ย้อนกลับไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อน  ก่อนที่ผมจะมาอยู่ในรถไฟโบกี้นี้ ก่อนที่ความคิดของคุณจะเริ่มนึกสงสัย ว่าเหตุใดชายวัยสามสิบปลายๆเช่นผม จึงมานั่งจ้องมองชายผู้นั่งตรงข้ามเป็นชั่วโมงๆ  ผมกำลังเดินทางไปที่ไหนสักแห่งพร้อมกับเขาหรือไม่ ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว เหตุใดทั้งผมและเขาจึงมีรอยยิ้มอันแปลกพิกลบนใบหน้า -- มีเหตุผลอะไรที่ทำให้ผมต้องนั่งกุมฝ่ามือ ถูแหวนนิ้วนางด้านซ้ายของตนเองตลอดเวลา ประหนึ่งเป็นคนเสียสติที่กำลังหลงละเมอ

          เรื่องราวนี้เริ่มต้นขึ้นเมื่อหลายชั่วโมงก่อน -- ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว มันอาจจะเริ่มมานานนับเดือน นับปีแล้วก็ได้




          ตอนนั้นเป็นเช้ามืด ก่อนที่รถไฟจะมาถึงชานชาลา  มีคนไม่กี่คนจากโบกี้ข้างหน้าที่ขยับตัวลุกขึ้น แล้วเตรียมตัวเดินลงไปจากขบวนรถไฟ  แต่ละคนสวมเสื้อคลุมที่ปกตั้งชันขึ้นมาปิดใบหน้าไปเกือบครึ่ง  สวมแว่นตาดำ ผิวซีดขาว และล้วนมีท่าทีที่เรียบเฉย ปราศจากอารมณ์ใดๆ และไม่มีท่าทีรีบร้อน ทั้งๆที่อากาศยังคงหนาวจัดจากหมอกที่ลงหนา

    ผมจำได้ว่า ตอนนั้นผมเฝ้ามองชายร่างสูงในเสื้อคลุมสีดำหนา -- ชายคนนั้นนั่งอยู่ในโบกี้ข้างหน้า  ขาที่ยาวพาดไขว้กัน รองเท้าหนังส่องแสงเป็นมันวับ  และถุงมือหนังสีดำประสานกันใต้คาง  ดวงตาสีฟ้าจัดคู่นั้นจ้องมองตรงมาราวกับรับรู้ว่าผมกำลังเฝ้ามองเขาอยู่

“ไม่มีประโยชน์หรอก พี.จอห์น”  ใครคนหนึ่งกระซิบบอกผมจากข้างหลัง “ดอกเตอร์ไม่มีวันให้พวกเราได้ลงจากรถไฟ ตราบใดที่ยังไม่ถึงที่หมาย”

“ฉันต้องลองดู”  ผมกระซิบบอกเขา  มองดูชายคนนั้นขยับศีรษะเอนไปมาช้าๆ

“นายมันโง่หรือบ้า อยากรนหาที่ตายหรือไง”  เพื่อนร่วมโบกี้อีกคนกระซิบเตือน  “ไม่ว่าจะไปคุยกับดอกเตอร์ หรือจะลงจากรถไฟ มันคือนรกทั้งนั้น!”

“ฉันจะลองดู”  ผมพูดอีกครั้ง  คราวนี้เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า -- ผมสูดลมหายใจเข้าลึกจนเต็มปอด  สองเท้าเดินออกมาจากโบกี้ที่อัดแน่นไปด้วยกลุ่มคน แล้วก้าวตรงมาทางชายในชุดดำ --

-- ชายผู้ถูกเรียกว่า ดอกเตอร์คิงส์ --

เขาไม่แม้แต่จะเอ่ยปากถามผม ว่าผมต้องการอะไร

ดอกเตอร์คิงส์ขยับศีรษะเอนไปมาอีกครั้ง โดยที่ไม่ละสายตาไปจากผม -- รอยยิ้มอันแปลกพิกลปรากฎขึ้นบนใบหน้าเขา  --  ดูเหมือนเขาจะขำอะไรบางอย่างในตัวผม ….

“ดอกเตอร์คิงส์  ผมมาเพื่อ--”

“ฉันรู้ว่านายมาทำไม”  เขาแทรกด้วยเสียงทุ้มใหญ่  “แต่คำตอบคือ ไม่ พี.จอห์น”

“ให้ผมลงเถอะ” ผมกระซิบบอก

    เขายังคงยิ้มอยู่ที่มุมปาก ในขณะที่พูดออกมาว่า “เสียใจ”

    “ให้ผมลงเถอะ” ผมบอกอีกครั้ง “ได้โปรด”

    “โอ เป็นไปได้หรือนี่ พี.จอห์น กำลังพูดคำว่า ได้โปรด”  เขาร้องออกมาเบาๆ มือข้างหนึ่งที่สวมถุงมือหนังสีดำยกขึ้นมาทาบอก แสร้งทำเป็นตกใจด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย  “พี.จอห์น ที่ไม่เคยรับคำสั่งใครคนนี้น่ะหรือ”

    ผมสบตามองเขา

ความว่างเปล่าในดวงตาสีฟ้าคู่นั้นทำให้ผมรู้สึกถึงความว่างเปล่าและเย็นชา เย็นยิ่งเสียกว่าเกล็ดหิมะหรือลมหนาว

    “ได้โปรด ดอกเตอร์คิงส์” ผมบอกกับเขา “ขอผมลงจากรถไฟขบวนนี้--”

    “--แล้วปล่อยให้นายหนีหายไปข้างนอกนั่นน่ะหรือ -- ไม่ ไม่ พี.จอห์น -- นายคงไม่คิดว่าฉันจะปล่อยให้เกิดเรื่องงี่เง่าแบบนั้นขึ้นหรอกนะ ตราบใดที่ฉันยังมีอำนาจควบคุมรถไฟขบวนนี้อยู่”

    “ผมจะไม่หนี” ผมโพล่งออกมา แรงกระตุ้นในตัวแทบจะทำให้ผมสูญเสียการควบคุม “ผมจะกลับมาทันก่อนตะวันตกดิน ก่อนที่รถไฟขบวนนี้จะออกเดินทางอีกครั้ง ผมให้สัญญา”

    ดอกเตอร์คิงส์ส่ายหน้าไปมา

“จะไม่มีคำมั่นสัญญาอะไรระหว่างเรา  นี่ไม่ใช่การขออนุญาติไปเข้าห้องน้ำ หรืออะไรก็ตามแต่ที่นายคิดว่ามันจะง่ายดาย มันมีกฎ มีข้อห้าม -- นายเองก็รู้ว่าทำไมฉันให้นายลงจากรถไฟไม่ได้  อนุญาติให้ฉันได้ทำความเข้าใจให้นายใหม่อีกครั้งเถิดนะ พี.จอห์น  --
จะไม่มีใครได้ลงจากรถไฟขบวนนี้ ยกเว้นลูกน้องของฉัน -- จะไม่มีใครได้ลงจากรถไฟขบวนนี้ เว้นเสียแต่ฉันจะเห็นชอบ -- จะไม่มี ทาส คนไหนได้ลงจากรถไฟขบวนนี้ ตราบใดที่ชีวิตของพวกนายเป็นของฉัน และนั่นก็หมายถึงนายด้วย -- พี.จอห์น --”

    ผมคุกเข่าและจับรองเท้าหนังที่มันวับคู่นั้นไว้ และยังคงขอร้องต่อไป “ได้โปรดเถอะ” ผมพูดออกมาราวกับว่ามันอาจเป็นตั๋ววิเศษที่สามารถพาผมลงไปจากรถไฟนี้ได้

    แต่ดอกเตอร์คิงส์กลับดีดนิ้วส่งสัญญาณเรียกลูกน้องจากข้างนอก

    เสียงฝีเท้าอันหนาหนักของคนร่างยักษ์สองสามคนดังใกล้เข้ามาทันที

“คุณจะให้พวกเขาจับผมไปขังหรือ” ผมกระซิบถาม “ทั้งๆที่ผมกำลังขอร้องวิงวอนคุณอยู่แนบเท้า  ขอในสิ่งที่เล็กกระจ้อยร้อยเมื่อเทียบกับสิ่งที่คุณมีในมือ -- ดอกเตอร์คิงส์ สิ่งที่ผมขอนั้นเป็นเพียงเวลาอันน้อยนิด ….จากเวลาทั้งหมดในชีวิตของผมที่เป็นของคุณ”

ดอกเตอร์คิงส์ไม่แม้แต่จะเหลือบมองลงมา

“กลับไปที่โบกี้ของนาย พี.จอห์น นายไม่มีทางเลือกหรอก”

ทางเลือกหรือ --

น่าแปลกที่คำนี้ดังก้องกังวาลอยู่ในหัวผมไปมา เหมือนเสียงตะโกนที่ก้องอยู่ในถ้ำ -- นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมตัดสินใจที่จะ ‘มีทางเลือก’ -- ผมบอกกับตัวเอง --

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมตัดสินใจที่จะ ‘มีทางเลือก’

“เฮ้! หยุดนะ พี.จอห์น !!”

ผมซัดรองเท้าหนังอันมันวับของดอกเตอร์คิงส์ข้างหนึ่งใส่ลูกน้องที่เพิ่งก้าวเข้ามาเต็มแรง  มีเสียง ปึก! ดังลั่น  ก่อนที่ร่างเขาจะเซล้มลง -- แม้ว่าผมจะไม่คิดว่าการเขวี้ยงรองเท้าจะเป็นทางออกที่ดีได้ แต่เมื่อมันได้ผล ผมจึงทำในสิ่งที่ต้องรีบทำ  นั่นคือวิ่งถลาผ่านลูกน้องอีกคนที่ขวางประตูทางออกด้วยแรงทั้งหมดที่มีในตัว ผมพุ่งผ่านลงมาจากขบวนรถไฟ  แรงกระแทกทำให้เท้าขวาของผมกะเผลกเล็กน้อย แต่นั่นไม่สำคัญเมื่อเทียบกับความจริงที่ว่า ผมได้ลงมาจากรถไฟแล้ว ผมมองเห็นกลุ่มลูกน้องของดอกเตอร์คิงส์ที่เริ่มลุกขึ้นยืน มองเห็นดอกเตอร์คิงส์ที่โกรธเดือดดาล
  
“ตามจับมัน!” เขาร้องคำราม ขณะที่สวมรองเท้า “จับเจ้านั่นกลับมา!”

ผมวิ่งสุดแรงเกิด ทั้งๆที่รู้ว่าแข้งขาไม่ได้ออกแรงมานานแสนนานแล้ว  มันอ่อนแรงและผอมแห้ง ข้อต่อดูเหมือนจะทรุดได้ทุกจังหวะที่ก้าว มันดูเปราะบางอย่างที่คนถูกอัดแน่นในโบกี้เป็นปีๆจะเป็นกัน  ผมรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่บาดผิวหน้า และทิ่มทะลุผ่านเนื้อผ้าโกโรโกโสเข้ามาถึงกระดูกดำ มันทำให้ผมวูบและเซไปชั่วขณะ  แต่ผมก็กัดฟันวิ่งเขยกต่อไป เสียงไล่ตามยังคงดังใกล้เข้ามา  ผมจำต้องแทรกตัวผ่านกลุ่มผู้คนในชานชาลา และผลักพวกเขาออกให้พ้นทาง  

“หลีกทางให้ผม”  ผมพยายามบอกพวกเขา  “หลีกทางให้ผม”

แรงเบียดเสียดของพวกเขาอาจจะดูไม่มากสำหรับคนธรรมดาทั่วไป มันอาจเป็นแค่แรงกระแทกเบาบาง ไหล่กระทบไหล่ แต่ทว่ามันช่างรุนแรงเสียเหลือเกินสำหรับผม -- ผมล้มครั้งแล้วครั้งเล่าจากแรงปะทะของฝูงชน -- ต้องฝืนสังขารลุกขึ้นไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ในใจก็หวาดกลัวเหลือเกินว่าจะถูกจับตัวกลับไปยังรถไฟขบวนนั้น

“ฉันจะไม่ให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น”  ผมบอกกับตัวเองขณะที่ล้มลงกระแทกพื้น  “ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่ฉันยังไปไม่ถึงจุดหมาย”

ในตอนนั้นเอง ที่มือใครคนหนึ่งได้คว้าข้อมือของผม แล้วออกแรงลากไปตามทางอย่างยากลำบาก  แวบหนึ่งผมคิดว่าเป็นลูกน้องของดอกเตอร์คิงส์  แต่เมื่อผมเหลือบมองดูเจ้าของมือนั้น ผมกลับมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูอ่อนแรงไม่แพ้กัน เธอสวมเสื้อผ้าฝ้ายเหมือนผม ทั้งเก่า ทั้งสกปรก

-- เธอเป็นทาสเหมือนกับผม --

เธอช่วยพาผมไปซ่อนตัวในลังไม้เก่าๆ  เราต่างเหนื่อยหอบเหมือนคนที่วิ่งหนีตาย  เราเพ่งมองบนพื้น จ้องมองรองเท้าหนังของกลุ่มคนไล่ตามที่วิ่งผ่านพ้นพวกเราไป  -- ไม่มีใครสังเกตเห็นเราที่หลบอยู่ในลังไม้

เรารอจนกระทั่งมั่นใจว่ารอดพ้นจากการไล่ตาม จึงขยับตัวออกมา

ผมมองเธอ และเธอก็มองผม

    “คุณมีคนที่จะไปหาเหมือนกันหรือ”  ผมถามเธอ

    ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าตอบ

“คุณควรรีบ”  เธอบอกผม  “เวลากำลังจะหมดลง”

“เราจะกลับมาทันขบวนรถไฟ” ผมบอกเธอ  “เราไม่พลาดหรอก”

แต่เธอกลับส่ายหน้า  “ฉันจะไม่กลับมา”

ผมตะลึงงันไปชั่วขณะ

“คุณรู้ใช่ไหม ว่านั่นหมายความว่าอะไร”  ผมถามช้าๆ

เธอพยักหน้าอีกครั้ง

เรามองหน้ากันอยู่ชั่วครู่หนึ่ง  แล้วผมจึงพยักหน้าตอบเธอ  “ขอให้คุณโชคดี”

“ขอให้คุณโชคดีเช่นกัน”  เธอบอกผม

แล้วแทบจะในทันที ที่ทั้งผมและเธอ ต่างกลับหลังหัน แล้วออกวิ่งไปตามทางของตนเอง