ตอนเรียนม.ต้น
"เธอเรียบร้อยมากเลย"
"ตอนแรกเราไม่กล้าคุยด้วย เธอเงียบมาก"
ตอนม.ปลาย
“ทำไมเรียบร้อยจัง”
“พูดกับเราบ้างก็ได้นะ…เราไม่กัด”
“ตั้งแต่รู้จักกันมา เธอพูดอะไรนับคำได้เลยนะ”
ปัจจุบัน
“ทำไมไม่ค่อยพูดเลยล่ะ พูดบ้างก็ได้”
“เป็นคนเรียบร้อยดีจัง”

นิสัยเราโดยทั่วไป
-พูดน้อย พูดไม่ค่อยเก่ง คือถ้าไม่สนิทกันก็จะถามคำตอบคำ เราเป็นคนเข้าสังคมไม่เก่ง ไม่รู้จะพูดอะไรก็ยิ้มไว้ก่อน ถ้าสนิทล่ะก็อีกเรื่องเลย
-เรียบร้อย คือยังไงดีล่ะไม่ได้เรียบร้อยขนาดผ้าพับไว้นะคะ แล้วก็ดูลุคนุ่มนิ่ม
ประมาณว่าทำอะไรดูเชื่องช้า เช่น เดินช้า จนเพื่อนให้ฉายาแม่ชี///แต่ความจริงมีมุมลุยๆนะ
(ตอนเด็กร่าเริงกว่านี้นะ แต่พอโตขึ้นเหมือนคนเย็นชาอ่ะ)
-ขี้อาย คือเจอคนรู้จักก็ไม่กล้าทักก่อนไม่ชอบเข้าหาคนอื่นก่อน ถ้าในโลกSocailจะทักก่อนและกล้าคุยกว่า แต่บางทีก็รอให้อีกฝ่ายทักก่อนปรากฏว่าไม่มี สงสัยเราคงคุยไม่สนุกมั้ง
………………………………………………………………………………………….............................................................................................          

อยากเปลี่ยนตัวเองเป็นคนพูดเก่ง คุยเก่ง ผูกมิตรกับคนอื่น  ต้องทำยังไงคะ???

ส่วนอันข้างล่างนี้เป็นนิสัยที่ไม่สามารถเปลี่ยนเแปลงได้(ลองแล้ว) สำหรับคนที่สนิทกันแล้วถึงจะเห็น
-ชอบปล่อยมุขแป้กๆ บางทีก็อยากเป็นคนคุยสนุกบ้าง เลยเล่นมุขไป.....ฮากริบเลยเชียว
-ขี้บ่น แบบบ่นเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป เรื่องความอ้วนของตัวเอง บลา…บลา...
-ขี้ลืม ลืมของประจำเลย จำไม่ได้ว่าวางไว้ตรงไหน
มีครั้งหนึ่งไปกินข้าวลืมเอากระเป๋าสตางค์ไป ก็ยืมเพื่อนก่อน (ไม่ได้ตั้งใจลืมนะคะ)
-ซุ่มซ่าม ชอบทำของตก เดินชนโต๊ะ ชนประตู สะดุดนู่นนี่บ่อยๆ (ออกแนวซุ่มซ่ามทำร้ายตัวเอง)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แบบซุ่มซ่ามสุดๆตอนม.2 มีครั้งหนึ่งเดินจะไปเอาจักรยานในโรงรถ สะดุดรั้วกั้นที่จอดรถ(รั้วเตี้ยๆ) ล้มจับกบกระโปรงเปิดเลย(ดีนะกระโปรงยาว) อายมาก =.=;;
              อีกครั้งหนึ่งจะไปทำงานกับเพื่อนที่ห้องitอยู่ชั้น2 เราก็กำลังขึ้นบันไดแล้วเรารีบมากก้าวพลาดลื่นจากขั้นที่2ล้มคว่ำลงไป เจ็บจุก พูดไม่ออก มีรุ่นพี่ผ่านมาถามเจ็บไหมน้อง เราได้แต่ส่ายหน้า แล้วพยายามลุกขึ้นมา เพื่อนที่มาด้วยกันก็เอาแต่หัวเราะ  ตอนนั้นเลิกเรียนแล้วแต่คนเยอะมาก มีคนอยู่ตรงโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าอาคารเรียน



ปล.ทั้งหมดนี้คือเพื่อนบอกมาบวกกับการดูตัวเองด้วยนะคะ