ตามอ่านเรื่องลี้ลับใน Pantip มาหลายกระทู้แล้ว อิอิ
วันนี้เลยมาขอแชร์ ประสบการณ์บ้าง ...
ตอนนั้นเราอยู่ประมาณ ป.4 เรื่องมันเริ่มจากว่า มีคนรู้จักแถวบ้านเราเนี่ย เค้าจมน้ำตาย แกชื่อตาป๊อด ตาแกชอบมากินเหล้าที่บ้านพี่ชายของยายเรา กลับดึกกลับดื่นทุกคืน จนวันนึงก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น เช้ามาเราได้ข่าวจากพี่ๆน้องๆเรา ว่าตาแกตายแล้ว จมน้ำตาย วันนั้นเรายังไปดูศพอยู่เลย มีคนพูดกันว่า แกคงกินเหล้าเมาแล้วทีนี้จะว่ายน้ำกลับบ้าน (แถวบ้านเรามีคลองน่ะ บ้านตาแกอยู่อีกฝั่งนึง) ด้วยฤทธิ์แอลกฮอล์อ่ะนะเลยทำให้จมน้ำเสียชีวิต ภาพที่เราเห็นคือ แกหัวทิ่มจมน้ำอยู่ แกไม่ได้ลอยไปไหนไกลเพราะเหมือนว่าชุดไปเกี่ยวอยู่กับกิ่งไม้ในคลอง ห่างจากฝั่งไปนิดเดียวเอง ถ้าแกไม่เมาแกก็คงกลับบ้านสบายบรื๋ออ (เพราะฉะนั้นอย่าดื่มสุามากนะคะ ไม่ดีๆ ด้วยความเป็นห่วง)
อ่ะเข้าเรื่องเลย หลังจากแกตายได้ไม่นาน แม่เราก็เล่นหวยอ่ะนะ แม่เราก็เหมือนไปบนแกไว้ว่า ถ้าถูกหวยนะ จะซื้อเหล้าขาวให้ขวดนึง เพราะแกชอบกินเหล้า ปรากฎว่า... วันหวยออก แม่เราถูกหวย เย้เย้ 5555
วันนั้นเรากำลังจะออกไปซื้อขนม แม่เราก็บอกให้เราน่ะ ซื้อเหล้าขาวมาให้ด้วยขวดนึง ตอนแรกเราไม่รู้หรอกว่าแม่ให้ซื้อไปทำไม เราก็เอ้อๆ ไม่ได้สนใจไร เราก็ไปซื้อขนมของเรา ไม่ได้สนใจเหล้าขาวเลย พอกลับมาจากร้านค้า เราก็นึกได้ว่า อ่าว...ลืมซื้อเหล้าขาวอ่ะ. ช่างมันๆ ก็บอกแม่ไป แม่ หนูลืมซื้อเหล้าขาว แม่ก็บอก ไม่เปนไร เดี๋ยวเค้าไปซื้อเอง
เราก็เพลิดเพลินกับขนมจ้า เด็กอะนะ พอกินอิ่มก็เริ่มง่วง แล้วเราก็หลับไป หลับไปได้สักพัก เราเริ่มรู้สึกว่าเราร้อน มึนหัว แล้วเราก็เดินมาหาแม่ ลากผ้าห่มออกมาด้วย แม่เรานอนดูทอทัดอยู่ แล้วเรามานั่งข้างๆแม่ เรารู้สึกตัวนะว่าเราทำอะไร แต่เหมือนมันควบคุมอะไรไม่ได้ แล้วเราก็มานั่งร้องไห้ บอกแม่ว่า "แม่ หนูไม่สบาย" แล้วก็ร้องอยู่อย่างนั้นแปปนึง
แล้วเราก็บอกแม่ว่า "แม่ หนูไม่มีผ้าห่ม" แล้วก็ร้องไห้ แม่เราก็พูดกับเราว่า "เพ้ออะไร ก็นี่ไงผ้าห่ม"เราถืออยู่กับมือเลยนะแต่บอกไม่มี แล้วเราก็ร้องไห้ ความรู้สึกตอนนั้นคือเบลอๆอ่ะ เบลอไปหมดทุกอย่าง คือกูทำไรไปเนี่ย5555
แล้วหลังจากนั้นเราก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย มารู้สึกตัวอีกทีน่ะมืดค่ำละ เรามานอนอยู่ที่ห้องนอน เหมือนสภาพเราไม่ไหวเลยตอนนั้น เรานอนหลับแล้วฝันว่า ครูที่สอนเราอยู่น่ะตาย แล้วเราก็สะดุ้งตื่นมา เหงื่อท่วม แล้วเราก็ร้องไห้ พ่อกับน้องสาวเรานอนดูทีวีอยู่ข้างนอก พ่อได้ยินเสียงเราร้องไห้ พ่อก็ถามว่าเป็นไร เราก้บอกพ่อไปว่าหนูฝันว่าครูตาย แล้วอยู่ดีๆ เราก็วิ่งพรวดพราดออกมาจากห้องนอน พ่อถามเราจะไปไหน เราก็ตอบว่าหาแม่ๆ แล้วก็พูดอะไรอีกไม่รู้ เราก็วิ่งลงบันไดมา สภาพตอนนั้นเหมือนตอนกลางวันที่เรารู้สึกเบลอ
เราลงมาได้ เราก็ร้องไห้ เรียกหา แม่... แม่... แม่... แม่อยู่ไหน... แล้วเราก็จะวิ่งไปที่สะพานท่าน้ำ แต่แม่เห็นก่อนแม่ก็เรียกเราไว้ เราก็หยุดแล้วยืนร้องไห้
แม่เราก็ถามว่าเป็นอะไร รู้มั้ยเราตอบแม่ไปว่าอะไร...
"หนูไม่มีแม่" (งง กะตัวเองเหมือนกัน เมื่อกี้กูยังถามหาแม่อยู่เลย) แล้วก็ร้องไห้ แล้วแม่เราก็เข้ามากอด บอกว่า "ไม่เป็นไร ไม่ร้อง แม่อยู่นี่" เราก็กอดแม่แล้วยืนร้องไห้อีกแปปนึง แม่ก็ส่งเราขึ้นไปนอน แล้วเราก็หลับไปเป็นปกติ...
พอเราตื่นเช้ามา อาการที่เป็นเมื่อวานนี้ไม่มีเหลืออยู่เลย รู้สึกตัวเองดีหมด ลืมเรื่องที่ร้องไห้ ลืมเรื่องที่ทำเมื่อวาน กลับมาสดใสปกติ แต่อาการเบลอๆยังมีเล็กๆ
เราลืมไปเลย... ปล่อยให้มันผ่านไปแบบ งงๆ
แล้วเรื่องนี้มันถูกรื้อฟื้นมาอีกครั้งนึง.โดยพ่อเรา ตอนนั้นเราก็ม.หนึ่งละ เราไปนั่งคุยนั่งเล่นกับพ่อเรา ที่ท่าน้ำ มีน้ามีพี่มีน้อง ไปนั่งคุยกัน พวกเราก็คุยกันเรื่องพวกลี้ลับๆ แล้วพ่อเราก็พูดเรื่องเราตอนนั้นขึ้นมา พ่อเราบอกว่าตอนนั้นเราอ่ะถูกผีเข้า รู้ตัวป่าว? เราก็ห้ะ? ตอนไหนฟะ แล้วพ่อก้เริ่มเล่ารายละเอียดอีกครั้ง. ก้เหมือนที่เราเล่าไปทุกอย่างแหละ แต่มีเพิ่มเติมมานิดหน่อย คือ...
ตอนช่วงที่เราวิ่งลงไปหาแม่ ตอนกลางคืนนั้นน่ะ ที่พ่อถามเราว่าเราจะไปไหน แล้วเราบอกว่าไปหาแม่อ่ะ
แล้วเราก็พูดอะไรอีกไม่รู้ (อันนี้จำไม่ได้จริง) แต่พ่อบอกว่า เราหันมาพูดกับพ่อเสียงแข็งมาก เสียงดัง จ้องเขม็งเลย พ่อเราบอก น้องเราอ่ะกลัวมาก น้องร้องไห้จ้าเลย น้องถามพ่อว่า ไอ้...(ชื่อเรา)เป็นอะไร แต่น้องอ่ะร้องไห้กลัวมาก พ่อก็บอกว่าเราอ่ะโชคดีนะ ที่แม่มาเห็นก่อน ไม่งั้นคงโดดน้ำ จมน้ำตายไปแล้ว แม่เค้าเลยรีบไปซื้อเหล้ามาแก้บนเลย รู้เปล่า
เราก็ยิ้ม ขำๆ กูเป็นขนาดนี้เลยเหรอเฮ้ย 555 แต่เราก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ คือรู้สึกตัวทุกอย่าง แต่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ มันก็เป็นเรื่องที่แปลกดี เรารู้สึกตัวว่าเหมือนคนบ้า เพ้อเจ้อบอกไม่ถูก 555
อึ้งเหมือนกันนะตอนฟังพ่อเล่า มันอะเมซิ่งมาก แล้วหลังจากตอนนั้น เราก็ไม่เคยได้พบเจออะไรอีกเลย55555 แต่เราก็ตั้งคำถามกับตัวเองนะ
เราโดนผีเข้าจริงหรือเปล่า ถ้าโดนจริงทำไมไม่อะไรกับเหล้าล่ะ มาเพ้อเจ้อกระถินบกเกี่ยวอะไรกับไม่มีแม่วะ 5555
เราก็ยังหาคำตอบไม่ได้สักที แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่จำได้ไม่มีลืม....
ประสบการณ์ลี้ลับ เหมือนโดนผีเข้า
วันนี้เลยมาขอแชร์ ประสบการณ์บ้าง ...
ตอนนั้นเราอยู่ประมาณ ป.4 เรื่องมันเริ่มจากว่า มีคนรู้จักแถวบ้านเราเนี่ย เค้าจมน้ำตาย แกชื่อตาป๊อด ตาแกชอบมากินเหล้าที่บ้านพี่ชายของยายเรา กลับดึกกลับดื่นทุกคืน จนวันนึงก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น เช้ามาเราได้ข่าวจากพี่ๆน้องๆเรา ว่าตาแกตายแล้ว จมน้ำตาย วันนั้นเรายังไปดูศพอยู่เลย มีคนพูดกันว่า แกคงกินเหล้าเมาแล้วทีนี้จะว่ายน้ำกลับบ้าน (แถวบ้านเรามีคลองน่ะ บ้านตาแกอยู่อีกฝั่งนึง) ด้วยฤทธิ์แอลกฮอล์อ่ะนะเลยทำให้จมน้ำเสียชีวิต ภาพที่เราเห็นคือ แกหัวทิ่มจมน้ำอยู่ แกไม่ได้ลอยไปไหนไกลเพราะเหมือนว่าชุดไปเกี่ยวอยู่กับกิ่งไม้ในคลอง ห่างจากฝั่งไปนิดเดียวเอง ถ้าแกไม่เมาแกก็คงกลับบ้านสบายบรื๋ออ (เพราะฉะนั้นอย่าดื่มสุามากนะคะ ไม่ดีๆ ด้วยความเป็นห่วง)
อ่ะเข้าเรื่องเลย หลังจากแกตายได้ไม่นาน แม่เราก็เล่นหวยอ่ะนะ แม่เราก็เหมือนไปบนแกไว้ว่า ถ้าถูกหวยนะ จะซื้อเหล้าขาวให้ขวดนึง เพราะแกชอบกินเหล้า ปรากฎว่า... วันหวยออก แม่เราถูกหวย เย้เย้ 5555
วันนั้นเรากำลังจะออกไปซื้อขนม แม่เราก็บอกให้เราน่ะ ซื้อเหล้าขาวมาให้ด้วยขวดนึง ตอนแรกเราไม่รู้หรอกว่าแม่ให้ซื้อไปทำไม เราก็เอ้อๆ ไม่ได้สนใจไร เราก็ไปซื้อขนมของเรา ไม่ได้สนใจเหล้าขาวเลย พอกลับมาจากร้านค้า เราก็นึกได้ว่า อ่าว...ลืมซื้อเหล้าขาวอ่ะ. ช่างมันๆ ก็บอกแม่ไป แม่ หนูลืมซื้อเหล้าขาว แม่ก็บอก ไม่เปนไร เดี๋ยวเค้าไปซื้อเอง
เราก็เพลิดเพลินกับขนมจ้า เด็กอะนะ พอกินอิ่มก็เริ่มง่วง แล้วเราก็หลับไป หลับไปได้สักพัก เราเริ่มรู้สึกว่าเราร้อน มึนหัว แล้วเราก็เดินมาหาแม่ ลากผ้าห่มออกมาด้วย แม่เรานอนดูทอทัดอยู่ แล้วเรามานั่งข้างๆแม่ เรารู้สึกตัวนะว่าเราทำอะไร แต่เหมือนมันควบคุมอะไรไม่ได้ แล้วเราก็มานั่งร้องไห้ บอกแม่ว่า "แม่ หนูไม่สบาย" แล้วก็ร้องอยู่อย่างนั้นแปปนึง
แล้วเราก็บอกแม่ว่า "แม่ หนูไม่มีผ้าห่ม" แล้วก็ร้องไห้ แม่เราก็พูดกับเราว่า "เพ้ออะไร ก็นี่ไงผ้าห่ม"เราถืออยู่กับมือเลยนะแต่บอกไม่มี แล้วเราก็ร้องไห้ ความรู้สึกตอนนั้นคือเบลอๆอ่ะ เบลอไปหมดทุกอย่าง คือกูทำไรไปเนี่ย5555
แล้วหลังจากนั้นเราก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย มารู้สึกตัวอีกทีน่ะมืดค่ำละ เรามานอนอยู่ที่ห้องนอน เหมือนสภาพเราไม่ไหวเลยตอนนั้น เรานอนหลับแล้วฝันว่า ครูที่สอนเราอยู่น่ะตาย แล้วเราก็สะดุ้งตื่นมา เหงื่อท่วม แล้วเราก็ร้องไห้ พ่อกับน้องสาวเรานอนดูทีวีอยู่ข้างนอก พ่อได้ยินเสียงเราร้องไห้ พ่อก็ถามว่าเป็นไร เราก้บอกพ่อไปว่าหนูฝันว่าครูตาย แล้วอยู่ดีๆ เราก็วิ่งพรวดพราดออกมาจากห้องนอน พ่อถามเราจะไปไหน เราก็ตอบว่าหาแม่ๆ แล้วก็พูดอะไรอีกไม่รู้ เราก็วิ่งลงบันไดมา สภาพตอนนั้นเหมือนตอนกลางวันที่เรารู้สึกเบลอ
เราลงมาได้ เราก็ร้องไห้ เรียกหา แม่... แม่... แม่... แม่อยู่ไหน... แล้วเราก็จะวิ่งไปที่สะพานท่าน้ำ แต่แม่เห็นก่อนแม่ก็เรียกเราไว้ เราก็หยุดแล้วยืนร้องไห้
แม่เราก็ถามว่าเป็นอะไร รู้มั้ยเราตอบแม่ไปว่าอะไร...
"หนูไม่มีแม่" (งง กะตัวเองเหมือนกัน เมื่อกี้กูยังถามหาแม่อยู่เลย) แล้วก็ร้องไห้ แล้วแม่เราก็เข้ามากอด บอกว่า "ไม่เป็นไร ไม่ร้อง แม่อยู่นี่" เราก็กอดแม่แล้วยืนร้องไห้อีกแปปนึง แม่ก็ส่งเราขึ้นไปนอน แล้วเราก็หลับไปเป็นปกติ...
พอเราตื่นเช้ามา อาการที่เป็นเมื่อวานนี้ไม่มีเหลืออยู่เลย รู้สึกตัวเองดีหมด ลืมเรื่องที่ร้องไห้ ลืมเรื่องที่ทำเมื่อวาน กลับมาสดใสปกติ แต่อาการเบลอๆยังมีเล็กๆ
เราลืมไปเลย... ปล่อยให้มันผ่านไปแบบ งงๆ
แล้วเรื่องนี้มันถูกรื้อฟื้นมาอีกครั้งนึง.โดยพ่อเรา ตอนนั้นเราก็ม.หนึ่งละ เราไปนั่งคุยนั่งเล่นกับพ่อเรา ที่ท่าน้ำ มีน้ามีพี่มีน้อง ไปนั่งคุยกัน พวกเราก็คุยกันเรื่องพวกลี้ลับๆ แล้วพ่อเราก็พูดเรื่องเราตอนนั้นขึ้นมา พ่อเราบอกว่าตอนนั้นเราอ่ะถูกผีเข้า รู้ตัวป่าว? เราก็ห้ะ? ตอนไหนฟะ แล้วพ่อก้เริ่มเล่ารายละเอียดอีกครั้ง. ก้เหมือนที่เราเล่าไปทุกอย่างแหละ แต่มีเพิ่มเติมมานิดหน่อย คือ...
ตอนช่วงที่เราวิ่งลงไปหาแม่ ตอนกลางคืนนั้นน่ะ ที่พ่อถามเราว่าเราจะไปไหน แล้วเราบอกว่าไปหาแม่อ่ะ
แล้วเราก็พูดอะไรอีกไม่รู้ (อันนี้จำไม่ได้จริง) แต่พ่อบอกว่า เราหันมาพูดกับพ่อเสียงแข็งมาก เสียงดัง จ้องเขม็งเลย พ่อเราบอก น้องเราอ่ะกลัวมาก น้องร้องไห้จ้าเลย น้องถามพ่อว่า ไอ้...(ชื่อเรา)เป็นอะไร แต่น้องอ่ะร้องไห้กลัวมาก พ่อก็บอกว่าเราอ่ะโชคดีนะ ที่แม่มาเห็นก่อน ไม่งั้นคงโดดน้ำ จมน้ำตายไปแล้ว แม่เค้าเลยรีบไปซื้อเหล้ามาแก้บนเลย รู้เปล่า
เราก็ยิ้ม ขำๆ กูเป็นขนาดนี้เลยเหรอเฮ้ย 555 แต่เราก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ คือรู้สึกตัวทุกอย่าง แต่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ มันก็เป็นเรื่องที่แปลกดี เรารู้สึกตัวว่าเหมือนคนบ้า เพ้อเจ้อบอกไม่ถูก 555
อึ้งเหมือนกันนะตอนฟังพ่อเล่า มันอะเมซิ่งมาก แล้วหลังจากตอนนั้น เราก็ไม่เคยได้พบเจออะไรอีกเลย55555 แต่เราก็ตั้งคำถามกับตัวเองนะ
เราก็ยังหาคำตอบไม่ได้สักที แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่จำได้ไม่มีลืม....