___บทความนี้ข้าพเจ้าเคยตั้งเป็น กท ใน Pantip แล้ว___
___แต่ขออณุญาตนำมาถ่ายทอดอีกครั้ง___
------------------------------------------------------------------------
26 ธ.ค. 2547: แผ่นดินไหวในมหาสมุทรอินเดียทำให้เกิดคลื่นสึนามิครั้งที่
รุนแรงมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของประเทศไทย หนึ่งในความสูญเสียนั้นคือ
ภาคใต้ด้ามขวานของประเทศ หลายครอบครัวต้องสูญเสียญาติพี่น้องอันเป็นที่รัก
ในภัยธรรมชาติครั้งนี้
เมื่อได้เห็นความเสียหายที่เกิดขึ้น ความคิดของข้าพเจ้าก็เกิดขึ้นทันที
“พี่น้องผู้ประสบภัยจะอยู่อย่างไร”
30 ธ.ค. 2547 : รถกระบะ ISUZU สีบรอนซ์ ได้เคลื่อนตัวเข้าสู่ศาลากลาง
ของจังหวัดแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ หลังกระบะมีข้าวสาร อาหารแห้ง ของใช้จำเป็น
และเงินสดจำนวนหนึ่งที่ข้าพเจ้ารวบรวมได้จากญาติมิตร จุดประสงค์นั้นหรือ เพื่อส่งไป
ช่วยบรรเทาความเดือดร้อนของพี่น้องภาคใต้ ถึงจะไม่มากมายนักแต่ข้าพเจ้าก็ภูมิใจ
ที่มีส่วนช่วยพี่น้องร่วมชาติ
.....10 ปีผ่านไป.....
20 ม.ค. 2557 : ข้าพเจ้าต้องตกตะลึงในสิ่งที่ข้าพเจ้าเห็นอยู่ตรงหน้า แทบไม่อยาก
เชื่อสายตาของตัวเอง ม๊อป กปปส ได้ปิดล้อม ธ.ออมสินสำนักงานใหญ่ ไม่ให้ปล่อยเงินกู้
แก่รัฐบาลเพื่อนำไปช่วยชาวนาในโครงการรับจำนำข้าว ความคิดของข้าพเจ้าก็เกิดขึ้นทันที
พวกท่าน "ทำได้อย่างไร”
พวกท่าน “คิดไหมพี่น้องชาวนาจะอยู่อย่างไร”
พวกท่าน “เคยจดจำความเดือดร้อนคราวสึนามิได้หรือไม่”
พวกท่าน “รู้สึกถึงความเดือดร้อนของพี่น้องชาวนาบ้างหรือไม่”
พวกท่าน “ไม่มีความเอื้ออาทรภายในจิตใจเลยหรืออย่างไร”
และสิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าทำหลังจากนั้นก็คือ โทรหาแม่
"แม่เห็นข่าวรึยังเรื่องปิดธนาคาร"
"ญาติพี่น้องคนอื่นล่ะ เห็นข่าวรึยัง"
"ฯลฯ"
สุดท้ายความรู้สึกของข้าพเจ้าก็คือ "พวกท่านยังเป็นคนไทยที่ได้ชื่อว่าโอบอ้อมอารีหรือไม่"
"หรือว่าพวกท่านไม่เหลือความเป็นคนแล้ว"
มาวันนี้ราคายางตกต่ำพวกท่านทั้งหลายเหล่านั้น กลับออกมาเรียกร้องขอความช่วยเหลือ
ข้าพเจ้าขอถามจากใจจริง
พวกท่านคิดไหมว่า "จะมีใครสนับสนุนเพื่อให้พวกท่านได้รับความช่วยเหลือ"
พวกท่านคิดไหมว่า "จะมีคนออกมาสมน้ำหน้าพวกท่านหรือไม่"
หรือว่าที่ผ่านมาพวกท่านไม่ได้คิดอะไรข้างต้นเลย ที่เห็นประท้วงอยู่เพราะทำตามแกนนำ
ประโยคที่ว่า “กรรมมีจริง” ซึ่งสิ่งที่พี่น้อง กปปส ภาคใต้ประสบอยู่เป็นหนึ่งข้อพิสูจน์ของประโยคนี้
สิ่งที่ข้าพเจ้าอยากถามพี่น้อง กปปส ภาคใต้ ---- สิ่งที่ข้าพเจ้าประสบมา
___แต่ขออณุญาตนำมาถ่ายทอดอีกครั้ง___
------------------------------------------------------------------------
26 ธ.ค. 2547: แผ่นดินไหวในมหาสมุทรอินเดียทำให้เกิดคลื่นสึนามิครั้งที่
รุนแรงมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของประเทศไทย หนึ่งในความสูญเสียนั้นคือ
ภาคใต้ด้ามขวานของประเทศ หลายครอบครัวต้องสูญเสียญาติพี่น้องอันเป็นที่รัก
ในภัยธรรมชาติครั้งนี้
เมื่อได้เห็นความเสียหายที่เกิดขึ้น ความคิดของข้าพเจ้าก็เกิดขึ้นทันที
“พี่น้องผู้ประสบภัยจะอยู่อย่างไร”
30 ธ.ค. 2547 : รถกระบะ ISUZU สีบรอนซ์ ได้เคลื่อนตัวเข้าสู่ศาลากลาง
ของจังหวัดแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ หลังกระบะมีข้าวสาร อาหารแห้ง ของใช้จำเป็น
และเงินสดจำนวนหนึ่งที่ข้าพเจ้ารวบรวมได้จากญาติมิตร จุดประสงค์นั้นหรือ เพื่อส่งไป
ช่วยบรรเทาความเดือดร้อนของพี่น้องภาคใต้ ถึงจะไม่มากมายนักแต่ข้าพเจ้าก็ภูมิใจ
ที่มีส่วนช่วยพี่น้องร่วมชาติ
.....10 ปีผ่านไป.....
20 ม.ค. 2557 : ข้าพเจ้าต้องตกตะลึงในสิ่งที่ข้าพเจ้าเห็นอยู่ตรงหน้า แทบไม่อยาก
เชื่อสายตาของตัวเอง ม๊อป กปปส ได้ปิดล้อม ธ.ออมสินสำนักงานใหญ่ ไม่ให้ปล่อยเงินกู้
แก่รัฐบาลเพื่อนำไปช่วยชาวนาในโครงการรับจำนำข้าว ความคิดของข้าพเจ้าก็เกิดขึ้นทันที
พวกท่าน "ทำได้อย่างไร”
พวกท่าน “คิดไหมพี่น้องชาวนาจะอยู่อย่างไร”
พวกท่าน “เคยจดจำความเดือดร้อนคราวสึนามิได้หรือไม่”
พวกท่าน “รู้สึกถึงความเดือดร้อนของพี่น้องชาวนาบ้างหรือไม่”
พวกท่าน “ไม่มีความเอื้ออาทรภายในจิตใจเลยหรืออย่างไร”
และสิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าทำหลังจากนั้นก็คือ โทรหาแม่
"แม่เห็นข่าวรึยังเรื่องปิดธนาคาร"
"ญาติพี่น้องคนอื่นล่ะ เห็นข่าวรึยัง"
"ฯลฯ"
สุดท้ายความรู้สึกของข้าพเจ้าก็คือ "พวกท่านยังเป็นคนไทยที่ได้ชื่อว่าโอบอ้อมอารีหรือไม่"
"หรือว่าพวกท่านไม่เหลือความเป็นคนแล้ว"
มาวันนี้ราคายางตกต่ำพวกท่านทั้งหลายเหล่านั้น กลับออกมาเรียกร้องขอความช่วยเหลือ
ข้าพเจ้าขอถามจากใจจริง
พวกท่านคิดไหมว่า "จะมีใครสนับสนุนเพื่อให้พวกท่านได้รับความช่วยเหลือ"
พวกท่านคิดไหมว่า "จะมีคนออกมาสมน้ำหน้าพวกท่านหรือไม่"
หรือว่าที่ผ่านมาพวกท่านไม่ได้คิดอะไรข้างต้นเลย ที่เห็นประท้วงอยู่เพราะทำตามแกนนำ
ประโยคที่ว่า “กรรมมีจริง” ซึ่งสิ่งที่พี่น้อง กปปส ภาคใต้ประสบอยู่เป็นหนึ่งข้อพิสูจน์ของประโยคนี้