เวลาปฎิบัติธรรมของคนไม่มีศรัทาคือแค่อยากลองต้องระวังอย่างหนึ่งอย่าปฎิบัติขั้นสูงมีอะไรดลใจให้ผมคิดยังงี้ไม่รู้ครับ
มีเสียงในมโนสำนึกว่ามันตันอย่างน้อยก็สวดมนต์ก็ยังดีเพราะมีนิมิตทางโล่งของที่สัญจร เช่นเวลาจะผ่านไปหาที่อยู่ต้องผ่านความเพลินทางตาหูจมูกลิ้นกายใจทางสัญจรนี้ช้าที่สุดเหมือนพายเรื่อมักได้กลิ่นเหม็นของทางสัญจรนี้  ทางที่ผ่านไปหาญาติเร็วที่สุดคือเวลาทุกขเวทนาเร็วเท่าการนึกมีจิตสำนึกบอกว่าถ้าอยากเป็นคนดีต้องสวัสดีผู้ใหญ่หรือไม่ก็ไม่ต้องปฏิบัติธรรมเพราะเหม็นกลิ่นตัวทางไม่โล่งถ้าไม่เชื่อฟังจะบัลดาลทุกข์เวทานาผ่านอายตนะถ้าเคารพผู้ใหญ่และฏิบัติธรรมก็จะดลบันดาลให้ผู้ให้จุกจิกขอแค่อารมย์อาบอายตนะชั่วแว๊บเดียวพอแลกกับโชคลาภเพื่อขอทางผ่านที่รื่นรมย์สวัสดีบ่อยหรือสวดมนต์บ่อยๆ

____________________________________________________________________________________________________________
ประหลาดเกิดในห้วงสำนึกเวลาประฎิบัติธรรมเขาเป็นตัวเล็กเหมือนทารกน่ารักๆ   ประโยคประจำมารยาทคือทางผ่านขอพรได้เพื่อแลกกับราคะเพียงเสี่ยวนาที
จินตนาการประหลาดแต่เพลินมากครับ  เด็กนั้นทำให้รู้สึกคันที่เขี้ยวเหมือนอยากจะกัด    ผมจึงขนานนามว่าเทพเจ้าจ๊วด  จบครับ
____________________________มารของผมประมานนี้     มารของท่านประมานไหนบอกเล่ากันทีและมีวิธีแก้ยังไง