ลูกชายวัยรุ่น มาขอผมกับแฟน  อยากได้มอเตอร์ไซค์ ขี่ไปเรียน ซึ่งเรามีมติเป็นเอกฉันท์แต่แรกแล้วว่า จะไม่ให้ลูกขี่มอเตอร์ไซค์
แต่จะไม่ขัดข้องถ้าจะขับรถยนต์ (รถพ่อนะไม่ซื้อใหม่ 555) เขาถูกแม่ปฏิเสธในทันที ความที่กลัวลูกจะคึกคะนองตามวัยแล้วเกิดอันตราย
แต่ผมเงียบ เพราะไม่อยากซ้ำดาบสอง เขาก็ซึมม้วนตัวกลับเข้าห้อง ตามแบบหนังวัยรุ่นทั่วไป ที่ไม่พอใจพ่อแม่ แล้วเก็บตัวเงียบ

ผมนึกอยู่นาน จะคุยอย่างไรกับเขาดีไม่ให้ด้ามพร้าหัก  เว้นไป 3 วัน ทะเลสงบ พบแสงสว่าง ผมเดินไปคุยกับเขาในห้อง แต่ไม่ใช่เรื่องมอเตอร์ไซค์
เป็นเรื่องเฟรมจักรยาน ที่มีราคาแพงหลักแสน ผมปรึกษาเขาเพราะเขาเก่งเรื่องจักรยานกว่าผม บอกเขาว่าพ่ออยากได้เฟรมคาร์บอน ตัวนี้มาก
กะจะเอาโบนัสปีนี้ไปซื้อ เพราะอายุเยอะแล้ว ปั่นเฟรมอลูฯ มันสั่นสะท้านนนนนนน (เหมิอน บิว เดอะ วอยซ์)  เขาบอกว่าเฟรมตัวนี้ระดับแชมป์
ตูร์ เดอ ฟรองซ์ ใช้ ไม่มีที่ติอยู่แล้ว แล้วเขาก็ตกหลุมผมด้วยคำพูดต่อมา  “ ทีพ่อยังอยากได้เฟรมตัวนี้เลย แพงกว่ามอเตอร์ไซค์อีก”

(ผมแกล้งตกใจอุทานเพราะมันเริ่มเข้าแผน อิอิ) เออ...จริงด้วย พ่ออยากได้จนลืมไปว่ามันแพงกว่ามอเตอร์ไซค์อีก  จริงๆแล้ว ทั้งหนู และพ่อ
มีเหมือนกัน คือความอยากได้  เอางี้มั๊ย เรามีความอยากเป็นที่ตั้งทั้งคู่ งั้นพ่อไม่ซื้อ หนูไม่ซื้อ เพื่อตัดความอยากออกไป
ไม่งั้นแม่คงอารมณ์เสียเป็นสองเท่า ทั้งค่าเฟรมจักรยานพ่อ และค่ามอเตอร์ไซค์หนู เอาเป็นว่า เราตัดปัญหานี้ไปทั้งคู่....... เสมอกัน.....โอเค๊

ผมร่ายไปซะยาวเขาตอบกลับมาสั้นๆ  “ ครับ”.

มีความสุขกับการปั่นจักรยานนะครับ.....สวัสดีครับ