เราเคยมีแฟนคบกันมา 6 ปี ก็ถือว่านานพอสมควร  มีแฟนครั้งแรกแต่ก็ไม่อยากให้เป็นครั้งสุดท้าย 555 รักมากเลยค่ะแฟนคนนี้  ตลอดเวลาที่คบกันมีคนเข้ามาจีบบ้าง แต่ก็ไม่เคยวอกแวกเลยค่ะ มั่นคงในความรักมาก  แต่ตรงกันข้ามนะคะแฟนเรามีคนอื่นตลอดเวลาเลย (มันต่างกันมาก555)  คบกันมา 6 ปี เราต้องดูแลตัวเองมาตลอดแต่ที่เพิ่มเข้ามาคือต้องดูแลแฟนด้วย  (บางครั้งแอบคิดเล่นๆ แมร่ง!!!ฉันต้องดูแลแกขนาดนี้มีลูกให้ลูกเรียกฉันว่า พ่อ แล้วกันนะ 555)  สิ่งที่แฟนเราต้องทำมีแค่ เคี้ยวข้าวแล้วกลืนลงท้อง อาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน นอกนั้นเหรอค่ะ เราทำหมดทุกสิ่งอย่าง แต่ทำขนาดนี้ก็ยังไม่ดีพอค่ะ แฟนก็ยังมีคนอื่นเรื่อยๆ เป็นปกติ  จนวันนึงก็เลิกกัน เหตุผล มันเป็นเรื่องที่ใหญ่และหนักมากสำหรับผู้หญิงคนนึงจะรับไหวค่ะ  เสียใจมาก  แรกๆ อาการหนักค่ะ ทั้งเสียใจและเสียดายเวลา มันเหงามากๆ และรู้สึกว่าตัวเองไม่เหลือใครเลย นานเป็นปีค่ะกว่าจะดีขึ้น  แต่พอเริ่มดีขึ้นก็ไม่มีความรู้สึกว่าโกรธหรือเกลียดเค้าแล้ว กลับเข้าใจว่าเค้าอาจจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเค้าเอง (แอบคิดในใจฉันทำและทนขนาดนี้ แล้วฉันยังไม่ดีตรงไหน???)  

หลังจากผ่านตรงนั้นมาได้ (ก็ยัง100%)  เริ่มคิดว่า
    -  ข้อเสียของการซื่อสัตย์กับคนรัก คือ เวลาโดนทิ้ง มันจะเหงามากกว่าปกติหลายเท่า (เริ่มเห็นความสำคัญของการมีกิ๊ก5555)  แต่ก็ไม่เคยคิดอยากจะมีกิ๊กเลย  (สงสัยฉันโง่ไปป่าวนะ)
    -  ทำไม?? เวลาที่เรามีแฟนมักจะมีคนเข้ามาจีบเรื่อย ๆ  แต่ทำไมเวลที่เราโสดแมวสักตัวจะเข้ามาก็ไม่มี????? (รู้สึกโสดนานเกินไปแล้วนะ  คริ คริ)  แต่ก็ไม่คิดจะไขว่คว้าหาเลย ถ้าจะมีสักวันเค้าก็คงมาเอง  รอต่อไป,,,,,,

เจอเรื่องเลวร้ายมาขนาดนี้แปลกนะคะ  ก็ยังไม่เข็ดกับความรัก  ก็ยังรู้สึกอยากมีความรักอยากมีใครสักคนอยู่ข้างๆ  เพราะเชื่อมาตลอดค่ะว่า สักวันฉันคงจะเป็นแฟนที่ดี เป็นแม่ของลูกที่ดี ให้กับใครสักคนที่รักเราจริง ๆ  

ปล. เมื่อเรามั่นใจว่าเราทำดีแล้ว เราจะไม่รู้สึกสูญเสียคุณค่าในตัวเองเลย.....

  (มีใครเคยเป็นแบบนี้บ้างมั๊ย?????)