สามีไล่เรามา 3 รอบค่ะ ครั้งที่ 4 เราก็หนีเลย
พาลูกไปด้วย ขึ้นรถตู้กลับกรุงเทพ
เขาก็ไม่ง้อเราด้วยนะคะ วันที่สามโทรมา
เราบอกเค้าว่าอีก 3 วันค่อยกลับ
เขาบอกเราว่า "แน่จริงไม่ต้องกลับมาดิ ไปแล้วกลับจะไปทำไม ถ้ากลับมาคราวนี้เอาให้หนักกว่าเดิมอีกนะบอกไว้ก่อน แล้วถ้าจะหนีอีกก็ไปเลย แล้วเอาลูกไว้นี่พี่เลี้ยงเองได้
อยู่สบายๆไม่ชอบ แล้วพาลูกไปด้วยลูกก็ลำบากไปด้วยมั้ย มันใช่เรื่องมั้ยเรื่องขี้ปะติ๋วแค่เนี้ย..."

เป็นคำพูดที่เราจำได้ขึ้นใจเลยค่ะ

เขาเป็นพ่อที่ดีนะคะ ห่วงลูก กลัวลูกลำบาก กลัวลูกหิว กลัวลูกไม่สบาย กลับบ้านก็ชอบเล่นกับลูก
เป็นสามีที่ดีคนนึง(มั้ง) ไม่มีเรื่องผู้หญิง ดื่มบ้างเดือนละครั้งสองครั้ง สูบบุหรี่เฉพาะกินเหล้า ตอนเที่ยงคอยขี่รถเอาข้าวมาให้เราทุกวัน เราอยากกินอะไรก็ซื้อให้หมด

แต่ เขาปากจัด ปากดี ขี้บ่น ชอบข่ม ชอบว่าเรา
จนเรารู้สึกไร้คุณค่าเลยอ่ะ

ทุกครั้งที่ทะเลาะ เขาจะพูดๆๆๆ แรกๆเราก็ตอบโต้ ซักพักเราจะเงียบ ขี้เกียจต่อ เขาก็ยังพูดต่อไป...
เรานึกถึงสิ่งดีๆของเขา ที่เขาเคยทำให้เรา
เลยทำให้เราไม่คิดจะหนีไปไหน ไม่คิดจะเลิก
แต่เขาไล่เรา สำหรับเรา เราว่ามันแรงเกินไป
แต่เขาว่าขี้ปะติ๋ว

เราควรทำไงดีคะ...