สวัสดีครับก่อนอื่นเลยผมต้องบอกไว้ก่อนเลยว่าผมไม่เคยใช้งานพันทิปหรือมาอ่านเลยสักครั้งนะครับเคยเห็นผ่าน ๆแต่ไม่ได้สนใจแต่นี้ผมมีปัญหาผมมีคำถามและผมมีประสบการณ์ชีวิตมาแบ่งปันกันครับ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าจะแท็กอะไรดีครับแต่ก็แท็กไว้เท่าที่เห็นแล้วละครับ ถ้าจะให้เล่าผมคงต้องเล่าไปถึงสมัยเด็ก ๆเลยละกันครับเพราะผมไม่ค่อยได้มาเล่าอะไรให้ใครฟังแบบนี้หรอกครับขอให้อ่านกันให้จบละกันนะครับ (ต้มมาม่าเลยก็ดีฮะ ยาว -3-)
          เอาละฮะเริ่มจากตอนที่ผมสมัยผมจำความไม่ได้แม่ผมประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตแล้วผมก็ไม่ได้อยู่กับพ่อจนแล้วผมก็ได้ไปเรียนที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งซึ่งเป็นโรงเรียนคริสต์ค่อนข้างจะดีเลยละฮะตอนแรกๆ ผมก็เป็นเด็กเรียนเลยฮะทำงานส่งตั้งใจเรียนแต่นั้นแหละครับพอ ม.ต้น ด้วยความที่นิสัยผมไม่สู้คนเป็นเด็กเรียนแหละฮะผมจึงโดนแกล้งมาตลอด ม.ต้น โดนแกล้งจนไม่อยากไปเรียนพอจะเข้าใจไหมฮะผมก็เคยคิดว่าจะต้องตอบโต้บ้างอะไรบ้างแต่ในใจมันก็ยังไม่กล้าบวกกับมันตัวใหญ่กว่าผมเยอะเลยทีเดียวฮะตอนนั้นผมสูงประมาณ 160 มันสูงประมาณ 180 ครับสุดท้ายผมก็ไม่ได้ทำไรมันจะจบ ม.3 ถึงเวลาสอบเลื่อนขึ้นไป ม.ปลายผมคิดแล้วว่าถ้าไม่ยอมเปลี่ยนตัวเองไม่ทำอะไรสักอย่างผมคงเรียนแบบไม่มีความสุข ทั้งๆที่ผมตั้งใจเรียนแต่กลับตอบแทนผมแบบนี้ ผมจึงไม่รู้จะทำไงดี ตอนสอบเลื่อนขึ้น ม.ปลาย ผมเลยอ่านข้อสอบแล้วดูว่าข้อไหนถูกเช่น คำตอบที่ถูกคือ ก. ผมก็จะตอบ ง. คำตอบที่ถูกคือ ข. ผมก็จะตอบ ค.นั้นแหละสุดท้าย ผมก็สอบตกครับไม่ได้ขึ้น ม.ปลาย ผมโดนด่าเละเลย โดนที่ผ่านด่าว่าทำไมทำแบบนี้อุส่าส่งเสียให้เรียน ผมได้แต่เงียบไม่กล้าบอกเหตุผล ไม่มีใครเข้าใจผมหรอกผมคิดแบบนั้นแล้วผมก็ไม่ได้เรียนต่อที่โรงเรียนเอกชนที่นั้นต่อซึ่งอนาคตดีแน่นอนเพราะเป็นโรงเรียนอันดับหนึ่งของจังหวัดแถมที่บ้านผมก็ไม่ให้ผมอยู่ด้วยอีกตอนนั้นผมเสียใจมากไม่รู้ว่าทำไมต้องเกิดแบบนี้ ผมจึงได้ย้ายจังหวัดไปอยู่กับพ่อแต่ผมก็คิดซะว่ามันอาจจะเป็นโอกาศที่จะทำให้ผมมีความสุขในวัยเรียนได้ พอผมไปสอบเข้าโรงเรียนรัฐของอีกจังหวัดก็สรุปว่าเข้าได้แบบบสบายๆเลยครับได้อยู่ห้องท็อป ซึ่งในห้องมีแต่คนที่ตั้งใจเรียนส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายกับเด็กติ๋มครับ ซึ่งผมคิดไว้แล้วว่าผมย้ายมาที่นี้ผมจะไม่ทำตัวแบบเดิม ผมจึงโดดเรียนและเริ่มสูบบุหรี่ กินเหล้าแบบจริงจังครับแต่ช่วง ม.4 ผมก็ยังไม่มีเพื่อนเที่ยวเท่าไหร่ เพราะในห้องก็มีแต่เด็กเรียนผมก็ได้แต่โดดเรียนธรรมดา แต่ตอน ม.4 เวลาผมไปสูบบุหรี่ก็ไปคนเดียวซึ่งมีอยู่ครั้งนึงมันมีพวกศิษเก่ามาหาเรื่องผมครับว่าผมเป็นเด็กใหม่ตอนนั้นผมตัวคนเดียว ผมคิดว่าถ้าผมไม่ทำไรสักอย่างอาจจะเข้าอีรอกเดิมผมจึงตัดสินใจหยิบไม้ขึ้นมาฟาดมันเลยครับเละฮะแล้วหลังจากนั้นมันก็ไม่มาหาเรื่องผมครับ แล้วก็ผ่าน ม.4 ไป พอมา ม.5นี้แหละ ผมก็โดนดรอปห้องลงมาครับ ก็เจอแต่เพื่อนที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียนเหมือนกันไปสูบบุหรี่ด้วยกันเอาละครับตอนนั้นผมคิดแล้วละว่านี้แหละดีแล้ว แล้วผมก็ไม่ได้เข้าเรียนเลยโดดเรียนไปกินแต่เหล้า เล่นยาบ้าง มีเรื่องทะเลาะบ้าง ชีวิตก็วนเวียนอยู่แค่นี้ ใครจะด่าก็ไม่เคยฟัง ทั้งขโมยรถ ทั้งขโมยของในห้างผมทำทุกอย่างที่มันเลว ติดคุกแต่ก็ประกันออกมานะฮะ แต่ผมก็ยังเรียนอยู่นะครับแค่เข้าเรียนครึ่งวัน บางวันก็ไม่เข้า แล้วก็มีบ้างที่ไปไถตังเด็ก กระทืบเด็กเอาเงินไป ดักเอาเงินตอนกลางคืนจากคนขับรถแล้วก็อีกเยอะฮะแต่ผมเล่าคงไม่หมด เอาเป็นว่าผมกลายเป็นคนเ_ี้ยที่สุดแล้วครับจากที่ผมเคยเป็นเด็กเรียน แล้วก็วนเวียนมาจนถึง ม.6 ตอนจบเทอม 1 หะ แล้วปิดเทอม ซึ่งใกล้จะเปิดเทอม 2 แล้วครับ แล้วมันมีคนว่าย่าผมครับ ตอนนั้นผมอยู่กับย่าด้วยฮะ แต่ย่าผมแก่แล้วแล้วแกเป็นคนดีมาก แต่มีคนมาด่าว่า มีลูก ลูกก็เรียนไม่จบ มีหลายก็จะเรียนไม่จบเหมือนพ่อมันนั้นแหละ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น น่าขำจิง ๆ อะไรประมานนี้แหละครับ แล้วย่าผมก็ร้องไห้ ตอนนั้นผมเสียใจมากเลยครับที่มีคนมาพูดงี้ ตอนนั้นผมเลยงดเหล้าครับแต่ก็สูบบุหรี่อยู่ฮะ เครียด ผมคิดว่า ย่าไม่ได้ทำไรผิดมาว่าย่าผมทำไม แล้วมันจริงหรอที่พ่อผมเรียนไม่จบแล้วผมต้องเรียนไม่จบด้วย ผมจึงเริ่มคิดถึงอนาคต เพราะเดิมทีผมก็ไม่ใช่คนโง่ ภาษาอังกฤษผมก็พูดได้เพราะ ม.ต้นเรียนมา ผมจึงคิดว่าเปิดเทอมสองมาจะเข้าเรียน จะทำงานส่ง เพื่อไม่ให้ใครมาดูถูกอีก และพอเปิดเทอมสองมาผมก็เริ่มเข้าเรียนฮะ วิชาอังกฤษผมไม่เคยเข้าแต่พอเข้าไปผมก็เรียนรู้เรื่องนะครับ ก็ยังถือว่าไม่ยากเท่าไหร่ แต่ว่าคณิตครับ ยากมากฮะ ทั้งๆที่ ม.ต้นผมก็เก่งคณิตที่สุดถ้าเปรียบกับทุกวิชา แต่มาเรียน ตอนนี้ผมไม่เข้าใจคณิตเลยสักนิดครับ ไหนจะสับเซต ไหนจะ สมการเส้นตรงอะไรก็ไม่รู้ครับ มันต่างจาก ม.ต้นมากไป ผมเลยเรียนไม่รู้เรื่องครับ ผมเลยไปอ่านบทเรียน แรก ๆ ของ ม.5 ก่อนเลยครับ แล้วผมก็เริ่มเข้าใจขึ้นมาหน่อย แต่สุดท้ายก็อ่านไม่ทันครับเข้าใจแต่คณิต ม.5 แล้ววิชาอื่นก็ไม่ได้อ่าน จนมาถึงวันสอบ ผมทำข้อสอบแทบไม่ได้เลยครับทำได้แค่อังกฤษ นอกนั้นก็คาดว่าไม่ตกก็เกือบตกครับ ส่วนงานก็ไม่ค่อยได้ส่งครับ สุดท้ายประกาศผลออกมา ผมติด 0 รวม ตั้งแต่ ม.4 เลยนะฮะ ประมาณ 25 ตัวครับ ผมต้องมานั่งแก้ 0 ครับ ต้องทำงานส่งบ้างซื้อของให้อาจารบ้างซึ่งใช้เวลามากพอสมควรเลยครับ แล้วเพื่อน ๆ รุ่นเดียวกันก็รับวุติกันหมดฮะ วุติ ม.6 แล้วเขาก็ใช้วุติ ม.6 ไปเอ็นเข้ามหาลัยครับ ส่วนผมยังไม่ได้วุติครับกำลังเร่งแก้ 0 แต่สุดท้ายผมก็แก้จนหมดทุกตัวครับ พอแก้หมดทุกตัวก็ได้รับวุติ แต่ก็ไม่ทันได้เอ็นเข้ามหาลัยแล้วครับ แต่ถึงทันเอ็นผมก็คงเกรดไม่ถึง เพราะเกรดรวม ยังไม่ถึง 2.0 เลยครับ ฟังดูแล้วโง่มากเลยครับ มาคิดๆ ดูตอน ม.ต้นเกรดเยอะกว่านี้ตั้งเยอะ ผมก็เสียดายอยู่ครับแต่ ชั่งมันเหอะ ผมจึงตัดสินใจว่า จะไปเรียน มหาวิทลัยรามคำแหงครับ เพราะว่าไม่ต้องใช้เกรด แค่ซื้อหน่วยกิตแล้วมีเวลาอ่านหนังสือแล้วไปสอบก็พอ แล้วผมก็ไป สมัครรามคำแหงครับ แล้วก็ลงวิชาไว้เท่าที่จะลงได้เลยครับ เพราะผมอยากจบเร็ว ๆ แต่รามคำแหงมันไม่ต้องไปเรียน ผมจึงมีเวลาว่างเยอะ เลยไปทำงานพาร์ทไทม์์ด้วยครับหาเงินใช้ แล้วผมย้ายจังหวัดด้วยนะครับ เพราะถ้าผมอยู่จังหวัดเดิม เพื่อน ๆผมก็คงชวนผมไปกินเหล้าไปนั้นนี้เหมือนเดิม ผมเลยตัดสินใจย้ายจังหวัดไปเริ่มต้นใหม่อีกคนเดียวแล้วจะตั้งใจเรียน ผมตั้งใจไว้ว่าจะเอาเกรด G ทุกวิชาให้ได้แล้วจะเอามาให้ไอ่พวกที่มาด่าย่าผม ทุก เสา อาทิตผมก็ไปฟังอาจารที่ รามคำแหง ไปคอยจด แล้วผมก็ขีด ๆๆๆ ตรงที่สำคัญไว้แล้วก็มานั่งทบทวนที่บ้าน ใช้เวลากับการอ่านหนังสือแทบทั้งวัน เออลืมไป ผมเลิกบุหรี่ด้วยนะครับ หักดิมเลยแหละ แต่เบียก็มีกินบ้าง แล้วผมก็อ่าน ๆๆทุกวิชา จนเวลาผ่านมาหลายเดือน ผมทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟครับ ทำงานบ่าย 2 ถึง 4 ทุ่ม ส่วนเวลาอ่านหนังสือของผมคือ 8 โมงเช้าถึง เที่ยง แล้วก็ ห้าทุ่มถึงประมาณ ตี 1-2 ทุกวันเป็นประจำครับ แบบว่าเพื่อจะเอา G ให้ได้อะครับ แล้วก็เป็นแบบนี้เรื่อยมาๆๆๆ จนดำเนินมา 2เดือน ก่อนสอบ ผมเลยไปซื้อ ข้อสอบปีที่แล้ว แล้วก็ปีก่อนหน้านั้น มาสอง สามปี ของรามคำแหงอะครับ ทุกวิชาที่ผมลง แล้วผมก็มาลองทำเองว่าผมจะทำได้สักเท่าไหร่ จากการอ่านของผม สรุปเลยนะฮะ วิชาอังกฤษ ข้อสอบมี 120 ข้อ ผม ทำได้ 114 คะแนนฮะ ผมเลยโล่งใจครับ เพราะผมถนัดที่สุด เอาละ อังกฤษ G แน่ ๆละ แล้วก็มาต่อที่ วิชา คณิตศาสตร์ที่ผมถนัดรองลงมา มันเป็นข้อสอบ 100 ข้อ ผมทำได้ ประมาณ 85+ เท่าไหร่นิละฮะจำไม่ค่อยได้ละ ผมก็คิดว่าน่าจะโอเคแล้ว แล้วก็มาต่อที่วิชา บัญชีครับ เออลืมบอกไปผมเรียนการบัญชี ซึ่งวิชาบัญชีนี้ผมก็คิดว่าไม่ค่อยอยากนะฮะสำหรับปี 1 มันจะมีข้อสอบ 50 ข้อแล้วก็ให้เขียนงบแบบละเอียดข้อใหญ่ ๆ 2 ข้อครับ ไอ่ 50 ข้ออะผมทำได้ 34 คะแนนฮะ ส่วนไอ่ข้อเขียนใหญ่ผมทำได้ทั้งสองข้อเลย เลยโล่งใจครับสำหรับวิชานี้ แล้วก็ที่เหลือ ก็มี จิตวิทยา การปกครอง ห้องสมุด กีฬาเพื่อสุขภาพ เศรษฐศาสตร์จุลภาค ที่กล่าวมาหลังสุดนี้ผมยังไม่ถึงกับได้ G ครับตอนทำเพราะไม่ค่อยถนัดเลยจิง ๆฮะ เรื่องจำเนื้อหาเนี้ย แต่ก็ไม่ตกนะครับ แต่ได้ประมาณ 70 กว่า ๆ อะครับ ผมจึงมาอ่านเพิ่มเติมแล้วก็พยายามเขียนๆ จำแล้วก็เขียนๆ เพื่อให้จำมากขึ้น แล้วก็ผ่านมาเดือนนึงผมก็เริ่มจะมั่นใจแล้วฮะว่าผมจำได้ แต่ผมก็ยังไม่ได้ลองทำนะครับ มันจะถึงวันเกิดน้องผมแล้ว แล้วผมก็ได้เงินเดือนจากการทำงานพาร์ทไทม์ด้วยครับ ผมจึงตัดสินใจที่จะไปเลี้ยงน้องสักหน่อยฮะเลยเดินทางกลับจังหวัดเดิมที่เรียน ตอน ม.ปลายแวะไปหาเพื่อนแล้วก็เลี้ยงเหล้าน้องด้วยครับก็จัดหนักเลยละครับมีไรก็ซื้อทุกอย่างฮะ กินตั้งแต่บ่าย ยัน ตี2-3 เลยครับไปเที่ยวผับอะครับ แต่คืนนั้นแหละครับจุดเปลี่ยนของชีวิตผมผมเมามากเลยฮะเพราะไม่ได้กินเหล้านาน ผมออกมาจากผับเจออริเลยฮะ แ_่งจำผมได้ไงก็ไม่รู้ครับ มันต่อยผมเลยฮะตาแตกครับไม่ทันตั้งตัวแล้วผมก็วิ่งถอยก่อนฮะ แล้วก็มีการ์ดมาห้ามไว้ก็จบไปครับ แค่นั้นเจ็บแปบเดียวก็หายแต่หลังจากนี้สิครับ น้องผมขับรถแล้วผมก็ซ้อนแล้วเพื่อนผมก็ขับรถเหมือนขับออกไปก่อนแล้วพอน้องผมขับออกมา ก็มาเจออริอีกกลุ่มนึงครับแต่กลุ่มนี้ร้ายกว่าเก่าครับเพราะเคยมีเรื่องกันมันขับกระบะมาครับตอนแรกใช้ลูกโม่ไล่ยิงผมครับ ก็ไม่โดนฮะ เพราะขับมอไซมั้งเลยขับหนีเข้าไปในซอยผมก็เลยบอกว่าให้ขับไป สน. แล้วน้องมันก็ขับไปแต่ระหว่างทางไปมันเป็นถนนใหญ่ครับ พวกมันก็เลยขับกระบะมาประชิดข้างแล้วใช้ลูกซองปลาย 9 ครับจ่อยิงระยะเผาขนเลยครับห่างประมาณ 1-2 เมตร ตอนนั้นขับหนีอยู๋ที่ประมาณ 100/km ฮะแล้วผมโดนยิงที่หลังเลยครับเต็ม ๆ ตกรถตอนนั้นผมไม่รู้สึกอะไรเลยฮะวูบครับ ตอนนั้นคิดแค่ว่าจะหนีแล้วก็บอกให้น้องเรียก รถพยาบาลแล้วผมก็สลบไปเลยครับซึ่งตอนนั้นแหละครับผมหัวใจหยุดเต้นแล้วฮะ ผมมาฟื้นอีกที ที่ รพ ครับ มีสายยางต่อจาก ปอดของผมทั้งสองข้างเลยครับ กระสุนทะลุปอดสองข้างเลยเพราะมัน กระจายออกเป็น 9 เม็ดแล้วผมก็ไปรักษาตัวที่ รพ ครับผมมีเครื่องช่วยหายใจติดที่อยู่คอพูดไม่ได้ขยับตัวก็ไม่ได้มีสายต่อที่ปอดสองข้างเจ็บไปทั้งตัวตอนนั้นผมคิดแต่ว่า ผมจะไปสอบทันไหมแล้วผมก็คิดว่าอีกเดือนนึงน่าจะทันผมจึงพยายามคิดเนื้อหาที่ผมอ่านมาหลับตาแล้วท่องๆๆ แล้วก็ผ่านมาเดือนนึงถึงวันสอบ หมอก็บอกว่ายังไปไหนไม่ได้ผมคิดแต่ว่างั้นรอไปสอบย้อนหลังก็ได้แล้วผมก็นอนต่อไปครับ พูดไม่ได้ฮะอยู่ห้อง icu แล้วก็มาถึงวันนึงหมอบอกว่า กระสุนมันกระจายออกหลายเม็ด มันไปโดนปอด 2ข้างทะลุแล้วมันก็ไปโดนซี่โครงหลายเม็ดแล้วมันไปโดนกระดูกสันหลังแล้วก็ไปทับไขสันหลังด้วยผมก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกฮะแล้วเขาก็มาแตะที่ขาผมแล้วถามว่ารู้สึกไหมผมก็ไม่บอกว่าไม่เขามาแตะที่ สะโพกผมแล้วถามว่ารู้สึกไหมผมก็บอกว่าไม่ มาแตะที่สะดือผมแล้วถามว่ารู้สึกไหมผมก็บอกว่าไม่ แล้วมาแตะที่ท้องผมรู้สึกครับแล้วผมบอกว่ามันเกิดจากกระสุนไปทับเส้นประสาท เขาบอกว่าจะผ่าตัดให้ฮะ ตอนแรกผมก็คิดว่าผ่าตัดออกก็คงจะรู้สึกเลยไม่คิดมากครับแล้วก็อยู่ห้อง icu ผ่านไปประมาณ เดือนกว่า ๆ ครับผมก็ถอดท่อหายใจฮะเริ่มกินโจ๊กได้ครับกินน้ำได้ครับ ผมน้ำตาไหลเลยครับว่า น้ำมันรสชาติแบบนี้เอง T_T แล้วผมก็ย้ายไปตึกผู้ป่วยธรรมดาครับแล้วก็รอคิว่าตัด พอถึงเวลาผ่าตัดผมก็กลัว ๆอยู่นะครับแต่ ท่อที่ปากก็เอาออกแล้ว สายยางที่ปอดก็ออกแล้ว ก็น่าจะไปผ่าตัดได้ พอเข้าห้องผ่าตัดครับ แล้วเขาตรวจดูว่าระบบหายใจผมเป็นยังไงสุดท้ายเขาเช็คดูแล้วไม่น่าทนการผ่าตัดได้ฮะ เขาเลยจะเจาะช่องปอดใหม่ครับ ทั้ง ๆที่เอาออกแล้ว เขาก็เอาเหล็กคม ๆแหละครับ มาแล้วเขาฉีดยาแล้วคว้านๆเป็นรูแล้วยัดสายยางใส่แ_่งเจ็บมากฮะ แล้วก็ให้ยาสลบผมสุดท้ายผมก็ผ่าตัดไปด้วยดีออกมาจากห้องผ่าตัดก็รักษาแผลไปผ่านไปประมาณ สองสัปดาก็มีหมอมาคุยพร้อมพ่อผมแล้วบอกว่า ขอโทดนะครับที่ต้องบอกว่า เส้นประสาทที่ขาดมันต่อไม่ได้แล้วครับคือจะให้บอกก็คือต้องพิการไปตลอดชีวิตครับตอนนั้นผมอยากตายมากเลยครับได้แต่คิดว่ามันเวรกรรมอะไรกันวะแต่ผมก็ต้องยอมรับมันช่วงนั้นผมร้องไห้ทุกคืนเลยละครับได้แต่คิดว่าจะทำไงต่อจากนี้ ซึ่งผมไม่รู้เลยจิง ๆ ได้แต่นอนจับขา ตีขา ยิกขาแต่ไม่รู้สึกเจ็บ ไม่รู้สึกอะไรเลย เดียวมาต่อฮะ มันครบ 1000 อักษร