จขกท คงเป็นคุณแม่

ส่วนเราเป็นลูกสาว  ปัจจุบัน เราก็อยู๋กับแม่เราค่ะ

อยากบอกในมุมเรา ค่ะ ไม่ใช่มุมที่ถูกต้องนะค่ะ  แค่ อยากให้รู้ว่าเด็กๆคิดอย่างไรค่ะ

หลายๆครั้ง ที่ ลูกๆ  อยากอออกจากบ้าน  คือความอึดอัดค่ะ  เช่น

ผู้ปกครอง มักเป็นใหญ่ในบ้าน   คำสั่งต้องเป็นคำสั่ง ฉันถูกต้องที่สุด ห้ามเถียง  ไม่ว่าอายุเท่าไร

ผู้ปกครอง  เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ไม่โอนอ่อนผ่อนตามใคร

ผุ้ปกครอง  ชอบจิกกัด แขวะ เปรียบเทียบ ลูกตัวเอง กับลูกคนอื่น

ผู้ปกครอง  ไม่เคยทำอะไรผิด

ผู้ปกครอง  รก  ชอบเก็บ ทุกสิ่งทุกอย่าง ให้รกไปทั้งบ้าน แตะไม่ได้ ทิ้งไม่ได้ ทั้งที่ไม่ใช่ของที่จำเป็น ( อันนี้ นับเฉพาะ ของไม่จำเป็นนะค่ะ)

ผู้ปกครอง  ขี้บ่น ชอบด่า ปากร้าย ด่าหยาบคาย

ผู้ปกครอง  ไม่ให้อิสระ กับลูกๆ

บางครั้งสิ่งเหล่านี้แหละค่ะ ที่เจอ บ่อยๆ ก็เซงนะค่ะ  เกิดอารมณ์ ว่า รอให้ชั้นโต ก่อน ชั้นจะหนี ชั้นจะสร้างครอบครัวตัวเองที่ไม่ใช่แบบนี้

ชั้นจะ ไม่กินข้าว แล้วแช่จานไว้ในบ้านชั้น ชั้นจะไม่ทำบ้านรก ชั้นจะไม่เก็บของเก่าไว้เต็มบ้านรกๆ

บ้านชั้นจะ  ไม่บ่น ไม่ด่า ไม่เปรียบเทียบ ลูกกับ ลูกคนอื่นๆ

บ้านชั้นจะ  มีอะไรก็คุยกัน ไม่ใช่คนโตถูกทุกอย่าง มีอะไรต้องคุยกันได้ ต้องฟังเด็กๆบ้าง

ถามว่า มันเป็นเรื่องที่ถูกมั้ย  แน่นอน ในสังคมไทย มันไม่ถูก ยังงัยเด็กก็ต้อง อดทน เค้าเป็นแม่เรานะ บลาๆๆๆๆ เค้าเหนื่อยนะ เค้าดูแล เรา เราต้องเข้าใจเค้า

แต่ คนแต่ละคนก็ไม่เหมือนกันนะค่ะ   คนบางคน เข้าใจและ ทน  หลายๆคน เลือกจะไม่ทน หนีออกไปเลยดีกว่า


ส่วนเรา เราก็รู้สึกว่า อยากให้หลายๆอย่างในบ้านเปลี่ยนแปลง   แต่คงเปลี่ยนไม่ได้   ก็ ก้มหน้าก้มตาไป ทำในส่วนของเราให้ดีที่สุด แค่นั้น

ส่วนครอบครัวที่ยังอยู่ด้วยกัน

ส่วนใหญ่ เรามองว่า  เค้าเลี้ยงลูกกันมาแบบใกล้ชิด สนิทสนม  คุยกันหยอกล้อ กัน บอกรักกัน โอบกอดลูก ตั้งแต่เล็กจนโต

มีอะไรคุยกัน  ใช้การททำความเข้าใจกัน มากกว่าการ บ่นด่า หรือใช้คำหยาบคายเป็นกิจวัตร  มีการให้อิสระกับลูก สมควรตามวัย  ทำให้เด็กไม่จำเป็นต้องแยกไปอยุ่ที่อื่น เพื่อความอิสระของตัวเอง


บางทีมันมีความต่าง ใน ครอบครัว ที่ แยกย้ายกันไป และ ครอบครัวที่ อยู่ด้วยกันค่ะ

ท้ายที่สุด ขึ้นอยู่กับ จิตสำนึก ของเด็กๆด้วย ว่าเป็นอย่างไร   และอีกส่วนคือ ความจำเป็นในการทำงาน ในการเดินทางด้วยะค่ะ