เราชอบดารานักแสดงหล่อๆเหมือนสาวๆทั่วไปนะ แต่ถ้าจะคบใครสักคนเป็นแฟน เราเคยเชื่อว่าเราไม่เน้นเรื่องรูปร่างหน้าตาหรอก ตั้งสเปคสูงๆไว้งั้นแหละ แต่เอาเข้าจริงๆแค่ได้เจอได้คุยกันบ่อยๆ เราก็ชอบเขามากขึ้นและเห็นว่าเขาหน้าตาดีขึ้นมาเองแหละ (เรื่องจริงกับแฟนเก่า) ฉะนั้นพอใครเข้ามาทักทายเราก็คุยด้วยได้หมด ตราบใดที่ไม่ทะลึ่งหรือโรคจิตให้เห็นกันตั้งแต่แรก และเราก็คงความเชื่อนี้มาโดยตลอด

   และแล้ว...บททดสอบสำคัญก็ก้าวเข้ามาในชีวิต เมื่อเราหัดเล่น Wechat ครั้งแรกเพื่อหาเพื่อนฝึกภาษาอังกฤษ ชอบตรงแค่เขย่าเครื่องก็เพิ่มเพื่อนได้แล้ว(แต่ทำไมมันมีแต่คนจีนทั้งงั้นเลยฟะ ทีเพื่อนเราเจอแต่ฝั่งยุโรป) เพื่อนคนแรกเป็นอาจารย์ชาวจีนที่พูดภาษาอังกฤษได้ รู้สึกโชคดีมีชัยที่ไม่ใช่พวกโรคจิต แต่คนที่สองที่แอดเรามานี่สิ เป็นคนปากีสถานที่ลี้ภัยมาอยู่เมืองไทย แกว่าแกไม่มีเพื่อนคนไทยเลย กำลังตกงานแถมยังทำพาสปอร์ตหายอีก เล่าเรื่องหย่ากับเมียให้ฟัง เล่าทุกอย่างทั้งที่เรายังไม่ได้ถามเลย ชอบส่งข้อความรัวๆมาสูงสุดคือ80กว่าข้อความ คำพูดแกจริงใจแต่พฤติกรรมน่ารำคาญมาก ที่สำคัญแกมโนว่าพระเจ้าส่งเรามาเป็นคู่แท้ แต่ทุกครั้งที่เห็นรูปแกเรานี่ผงะทุกครั้ง รู้สึกขอโทษที่เคยโกรธเวลามีคนพูดว่าผู้หญิง"ต้องการคนจริงใจแต่ถ้าหนังหน้าเหี้-ก็เมิงก็ไม่เอา" คือแกไม่ได้ขี้เหร่ผิดมนุษย์นะ เค้าแบบแขกอินเดียทั่วไปแอบดูน่ากลัวนิดๆ บอกเลยว่าไม่มีวันเป็นมากกว่าเพื่อนเด็ดขาด ต่อให้ผู้ชายหมดโลกก็ขอเป็นโสดดีกว่า รับหน้าตาแกไม่ได้จริงๆ

   บางทีเราก็อยากบล็อกแกไม่ต้องเจอแกอีก แต่เราเป็นคนเพื่อนน้อยอยู่ไกลบ้านเหมือนแกไม่ชอบความโดดเดี่ยว เห็นใจแกที่เป็นแค่คนต่างบ้านต่างถิ่นที่ต้องการเพื่อนระบายก็เป็นได้ เป็นเพื่อนร่วมโลกกันก็ต้องช่วยกันไป (ดูหนังดราม่าฝรั่งมากไปโลกสวยได้อีก)  ถึงจะรู้สึกอึดอัดอยู่บ้างแต่ก็เคลียร์เรื่องสถานะความสัมพันธ์ของพวกเราไปเรียบร้อยแล้วค่ะ แกสัญญาว่าจะเลิกเรียกเราว่า Dear ()  แต่แกก็ยังเวิ่นเว้อยิ่งกว่าผู้หญิงเหมือนเดิม เฮ้อ!

ปล. แกทำให้เรานึกถึงแฟนเก่า ไม่ได้คิดถึงถ่านไฟเก่านะ แต่นึกถึงตอนที่เราอ้อนวอนยื้อยุดไม่ยอมเลิกกะเขาทั้งที่เขาไม่รักเราแล้ว เขาคงรำคาญแบบนี้สินะ ให้ตายสิโรบิ้น! เวรกรรมมันมีจริงๆ