ก่อนหน้าเคยมีแฟน เราจะเป็นฝ่ายดุ ฝ่ายบอก ฝ่ายเตือน เพราะแฟนคนที่ผ่านๆมาไม่ค่อยได้ดั่งใจสักเท่าไหร่
พอมาคบกับแฟนคนนี้ กลายเป็นเราที่เป็นฝ่ายโดนดุเองซะงั้น ทั้งๆที่เราก็เป็นปกติของเรามาตลอด

บางทีก็ดุที่เราไม่ชอบไปอาบน้ำ โอ้เอ้ตลอด ก็เราเป็นคนที่ชอบอาบน้ำเสร็จแล้วนอนเลยไง
บางทีก็ดุที่เราไม่ชอบกินข้าวเช้า ก็คนมันไม่ชอบนี่ กินทีไรนั่งง่วงตอนทำงานทุกที กินอิ่มแอร์เย็น เคลิ้มค่ะ
บางทีก็ดุที่เราไม่ชอบกินน้ำก่อนนอน ก็ไม่อยากตื่นกลางดึกมาเข้าห้องน้ำนี่ กว่าจะหลับต่อได้มันยากนะคะ
บางทีก็ดุที่เราไม่ค่อยเอาเสื้อกันหนาวไปที่ทำงาน คือทำงานในห้องแอร์บางทีเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวไง
ทำไมไม่อย่างนั้น? ทำไมไม่อย่างนี้? ทำไมไม่เชื่อบ้าง? ทำไมต้องขัด? ทำไมต้องอ้าง? ฯลฯ
เราโดนดุหลายเรื่องมาก บางทีเคยคิดด้วยว่ามันเป็นเรื่องจุกจิก เล็กน้อย ไร้สาระ ทำไมเป็นผู้ชายละเอียดจัง ซึ่งตรงข้ามกับเรามากไง

เราชอบพูดหยอดประมาณว่า " ดุเค้าจังเลยนะ "  คำตอบของคุณแฟนที่ได้กลับมาคือ " คับ " สั้นๆคำเดียว
คือไงอ่ะ เฮ้ยยย!!! นี่ชั้นกำลังบอกว่าแกดุไปแล้วนะเว้ยยยย ลดๆลงหน่อย
คำว่า "คับ" ของคุณแฟนคำเดียว เหมือนโดนสะกดจิตให้ต้องทำตาม
แรกๆก็งงนะ ว่าทำไมนายคนนี้ต้องมาเจ้ากี้เจ้าการอะไรกับเรื่องเล็กๆน้อยๆของเราด้วย เราจะกินไม่กิน จะอาบไม่อาบมันก็เรื่องของเรา
แต่เรื่องเล็กน้อย มันคือเรื่องที่ต้องทำซ้ำๆเดิมๆทุกวันไง คุณแฟนก็จะพูดเหมือนกันทู้กกกวัน อย่างกับอัดเทปไว้
จากที่เคยไม่ชอบ ตอนนี้กลับรู้สึกชอบ ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองถูกบังคับ แต่รู้ว่ามีคนคนนึงที่ยังใส่ใจ และเป็นห่วงเรามากๆ
วันไหนที่คุณแฟนไม่พูดไม่เตือน ก็จะรู้สึกแปลกๆ แอบนอยด์ๆอีกต่างหาก หาว่าเค้าไม่เป็นห่วงเราซะงั้น 55555

ปล. เรากับแฟนอายุเท่ากัน คุณแฟนเป็นลูกคนโต ส่วนเราเป็นลูกคนเล็ก
คุณแฟนทำงานต้องควบคุมคนงานหลายๆคน ส่วนเราทำงานในองค์กรกับผู้ใหญ่รุ่นพ่อรุ่นแม่
เราเลยคิดว่าบางทีนิสัย ลักษณะต่างๆ อาจน่าจะติดมาจากการทำงานบ้างไม่มากก็น้อย

คุณแฟนเป็นแบบนี้กันบ้างหรือเปล่าคะ?