คาบูกินี่ถ้าเทียบกับละครไทย จริงๆก็เป็นพวกละครนอกนะ ละครใน/ศิลปะชั้นสูงสำหรับชนชั้นสูงจริงๆต้องโน คาบูกินี่เป็น popular performing art ของประชาชนคนธรรมดา(ในสมัยก่อน)มากกว่า มีต้นกำเนิดมาจากนักแสดงหญิงข้างถนนด้วยซำ้ แต่ต่อมาผู้หญิงถูกห้ามแสดง และใช้นักแสดงชายแทน แล้วก็มีการขัดเกลา พัฒนารูปแบบการแสดงเรื่อยมาจนมีแบบแผนที่ชัดเจน โดยเฉพาะช่วงหลังที่เป็นที่นิยมในหมู่ซามูไรและพ่อค้าคนมีฐานะ เลยมีรูปแบบที่อลัง แต่ค่อนข้างฉูดฉาดเมื่อเทียบกับโน (ที่ไฮโซสุด) คิดว่า การมีผู้อุปถัมภ์ที่ "ตั๋ง" และ "แน่" ที่สุดในยุคนั้นๆ เลยทำให้ละครคาบูกิยิ่งมายิ่งแลไฮโซ exclusive แต่จริงๆสมัยเอโดะก็ดูได้ทุกคนแหละถ้ามีตังค์ เพราะเขาขายตั๋ว เล่นในโรงละครเป็นกิจจะลักษณะ

เนื้อเรื่องแบ่งเป็นแนวๆชัดเจน ที่มาจากละครโนมักเป็นแนวประวัติศาสตร์ เช่น สงครามเฮเคย์ แต่ทำให้ดูง่ายขึ้น แล้วก็มีเนื้อเรื่องที่เป็นแนวละครนำ้เน่า หรือ อิงเทรนด์สมัยนั้น เช่น สมัยเอโดะฮิตฆ่าตัวตายคู่ (น่าฮิตตรงไหนฟระ) ก็มีละครที่มีเนื้อเรื่องเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายบูชารัก (ส่วนใหญ่มักเป็นโสเภณีใจเด็ดนิสัยนางฟ้ากับผู้ชายห่วยๆที่ดูแลตัวเองไม่ได้ เอ้ย หนุ่มตกยากชะตาลำเค็ญ)

พอมาถึงยุคนี้ คาบูกิไม่ใช่การแสดงที่แพร่หลายอย่างในยุคก่อน  เลยทำให้ดูเข้าถึงยาก คิดว่า ก็คงคล้ายๆโขนราษฎร์สมัยก่อนที่หาดูง่ายกว่าสมัยนี้ล่ะมั้ง ที่ยังอยู่ได้คือต้องแน่จริง มีรากฐานมั่นคง แบ๊กดี (อารมณ์บ้านพระเอกเรื่องนี้ เลยหาดูยากขึ้น พอหายากก็เลยกลายเป็นของเฉพาะกลุ่ม