ผมมีคนรักอยู่หนึ่งคนเขาเป็นคนดีมากรักเดียวใจเดียวและรักผมมากเราคบกันมา 7 ปี ผมเป็นคนบ้างานมากไม่ค่อยมีเวลาให้เขาเลย
สุดท้ายมีคนเข้ามาคุยกับเขา เขาเลยสนใจคนที่เขามาคุย สุดท้ายเขาบอกเลิกผม แต่ผมบอกว่าผมไม่เลิกพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ครับ
เพราะใจเขาไปกับอีกคนแล้ว ผมอ้อนวอนร้องไห้เท่าไหร่เธอไม่ฟังเลย ผมยอกเธอว่าถ้าเมื่อใดถ้าอยู่กับอีกคนไม่มีความสุขให้กลับมาหาผม
ผมพร้อมจะรอเธอกลับมาเสมอ ผมอาจจะเป็นคนที่จริงจังกับความรักนิดนึงรักเดียวใจเดียว แต่เสียคนรักไปเพราะบ้างานเกินไปนั้นเอง
สำหรับผมแล้วการรอคอยทำให้ผมมีความหวัง ถึงผลนั้นไม่รู้จะมาตอนไหนก็ตาม ผมบอกเธอเลยว่าผมจะรอเธอกลับมา เพราะผมรักเธอ
เพียงคนเดียว แต่ถ้าถามเพื่อนๆใน pantip นี้ส่วนใหญ่คงต้องบอกว่ารอทำไมแน่เลยในเมื่อฝ่ายหญิงใจเปลี่ยนแล้ว แต่สำหรับผมถือคือ
ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นกำลังใจให้ผมยามผมท่อแท้ คอยให้กำลังใจผมตลอด ทุกวันนี้ผมไม่เคยคิดเลยว่าเธอผิดเลย แต่ผมโทษตัวผมมากกว่า
ที่มีเวลาให้เธอไม่มากพอมั่วแต่บ้างานสุดท้ายเสียคนที่รักและดีมากที่สุดไป อยากอยากถามทุกๆคนว่ามีความคิดเห็นอย่างไรบ้างครับ