เหมือนเดิม แล้วแม่ผมก็โอ๋ๆๆๆๆๆอิเด็กเวรนี่

บอกให้ผมเอาคอมให้น้อง เห็นใจน้อง ( ผมล่ะเกลียดแม่ตรงนี้)

พอไม่ให้ ผมบอกแม่ว่าก็ให้น้องทำงานไปส่งครูสิ แล้วจะเอาให้

อิเด็กเวรนี่มันก็บอกว่าต้องคืนคอมมาก่อน มันถึงจะทำ

ผมก็ไม่เชื่อที่มันพูดหรอก แต่แม่ผมก็ซื่อเกิ๊นนนน เชื่อมันอีก


วันนั้นแม่ก็ด่าผม ว่า"อย่าทำมาเป็นตัดสินชีวิตคนอื่น ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง"

"ชีวิตน้องแม่จัดการเองได้  ไม่ต้องมายุ่ง"

ผมฟังเท่านั้นแล้วอึ้งไปเลยครับ ก็เลยเออ เมิงอยากเล่นมากนักก็เล่นไป

แล้วคืนคอมคืนทีวีให้มัน แล้วสุดท้ายจนตอนนี้"มันก็ยังไม่แก้0"

มันเลิศปะล่ะครับอิเด็กเทวดานี่


ผมเพลียกับพฤติกรรมมัน และพฤติกรรมของแม่ผมด้วย

ที่ไม่รู้จะรักอะไรมันนักหนา แม่ไม่กลัวมันเสียคนหรอ?

แม่ชอบคิดว่าผมชอบด่า ชอบว่าน้อง

แต่ที่ผมทำ ผมกล้าบอกเลยว่า เพราะ รักมัน ห่วงมัน

กลัวมันสอบที่ไหนไม่ติด กลัวชีวิตมันจะพลาดแบบผมไง


ผมเคยเล่าให้มันฟัง ว่าเออ..ดูกุเป็นตัวอย่างดิ

ตอนเด็กๆกุเรียนดีมาตลอด แต่มาเสียตอนม.6ที่เล่นมากไป

กุอยากได้หมอ แต่กุก็ไม่ได้ กุเลยได้เรียนคณะที่กุไม่อยากเรียน

กว่าจะตั้งตัวได้ ก็ตั้งปีนึง จนสุดท้ายก็ได้เภสัช มหาลัยแห่งนึง

มันอาจจะไม่ใช่คณะที่หวัง แต่คือก็ดีใจเว้ย อย่างน้อยจบไปก็มีงานดีๆทำ


ได้ทำให้พ่อแม่ภูมิใจ ผมพยายามพูดดี ทำดี กับมันทุกอย่าง

แต่ มันก็ไม่สน เหมือนมันไม่เห็นหัวด้วยซ้ำว่าผมเป็นพี่มัน

มันฟังแล้วยังมีหน้ามาขำ แล้วบอกว่า "เภสัชที่เป็นเกย์หรอ"

เหอะ คือ ผมไม่ได้จะโกรธไร มันหรอกนะ เพราะ มันคือความจริง

แม่ผมรู้ดี แต่ผมก็คิดว่าเป็นเกย์แต่เป็นคนดี กับเป็นช.แท้แต่hereๆ


ผมเลือกเป็นเกย์ดีกว่า...

..........................

ผมอยากหาที่ส่งมันไปดัดสันดาน มีที่ไหนแนะนำบ้างครับ

มันจะจบม.6แล้ว รร.กินนอนก็คงไม่ได้

จะส่งไปเกณฑ์ทหาร ส่วนสูงมันก็ไม่ถึง (155 cm)

ผมอยากให้มันรู้ชีวิตที่ไม่ต้องมีใครดู มันจะได้สำนึกซะบ้าง

มันเคยรู้ตัวบ้างมั๊ยว่ามันทำให้พ่อแม่เสียใจมากแค่ไหน..


ปล.ขอโทษครับ ที่หยาบคายและเวิ่นเว้อไปหน่อย แต่ผมอึดอัดใจจริงๆ

ใครก็ได้ช่วยแนะนำทีครับว่าควรทำไงดี

ตัวผมเครียดยังไม่เท่าไหร่ แต่ผมสงสารแม่จริงๆครับ

คิดถึงเรื่องพวกนี้ทีไรแล้วอยากจะร้องไห้ทุกที...