เอ่อ อย่าไล่เค้าไปเขียนบล็อกนะ แค่อยากจะแชร์ชีวิตของคน ๆ หนึ่ง ที่ดูเหมือนจะขี้แพ้และไม่มีอะไรดีสักอย่าง ให้ฟังค่ะ
ท้าวความก่อน หลังเรียนจบ นั่งรถไปเอาใบปริญญามา เราไม่เคยอยากไปสมัครงานที่ไหนเลย มีสองที่ที่จำเป็นต้องไป
ที่แรก ไปสอบครู เพราะจบสายนี้ค่ะ แต่ตอนสอบได้ติดบัญชีแล้ว เราไม่ได้ไปตอนเขาเรียกบรรจุ
เรามานั่งคิดดู คิดช้าไปหน่อย 5 ปี เราว่าเราไม่เหมาะกับอาชีพนี้
ที่สอง สอบลูกจ้างรัฐของสำนักงานแถวบ้าน ไปเกรียนตอนสอบสัมภาษณ์ ได้ที่สุดท้าย อันนี้ขำ และอยากขอโทษคนสัมภาษณ์ที่ทำเสียเวลา
แต่ถือเป็นประสบการณ์ที่ดีค่ะ
จากสองที่นี้ก็ไม่มีที่ไหนอีกเลย
อยากจะบอกถึงนิสัยส่วนตัวนิดนึง เราเป็นคนที่ไม่ชอบเข้าสังคมเลย โดนครูตราหน้าตั้งแต่ตอนมัธยม
ตอนนั้นก็แอบเคืองครูอยู่นะ แต่โตขึ้นมาก็รู้ตัวเองล่ะว่าครูพูดจริง
เรื่องพูดคุยกับคนอื่น เราก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ คนที่รู้จักเราจะบอกว่าเราเป็นคนไม่ค่อยพูด เงียบ
แต่การทำความรู้จักกับคนแปลกหน้า เราจะไม่มีปัญหา ชอบผูกมิตร แต่ไม่อยากสนิทด้วย
ไม่ใช่คนขี้อาย สามารถขี้นเวทีร้องเพลงได้ทั้ง ๆ ที่ร้องห่วยบรม หรือทำอะไรตลก ๆ ต่อหน้าคนมาก ๆ ได้ เช่น เต้นบ้า ๆ หน้าคนเยอะ ๆ
เรามีพื้นที่ส่วนตัวสูง แม้แต่คนในครอบครัวก็แบ่งพื้นที่ไปไม่ค่อยได้ เลยตัดสินใจจะอยู่คนเดียวไปจนตายค่ะ เรื่องนี้เราวางแผนไว้แล้ว
แต่ประเด็นกระทู้นี้ไม่ใช่ปัญหาทางนิสัยของเรา โฟกัสเรื่องอาชีพดีกว่าเนอะ
จากนิสัยเราเลยทำให้เราไม่อยากไปไหน ไม่อยากจะทำงานเกี่ยวกับคน
เรียนจบมา วัน ๆ ก็เลยเอาแต่อยู่กับบ้าน แต่บ้านเราจนมาก จะมางอมือให้แม่เลี้ยงก็ไม่ไหว
(เรามีแม่คนเดียว แม่มีรายได้อย่างเดียวคือค่าเช่านาไม่กี่ไร่)
เลยคิดว่าเราทำอะไรได้บ้าง ช่วงนั้นมีคนจ้างไปเก็บขยะในงานออกร้าน เราก็ไป ได้วันละ 300 บาท
ถามตัวเองว่าทำอะไรอยู่ งานแบบนี้ สกปรก ค่าแรงก็น้อย น่าอายด้วยมั้ง เห็นคนข้างบ้านว่า แต่เราไม่อายนะ
เราก็บอกตัวเองว่าเราสบายใจอ่ะ ไม่ต้องไปเจอคนนี่ ก้มหน้าเจอขยะอย่างเดียว
แต่งานมันมีไม่กี่วัน เสียดาย
เรากลับบ้านมาก็เริ่มหาทางรอดอื่น เราชอบเล่นคอมและจบสาขาที่เกี่ยวข้องกับคอมพิวเตอร์มา คงพอเดาออกเนอะว่าจบอะไร
เลยค้นหาเลยค่ะ เข้ากูเกิ้ล อาชีพที่ทำงานแบบไม่ต้องเจอคนมีมั้ย ปิ๊งไอเดีย รับพิมพ์งานดีกว่า เห็นเค้าประกาศรับงานกัน เราก็ประกาศมั่ง
เค้าประกาศกันสามที่ เราอัดไปเลยเก้าที่ ว่างเป็นประกาศ จนเจอข้อหาสแปม เริ่มมีงานเข้ามา ได้หน้าละ 3 บาท
พิมพ์ตั้งแต่เช้ายันดึก ได้วันละ 150 บ. รับอยู่นาน น่าจะ 2 เดือนได้ จากที่พิมพ์สัมผัสไม่ได้ กลายเป็นพิมพ์สัมผัสได้ ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเรียน
จาก 150 บาท เป็น 300 บาท 500 บาท แต่ไม่พออ่ะ ไม่ชอบเข้าสังคมแต่เป็นคนชอบเงิน อยากรวย อยากให้แม่สบาย
เลยมอง ๆ งานใหม่ เจอเว็บบอร์ดเว็บบอร์ดนึง thaiseo เราเข้าไปอ่าน โห แค่มีเน็ตก็ทำเงินเป็นล้าน ไม่ใช่ MLM นะคะ
มันคือการทำเงินผ่าน Internet Marketting บางคนก็ขายสินค้า บางคนก็เป็นตัวแทนขายสินค้า บางคนก็ทำเว็บให้เช่าพื้นที่โฆษณา
เรียกว่าเปิดโลกเลย แต่มันยาก เราไม่มีพิ้นฐาน ก็ศึกษาไปเรื่อย ๆ บางคนเขาทำกับเป็นห้าหกปียังไม่มีรายได้
ในระหว่างนั้นก็เปิดดูกระทู้ศึกษาอาศัยความเป็นนักอยากเขียนเก่า
เลยรับจ้างคนในเว็บบอร์ดนั้นเขียนเนื้อหาเว็บ รายได้ดีเชียวล่ะ วันนึงได้ 600 กว่าบาท
ขยันมาก็ได้มาก แต่ไม่เคยต่ำกว่า 600 เขียนบทความจำนวน 30 บทความ บทความละ 500-700 คำ
บางวันเหยียบหลักพันก็มี
เขียนไปเขียนมาเริ่มเบื่อ มอง ๆ ไปมอง ๆ มา ในเว็บบอร์ดเดิม เราเจอห้องประกาศหาลูกจ้าง มีกระทู้ประกวดงานกราฟิกต่าง ๆ นา ๆ เช่น โลโก้เว็บไซต์
เห็นรางวัลเราก็ตาโต โหตั้งสองพันบาท วาดรูปเล็ก ๆ แค่นี้น่ะนะ เราก็วาดเลยค่ะ งานแรกลงประกวดไป แน่นอนไม่ได้ กลับไปดูงานตอนนั้นยังขำอยู่เลย
แต่พอลองทำแล้ว เฮ้ย มันชอบอ่ะ เลยค่อย ๆ ฝึกปรือ ลองรับงานเล็ก ๆ เอาเงินน้อย ๆ ทำพวกแบนเนอร์โฆษณาที่เค้าเอาไว้ติดเว็บกันนั่นแหล่ะ แรก ๆ รับชิ้นละ 50 บาทเอง สะสมประสบการณ์ เก็บผลงาน เจอลูกค้าทุกแบบ พ่อบุญทุ่ม แม่เงินน้อยแต่อยากเยอะ
ลูกค้าที่เรื่องมากสั่งแก้งานยี่สิบครั้ง ลูกค้าที่ไม่แก้งานเลยแถมยังให้เงินเพิ่ม ดีจนน้ำตาแตก ก็มี เรียกได้ว่าทุกรูปแบบ
แล้วก็เริ่มขยับมา เป็นชิ้นละ 500 - 1,000 บาท เพราะเริ่มจับทางได้แล้วว่าต้องเจอกับอะไร บางทีมันไม่ใช่แค่ความยากของงาน แต่เป็นความยากของทางลูกค้าด้วย
จากคนที่มีรายได้วันละ 150 บ. จากงานพิมพ์ ตอนนี้เรามีรายได้วันละ 2,000-5,000 บาทแล้วค่ะ (จากกราฟิกดีไซน์)
ตัดจบ
แต่กว่าจะถึงตรงนี้มันไม่ง่าย เราพยายามในแบบของเรา ทำงานวันละหลาย ๆ ชั่วโมง บางทีก็โต้รุ่ง
ช่วงงานยังไม่ชุก ยังไม่เป็นที่รู้จัก เราขายตัวเองทุกวัน ไปฝากประกาศตามที่ต่าง ๆ ในเว็บไซน์ ในเว็บบอร์ด
เรียกว่าถ้าว่างไม่มีงานก็ไม่ได้พักค่ะ กอบโกยเรตติ้ง ประชาสัมพันธ์ให้ได้มากที่สุด มีประกวดก็ลงสมัคร ส่งผลงานมันเข้าไป
ถึงไม่ได้ก็ได้ใช้พื้นที่ประชาสัมพันธ์ตัวเองว่า "ฉันก็ทำงานแบบนี้ได้นะ" ตัวผลงานมันจะดึงลูกค้ามาหาเราเอง
แต่ตอนนี้เราสามารถหยุดงานเป็นวัน ๆ หลายวัน ไม่ได้ หรือไม่อยากทำงานก็ไม่รับได้แล้ว เรามีความสุขกับมัน
เราได้เป็นเราจริง อยากทำอะไรก็ทำ
ปล.ตอนนี้เราก็ยังไม่หยุดศึกษาการทำเงินจากอินเทอร์เน็ตมาร์เก็ตติ้งนะคะ แต่ยังแรกเริ่มอยู่
เป้าหมายของเราคือทำงานวันละชั่วโมง หรือไม่ต้องทำเลย ปล่อยให้เงินมันทำงานไป นี่คือความฝันสูงสุด
นี่แหล่ะค่ะ การดิ้นรนแบบคนไม่ชอบสังคมบวกขี้เกียจและอาจจะดูขี้แพ้ไปบ้าง แต่เราก็มีความสุขค่ะ
ดีกว่าให้เราไปฝืนทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวเรา
สำหรับคนที่อ่านเจอกระทู้นี้ ที่อาจจมีนิสัยเหมือนเรา อยากให้รู้ตรงนี้นะคะว่า
"การทำตามใจตัวเอง ไม่ใช่เรื่องง่าย คุณต้องทุ่มเท ทุ่มเท ทุ่มเท ทุ่มเท ทุ่มเท มากกว่าคนทีมีนิสัยแบบคนทั่วไปเป็นล้านเท่า
เพราะสิ่งที่คุณเป็นมันสวนทางกับสังคม แรงต้านเลยเยอะ ไม่ใช่แค่ร่างกาย คุณต้องเจอเรื่องที่มากระทบใจด้วย
ตั้งแต่การดูถูก เมินเฉย ถูกปฎิบัติเหมือนคนไม่มีค่า เป็นขี้แพ้ในสายตาคนอื่น และการอยู่คนเดียว และรู้ไว้ด้วย คุณอาจจะอยู่คนเดียวไปจนตาย
ถ้าคุณก้าวข้าม และมีจิตใจที่แน่วแน่จริง ๆ ก็ลองทำตามใจตัวเองดูนะคะ"
ทิ้งท้ายอีกนิด เราผ่านการคิดอย่างหนักและการยอมรับ และปฏิเสธตัวเองมานับสิบปี ถึงจะมาถึงจุดนี้นะคะ
คนไม่ชอบเข้าสังคมอย่างดิฉันทำงานอะไร อยากเล่าให้ฟังค่ะ
ท้าวความก่อน หลังเรียนจบ นั่งรถไปเอาใบปริญญามา เราไม่เคยอยากไปสมัครงานที่ไหนเลย มีสองที่ที่จำเป็นต้องไป
ที่แรก ไปสอบครู เพราะจบสายนี้ค่ะ แต่ตอนสอบได้ติดบัญชีแล้ว เราไม่ได้ไปตอนเขาเรียกบรรจุ
เรามานั่งคิดดู คิดช้าไปหน่อย 5 ปี เราว่าเราไม่เหมาะกับอาชีพนี้
ที่สอง สอบลูกจ้างรัฐของสำนักงานแถวบ้าน ไปเกรียนตอนสอบสัมภาษณ์ ได้ที่สุดท้าย อันนี้ขำ และอยากขอโทษคนสัมภาษณ์ที่ทำเสียเวลา
แต่ถือเป็นประสบการณ์ที่ดีค่ะ
จากสองที่นี้ก็ไม่มีที่ไหนอีกเลย
อยากจะบอกถึงนิสัยส่วนตัวนิดนึง เราเป็นคนที่ไม่ชอบเข้าสังคมเลย โดนครูตราหน้าตั้งแต่ตอนมัธยม
ตอนนั้นก็แอบเคืองครูอยู่นะ แต่โตขึ้นมาก็รู้ตัวเองล่ะว่าครูพูดจริง
เรื่องพูดคุยกับคนอื่น เราก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ คนที่รู้จักเราจะบอกว่าเราเป็นคนไม่ค่อยพูด เงียบ
แต่การทำความรู้จักกับคนแปลกหน้า เราจะไม่มีปัญหา ชอบผูกมิตร แต่ไม่อยากสนิทด้วย
ไม่ใช่คนขี้อาย สามารถขี้นเวทีร้องเพลงได้ทั้ง ๆ ที่ร้องห่วยบรม หรือทำอะไรตลก ๆ ต่อหน้าคนมาก ๆ ได้ เช่น เต้นบ้า ๆ หน้าคนเยอะ ๆ
เรามีพื้นที่ส่วนตัวสูง แม้แต่คนในครอบครัวก็แบ่งพื้นที่ไปไม่ค่อยได้ เลยตัดสินใจจะอยู่คนเดียวไปจนตายค่ะ เรื่องนี้เราวางแผนไว้แล้ว
แต่ประเด็นกระทู้นี้ไม่ใช่ปัญหาทางนิสัยของเรา โฟกัสเรื่องอาชีพดีกว่าเนอะ
จากนิสัยเราเลยทำให้เราไม่อยากไปไหน ไม่อยากจะทำงานเกี่ยวกับคน
เรียนจบมา วัน ๆ ก็เลยเอาแต่อยู่กับบ้าน แต่บ้านเราจนมาก จะมางอมือให้แม่เลี้ยงก็ไม่ไหว
(เรามีแม่คนเดียว แม่มีรายได้อย่างเดียวคือค่าเช่านาไม่กี่ไร่)
เลยคิดว่าเราทำอะไรได้บ้าง ช่วงนั้นมีคนจ้างไปเก็บขยะในงานออกร้าน เราก็ไป ได้วันละ 300 บาท
ถามตัวเองว่าทำอะไรอยู่ งานแบบนี้ สกปรก ค่าแรงก็น้อย น่าอายด้วยมั้ง เห็นคนข้างบ้านว่า แต่เราไม่อายนะ
เราก็บอกตัวเองว่าเราสบายใจอ่ะ ไม่ต้องไปเจอคนนี่ ก้มหน้าเจอขยะอย่างเดียว
แต่งานมันมีไม่กี่วัน เสียดาย
เรากลับบ้านมาก็เริ่มหาทางรอดอื่น เราชอบเล่นคอมและจบสาขาที่เกี่ยวข้องกับคอมพิวเตอร์มา คงพอเดาออกเนอะว่าจบอะไร
เลยค้นหาเลยค่ะ เข้ากูเกิ้ล อาชีพที่ทำงานแบบไม่ต้องเจอคนมีมั้ย ปิ๊งไอเดีย รับพิมพ์งานดีกว่า เห็นเค้าประกาศรับงานกัน เราก็ประกาศมั่ง
เค้าประกาศกันสามที่ เราอัดไปเลยเก้าที่ ว่างเป็นประกาศ จนเจอข้อหาสแปม เริ่มมีงานเข้ามา ได้หน้าละ 3 บาท
พิมพ์ตั้งแต่เช้ายันดึก ได้วันละ 150 บ. รับอยู่นาน น่าจะ 2 เดือนได้ จากที่พิมพ์สัมผัสไม่ได้ กลายเป็นพิมพ์สัมผัสได้ ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเรียน
จาก 150 บาท เป็น 300 บาท 500 บาท แต่ไม่พออ่ะ ไม่ชอบเข้าสังคมแต่เป็นคนชอบเงิน อยากรวย อยากให้แม่สบาย
เลยมอง ๆ งานใหม่ เจอเว็บบอร์ดเว็บบอร์ดนึง thaiseo เราเข้าไปอ่าน โห แค่มีเน็ตก็ทำเงินเป็นล้าน ไม่ใช่ MLM นะคะ
มันคือการทำเงินผ่าน Internet Marketting บางคนก็ขายสินค้า บางคนก็เป็นตัวแทนขายสินค้า บางคนก็ทำเว็บให้เช่าพื้นที่โฆษณา
เรียกว่าเปิดโลกเลย แต่มันยาก เราไม่มีพิ้นฐาน ก็ศึกษาไปเรื่อย ๆ บางคนเขาทำกับเป็นห้าหกปียังไม่มีรายได้
ในระหว่างนั้นก็เปิดดูกระทู้ศึกษาอาศัยความเป็นนักอยากเขียนเก่า
เลยรับจ้างคนในเว็บบอร์ดนั้นเขียนเนื้อหาเว็บ รายได้ดีเชียวล่ะ วันนึงได้ 600 กว่าบาท
ขยันมาก็ได้มาก แต่ไม่เคยต่ำกว่า 600 เขียนบทความจำนวน 30 บทความ บทความละ 500-700 คำ
บางวันเหยียบหลักพันก็มี
เขียนไปเขียนมาเริ่มเบื่อ มอง ๆ ไปมอง ๆ มา ในเว็บบอร์ดเดิม เราเจอห้องประกาศหาลูกจ้าง มีกระทู้ประกวดงานกราฟิกต่าง ๆ นา ๆ เช่น โลโก้เว็บไซต์
เห็นรางวัลเราก็ตาโต โหตั้งสองพันบาท วาดรูปเล็ก ๆ แค่นี้น่ะนะ เราก็วาดเลยค่ะ งานแรกลงประกวดไป แน่นอนไม่ได้ กลับไปดูงานตอนนั้นยังขำอยู่เลย
แต่พอลองทำแล้ว เฮ้ย มันชอบอ่ะ เลยค่อย ๆ ฝึกปรือ ลองรับงานเล็ก ๆ เอาเงินน้อย ๆ ทำพวกแบนเนอร์โฆษณาที่เค้าเอาไว้ติดเว็บกันนั่นแหล่ะ แรก ๆ รับชิ้นละ 50 บาทเอง สะสมประสบการณ์ เก็บผลงาน เจอลูกค้าทุกแบบ พ่อบุญทุ่ม แม่เงินน้อยแต่อยากเยอะ
ลูกค้าที่เรื่องมากสั่งแก้งานยี่สิบครั้ง ลูกค้าที่ไม่แก้งานเลยแถมยังให้เงินเพิ่ม ดีจนน้ำตาแตก ก็มี เรียกได้ว่าทุกรูปแบบ
แล้วก็เริ่มขยับมา เป็นชิ้นละ 500 - 1,000 บาท เพราะเริ่มจับทางได้แล้วว่าต้องเจอกับอะไร บางทีมันไม่ใช่แค่ความยากของงาน แต่เป็นความยากของทางลูกค้าด้วย
จากคนที่มีรายได้วันละ 150 บ. จากงานพิมพ์ ตอนนี้เรามีรายได้วันละ 2,000-5,000 บาทแล้วค่ะ (จากกราฟิกดีไซน์)
ตัดจบ
แต่กว่าจะถึงตรงนี้มันไม่ง่าย เราพยายามในแบบของเรา ทำงานวันละหลาย ๆ ชั่วโมง บางทีก็โต้รุ่ง
ช่วงงานยังไม่ชุก ยังไม่เป็นที่รู้จัก เราขายตัวเองทุกวัน ไปฝากประกาศตามที่ต่าง ๆ ในเว็บไซน์ ในเว็บบอร์ด
เรียกว่าถ้าว่างไม่มีงานก็ไม่ได้พักค่ะ กอบโกยเรตติ้ง ประชาสัมพันธ์ให้ได้มากที่สุด มีประกวดก็ลงสมัคร ส่งผลงานมันเข้าไป
ถึงไม่ได้ก็ได้ใช้พื้นที่ประชาสัมพันธ์ตัวเองว่า "ฉันก็ทำงานแบบนี้ได้นะ" ตัวผลงานมันจะดึงลูกค้ามาหาเราเอง
แต่ตอนนี้เราสามารถหยุดงานเป็นวัน ๆ หลายวัน ไม่ได้ หรือไม่อยากทำงานก็ไม่รับได้แล้ว เรามีความสุขกับมัน
เราได้เป็นเราจริง อยากทำอะไรก็ทำ
ปล.ตอนนี้เราก็ยังไม่หยุดศึกษาการทำเงินจากอินเทอร์เน็ตมาร์เก็ตติ้งนะคะ แต่ยังแรกเริ่มอยู่
เป้าหมายของเราคือทำงานวันละชั่วโมง หรือไม่ต้องทำเลย ปล่อยให้เงินมันทำงานไป นี่คือความฝันสูงสุด
นี่แหล่ะค่ะ การดิ้นรนแบบคนไม่ชอบสังคมบวกขี้เกียจและอาจจะดูขี้แพ้ไปบ้าง แต่เราก็มีความสุขค่ะ
ดีกว่าให้เราไปฝืนทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวเรา
สำหรับคนที่อ่านเจอกระทู้นี้ ที่อาจจมีนิสัยเหมือนเรา อยากให้รู้ตรงนี้นะคะว่า
"การทำตามใจตัวเอง ไม่ใช่เรื่องง่าย คุณต้องทุ่มเท ทุ่มเท ทุ่มเท ทุ่มเท ทุ่มเท มากกว่าคนทีมีนิสัยแบบคนทั่วไปเป็นล้านเท่า
เพราะสิ่งที่คุณเป็นมันสวนทางกับสังคม แรงต้านเลยเยอะ ไม่ใช่แค่ร่างกาย คุณต้องเจอเรื่องที่มากระทบใจด้วย
ตั้งแต่การดูถูก เมินเฉย ถูกปฎิบัติเหมือนคนไม่มีค่า เป็นขี้แพ้ในสายตาคนอื่น และการอยู่คนเดียว และรู้ไว้ด้วย คุณอาจจะอยู่คนเดียวไปจนตาย
ถ้าคุณก้าวข้าม และมีจิตใจที่แน่วแน่จริง ๆ ก็ลองทำตามใจตัวเองดูนะคะ"
ทิ้งท้ายอีกนิด เราผ่านการคิดอย่างหนักและการยอมรับ และปฏิเสธตัวเองมานับสิบปี ถึงจะมาถึงจุดนี้นะคะ