พอดี ผมอยากขอคำแนะนำจากเพื่อน ๆ ว่าผมควรจะคุยกับภรรยาอย่างไรให้ถนอมน้ำใจที่สุด
เริ่มเรื่องเลยนะครับ
ผมกับแฟน (ภรรยาและแม่ของลูกในปัจจุบัน) เราคบกันตั้งแต่ ม ปลาย ร่วมทุกข์ ร่วมสุข มาด้วยกัน  เธอขาดในสิ่งที่ผมมีคือเรื่องความรู้ ความสามารถในการเรียน และ ผมก็ขาดในสิ่งที่เธอมีคือเรื่องค่าใช้จ่ายที่จะต้องใช้เกี่ยวกับการเรียน  และนี่จึงเป็นที่มาที่เราสองคนช่วยกันประคับประคองกันโดยที่ผมทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยและยามใดที่ผมขาด แฟนของผม ก็จะเป็นผู้ที่หยิบยื่นให้ และเช่นกัน ผมก็จะช่วยเธอในเรื่องของการทำงานส่งอาจารย์ และเมื่อแฟนผมต้องการให้ผมทำอะไรประมาณ 90% ผมก็จะทำตามใจที่แฟนของผมต้องการ และสิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยทำคือการนอกใจ เนื่องจากว่าผมตระหนักเสมอว่า เธอคือคนที่ผมรัก และ เป็นผู้มีพระคุณสำหรับผมอีกคนหนึ่ง
และตอนครั้งยังเป็นแฟนกัน เธอคนนี้ ก็ดูเป็นแม่ศรีเรือน ไปบ้านผมในช่วงวันหยุด ก็จะล้างจาน เก็บกวาดบ้านให้ผม เสมอ และผลัดกันหากวันไหนเธอนอนค้างที่บ้าน ผมก็จะเป็นผู้ดูแลเธอ อาทิ ซักผ้า หากับข้าว รีดผ้า และสิ่ง เราก็ใช้ชีวิตแบบนี้เรื่อยมาจนกระทั่งเราเรียนจบ และผมก็สัญญากับตัวเองว่า ผู้หญิงคนนี้แหละ ที่จะมาเป็นแม่ของลูก

จนกระทั่งเรียนจบ ต่างคนต่างทำงาน และเราแต่งงานโดยที่ผมย้ายมาอยู่บ้านที่แม่ของแฟนผมซื้อไว้ให้ตั้งแต่ตอนที่แฟนผมยังเรียนอยู่ ซึ่งบ้านที่อยู่นั้น ใกล้กับบ้านแม่แฟน
และเราก็มีลูกที่น่ารักด้วยกัน 1 คน และนี่คือที่มาของความอึดอัดใจของผม

     ด้วยเธอเป็นลูกสาวคนโต มีนิสัยเหมือนผุ้ชาย ค่อนข้างที่จะมีนิสัยเอาแต่ใจ และ ไม่พยายามที่จะทำอะไรด้วยตัวเอง ในเรื่องที่ยาก หรือ เรื่องที่เธอคิดว่ายากในแง่ของความคิดการดำเนินการ หรือสิ่งอื่นๆ ที่เธอยังไม่มีประสบการณ์ และไม่พยายามที่จะทำมัน
    ส่วนผม เป็นลูกคนกลางที่ต้องทำตัวเหมือนพี่คนโต และมีนิสัยเหมือนผู้หญิง ถูกทางบ้านเลี้ยงให้รู้จักมีความรับผิดชอบ ตั้งแต่เด็ก และถูกเลี้ยงดูมาเหมือนผมเป็นลูกสาว โดยที่ผมต้องรับผิดชอบเรื่องงานบ้าน และที่สำคัญ คือการเลี้ยงน้อง อีก 2 คน เนื่องจากพ่อกับแม่ต้องทำงานหนักหาเงินเพื่อเลี้ยงดูลูกๆ  

    และวันที่ลูกที่เป็นเหมือนโซ่ทอง ได้ลืมตาดูโลก และหลังจากที่แฟนผมลางานช่วง 3 เดือน หน้าที่หลักของเธอคือการให้นม และหน้าที่การเลี้ยงดูในช่วงกลางวัน จะตกอยู่กับ แม่และยาย  ส่วนกลางคืน ผมกับแฟนเลี้ยงกันสองคน โดยกลางดึกหากลูกฉี อึ ผมจะต้องเป็นผู้ที่ตื่นมาเพื่อทำหน้าที่ เนื่องจากแฟนผมพูดว่า " ทำไม่เป็น " ดังนั้นผม จึงตัดความรำคาญ ทำเองทุกอย่าง จนอยู่มาวันหนึ่งแม่แฟนเข้ามาที่บ้านเพื่อรับหน้าที่ต่อ แต่เห็นผม นอนอยู่ จึงมีคำถามว่า ทำไมผมไม่ไปทำงาน แฟนผมบอกว่า เลี้ยงลูกเมื่อคืน เนื่องจากลูกไม่ยอมหลับ ถึงตี 1 และ ตี 3 ตื่นขึ้นมาเพราะลูกอึ หลังจากนั้นกว่าลูกจะหลับ ก็ตี 4 เลยตื่นไปทำงานไม่ไหว แฟนผมก็ถูกแม่ของเธอต่อว่า  ว่าผมทำงานแล้วให้ดูลูกเดี๋ยวขับรถก็หลับในพอดี ก็พาลมาโกรธผม และช่วงลูกทานข้าวได้ ผมก็จะตื่นมาในช่วงวันหยุด เตรียมบดข้าว ให้ลูก หรือ วันเสาร์๋ที่ผมต้องไปทำงาน แฟนผมก็จะให้ผมบดข้าวเตรียมไว้ให้ก่อนไปทำงาน

   และ lifestyle หลังจากการมีลูกคือ วันธรรมดา นอนก่อนลูก  วันเสาร์อาทิตย์ ตื่นหลังลูก  และหลังจากตื่นมา ก็อาบน้ำ ทานข้าว ปั่นผ้าและนอนต่อ หรือหากไม่นอน ก็อยากอกไปเดินช็อปปิ้งโดยมีผมเป็นสารถี เป็นคนแต่งตัวให้ลูก และเป็นผู้เตรียมข้าวของอุปกรณ์การออกไปข้างนอกสำหรับลูกน้อย ส่วนผม ตื่นหลังลูกในบางครั้ง ในทุกวันหยุด ผมจะเป็นคนเตรียมกับข้าวให้ลูก ให้แฟน ประมาณ 95% อีก4%เป็นของยาย 1%แฟนผมรับไป  และอาบน้ำ แต่งตัว และพาลูกเข้านอนกลางวัน และช่วงนี้ลูกติดผมมาก จนผมไม่สามารถเคลียร์งานค้างจากที่ทำงานได้เนื่องจากบางครั้งต้องนำงานกลับมาทำที่บ้าน จากตำแหน่งงานที่ผมทำอยู่นั้นคือ ผู้จัดการฝ่ายที่ต้องอาศัยการคิดวิเคราะห์ในการทำงาน  เพื่อให้งานเสร็จทันตามเป้าหมาย และบางครั้งการนำงานกลับมาเคลียร์ในวันธรรมดา ผมจะต้องให้ลูกหลับก่อนเนื่องจากไม่มีสมาธิ ส่งผลให้นอนดึก บางครั้ง ตี 3 ตื่นพร้อมแฟน คือ ตี ห้าครึ่ง เพื่อไปทำงานในวันถัดไป หรือเสาร์อาทิตย์ เธอก็จะปล่อย ให้ลูกมากวนขณะผมทำงาน  ส่งผลให้ปัจจุบัน ผมไม่สามารถแบ่งpart การเป็นผู้นำทั้งสองส่วนนี้ได้
  เคยพูดกับแฟนว่าให้ช่วยดูลูก หรือ กระทำหน้าที่แม่ที่เอาใจใส่ลูกให้มากกว่านี้ และบอกว่า อย่าห่วงนอนให้มาก พอพูดเหมือนไปแทงใจดำอะครับ องค์ลง บ้านแตก
  เคยพูดว่า ให้แฟนหัดทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง เพราะหากวันใดวันหนึ่งไม่มีผม หรือหากผมเป็นอะไรขึ้นมา ผมไม่อยากให้ภรรยาของผมกับลูกต้องลำบากที่ไม่มีผมอยู่ เธอก็ไม่ฟัง ชวนทะเลาะ
  เคยบอกให้อ่านนิทานให้ลูกฟังหน่อยนะด้วยเหตุผลที่ว่า แฟนผมเป็นคนเสียงเพราะ รู้จักผ่อนหนักผ่อนเบาเรื่องน้ำเสียงจะช่วยเสริมพัฒนาการลูก
  แฟนผมก็บอกว่าให้ผมอ่านเอง เธอจะนอน
  และหากลูกไปกวนเธอขณะเธอเข้าเฝ้าพระอินทร์ เมื่อใหร่ละก็  องค์แม่ลงลูกเลย
  พาลูกไปเที่ยวกับคนที่รู้จัก  ทุกคนจะพูดว่า อย่างกับผมเป็นแม่  แล้ว แฟนผมเป็นพ่อ หรือหากไปกับน้องสาวแฟน ก็จะไม่มีใครคิดว่า แฟนผมเป็นแม่ของเด็กคนนี้เลย
  

ปัจจุบัน ลูกผมอายุสองขวบ ทุกวันนี้ผมลำบากใจมากครับ ไม่ต้องการให้แฟนผมปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการใช้ชีวิต แต่ขออย่างเดียว ให้ใส่ใจลูก หรือกระทำสิ่งต่างๆ ที่จะช่วยเสริมสร้างพัฒนาการลูก หรือการที่ปฏิบัตกับลูก เพราะปัจจุบัน แฟนผมจะอ้างว่า ผมเลี้ยงลูกเป็นกว่าเธอ  ซึ่งจริงๆ แล้ว ผมว่าหน้าที่ผมคือผู้ที่ต้องทำรากฐานความมั่นคง เพื่ออนาคตสำหรับลูก ส่วนแฟนผมควรจะเป็นหน่วยสนับสนุน หากเป็นเช่นนี้แล้ว ผมกลัวว่าอนาคต ที่สดใสของลูกอาจมืดมน เพราะผมไม่สามารถ Control ทั้งสองอย่างได้จริงๆ

เคยปรึกษาเพื่อนที่รู้จักเราทั้งคู่ เพื่อนบอกว่า เพราะผมตามใจ และ ทำให้ จนแฟนผมเคยชิน และคงแก้ลำบาก ใครพอมีวิธี หรือ การพูดที่แฟนผมจะสามารถเข้าใจ และ ยอมปรับเปลี่ยนพฤติกรรมให้แฟนผม เอาใจใส่ ลูกให้มากกว่านี้ได้หรือไม่ครับ