Journey of Love
เพื่อนรัก  รักเพื่อน
เรื่องนี้ เป็นบทหนังสั้น ที่ผมจะทำครับ เลยเอามาฝาก ว่าบทพอโอเคป่ะคับ
Dara Film Production

วันแรกของการเปิดเทอม
ของโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง เป็นสัญญานบอกให้รู้ว่า ช่วงเวลาแห่งเทอมใหม่ได้เริ่มขึ้นเเล้ว........

แฮ่ก.....แฮ่ก...... ลมหายใจของเด็กหนุ่มผู้หนึ่งถี่รัวด้วยความเหนื่อยหอบ มือข้างหนึ่งของเขายันราวบันไดไว้เพื่อพยุงร่างที่เต็มไปด้วยเหงื่อไคลหลังจากที่วิ่งมาตลอด 10 นาที

"พ่อนะพ่อ เปิดเทอมวันเเรกจะมาส่งให้เร็วกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้" เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเองอย่างหัวเสียพลางยกมือข้างหนึ่งขึ้นปราดเหงื่อที่เกาะตามใบหน้าขาวๆดวงนั้น
"ถ้าไม่ถือว่าเป็นบิดาจะเตะก้นสั่งสอนให้ดู"

"นายเพทาย" เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำเอาเด็กหนุ่มถึงกับสะดุ้งโหยง

"ครับ" เด็กหนุ่มหันไปทางต้นเสียง ก็พบ นรีรัตน์ คุณครูหญิงสาววัยกลางคนผู้หนึ่งยืนกอดออกอยู่

"เปิดเทอมวันแรกก็มาสาย นี่จะต้องให้ทางโรงเรียนออกโล่กับใบประกาศให้ด้วยไหมหา ถึงจะมาทันกับเขาน่ะ" หล่อนสั่งสอนซะยาวเยียดโดยไม่หายใจ

"ถ้าได้โล่เเบบนั้น คุณเเม่ของผมคงไม่ดีใจซักเท่าไหร่" เด็กหนุ่มตอบกวนๆ

"ยังจะย้อน รีบเข้าห้องเรียนเร็วๆซะ วันนี้ที่ห้องมีนักเรียนใหม่ย้ายมาด้วย"

"ครับ" เขารับคำเเละตั้งหน้าวิ่งขึ้นบันไดจนมาถึงชั้น 5 เขาเลี้ยวตรงระเบียงทางซ้ายเเละหยุดลงตรงหน้า เด็กหนุ่มค่อยๆเอื้อมมือดันประตูเข้าไป ภายในห้องนักเรียนหญิงเเละชายมากมายกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานราวกับที่เเห่งนี้เป็น สวนสนุก

"อ้าวไอ้ไทล์ มาสายตามเคย" เด็กหนุ่มคนหนึ่งทักขึ้นเมื่อเขาเดินผ่าน

"อือ น่าจะแปลกใจมากกว่านะไอ้โอ หากกูมาทันเข้าเเถวตอนเช้า" เขาตอบ

"เออว่ะ" โอหัวเราะเบาๆ

ไทล์วางกระเป๋าสัมภาระลงข้างๆเก้าอี้เเละนั่งลงประจำที่ของเขา แต่เมื่อขณะที่เขาจะนำหนังสือใส่เข้าลิ้นชักใต้โต๊ะนั้นก็รู้สึกได้ว่ามันติดอะไรบางอย่างที่ถูกยัดไว้ด้านในอยู่ก่อนเเล้ว

"อะไรวะ" เขาก้มลงดูให้ชัดๆ "กล่องอะไรหว่า" เขาหยิบกล่องใบสีขาวออกมาจากใต้ลิ้นชักและเปิดมันออกดู ข้างในมีดอกกุหลาบสีแดงกับตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆวางอยู่ "ของใครวะ นี่ไอ้โอ รู้ป่าว"

โอมองอย่างพินิจ "ไม่รู้ว่ะ แต่แกนี่ก็เสน่ห์เเรงไม่ตกเลยนะ ได้ดอกกุหลาบสีเเดงในวันเปิดเทอมวันเเรก แหม สมกับเป็น อดีตเดือน ม.4 จริงๆ"

"เว่อไปไอ้โอ" เพทายหันไปแว้งใส่

"แต่มันก็น่าแปลกนะ มีสาวๆสวยๆมาจีบตั้งเยอะเเยะ แต่ทำไมน้า ถึงปฏิเสธไปซะทุกราย หรือว่า" โอฉายรอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"หรือว่าจะชอบผู้ชายว้า"

"นี่วอนหาเท้าเเต่เช้านะ" เพทายแยกเขี้ยวใส่ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเพื่อนสนิทเข้าไป
"ที่กูไม่เลือกใครเพราะมันยังไม่ถึงเวลาหรอกเว้ย"

"ต้ายตาย เวลาอะไรยะ" โอทำท่าสะดีดสะดิ้งล้อเลียน

"ไอ้สัสนี่" เพทายถีบเข้า
เสียงเปิดประตูดังขึ้น อาจารย์นรีรัตน์ก้าวเข้ามาพร้อมกับเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งที่เดินก้มหน้าตามหลังมาติดๆ

" ฝากไว้ก่อนไอ้ไทล์" โอส่งสายตาค้อนใส่เพทายที่กำลังหัวเราะคิกคัก

"เอาล่ะนักเรียนทุกคน วันนี้ครูจะเเนะนำเพื่อนใหม่ให้รู้จัก เขาชื่อ ภควัฒน์ เอ้า แนะนำตัวเองกับเพื่อนๆสิ"
"ผม ภควัฒน์ เรียกฝุ่นก็ได้ ฝากตัวด้วยครับ" เขากล่าวเรียบๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองนักเรียนในห้อง เพียงไม่ถึงวินาที นักเรียนหญิงในห้องต่างก็พากันส่งเสียงกระซิบกระซาบขึ้น ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะใบหน้าอันหล่อเหลาของฝุ่น ที่ควบคู่ไปกับรูปร่างผอมสูงสมส่วนของเขา มันทำให้สาวๆอดใจที่จะหน้าแดงเอาไว้ไม่อยู่

"ดูท่าจะมีคู่เเข่งชิงตำแหน่งเดือนซะล่ะว่ะ งานนี้" โอกระซิบบอกเพทายที่กำลังมองเด็กใหม่อย่างพินิจ

"กูว่ามันหยิ่งๆไงไม่รู้"เพทายพูดพร้อมกับทำหน้าแหยๆ
"ภควัฒน์เขาเป็นนักกีฬาเทควันโด้ด้วยนะจ๊ะ แล้วก็เพิ่งย้ายมาจากต่างจังหวัด ครูเลยอยากจะฝากทุกๆคนช่วยกันดูเเลเพื่อนใหม่ให้ดีๆนะ เอาล่ะ เธอไปนั่งตรงนู้นนะจ๊ะ ข้างๆนายเพทายนั่นน่ะ  เพทายฝากเพื่อนด้วยนะจ๊ะ" ครูสาวชี้นิ้วมายังโต๊ะข้างๆเพทาย

"เอาเเว้ว หล่อกะหล่อเจอกัน ทำไงดีโว้ย" โอทำตาระยิบระยับ

"นี่อยากโดนอีกทีรึไงวะ" เพทายพูด
ฝุ่นวางกระเป๋าลงทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะก่อนจะนั่งลงข้างๆกับเพทาย

"นี่ ไม่ทักเขาหน่อยรึไง" โอถาม
"อยากทักก็ทักเองดิ"เพทายตอบ
"ไม่ต้องทักก็ได้ถ้าลำบากนักน่ะ" ฝุ่นพูดขึ้นทันทีและหันมาสบตากับเพทายเเวบหนึ่งก่อนจะเบือนสายตาไปเพื่อทำเป็นมองผ่านๆ
"มันได้ยินว่ะ" โอกระซิบ
"กูรู้" เพทายกัดฟันและรู้สึกหมั่นไส้แท็กขึ้นมาหน่อยๆ …………………….
เวลาในช่วงเช้าผ่านไปเร็วราวกับสายนํ้า เมื่อเพทายรู้สึกตัวอีกครั้ง เสียงกริ่งพักเที่ยงก็ดังกังวานขึ้นเสียเเล้ว เขาชำเลืองมองฝุ่นที่กำลังนั่งก้มหน้าอยู่ข้างๆเเวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปทางโอที่ง่วนอยู่กับการหาอะไรบางอย่างใต้ลิ้นชัก
"ไอ้โอ ไปกินข้าวกันเหอะ หิวเเล้วว่ะ" เขาเอ่ยชวนพลางลุกขึ้นยืน
"เออ แปบๆ เดี๋ยวหาของแปบนึง" โอตอบโดยไม่มองหน้า "แกไปชวนไอฝุ่นอะไรนั่นด้วยสิ มันมาใหม่คงยังไม่มีเพื่อนหรอก"
เพทายเหล่ตามองอย่างไม่เต็ม
"กูว่าไม่ต้องห่วงมันเเล้วมั้ง คงไม่เหงาหรอก"เพทายแบะปาก
"นี่พูดเพราะอิจฉามันรึไงวะ" โอยิ้มแบบมีเลสนัย
"โฮ้ย อิจฉามันตายเลย" เพทายเลิกตาขึ้นแล้วมองไปทางฝุ่น แต่เเล้วก็เห็นอีกฝ่ายส่งยิ้มกวนๆตอบกลับมา มันทำให้เพทายยิ่งรู้สึกหมั่นไส้เพื่อนใหม่ของเขามากขึ้นไปอีก
"ดูมัน ยิ้มเย้ย"
"นี่ท่าจะเป็นเอามากนะ เขายิ้มทักทาย" โอ แก้ต่างให้
"คิดมากว่ะ ดูท่าจะอิจฉามันจริงๆนะเนี่ย ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ยังไงก็ยังมีคนที่คลั่งไคล้เหมือนเดิมน่า"
"หยุดพูดไปเลยไอ้โอ" เพทายกล่าว
"ไรวะ ซวยกุอีกละ" โอตัดพ้อพร้อมกับส่ายหน้า
ในขณะที่ทั้งสองกำลังจะเดินออกจากห้องเรียนนั้น นักเรียนหญิงคนหนึ่งก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าทั้งคู่
"มีอะไรเหรอมีน" โอถามนักเรียนหญิงต่างห้องตรงหน้า
"เปล่าหรอก แค่จะมาบอกว่าเย็นนี้ไปเดินเที่ยวด้วยกันมั้ย เราไม่ได้เที่ยวด้วยกันนานละนะ ตั้งแต่ปิดเทอม" เธอตอบ
“เราไงก็ได้อ่ะ”เพทายตอบ
"ดีเลยถือเป็นการฉลองเปิดเทอมใหม่" โอพูดแล้วหันหน้ามองเพทาย
และทั้ง3คนก็เดินเที่ยวเล่นยามราตรีด้วยกันอย่างสนุกสนาน

วันต่อมา
ณ ริมระเบียงทางเดินชั้น 6 ฝุ่นเดินออกมาจากห้องพร้อมกับเช็ดหน้าที่เพิ่งล้างมาเมื่อกี้ด้วยกระดาษสีขาวบางๆ ใบหน้าของเขานั้น ขาวเเละเกลี้ยงเกลาซึ่งถ้ามองดูดีๆแล้วแทบจะตัดสินไม่ได้เลยว่าเขากับใครหล่อเหลามากกว่ากัน เพทายเดินต่อมาตามระเบียงเรื่อยๆ แต่เเล้วก็ต้องหยุด
"หน้าตาท่าทางกวนบาทาดีจริงๆ คิดว่าย้ายมาใหม่แล้วจะมาทำเก๋าที่นี่ได้รึไง" เพทายพูด
"ที่เก๋ามันไม่ใช่กู มันเป็นพวกต่างหาก" ฝุ่นเลี่ยงทางจะเดินต่อ
"จะรีบไปไหน" เพทายเดินมาขวางทางฝุ่นเอาไว้
"เฮ้ยไอ้ไทล์ ไม่ชอบกันก็ต่างคนต่างอยู่ดิวะ  จะกัดกันหาอะไรวะ" โอดึงเเขนเพทายไว้
"นี่โรงเรียน ไม่ใช่ซอยนักเลง ที่จะได้มาวางอำนาจตามใจได้"เพทายกล่าวอย่างไม่กลัว
"กูไม่ได้วางอำนาจ  พวกต่างหากที่เข้ามาหาเรื่อง"ฝุ่นบอกสีหน้านิ่งสงบ
"ไม่ได้วางอำนาจแล้วเรียกว่าอะไร" เพทายพูด
"เรื่องของกู ไม่เกี่ยว" ฝุ่นส่ายหน้า
"กูว่าไม่ได้เป็นนักเทควันโดหรอก อย่างมากก็เป็นได้เเค่นักเลงข้างถนนเท่านั้นเอง"
"ไอ้ไทล์" โอร้องเสียงหลง
"ไม่มีสิทธิมาดูถูกกูนะ" ฝุ่นเดินไปสบตากับเพทายในระยะปะชิด จนทั้งคู่เเทบจะได้ยินเสียงหายใจ
"แล้วจะทำไม จะชกกูเหรอ เอาสิ เอาเลย ทั้งโรงเรียนเขาจะได้รู้ ว่า มันก็เเค่นักเลงที่ดีเเต่ใช้กำลัง" เพทายยังคงพูดยั่วยุต่อไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด โอเองก็ได้เเต่ยืนอยู่หลังเพทาย ในใจของเพทายตอนนั้น คิดว่าถ้าเขาจะถูกชกก็เป็นไงเป็นกันเขาเตรียมใจเอาไว้เเล้ว
"......." ฝุ่นกันฟัน แทนที่เขาจะหวดหน้าเพทายให้รู้เเล้วรู้รอดไป ฝุ่นเบือนสายตาไปทางอื่นเเล้วเดินผ่านเพทายไปอย่างไม่หันมองกลับมา เพทายเองก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่ตัวเองไม่โดนชกทั้งๆที่ไปยั่วยุเขาถึงขนาดนั้น
กึก! เสียงเปิดประตูห้องเรียนดังขึ้น เพทายและโอก้าวเข้ามาพร้อมใบหน้าที่ท่วมไปด้วยเหงื่อ  เพทายส่งสายตามองไปยังเก้าอี้ของตนและตัวข้างๆที่ฝุ่นกำลังนั่งกระดิกเท้าอยู่ก่อนแล้วแต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ ในใบหน้าของเขายังคงมีความโกรธหลงเหลือยู่บ้างไม่มากก็น้อย เด็กหนุ่มนั่งลงที่เก้าอี้ของตัวเองพลางหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านแก้เซ็ง
“”เอานี่”” อยู่ๆฝุ่นก็เอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งดอกกุหลาบสีแดงให้เพทายโดยไม่หันมามอง
เพทายนิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบกลับไปด้วยเสียงกวนๆ “
“อะไรของ กูไม่ได้ชอบผู้ชายหรอกนะ””
“”เออ!....กูรู้” ฝุ่นกระแทกเสียง “
   “เมื่อกี้มีเด็กผู้หญิงเอามาให้ บอกว่า ฝากให้เพทายด้วย ก็เท่านั้น อย่าหลงตัวเองขนาดนั้น “”
“”ใคร! ใครหลงตัวเอง” เพทายกระแทกเสียงขึ้นบ้าง
“”อ้าว แล้วกูคุยกะหมาตัวไหนอีกรึไง”” ฝุ่นพูด
“”….!”” เพทายพูดเสียงดัง “
“อ๊ะ...อ๊ะ จะทำอะไรครับ จะชกผมเหรอ นี่โรงเรียนนะครับ ไม่ใช่ซอยนักเลง เอาซี่ ทั้งโรงเรียนจะได้รู้กันไปเลยว่านายน่ะ เป็นได้แค่นักเลงข้างถนน เอาสิ เอาเลย หรือว่าไม่กล้า พ่อเดือนโรงเรียนรูปหล่อ”” ฝุ่นทำท่าเยาะเย้ยและเลียนแบบคำพูดของเพทายที่พูดใส่หน้าเขาที่ระเบียงเมื่อกี้มาทั้งประโยค
เพทายยืนนิ่ง สายตาจ้องมองชายตรงหน้าอย่างโกรธจนบอกไม่ถูก “
“อยากจะพูดอะไรก็ตามสบาย”” เขากล่าวก่อนจะเดินอย่างรวดเร็วออกจากห้องไป
“”เฮ้ยจะไปไหนวะไอ้ไทล์” ” โอตะโกนถามเสียงดัง
“”เรื่องของกู”” เสียงของพทายดังตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ผิดกับฝุ่น ที่กำลังนั่งยิ้มอย่างมีชัย ทั้งๆที่เขาเคยชนะผู้คนมามากมายในเวทีการแข่งเทควันโด แต่ก็ไม่มีชัยชนะครั้งไหนที่ทำให้เขาดีใจได้เหมือนครั้งนี้ เพราะเหตุผลอะไรกันนะ



ห้องนอนของเพทาย
ภายในห้องสี่เหลี่ยม เพทายกำลังนั่งสงบสติอารมณ์อยู่เพียงลำพัง ตัวเขาเองนั้นก็ไมเข้าใจตนเองเหมือนกันที่ทำไม ต้องรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟกับคำยั่วยุของฝุ่นแบบนี้
" ทำเป็นพูดดี ทั้งๆที่ตัวเองเป็นพวกชอบใช้กำลังเเท้ๆ" เขาบ่นอิดออดเป็นเชิงประชด ในระหว่างที่เพทายกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น เสียงประตูห้องก็ดังขึ้น ร่างผอมบางของมีนก็เดินเข้ามา
"เป็นอะไรเพทาย เห็นโอบอกว่าทะเลาะกับเพื่อนใหม่เหรอ" หญิงสาวนั่งลงข้างๆเพทายที่เพิ่งรู้สึกตัว
"เปล่านี่" เพทายบอกปัด
"ทำไมล่ะ ปกติ เพทายเป็นคนที่เข้ากับทุกคนง่ายไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมคราวนี้ถึงได้มีเรื่องกับเด็กใหม่คนนั้นล่ะ" มีนถามด้วยความสงสัย
"ตั้งแต่รู้จักกันมา นี่เป็นครั้งเเรกเลยมั้ง ที่เราเห็นเพทายโกรธคนอื่นจริงจังขนาดนี้"
เด็กหนุ่มนิ่งเงียบไปซักครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยคำตอบออกมาเบาๆ "เราก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"มีอะไรก็บอกมีนได้นะ" เด็กหญิงบอกเมื่อเห็นเเววตาของเพทายแฝงไปด้วยความสับสน
"ความทุกข์ใจน่ะ หากเก็บเอาไว้คนเดียวมันมีแต่จะยิ่งเจ็บหนัก เเละทุกข์มากขึ้น  หากสะสมไปนานๆก็จะพอกพูนเเละสายเกินไปหากเราต้องการที่จะเเก้ไข  เพราะฉะนั้นควรที่จะบอกใครสักคนเพื่อเป็นการระบาย ถึงมันจะช่วยอะไรไม่ได้มาก เเต่ก็ยังดีกว่าที่จะมานั่งทุกข์ใจคนเดียวแบบนี้นะ"
เพทายมองหน้าเด็กสาวข้างๆด้วยสายตาที่แสดงถึงความขอบคุณ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมากนอกไปจากส่งยิ้มบางๆมาให้มีนจึงได้เเต่นิ่งเงียบไป
"ตัวเราเอง ก็เคยบอกว่ารักเพทายไปตั้งกี่ครั้งเเล้วก็ไม่รู้ แต่ก็ถูกเพทายปฏิเสธมาตลอด เเต่ก็ยังตัดใจจากเพทายไม่ได้ซักที บางครั้ง เราเห็นเพทายไม่สบายใจ เราเองก็อยากจะเข้าไปปลอบ ไปรับฟังเรื่องต่างๆเหล่านั้นบ้าง แต่ก็ทำไม่ได้"
"ขะ....ขอโทษนะมีน คือว่า เรา......" เพทายพยายามจะสรรหาคำพูดมาปลอบโยน แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเขาได้แต่อึกอักพูดอะไรไม่ออก
"ไม่เป็นไรหรอก เราไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอกนะ ถึงเเม้วันนี้เพทายจะบอกว่าเราเป็นเเค่เพื่อนกัน แต่ซักวัน เราจะทำให้เพทายตอบรับรักเราให้ได้ ไม่เชื่อก็คอยดู" มีนพยายามฝืนยิ้มทั้งๆที่ในใจเจ็บปวดมากมาย
เพทายเองก็อยากจะบอกความในใจของเขาเเทบใจจะขาด ความลับที่เขาเก็บซ่อนมานานเเละเป็นเหตุผลที่เขาไม่สามารถรับรักจากผู้หญิงคนใดที่มาสารภาพกับเขาได้ นั่นเพราะ เขาเข้าใจเหตุผลนั้นดี
"เดี๋ยวมีนไปก่อนนะ  ดึกมากละ  บาย"มีนส่งยิ้มหวานเป็นคำลงก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป ทิ้งให้เพทายนั่งนิ่งเเละสับสนกับสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในสมองของเขาอย่างปลงไม่ตก ทั้งๆที่รู้ตัวดีอยู่เเล้วแต่ก็