กระทู้นี้ขอแบบไม่โลกสวยนะคะ
เราขึ้นหัวเอาไว้ก่อนเลย เพราะรู้ว่าก็คงมีคนหลายคนอาจจะต่อว่า ไม่เห็นด้วยกับความคิดของเรา
บอกตรงๆว่าเราเป็นคนโลกไม่สวยอ่ะ เราไม่ใช่พวกที่แบบ... เรียกไงดีอ่า...
เหมือนระหว่าง ชาย-หญิง > ชายต้องเป็นฝ่ายเสียสละ/ต้องเป็นฝ่ายออกเงิน
เหมือนระหว่าง พ่อแม่-ลูก > พ่อแม่คือผู้ประเสริฐ ทำอะไรถูกทุกอย่าง ไม่มีผิด เพราะเค้าคือผู้มีพระคุณ
(ไม่ใช่การไม่เคารพนะ... แต่การกระทำไหนผิดเราก็จะว่าผิด ไม่ใช่พ่อแม่จะทำถูกไปหมดทุกอย่างค่ะ)
เราไม่ใช่คนคิดแบบนี้อ่าค่ะ (- -“) เราคิดว่าแค่คนทุกคนเท่าเทียมกัน...
ว่ากันไปตามการกระทำของแต่ละคนเนอะ อาจดูเลวร้ายในสายตาบางคนนะ ขออภัยจริงๆ
...เข้าเรื่องค่ะ...
ทุกวันนี้เราคบกับแฟนคนนี้มาประมาณ 7 ปีได้แล้วค่ะ (ตอนนี้อายุ 24)
ก็คือรับรู้ปัญหาครอบครัวอะไรของเค้าหลายๆอย่าง มันมากมายเหลือเกิน (ที่จริงมันอาจไม่มาก แต่มันฝังรากลึกในความรู้สึกมายาวนาน)
เราเป็นคนกลางบางทีก็ลำบากใจ อยากจะช่วยทั้งสองฝ่ายก็ไม่รู้จะช่วยยังไงดี เห้อออ...
...เกริ่นถึงนิสัยแฟนของเราก่อนนะ...
เป็นคนเก่งค่ะ ฉลาด ทำอะไรได้ดีมาด้วยตัวเองตลอด พ่อแม่ยอมรับค่ะว่าเค้าเก่ง เลยไม่ค่อยมีใครห่วงเท่าไหร่
พูดตรงๆเลยว่าภายนอกดูแข็งๆ ดูเป็นผู้ใหญ่ ดูเป็นผู้นำ ดูก้าวร้าวนิดๆ แต่ข้างในเค้านี่ sensitive สุดๆเลยค่ะ
ขี้สงสาร ใจดี ใจกว้างไปทุกอย่าง... “ยกเว้นกับคนในครอบครัว”
…อดีตที่ฝังใจ...
ที่จริงเมื่อก่อนเป็นครอบครัวที่มีฐานะ แต่ช่วงปี 40 ที่เศรษฐกิจมีปัญหา(แฟนอายุได้ประมาณ 5 ขวบ) กิจการของที่บ้านก็ล้มทุกอย่างค่ะ เป็นหนี้เยอะแยะมากมายจนถึงปัจจุบัน ด้วยความที่เค้าเป็นเด็กแล้วต้องมาเห็นปัญหาแบบนี้ เราก็พอเข้าใจนะว่ามันคงฝังใจเค้ามากไม่ใช่น้อย ยกตัวอย่างปัญหาที่เค้าเล่าให้เราฟังนะคะ (บางทีพอเค้าเล่า คิดถึงเรื่องพวกนั้นเค้าก็ร้องไห้ ตัวสั่น เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้เลยค่ะ)
- พ่อแม่เคยทะเลาะกันแรงมาก ถึงขั้นขนาดถือมีด
- พ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยมาก และชอบด่ากันเวลาที่อีกฝ่ายไม่อยู่ให้ลูกฟัง (เหมือนพ่อมาด่าแม่ให้ลูกฟัง/แม่ด่าพ่อให้ลูกฟัง)
- เค้ามีน้องชายคนนึง (ณ. ปัจจุบันแทบจะค่อยได้พูดจากันเลย) ตอนเด็กๆเวลาพ่อแม่ทะเลาะกัน น้องเอาแต่ร้องไห้ เค้าสงสารน้องมาก เลยต้องลุกไปยืนต่อว่าพ่อกับแม่ว่าให้เลิกทะเลาะกันสักที นั่นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้เค้าเป็นคนแข็ง ก้าวร้าวกับพ่อแม่มาจนถึงปัจจุบัน
- ตอนเด็กๆเค้าเป็นคนใฝ่เรียนมาก อยากซื้อหนังสือมาอ่าน อยากเรียนพิเศษ แต่แม่ไม่มีเงินที่จะ support เค้า... เค้าก็ต้องเก็บเงินซื้อหนังสือ ซื้อของต่างๆที่อยากได้เอง อยากเรียนพิเศษก็ไม่ได้เรียน หรือแม้กระทั่งตอนเรียนวิชาที่จำเป็นต้องซื้ออุปกรณ์อะไรบางอย่าง แม่ก็ไม่มีเงินซื้อให้ จนเค้าต้องตกวิชานั้น แล้วมาแก้เอาทีหลัง (อันนี้น่าจะเกิดตอนช่วงวัยรุ่น ม.ต้นแล้ว...)
- อยากทำกิจกรรมพิเศษอะไรที่โรงเรียนกับเพื่อน พ่อแม่ก็ไม่เคย support เลย เค้าต้องเก็บเงินมาจ่ายเองหมด
…ความรู้สึกของเค้า ต่อคนในครอบครัว ณ.ปัจจุบัน...
- ไม่อยากยุ่งอะไรแล้ว เข้าไปยุ่งด้วยทีไรก็มีแต่ปัญหา... แต่เรารู้นะว่าลึกๆเค้าก็พยายามจะปรับตัวเข้าหาคนที่บ้าน เห็นบางทีก็ชอบซื้อของอะไรมาฝากบ่อยๆ พยามอยากหากิจกรรม เช่นออกไปทานข้าวนอกบ้านกับครอบครัว... แต่พอมีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้น... ปัญหามันก็มักจะตามมาอีก... ทำให้เค้าไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว (เหมือนคนรับความจริงไม่ได้ ปล่อยวางไม่ได้)
- กับน้องชายตอนนี้ แทบไม่ได้คุยกันเลย เพราะนิสัยน้องเค้าด้วยแหละ คือพอที่บ้านมีปัญหาอะไร น้องจะเงียบตลอด ไม่เคยลุกขึ้นมาช่วยพี่ เข้าข้างแต่แม่ เหมือนเป็นที่พึ่งเดียวของแม่ รับฟังปัญหาของแม่ทุกอย่างอะไรประมาณนั้น ถึงแม้เค้าจะดูไม่ค่อยกินเส้นกับน้องชายตัวเอง แต่เราเห็นว่าเค้าพยายามปกป้องน้องตลอดเลยนะ เวลาแม่ด่าว่าน้อง ให้น้องเครียด (ในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง) เค้าก็จะลุกขึ้นมาพูดกับแม่ตลอด... นั่นทำให้เค้ารู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในบ้างมั้ง เหมือนพอตัวเองมีปัญหาไม่เห็นมีใครช่วยเลย...
- ทุกวันนี้เวลาต้องนั่งรถไปไหนมาไหนกับพ่อแม่คนเดียว เค้าจะอึดอัดมาก พ่อกับแม่ก็ยังไม่เลิกนิสัยที่ชอบมาด่ากันให้ลูกฟัง ตัวเค้าก็พยายามไม่สนใจ พยายามเล่นมือถือ ไม่ให้ตัวเองคิดอะไร
- ทุกวันนี้เค้าจบมาเกรดดี เรียนดี หน้าที่การงานก็ถือว่าดีมาก พ่อแม่ปลื้มในตัวเค้ามาก ชอบไปคุยให้คนอื่นฟัง... แต่นั่นทำให้เค้ารู้สึกว่า พ่อแม่เกี่ยวอะไรด้วย... เค้าคิดแต่อย่างเดียวว่าที่เค้าได้ดีทุกวันนี้ก็เพราะตัวเค้าเอง (เราก็พยายามพูดกับเค้านะว่า พ่อแม่เค้าก็คงทำได้ดีที่สุดเท่านี้แหละ อย่างน้อยเค้าก็ยังมีเงินส่งให้เรียนจนจบ... เค้าก็รับรู้แต่เหมือนคิดในแง่บวกไม่ได้เลยอ่ะ)
- ทุกวันนี้เวลาจะสื่อสารปัญหาของบ้านทีไร แม่เค้าต้องพูดผ่านเราตลอด โดยเฉพาะพวกเรื่องเงินๆทองๆ บางทีแม่เงินไม่พอหมุน เค้าก็จะมาขอยืมเงินแฟนเรา... เริ่มเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ช่วงแฟนเราเริ่มทำงาน... ครั้งแรก ครั้งสอง แฟนก็ไม่อะไร เค้าก็เข้าใจ แต่พอมีครั้ง 4 5 6++ เค้าเริ่มทนไม่ไหว จนระเบิดขึ้นมาว่า “ผ่านมาตั้งกี่ปีแล้ว... มันคืออะไร?? เค้าเรียนจบแล้ว น้องก็เรียนจบแล้ว... เงินส่วนนั้นมันหายไปไหนหมด... ทำไมไม่เห็นบ้านดีขึ้นสักที... เมื่อไหร่ทุกอย่างมันถึงจะดีขึ้น” หลังๆถ้าแม่เค้าขอยืมเงิน เราก็จะเอาเงินเราเองเนี่ยแหละให้แม่เค้าไปเลย นานๆทีค่อยบอกเค้า จะได้เว้นระยะช่วงให้เค้าพอจะคิดบวกกับที่บ้านได้บ้าง ประเด็นคือไม่ใช่แฟนเราไม่อยากให้เงินกับที่บ้าน เงินเค้าให้ได้ เค้าไม่ได้เดือดร้อน แต่ปัญหาของเค้าเรามองว่ามันอยู่ที่ความคิด อะไรที่มันติดคาอยู่ในใจเค้าเนี่ยแหละมันคือปัญหา
-------------------------------------------------------------------------------------------
ปัญหาทั้งหมดก็ประมาณนี้แหละค่ะ... ที่จริงเคยไปพบจิตแพทย์เหมือนกัน...
ตอนนั้นเรากับเค้ามีปัญหากันหนักมากค่ะ ช่วงตอนที่คบกันมาประมาณ 3 ปีมั้ง
คือเพราะเค้ารู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวในบ้าน พอมีเราเป็นแฟน เค้าเหมือนยึดเอาตัวเราเป็นทุกอย่างของเค้า
พูดตรงๆเลยว่าเค้าดูเป็นคนที่แย่มาก ไม่น่าคบเป็นแฟนอย่างยิ่ง บังคับเราสารพัดอย่าง ลึกๆเรารู้ที่เค้าเป็นแบบนี้เพราะอดีตของเค้า แต่จริงๆข้างในเค้าเป็นคนที่จิตใจดีมากคนนึงเลย เราเลยพูดกับเค้าว่าเรายังรักเค้านะ เรารู้ว่าเค้าเป็นยังไง แต่การที่เราต้องมาโดนอะไรแบบนั้นเราก็ไม่ไหวจริงๆ... เค้าบอกเค้ายอมรับว่าเค้ารู้ เค้าไม่ควรทำกับเราแบบนั้น แต่เค้าห้ามความรู้สึกไม่ได้ พอโมโห หงุดหงิด หรือต้องการอะไรแล้วควบคุมตัวเองไม่ได้เลย... เราเลยตัดสินใจไปหาจิตแพทย์ค่ะ (แต่ตอนนี้ปัญหาระหว่างเรากับเค้าดีขึ้นมากแล้วนะคะ อดทนปรับๆกันไปค่ะ ^___^)
ตอนไปหาหมอครั้งนั้น หมอได้คุยทั้งกับเรา กับตัวเค้า และกับแม่เค้าค่ะ
หมอสรุปว่าเค้าเป็นโรควิตกกังวล และย้ำคิดย้ำทำ หมอบอกเราว่าชีวิตแฟนเราเค้าน่าสงสารนะ แต่เราก็เก่งนะที่อดทนเค้าได้ เหอๆๆ (=___=)
หมอก็พยายามพูดให้แฟนเราคิดแง่บวกแหละ ว่าพ่อแม่เค้าก็ทำได้เท่านี้ นี่คือดีที่สุดของเค้าแล้ว และก็จ่ายยาเพิ่มมาให้แฟนเราทานด้วย
แต่ปัจจุบันเลิกไปหาแล้วนะคะ คือกรณีของแฟนเราเค้ารู้ตัวอ่ะ แค่บางทีควบคุมความรู้สึกไม่ได้เท่านั้น...
หลังๆเราว่าเค้าก็หาวิธีแก้ไขจัดการกับอารมณ์ค่อนข้างดีค่ะ...
แต่ทางฝั่งแม่เค้าน่ะสิค่ะ... ไม่รู้ว่าตอนที่เคยไปหาหมอ... หมอเค้าพูดอะไรกับแม่บ้าง...
บางทีทุกวันนี้ถ้าที่บ้านเค้ามีปัญหา เราก็ต้องมานั่งรับฟังค่ะ (- -“)
เค้าชอบพูดเหมือนกับว่าตอนไปหาหมอ หมอว่าอะไรเค้าสักอย่างเนี่ยแหละ เค้าไม่ได้เล่าให้เราฟังนะ
แต่แม่เค้าเป็นคนชอบพูดตัดพ้อกับตัวเองทำนองว่า แม่ก็ทำได้ดีเท่านี้แหละ เหนื่อยนะพูดตรงๆ กว่าจะเลี้ยงลูกทั้งสองคนมา บลาๆๆๆ...
เราพูด ณ.ตรงนี้เลยนะ ว่าเราเข้าใจแม่เค้า เข้าใจจริงๆว่าเค้ารู้สึกยังไง ที่เค้าทำได้มันก็คงเต็มที่แล้ว อย่างน้อยเค้าก็ส่งลูกทั้งสองคนเรียนจบมาได้
แต่อย่างที่บอกหัวกระทู้ว่าเราไม่ใช่พวกโลกสวย... เราคิดว่าบางอย่างเค้าก็พูดเกินไปนะ พูดเหมือนตัวเองไม่ผิดอะไรเลย พูดเหมือนว่าตัวเองดูน่าสงสารมาก (เชิญด่าค่ะ... เราเข้าใจ เหอๆๆ... เรามันพวกขวางโลกหน่อยๆ) หลังๆนี่ก็เริ่มเยอะค่ะ... เรารับฟังได้ไม่ได้อะไร... แต่บางอย่างที่เราไม่เห็นด้วยเราก็จะพูดกับเค้าไปตรงๆค่ะ... เค้าก็เหมือนอึ้งไปนิดนึงนะ (- -“)
พอเป็นแบบนี้เราก็เริ่มอึดอัดแล้วค่ะ บางทีพูดตรงๆเลยว่าเหนื่อยใจที่เป็นคนกลาง เรื่องฐานะที่บ้านเค้าถึงแม้จะด้อยกว่าบ้านเรา เรารับได้หมด
ทุกวันนี้เรามีไปขลุกอยู่กับบ้านเค้าบ้างเป็นบางวัน ทำให้เราเริ่มเห็นปัญหาหลายๆอย่างที่แฟนเรารู้สึกมาตลอด
เหมือนมันอยู่บ้านแล้วไม่มีความสุข... ต้องนั่งพะวงว่าวันนี้จะมีปัญหาอะไรอีก...
บางทีอยู่บนบ้านกับแฟนเรา ได้ยินเสียงตึง หรือคนพูดเสียงดังกันอะไรข้างล่าง แฟนเราก็เริ่มกังวลแล้วว่าเค้ามีปัญหาอะไรกันรึเปล่า (แฟนเรานี่ก็คิดเยอะเกินจริงๆ) มีคนเคยบอกเหมือนกันว่าดวงแฟนเราพึ่งครอบครัวไม่ได้หรอก เค้าจะได้ดีด้วยตัวเค้าเอง... เราก็พยายามบอกให้เค้าปล่อยวางนะ... แต่เค้าก็ทำไม่ได้สักที...
เราควรทำยังไงดีค่ะ... ไปหาหมออีกทีดีไหม? มันจะดีขึ้นรึเปล่า?
หรือพาแฟนเข้าวัดจะได้ปล่อยวางได้บ้างเหรอ? ทุกวันนี้เค้าก็ชอบเข้าวัดทำบุญนะ แต่ไม่เคยรู้จักการปล่อยวางสักที เห้ออออ...
ส่วนตัวแล้วเราคิดว่าอดีต มันก็คืออดีตค่ะ มันไม่ต้องมานั่งโทษกันหรอกว่าใครผิดใครถูก
สิ่งที่ควรต้องแก้ตอนนี้ คือการปล่อยวางค่ะ แต่แฟนเราทำไม่ได้สักที ไม่รู้จะแนะยังไงด้วย (หัวดื้อมากคนนี้)
เค้าจะได้เลิกคิดแต่ด้านลบของครอบครัวเค้าตลอดเวลาสักทีค่ะ
[กระทู้โลกไม่สวย] จะช่วยแฟนยังไง... ให้เค้าคิดแง่บวกกับครอบครัวได้บ้างคะ?
เราขึ้นหัวเอาไว้ก่อนเลย เพราะรู้ว่าก็คงมีคนหลายคนอาจจะต่อว่า ไม่เห็นด้วยกับความคิดของเรา
บอกตรงๆว่าเราเป็นคนโลกไม่สวยอ่ะ เราไม่ใช่พวกที่แบบ... เรียกไงดีอ่า...
เหมือนระหว่าง ชาย-หญิง > ชายต้องเป็นฝ่ายเสียสละ/ต้องเป็นฝ่ายออกเงิน
เหมือนระหว่าง พ่อแม่-ลูก > พ่อแม่คือผู้ประเสริฐ ทำอะไรถูกทุกอย่าง ไม่มีผิด เพราะเค้าคือผู้มีพระคุณ
(ไม่ใช่การไม่เคารพนะ... แต่การกระทำไหนผิดเราก็จะว่าผิด ไม่ใช่พ่อแม่จะทำถูกไปหมดทุกอย่างค่ะ)
เราไม่ใช่คนคิดแบบนี้อ่าค่ะ (- -“) เราคิดว่าแค่คนทุกคนเท่าเทียมกัน...
ว่ากันไปตามการกระทำของแต่ละคนเนอะ อาจดูเลวร้ายในสายตาบางคนนะ ขออภัยจริงๆ
...เข้าเรื่องค่ะ...
ทุกวันนี้เราคบกับแฟนคนนี้มาประมาณ 7 ปีได้แล้วค่ะ (ตอนนี้อายุ 24)
ก็คือรับรู้ปัญหาครอบครัวอะไรของเค้าหลายๆอย่าง มันมากมายเหลือเกิน (ที่จริงมันอาจไม่มาก แต่มันฝังรากลึกในความรู้สึกมายาวนาน)
เราเป็นคนกลางบางทีก็ลำบากใจ อยากจะช่วยทั้งสองฝ่ายก็ไม่รู้จะช่วยยังไงดี เห้อออ...
...เกริ่นถึงนิสัยแฟนของเราก่อนนะ...
เป็นคนเก่งค่ะ ฉลาด ทำอะไรได้ดีมาด้วยตัวเองตลอด พ่อแม่ยอมรับค่ะว่าเค้าเก่ง เลยไม่ค่อยมีใครห่วงเท่าไหร่
พูดตรงๆเลยว่าภายนอกดูแข็งๆ ดูเป็นผู้ใหญ่ ดูเป็นผู้นำ ดูก้าวร้าวนิดๆ แต่ข้างในเค้านี่ sensitive สุดๆเลยค่ะ
ขี้สงสาร ใจดี ใจกว้างไปทุกอย่าง... “ยกเว้นกับคนในครอบครัว”
…อดีตที่ฝังใจ...
ที่จริงเมื่อก่อนเป็นครอบครัวที่มีฐานะ แต่ช่วงปี 40 ที่เศรษฐกิจมีปัญหา(แฟนอายุได้ประมาณ 5 ขวบ) กิจการของที่บ้านก็ล้มทุกอย่างค่ะ เป็นหนี้เยอะแยะมากมายจนถึงปัจจุบัน ด้วยความที่เค้าเป็นเด็กแล้วต้องมาเห็นปัญหาแบบนี้ เราก็พอเข้าใจนะว่ามันคงฝังใจเค้ามากไม่ใช่น้อย ยกตัวอย่างปัญหาที่เค้าเล่าให้เราฟังนะคะ (บางทีพอเค้าเล่า คิดถึงเรื่องพวกนั้นเค้าก็ร้องไห้ ตัวสั่น เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้เลยค่ะ)
- พ่อแม่เคยทะเลาะกันแรงมาก ถึงขั้นขนาดถือมีด
- พ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยมาก และชอบด่ากันเวลาที่อีกฝ่ายไม่อยู่ให้ลูกฟัง (เหมือนพ่อมาด่าแม่ให้ลูกฟัง/แม่ด่าพ่อให้ลูกฟัง)
- เค้ามีน้องชายคนนึง (ณ. ปัจจุบันแทบจะค่อยได้พูดจากันเลย) ตอนเด็กๆเวลาพ่อแม่ทะเลาะกัน น้องเอาแต่ร้องไห้ เค้าสงสารน้องมาก เลยต้องลุกไปยืนต่อว่าพ่อกับแม่ว่าให้เลิกทะเลาะกันสักที นั่นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้เค้าเป็นคนแข็ง ก้าวร้าวกับพ่อแม่มาจนถึงปัจจุบัน
- ตอนเด็กๆเค้าเป็นคนใฝ่เรียนมาก อยากซื้อหนังสือมาอ่าน อยากเรียนพิเศษ แต่แม่ไม่มีเงินที่จะ support เค้า... เค้าก็ต้องเก็บเงินซื้อหนังสือ ซื้อของต่างๆที่อยากได้เอง อยากเรียนพิเศษก็ไม่ได้เรียน หรือแม้กระทั่งตอนเรียนวิชาที่จำเป็นต้องซื้ออุปกรณ์อะไรบางอย่าง แม่ก็ไม่มีเงินซื้อให้ จนเค้าต้องตกวิชานั้น แล้วมาแก้เอาทีหลัง (อันนี้น่าจะเกิดตอนช่วงวัยรุ่น ม.ต้นแล้ว...)
- อยากทำกิจกรรมพิเศษอะไรที่โรงเรียนกับเพื่อน พ่อแม่ก็ไม่เคย support เลย เค้าต้องเก็บเงินมาจ่ายเองหมด
…ความรู้สึกของเค้า ต่อคนในครอบครัว ณ.ปัจจุบัน...
- ไม่อยากยุ่งอะไรแล้ว เข้าไปยุ่งด้วยทีไรก็มีแต่ปัญหา... แต่เรารู้นะว่าลึกๆเค้าก็พยายามจะปรับตัวเข้าหาคนที่บ้าน เห็นบางทีก็ชอบซื้อของอะไรมาฝากบ่อยๆ พยามอยากหากิจกรรม เช่นออกไปทานข้าวนอกบ้านกับครอบครัว... แต่พอมีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้น... ปัญหามันก็มักจะตามมาอีก... ทำให้เค้าไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว (เหมือนคนรับความจริงไม่ได้ ปล่อยวางไม่ได้)
- กับน้องชายตอนนี้ แทบไม่ได้คุยกันเลย เพราะนิสัยน้องเค้าด้วยแหละ คือพอที่บ้านมีปัญหาอะไร น้องจะเงียบตลอด ไม่เคยลุกขึ้นมาช่วยพี่ เข้าข้างแต่แม่ เหมือนเป็นที่พึ่งเดียวของแม่ รับฟังปัญหาของแม่ทุกอย่างอะไรประมาณนั้น ถึงแม้เค้าจะดูไม่ค่อยกินเส้นกับน้องชายตัวเอง แต่เราเห็นว่าเค้าพยายามปกป้องน้องตลอดเลยนะ เวลาแม่ด่าว่าน้อง ให้น้องเครียด (ในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง) เค้าก็จะลุกขึ้นมาพูดกับแม่ตลอด... นั่นทำให้เค้ารู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในบ้างมั้ง เหมือนพอตัวเองมีปัญหาไม่เห็นมีใครช่วยเลย...
- ทุกวันนี้เวลาต้องนั่งรถไปไหนมาไหนกับพ่อแม่คนเดียว เค้าจะอึดอัดมาก พ่อกับแม่ก็ยังไม่เลิกนิสัยที่ชอบมาด่ากันให้ลูกฟัง ตัวเค้าก็พยายามไม่สนใจ พยายามเล่นมือถือ ไม่ให้ตัวเองคิดอะไร
- ทุกวันนี้เค้าจบมาเกรดดี เรียนดี หน้าที่การงานก็ถือว่าดีมาก พ่อแม่ปลื้มในตัวเค้ามาก ชอบไปคุยให้คนอื่นฟัง... แต่นั่นทำให้เค้ารู้สึกว่า พ่อแม่เกี่ยวอะไรด้วย... เค้าคิดแต่อย่างเดียวว่าที่เค้าได้ดีทุกวันนี้ก็เพราะตัวเค้าเอง (เราก็พยายามพูดกับเค้านะว่า พ่อแม่เค้าก็คงทำได้ดีที่สุดเท่านี้แหละ อย่างน้อยเค้าก็ยังมีเงินส่งให้เรียนจนจบ... เค้าก็รับรู้แต่เหมือนคิดในแง่บวกไม่ได้เลยอ่ะ)
- ทุกวันนี้เวลาจะสื่อสารปัญหาของบ้านทีไร แม่เค้าต้องพูดผ่านเราตลอด โดยเฉพาะพวกเรื่องเงินๆทองๆ บางทีแม่เงินไม่พอหมุน เค้าก็จะมาขอยืมเงินแฟนเรา... เริ่มเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ช่วงแฟนเราเริ่มทำงาน... ครั้งแรก ครั้งสอง แฟนก็ไม่อะไร เค้าก็เข้าใจ แต่พอมีครั้ง 4 5 6++ เค้าเริ่มทนไม่ไหว จนระเบิดขึ้นมาว่า “ผ่านมาตั้งกี่ปีแล้ว... มันคืออะไร?? เค้าเรียนจบแล้ว น้องก็เรียนจบแล้ว... เงินส่วนนั้นมันหายไปไหนหมด... ทำไมไม่เห็นบ้านดีขึ้นสักที... เมื่อไหร่ทุกอย่างมันถึงจะดีขึ้น” หลังๆถ้าแม่เค้าขอยืมเงิน เราก็จะเอาเงินเราเองเนี่ยแหละให้แม่เค้าไปเลย นานๆทีค่อยบอกเค้า จะได้เว้นระยะช่วงให้เค้าพอจะคิดบวกกับที่บ้านได้บ้าง ประเด็นคือไม่ใช่แฟนเราไม่อยากให้เงินกับที่บ้าน เงินเค้าให้ได้ เค้าไม่ได้เดือดร้อน แต่ปัญหาของเค้าเรามองว่ามันอยู่ที่ความคิด อะไรที่มันติดคาอยู่ในใจเค้าเนี่ยแหละมันคือปัญหา
-------------------------------------------------------------------------------------------
ปัญหาทั้งหมดก็ประมาณนี้แหละค่ะ... ที่จริงเคยไปพบจิตแพทย์เหมือนกัน...
ตอนนั้นเรากับเค้ามีปัญหากันหนักมากค่ะ ช่วงตอนที่คบกันมาประมาณ 3 ปีมั้ง
คือเพราะเค้ารู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวในบ้าน พอมีเราเป็นแฟน เค้าเหมือนยึดเอาตัวเราเป็นทุกอย่างของเค้า
พูดตรงๆเลยว่าเค้าดูเป็นคนที่แย่มาก ไม่น่าคบเป็นแฟนอย่างยิ่ง บังคับเราสารพัดอย่าง ลึกๆเรารู้ที่เค้าเป็นแบบนี้เพราะอดีตของเค้า แต่จริงๆข้างในเค้าเป็นคนที่จิตใจดีมากคนนึงเลย เราเลยพูดกับเค้าว่าเรายังรักเค้านะ เรารู้ว่าเค้าเป็นยังไง แต่การที่เราต้องมาโดนอะไรแบบนั้นเราก็ไม่ไหวจริงๆ... เค้าบอกเค้ายอมรับว่าเค้ารู้ เค้าไม่ควรทำกับเราแบบนั้น แต่เค้าห้ามความรู้สึกไม่ได้ พอโมโห หงุดหงิด หรือต้องการอะไรแล้วควบคุมตัวเองไม่ได้เลย... เราเลยตัดสินใจไปหาจิตแพทย์ค่ะ (แต่ตอนนี้ปัญหาระหว่างเรากับเค้าดีขึ้นมากแล้วนะคะ อดทนปรับๆกันไปค่ะ ^___^)
ตอนไปหาหมอครั้งนั้น หมอได้คุยทั้งกับเรา กับตัวเค้า และกับแม่เค้าค่ะ
หมอสรุปว่าเค้าเป็นโรควิตกกังวล และย้ำคิดย้ำทำ หมอบอกเราว่าชีวิตแฟนเราเค้าน่าสงสารนะ แต่เราก็เก่งนะที่อดทนเค้าได้ เหอๆๆ (=___=)
หมอก็พยายามพูดให้แฟนเราคิดแง่บวกแหละ ว่าพ่อแม่เค้าก็ทำได้เท่านี้ นี่คือดีที่สุดของเค้าแล้ว และก็จ่ายยาเพิ่มมาให้แฟนเราทานด้วย
แต่ปัจจุบันเลิกไปหาแล้วนะคะ คือกรณีของแฟนเราเค้ารู้ตัวอ่ะ แค่บางทีควบคุมความรู้สึกไม่ได้เท่านั้น...
หลังๆเราว่าเค้าก็หาวิธีแก้ไขจัดการกับอารมณ์ค่อนข้างดีค่ะ...
แต่ทางฝั่งแม่เค้าน่ะสิค่ะ... ไม่รู้ว่าตอนที่เคยไปหาหมอ... หมอเค้าพูดอะไรกับแม่บ้าง...
บางทีทุกวันนี้ถ้าที่บ้านเค้ามีปัญหา เราก็ต้องมานั่งรับฟังค่ะ (- -“)
เค้าชอบพูดเหมือนกับว่าตอนไปหาหมอ หมอว่าอะไรเค้าสักอย่างเนี่ยแหละ เค้าไม่ได้เล่าให้เราฟังนะ
แต่แม่เค้าเป็นคนชอบพูดตัดพ้อกับตัวเองทำนองว่า แม่ก็ทำได้ดีเท่านี้แหละ เหนื่อยนะพูดตรงๆ กว่าจะเลี้ยงลูกทั้งสองคนมา บลาๆๆๆ...
เราพูด ณ.ตรงนี้เลยนะ ว่าเราเข้าใจแม่เค้า เข้าใจจริงๆว่าเค้ารู้สึกยังไง ที่เค้าทำได้มันก็คงเต็มที่แล้ว อย่างน้อยเค้าก็ส่งลูกทั้งสองคนเรียนจบมาได้
แต่อย่างที่บอกหัวกระทู้ว่าเราไม่ใช่พวกโลกสวย... เราคิดว่าบางอย่างเค้าก็พูดเกินไปนะ พูดเหมือนตัวเองไม่ผิดอะไรเลย พูดเหมือนว่าตัวเองดูน่าสงสารมาก (เชิญด่าค่ะ... เราเข้าใจ เหอๆๆ... เรามันพวกขวางโลกหน่อยๆ) หลังๆนี่ก็เริ่มเยอะค่ะ... เรารับฟังได้ไม่ได้อะไร... แต่บางอย่างที่เราไม่เห็นด้วยเราก็จะพูดกับเค้าไปตรงๆค่ะ... เค้าก็เหมือนอึ้งไปนิดนึงนะ (- -“)
พอเป็นแบบนี้เราก็เริ่มอึดอัดแล้วค่ะ บางทีพูดตรงๆเลยว่าเหนื่อยใจที่เป็นคนกลาง เรื่องฐานะที่บ้านเค้าถึงแม้จะด้อยกว่าบ้านเรา เรารับได้หมด
ทุกวันนี้เรามีไปขลุกอยู่กับบ้านเค้าบ้างเป็นบางวัน ทำให้เราเริ่มเห็นปัญหาหลายๆอย่างที่แฟนเรารู้สึกมาตลอด
เหมือนมันอยู่บ้านแล้วไม่มีความสุข... ต้องนั่งพะวงว่าวันนี้จะมีปัญหาอะไรอีก...
บางทีอยู่บนบ้านกับแฟนเรา ได้ยินเสียงตึง หรือคนพูดเสียงดังกันอะไรข้างล่าง แฟนเราก็เริ่มกังวลแล้วว่าเค้ามีปัญหาอะไรกันรึเปล่า (แฟนเรานี่ก็คิดเยอะเกินจริงๆ) มีคนเคยบอกเหมือนกันว่าดวงแฟนเราพึ่งครอบครัวไม่ได้หรอก เค้าจะได้ดีด้วยตัวเค้าเอง... เราก็พยายามบอกให้เค้าปล่อยวางนะ... แต่เค้าก็ทำไม่ได้สักที...
เราควรทำยังไงดีค่ะ... ไปหาหมออีกทีดีไหม? มันจะดีขึ้นรึเปล่า?
หรือพาแฟนเข้าวัดจะได้ปล่อยวางได้บ้างเหรอ? ทุกวันนี้เค้าก็ชอบเข้าวัดทำบุญนะ แต่ไม่เคยรู้จักการปล่อยวางสักที เห้ออออ...
ส่วนตัวแล้วเราคิดว่าอดีต มันก็คืออดีตค่ะ มันไม่ต้องมานั่งโทษกันหรอกว่าใครผิดใครถูก
สิ่งที่ควรต้องแก้ตอนนี้ คือการปล่อยวางค่ะ แต่แฟนเราทำไม่ได้สักที ไม่รู้จะแนะยังไงด้วย (หัวดื้อมากคนนี้)
เค้าจะได้เลิกคิดแต่ด้านลบของครอบครัวเค้าตลอดเวลาสักทีค่ะ