น้องชายคนนึงที่ไม่รู้จักกันเลย โผเข้ากอดพร้อมเสียงร้องไห้โฮ ณ.มุมหนึ่งในสนามบูกิต จาลิล
หลังจากที่เมสซี่เจ ยิงนอกกรอบตุงตาข่ายอย่างสวยงาม ตามมาเป็น  2-3

น้อง : มันจบแล้วพี่ๆๆๆ  เราชนะแล้ว
ผม : เราเป็นแชมป์ แชมป์แล้วโว้ย ......!!!

ซึ่งก่อนหน้านั้นไม่กี่นาทีเราได้ดีใจกันน้ำตาซึม ไปกับลูก 1-3 จากการยิงซ้ำของชัปปุย
ที่เพียงพอกับการได้แชมป์ ซูซูกิคัพ ตามกฏ Away Goal แล้ว
แต่ลูกนี้คือลูกปลดล็อคทุกสิ่งทุกอย่างตลอด 80 กว่านาทีที่ผ่านมา กับสถานการณ์ และเสียงเชียร์ที่ตกเป็นรอง

ความรู้สึกในตอนนั้น คงไม่ได้ต่างจากพี่น้องคนไทยทุกคนไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนบนโลกนี้ ที่กำลังดูการถ่ายทอดสดอยู่

80 กว่านาทีที่น้ำตาเริ่มสะสมจากความเสียใจ แบบลืมทางกลับบ้าน แล้วถามตัวเองว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น
มาถูกปลดปล่อยออกมาในท้ายเกมส์ ผมบอกได้เลยว่าน้ำตาที่เห็นในสนามมันคือน้ำตาของความเสียใจที่สะสมไว้
แต่ที่มันไหลออกมาได้นั้นมันมาจากอารมณ์ภูมิใจ สะใจ ดีใจ ทุกๆสิ่ง ทุกอย่างมาพร้อมๆกัน

เรื่องราวที่ผมจะรีวิวในครั้งนี้ไม่รู้จะจบกี่ตอน  จะจบวันไหน
เป็นเรื่องราวเกิดขึ้นจากมุมมองเล็กๆ ประสบการณ์ดีๆที่ได้เกิดขึ้นจากการเดินทางของผมเอง
จากกรุงเทพฯถึงกัวลาลัมเปอร์ ด้วยทริปสุดโหดของคุณอารง เชียร์ไทยเพาเวอร์ ไปกับแกงค์รถตู้ 7 คัน
ซึ่งผมอยู่คันที่ 6 กับ 12 ชีวิตและวีรกรรมสนุกๆ ครบเครื่อง ครบประสบการณ์การเดินทางเลยทีเดียว
จะเริ่มตั้งแต่ต้นจนจบ บันทึกไว้อ่านกันสนุกๆ และจะเป็นแรงจูงใจให้ใครอีกหลายคนอยากไปชมการแข่งขันนอกบ้านสักครั้ง

และขออนุญาตทุกท่านลงรูปจริงตัวจริงโดยจะไม่เซนเซอร์ใดๆ นะครับ ^^
ตอนที่2 ตอนจบ http://ppantip.com/topic/33063220