ปัจจุบันหรืออาจจะเป็นมาแล้วก็ไม่รู้

ผมพบว่า ในห้องศาสนานี้มีคนอยู่กลุ่มหนึ่งทำเหมือนประหนึ่งว่า มีความรู้สูง

แต่ตอบคำถามไม่ตรงประเด็น ใช้วิธีก๊อปพระไตรปิฎกมาทั้งดุ้น

ใช้คำศัพท์บาลีโดยไม่มีการอธิบายใดๆ

ซึ่งโดยเนื้อแท้แล้วศาสนาพุทธเน้นที่ความเข้าใจ

คำบาลีสันสกฤต หรือ พระคาถา เมื่อถอดความออกจะพบว่า เป็นคำพูดธรรมดา

ซึ่งอาจเป็นคำอธิษฐาน หรือคำกล่าวบูชาพระพุทธเจ้า

แต่คำเหล่านี้คือภาษาพูดในยุคสมัยนั้น แต่ที่ทำให้เกิดผลฤทธิ์ต่างๆ

เพราะผู้พูดเองมีกำลังจิต(ฌาน)ที่สูง สิ่งที่เกิดจึงเกิดจากอำนาจจิตของผู้พูดหรือท่องบ่นคาถา

แต่ในยุคปัจจุบันในประเทศไทยเราใช้ภาษาไทย

และหากมองถึงหลัก การใช้ความเข้าใจ การยกบาลีมาวางทิ้งไว้ไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย

ไม่ทำให้ชาวพุทธรุ่นใหม่ๆ ได้เข้าใจหลักธรรมอะไรเลย ไม่ทำให้ศาสนิกส์ของศาสนาอื่นเข้าใจศาสนาพุทธเลย

นอกจากนี้พระเถระผู้ใหญ่ซึ่งเข้าใจหลักที่ผมเสนอนี้ยังสอนว่า

การตั้งจิตให้มั่นแล้วอธิษฐานเป็นภาษาไทยนั้นดีที่สุด เมื่อคุณจะต้องการทำเพื่ออะไร

เหตุผลเพราะหากคุณใช้บาลีแล้วออกเสียงผิด สิ่งที่ตั้งใจขอก็ผิดเพี้ยนไปไม่เกิดผล

ดังนั้นการแนะนำเพื่อนๆร่วมศาสนาพุทธให้เข้าใจหลักธรรมจึงขอรณรงค์ให้ใช้ภาษาไทย

คุณอาจยกไตรปิฎกมาอ้างอิงได้ แต่ต้องแสดงหมายประให้ชัดเจนไม่ใช่ก๊อปมาแปะ

แล้วม้วนก้นกลับไปนั่งภูมิใจว่าข้านี้ช่างเป็นผู้สูงส่งเหลือเกิน(ผมว่ามันดูปัญญาอ่อน)

หากคุณมั่นใจในภูมิรู้โปรดแสดงธรรมแบบพิศดาร(ละเอียดถี่ถ้วน)เพื่อประโยขน์ต่อพระศาสนา

เพื่อเป็นบารมีธรรม ให้สมกับพระพุทธพจน์ที่ว่า

สัพพะทานัง ธัมมะทานัง ชินาติ

การให้ทานทั้งหลาย การให้ธรรมทานนั้นสูงที่สุด