ออกตัวก่อนว่า เป็นแค่คนชอบถ่ายรูป และด้วยความที่เป็นคนมุ้งมิ้งๆ ก็เลยถ่ายรูปได้แต่แบบแมวๆ พิคเจอร์ (น่ารักๆ สมวัย ฮ่าๆ)

พอเมื่อคืนได้มีโอกาสได้บัตรสื่อมวลชน (จริงๆ ได้บัตรมาจากการเกือบๆ จะเป็นสื่อในสาขาวิทยุกระจายเสียง 55+) ไปถ่ายรูปคอนเสิร์ตคาราบาวเต็มวงแสดงสด ณ มหาวิทยาลัยแม่โจ้ ..

ก็เลยถ่ายรูปคอนเสิร์ตออกมาซะมุ้งมิ้ง มุ้งมิ้ง เลย (มีล็อกอินในเว็บดูนกว่า "แมวมุ้งมิ้ง" อยู่สิบกว่าปีแล้ว)

จริงๆ ทุกครั้งที่คาราบาวมาแสดงสดที่มหาวิทยาลัยแม่โจ้ ก็มีโอกาสไปถ่ายรูปอยู่แล้ว และมึนงงกับแสงสีเสียงทุกครั้ง แบบนึกไม่ออกเลยว่าจะถ่ายอะไร ยังไง มุมไหน ฯลฯ (และเวียนหัวกับไฟแกว่งๆ จนหน้ามืดทุกครั้ง เพราะความเป็นวัยรุ่น - รุ่นแรกระยะสุดท้ายตอนปลายขั้นสุด ซะด้วยนั่นเอง)

คราวนี้ คิดขึ้นมาได้ว่า ใครสักคนแถวๆ นี้เคยบอกว่า เวลาถ่ายภาพ ลองถ่ายภาพให้ภาพมันเล่าเรื่องของมันเองดู เผื่อจะได้มุมที่แปลกๆ ตา กว่าการถ่ายภาพมุ้งมิ้ง มุ้งมิ้ง ไปเรื่อย

ก็เลยลองพยายามดู แต่ก็นั่นแหละค่ะ T_T ได้มาแค่นี้เอง

งอแง งอแง

โปรดอย่ารอคอย แต่จงติดตามด้วยความระทึกในหฤทัยพลัน (สำนวนอดีต บก.บห. นิตยสารมติชน รายสัปดาห์-หนูชอบสำนวนนี้ เลยยืมเขามาใช้ค่ะ)