สวัสดีเพื่อน พี่ น้องทุกคน วันนี้ก็ครบ 6 เดือนที่มาอยู่ที่บอสตัน เลยตัดสินใจที่จะมาเล่าประสบการณ์ที่ผ่านมาเพื่อให้ทุกคนที่อยากจะพัฒนาความรู้
ภาษาอังกฤษที่อเมริกามีกำลังใจและเริ่มต้นลงมือทำเสียที ก่อนอื่นต้องของทำความตกลงก่อนดังนี้

1.ขออนุญาติไม่ใช้ชื่อจริงและไม่โชว์รูปของผมเพื่อจะไม่ได้กระทบผู้คนรอบข้างโดยขออนุญาติแทนตัวเองว่าพี่นะครับ
2.จะพยายามโชว์รูปเพื่อประการเล่าเรื่องไปเรื่อยๆ และจะพยายามอัพเดตให้ครบตามความตั้งใจ 10 ตอน
3.พยายามจะเล่าเรื่องเพื่อแชร์ประสบการณ์เป็นหลักตลอดจนสร้างแรงบันดานใจให้เพื่อนคนทำงานทั้งหลายที่อยากมาเรียนภาษาได้ลงมือเสียที
4.ขณะที่เขียนอยู่นี้ ยังเรียนอยู่และจะรายงานผลในวันสุดท้านให้ทรายว่าภาษาพัฒนาไปถึงไหน
5.ถ้าว่างจะตอบคำถามให้ทุกท่านแต่ไม่ได้เป็นการสัญญานะครับ เพระตั้งใจจะเขียนเป็นงานอดิเรก

ตอนที่ 1.............ตัดสินใจและเดินทางมาถึงบอสตันวันแรก

พี่เป็นคนทำงานที่มีความหวังจะพัฒนาในหน้าที่การงานที่สูงขึ้นก่อนเดินทางทำงานที่บริษัทต่างประเทศแห่งหนึ่งเกี่ยวกับอุปกรณ์สือสาร
ซึ่งถือเป็นอันดับต้นของประเทศ  วันแรกที่เดินไปบอกเจ้านายว่าจะออกเพื่อไปเรียนภาษาที่อเมริกานั้น ยอมรับเลยครับ ว่าได้ใช้ความมั่นใจในการลาออกล้วนๆ ปราศจากอารมณ์ทั้งสิ้น เพราะเพียงว่าต้องการพัฒนาความรู้และตามหาฝันว่าครั้งหนึ่งในชีวิตต้องมาเรียนที่อเมริกาให้ได้
จนสุดท้ายเก็บเงินได้ก้อนหนึ่ง และเห็นว่าจังหวะเหมาะสมก่อนที่จะเข้าสู่ AEC จึงเลือกช่วงเวลานี้

ปรากฏว่าหลังที่บอกเจ้านาย เจ้านายไม่เซ็นให้ออก และบอกให้กลับไปคิดก่อนเพราะอายุมากเรียนที่เมืองไทยก็ได้ ยอมรับนะครับว่ามีกลัวเหมือนกัน
แต่ก็ไข้วเขวอยู่หน่อยเลยตัดสินใจ ไปหารายละเอียดที่สถาบันสอนภาษาที่อาคารจามจุรีสแควร์ ปรากฏว่า ผมการทดสอบก่อนเข้าเรียน เราอยู่ระดับต้น
เพราะทำแกรมม่าผิด ฟังคอมและตอบคำถามไม่รู้เรื่อง และสัมภาษณ์กับอาจารย์ฝรั่งก็ทำได้ไม่ดี .....ยุ่งละซิครับความมั่นใจหายแต่หลังจากสอบเสร็จเลยกับมานอนคิด 2-3 วัน ปรากฏว่าคุณพ่อคุณแม่ ให้แนวคิดว่า  "เราทำตามฝันคนอื่นมามาก ทำให้บริษัทประสบความสำเร็จก็เยอะ ทำไมลูกไม่ทำตามฝันตัวเองบ้าง" เท่านั่นแหละครับ รุ่งขึ้นผมตัดสินใจ ลาออกทันทีในวันรุ่งขึ้น

พอวันเดินทางมาถึง พี่เลือกที่จะเดินทางกับสายการบิน Turkish Airlines เพราะได้ราคาโปรโมชั่น ตั๋ว 6 เดือน ไปกลับ 39,058 บาท ถูกมาก
วันที่จะเดินทางคุณพ่อ คุณแม่ และเพื่อนๆ และลูกน้อง ไปส่งพี่ ยอมรับครับใจหาย และแอบน้ำตาซึมเพราะ เราไปนานครับ และท่านก็อายุมากเราเป็นห่าง
แต่คุณแม่เป็นกำใจที่ดีบอกว่า ลูกไปพัฒนาตัวเองเพื่อการงานแม่ดีใจ แม่ขอให้ลูกประสบความสำเร็จ ไม่ต้องห่วงพ่อกับแม่ ....ในที่สุดก็เดินทางครับ


ใช้เวลาเดินทางและเปลี่ยนเครื่องที่ตรุกี รวมเวลาทั้งหมด 26 ชั่วโมง เหนื่อยมากครับ และก็ผ่าน ตม. ได้อย่างสะดวกสบาย การมาในครั้งนี้ ไดใช้บริการของ เอเจนซี่เจ้าหนึ่งไม่ขอเอ่ยชื่อครับ เขาดูแลเราดีบ้างไม่ดีบ้างแต่ภาพรวมให้ 6.5 เต็ม 10 ครับ  พี่เลือกลงเรียนแบบ เรียนจันทร์ถึงศุกร์ เรียน 9.00 - 15.00 ทุกวัน ยกเว้นวันศุกร์ เลิกตอนเที่ยง และตัดสินใจ อยู่โฮมสเตย์ 1 เดือน ราคา 1,400 USD รวมอาหารเช้าและเย็น

ปัญหาเกิดซิครับ...........อยู่สนามบินมา 4 ชั่วโมงไม่มีใครมารับ ติดต่อใครก็ไม่ได้ สุดท้ายเดินครับ รอบสนามบินโลแกน บอสตัน ซึ่งใหญ่มากมีหลายอาคารสุดท้ายไม่เจอใครต้องรอที่เดิม ในที่สุดเจอคนมารับครับ เป็น ลีมูซีนสนามบินซึ่งทางโรงเรียนจัดมารับและได้เดินทางถึงบ้านพัก