เคยรู้สึกว่าชีวิตติดกรอบที่ตัวเองสร้างขึ้นมาไหมคะ
จขกท.อายุ 30 กลางๆ โสด พื้นฐานครอบครัวไม่ร่ำรวย ดิ้นรนทำงานจนทุกวันนี้มีกิจการเล็กๆของตัวเองและมีตำแหน่งใหญ่พอสมควรในองค์กรแห่งหนึ่ง งานสบาย รายได้โอเค
ชีวิตดูเหมือนจะดี แต่ไม่สุด และไม่มีวี่แววเลยว่ามันจะเปลี่ยนไปจากแบบนี้ได้อย่างไร
ทุกวันตื่นมาก็ขับรถไปทำงาน เจอคนเดิมๆ เลิกงานออกกำลัง ทานข้าวคนเดียวบ้าง กลับบ้านทำกับข้าวทานเองบ้าง .. นานๆทีจะมีพบเพื่อนๆสักที (เพื่อนก็เป็นคนเดิมๆที่รู้จักกันมานาน)
ถามว่าทุกข์ไหม หลักๆก็มีเหงาบ้าง แต่ไม่ลำบากลำบนไม่มีปัญหาหนักๆอะไรอย่างอื่น ..
ถามว่าสุขสุดๆไหม ก็ไม่ใช่อีก เหมือนชีวิตมีแค่นี้วนเวียนๆ
เห็นคนอื่นๆที่ชีวิตเค้าดูมีสีสันท้าทายมีเป้าหมาย อยากทำอะไรแบบนั้นให้ตัวเองบ้าง ก็เหมือนติดกรอบหรือรูปแบบชีวิตบางอย่างทำให้ทำแบบนั้นไม่ได้ เช่น
- การเปลี่ยนงานใหม่ .. จขกท. ก็ไม่รู้จะเปลี่ยนทำไม เพราะงานที่มีก็ดีมากแล้ว จะทิ้งตำแหน่งที่สร้างมาไปก็ดูจะโง่ๆอยู่
- หากิจการอะไรทำเพิ่มอีก .. ยอมรับว่าช่วงนี้ยังไม่มีไอเดียอะไร กิจการที่มีอาจจะทรงๆไม่โตหวือหวา แต่ก็พอใจในสิ่งที่มีแล้วพอสมควร
- จะแบกแพ็คไปเที่ยวตปท.คนเดียวสักเดือน .. ก็เกรงว่าถ้าไม่อยู่นานๆ กลัวงานที่เป็นกิจการตัวเองจะไม่ไหว อุตส่าห์ลำบากเปิดธุรกิจมา
- คุยกับเพื่อนใหม่ ทั้งญ./ช. ... ก็ไม่รู้จะไปหาเพื่อนสาว/หนุ่มใหม่ที่ว่านั้นมาจากไหน วันๆก็เจอแต่คนเดิมๆ
- หาแฟน .. เพื่อนยังหายาก จะให้หาแฟน (เอามีดมาแทงเค้าเลยเถอะง่ายกว่า 555 – ปูนนี้แล้วคงหาไม่เจอแล้วล่ะค่ะ)
- เอาง่ายๆแค่เห็นเพื่อนไปเที่ยวกลางคืนกัน ลองคิดจะตามออกไปบ้าง.. ยังไม่อยากไป ไม่รู้จะไปทำไม ไม่ดื่ม ไม่แดนซ์ นอนดึกดื่มเหล้าเดี๋ยวหน้าแก่ผิวเหี่ยวกล้ามไม่สวยอีก ...
(มีอีกเยอะล่ะค่ะที่เห็นคนอื่นทำได้ น่าสนใจ ดูตื่นเต้น แต่เราไม่สามารถทำได้)
กลัวนะคะว่าจะต้องใช้ชีวิตน่าเบื่อซ้ำซากแบบนี้ไปจนแก่ตาย .. คนอื่นๆเคยมีอารมณ์แบบนี้ไหมคะ แก้ไขความรู้สึกแบบนี้กันอย่างไร ลุกขึ้นมาทำอะไรเปลี่ยนชีวิตกันหรือเปล่า หรือปรับความคิดยังไง แขร์กันหน่อยนะคะ
เคยรู้สึกว่าชีวิตติดกรอบที่ตัวเองสร้างขึ้นมาไหมคะ
จขกท.อายุ 30 กลางๆ โสด พื้นฐานครอบครัวไม่ร่ำรวย ดิ้นรนทำงานจนทุกวันนี้มีกิจการเล็กๆของตัวเองและมีตำแหน่งใหญ่พอสมควรในองค์กรแห่งหนึ่ง งานสบาย รายได้โอเค
ชีวิตดูเหมือนจะดี แต่ไม่สุด และไม่มีวี่แววเลยว่ามันจะเปลี่ยนไปจากแบบนี้ได้อย่างไร
ทุกวันตื่นมาก็ขับรถไปทำงาน เจอคนเดิมๆ เลิกงานออกกำลัง ทานข้าวคนเดียวบ้าง กลับบ้านทำกับข้าวทานเองบ้าง .. นานๆทีจะมีพบเพื่อนๆสักที (เพื่อนก็เป็นคนเดิมๆที่รู้จักกันมานาน)
ถามว่าทุกข์ไหม หลักๆก็มีเหงาบ้าง แต่ไม่ลำบากลำบนไม่มีปัญหาหนักๆอะไรอย่างอื่น ..
ถามว่าสุขสุดๆไหม ก็ไม่ใช่อีก เหมือนชีวิตมีแค่นี้วนเวียนๆ
เห็นคนอื่นๆที่ชีวิตเค้าดูมีสีสันท้าทายมีเป้าหมาย อยากทำอะไรแบบนั้นให้ตัวเองบ้าง ก็เหมือนติดกรอบหรือรูปแบบชีวิตบางอย่างทำให้ทำแบบนั้นไม่ได้ เช่น
- การเปลี่ยนงานใหม่ .. จขกท. ก็ไม่รู้จะเปลี่ยนทำไม เพราะงานที่มีก็ดีมากแล้ว จะทิ้งตำแหน่งที่สร้างมาไปก็ดูจะโง่ๆอยู่
- หากิจการอะไรทำเพิ่มอีก .. ยอมรับว่าช่วงนี้ยังไม่มีไอเดียอะไร กิจการที่มีอาจจะทรงๆไม่โตหวือหวา แต่ก็พอใจในสิ่งที่มีแล้วพอสมควร
- จะแบกแพ็คไปเที่ยวตปท.คนเดียวสักเดือน .. ก็เกรงว่าถ้าไม่อยู่นานๆ กลัวงานที่เป็นกิจการตัวเองจะไม่ไหว อุตส่าห์ลำบากเปิดธุรกิจมา
- คุยกับเพื่อนใหม่ ทั้งญ./ช. ... ก็ไม่รู้จะไปหาเพื่อนสาว/หนุ่มใหม่ที่ว่านั้นมาจากไหน วันๆก็เจอแต่คนเดิมๆ
- หาแฟน .. เพื่อนยังหายาก จะให้หาแฟน (เอามีดมาแทงเค้าเลยเถอะง่ายกว่า 555 – ปูนนี้แล้วคงหาไม่เจอแล้วล่ะค่ะ)
- เอาง่ายๆแค่เห็นเพื่อนไปเที่ยวกลางคืนกัน ลองคิดจะตามออกไปบ้าง.. ยังไม่อยากไป ไม่รู้จะไปทำไม ไม่ดื่ม ไม่แดนซ์ นอนดึกดื่มเหล้าเดี๋ยวหน้าแก่ผิวเหี่ยวกล้ามไม่สวยอีก ...
(มีอีกเยอะล่ะค่ะที่เห็นคนอื่นทำได้ น่าสนใจ ดูตื่นเต้น แต่เราไม่สามารถทำได้)
กลัวนะคะว่าจะต้องใช้ชีวิตน่าเบื่อซ้ำซากแบบนี้ไปจนแก่ตาย .. คนอื่นๆเคยมีอารมณ์แบบนี้ไหมคะ แก้ไขความรู้สึกแบบนี้กันอย่างไร ลุกขึ้นมาทำอะไรเปลี่ยนชีวิตกันหรือเปล่า หรือปรับความคิดยังไง แขร์กันหน่อยนะคะ