เสียงเปิดประตู แอ๊ดดดดดด~~~~
เอม:ปะ   ปะ    ปุณณ์!!!   มาที่นี่ได้ได้ไง
ปุณณ์:เดินมาสิครับ  นั่นเอมกำลังทำอะไร
เอม:ก็.....................อยู่สิคะ ไม่เห็นหรอ
ปุณณ์:ทำไมทำงี้ ผมมันไม่ดีตรงใหน
เอม:ทุกอย่างแหละยกเว้นเงิน -0-   ตอนนั้นปุณณ์บอกว่าจะซื้อรองเท้าให้เอม เอมอยากได้ nike มากเลย แต่ปุณณ์ซื้อ แกมโบมาให้อะ
ปุณณ์:อ่าวแล้ว เอมไม่ชอบหรอครับ คนใส่เยอะแยะ
เอม:ไม่คะ เอมสวย!! ง่อววววววว~~~
ปุณณ์:แล้วทำไมเอมถึงได้มานอนกับผู้ชายคนนี้ละ เอมมีผมแล้วไม่ไช่หรอ เราเป็นของกันและกันแล้วนะ
เอม:ทีปุณณ์ยัง แอบไป $%$#!@% กับโน่ได้เลยนิคะ
ปุณณ์:ทำอะไร ผมไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย
เอม:เอมรู้น่า เอมเป็นสาววาย!!ทำไมเอมจะจับพลังงานบางอย่างไม่ได้?? ทั้งแผงยาพารากับคอมด้อมที่หายไป +กับสิ่งที่เอมทำอยู่
เอมรู้สึกว่า ความสัมพันธ์ของเรามันไปด้วยกันไม่ได้  เอมยอมรับนะคะว่า เอมเคยนอนกะผู้ชายหลายคนมาก่อนในตอนที่คบกะปุณณ์ แล้วปุณณ์ละไปนอนกับผู้ชายคนใหนมาบ้างรึป่าว
ปุณณ์:ก็.........แค่โน่ ครับ
เอม:เห็นมั้ย ว่าแล้วเชียว พอกันแหละ เราสองคน
*****ทั้งสองหัวเราะใส่กันอย่างสนุกสนาน??? ทำให้คู่นอนของเอมถึงกับต้องแกล้งหัวเราะไปตามกันพร้อม ปาดเหงื่อช่วยคลายกังวล******
ปุณณ์:เอม เอมคิดว่าเอมมีความสุขกับสิ่งที่ทำอยู่จริงๆหน่ะหรอ
เอม:ค่ะ เอมคิดว่างั้น  
ปุณณ์:อืม.. ผมก็คิดแบบนั้น   
ปุณณ์:งั้น โชคดีนะครับเอม  ปุณณ์กำลังเดินจะจับลูกบิดประตู แต่ได้ยินเสียงเอมที่เรียกชื่อตัวเองเสียก่อน พลางจุดประกายความหวังให้ตัวเอง
เอม:ปุณณ์!!
ปุณณ์:หันไปหาเอม พร้อมกับรอยยิ้มอันสดใส
เอม:อะ  ยาแก้ปวด เอมเห็นในประเป๋าของปุณณ์ไกล้หมดแล้ว เอาไปใช้เถอะนะ
ปุณณ์:คะ ครับ!! ลาก่อนครับเอม
เอม:ลาก่อนคะปุณณ์
**************************************************************
เอมนี่เป็นคนดีจริงๆ
**************************************************************
คนอื่นๆละ คิดว่าไง