ม้วนแรกของกล้องฝาพับจากปี ๑๙๕๗ มันเป็นกล้องที่โหลดฟิล์มถ่ายรูปแรก ๆ แล้วไม่ชอบเลย ฝาพับด้านข้างแบบนี้ทำให้มือขวาจับกล้องไม่ถนัด กล้องสมัยใหม่มีกริปให้จับถนัดมือ แต่เจ้านี่ดันมีฝาเปิดแล้วเกะกะมือแทน การถ่ายมือเดียวเป็นไปไม่ได้เลย ช่องมองภาพก็ประหลาด มันเป็นสีอำพันและมีภาพซ้อนสำหรับโฟกัสเป็นสีขาว (ตรงข้ามกับกล้องอื่น) ทำให้ช่องมองภาพมันเหมือนจะมืดกว่ากล้องทั่วไป แต่..หลังจากถ่ายไปได้ครึ่งม้วน ความรู้สึกก็เปลี่ยน ช่องมองภาพแบบนี้โฟกัสได้ง่ายมาก มันชัดในบริเวณภาพซ้อนซึ่งช่วยให้มองเห็นโฟกัสกำลังเข้าจุดได้ง่าย น้ำหนักกล้องที่แต่แรกว่ามันหนักไปหน่อยกลับช่วยให้กล้องนิ่งในการถ่ายสปีดต่ำ ๆ และการที่มันใช้ระบบวัดค่าแสง (LV) และหนีบวงแหวนรูรับแสงกับวงแหวนความเร็วชัตเตอร์ไว้ด้วยกัน ทำให้การถ่ายภาพด้วยกล้องกลไกตัวนี้สะดวกเหมือนกับมีโหมด Aperture Priority อย่างไรอย่างนั้นเลย ก็สมควรอยู่ที่โกดักประกาศต่อโลกว่า นี่คือ The Retina Way

Retina IIIc ตัวนี้ไม่ใช่กล้องสำหรับทุกคน โดยเฉพาะกับช่างภาพที่ต้องการความไวในการได้ภาพ ผู้ใช้ต้องปรับตัวและเรียนรู้ที่จะก้าวเข้าไปยังโลกของเรติน่า มันหาญกล้าที่จะกำหนดเส้นทางใหม่ และมันก็ทำได้ดีในยุคของมัน ภาพที่ได้จากกล้องตัวนี้น่าพอใจครับ ทั้งสีสันและความคมชัด รวมทั้งบริเวณที่ไม่ชัด(bokeh)มันก็ทำออกมาได้ดีไม่น้อยหน้าใครในปฐพี

จึงเรียนมาเพื่อซาบ และกำลังโหลดฟิล์มม้วนที่ ๒ คราวนี้จะเอาฟีล์มบูด(หมดอายุตั้งแต่ปี ๒๐๐๙) iso200 มาลองถ่ายอีกสักม้วน