สวัสดีเพื่อน pantip ที่เข้ามาอ่านนะคะ
ก่อนอื่นขอบอกว่า อายุ19 อยู่ ปี1
เราสงสัยคือเราทำอะไรผิดตรงไหน ที่ผ่านมาเราเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยมาก
"ไม่รักก็เกลียด "
เราไม่มีแฟนมาตลอด 19 ปี (เรียกว่า ไม่เคยมีเลยก็ได้ค่ะ) แต่เราไม่ได้ซีเรียสอะไรมากมายนะ เราเป็นคนติดเพื่อน แต่ก็ชอบทำอะไรคนเดียวด้วย เราโลกส่วนตัวค่อนข้างสูงน่ะ.
เพื่อนๆรอบตัวเราจะบอกเสมอเราเป็นคนคุยตลก เฟรนลี่ กับทุกคนที่เข้าคุยกันเรา เราออกเเนวบ้าๆ นิดนึงค่ะ
เรื่องมันเกิดขึ้นตอน ม 4 ค่ะ คือมีเพื่อน ผช. ในห้องคนนึงสนิทกันตั้งแต่ ม2 แล้วเค้ามาบอกชอบเรา เรานี้แบบตั้งตัวไม่ทันเลย ช่วงแรกเราก็ไม่กล้าคุยกับ เค้า แต่พอเค้าตามตื้อเรามากๆ เราก็รู้สึกรำคาญแต่ก็ยังไม่อยากเสีย เพื่อนค่ะ เลยพูดกับเค้าแบบรักษาน้ำใจสุดๆ ว่าเราคบกันแบบเพื่อน มิตรภาพมันยั่งยืนกว่า เผื่อมันนึงเลิกกันจะมองหน้ากันไม่ติด
แรกเค้าก็ยอมรับได้ค่ะ เราก็คิดว่าคงไม่มีอะไรแล้วล่ะ แต่ พอมา ม5. เค้าเริ่มไม่คุยกับเรา เวลาเราอยู่ตรงไหนเค้า จะไม่เดินมาเลยค่ะ เราก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรค่ะ ปล่อยมันไป
หลังๆ นี้อาการหนักเลยมันชอบยุ เพื่อนให้ไม่คุยกับเรา ทำไมทำตัวแบบนี้ก็ไม่รู้. ตอนนี้เราไม่ได้คุยกับมันเเล้วล่ะ. ต่างคนต่างอยู่
พอ ม6 มีเพื่อนอีกคนมาชอบเรา เราไม่เล่นด้วย ก็ทำตัวแบบคนก่อนค่ะมันเกลียดเราไปเลย
เข้ามหาลัย มีเพื่อนในกลุ่มเดียวกันเป็นทอม. มาชอบเรา. เราไม่เล่นด้วย ใันออกจากกลุ่มไปไมาพูดไม่มองหน้าเราเลยค่ะ
ล่าสุดมีเพื่อน ผช ที่ มหาลัยมาบอกชอบเรา เราบอกว่าคบกับเเบบเพื่อนดีมั้ย. เราไม่อยากมีเเฟน มันก็ไม่คุยกับเราอีกเลยค่ะ
.
.
คือเรา รู้สึกว่าทำไมเราต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ตลอดเลย ทั้งๆทีาไม่เคยคิดจะเกลียดใครเลย.
เราไม่เคยคิดอยากจะมีแฟนนะ ปกติเราฟังเรื่องความรักจากเพื่อนเราก็ กลัว ว่าถ้าเราอกหักจะเป็นแบบเพื่อนมั้ย ? เราเป็นคนไม่ศรัทธาในความรักก็ว่าได้. เรากลัวการมีแฟน เราเฝ้าถามตัวเอง ทำไมต้องมีแฟน? ในเมื่อเราอยู่คนเดียวก็ได้ ?
เเต่เรื่องที่ผ่านมาที่เราเจอมันทำให้เราเสียความรู้สึกมากๆค่ะ
เราผิดอะไร ? ทำไมต้องเกลียดเรา ?
ก่อนอื่นขอบอกว่า อายุ19 อยู่ ปี1
เราสงสัยคือเราทำอะไรผิดตรงไหน ที่ผ่านมาเราเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยมาก
"ไม่รักก็เกลียด "
เราไม่มีแฟนมาตลอด 19 ปี (เรียกว่า ไม่เคยมีเลยก็ได้ค่ะ) แต่เราไม่ได้ซีเรียสอะไรมากมายนะ เราเป็นคนติดเพื่อน แต่ก็ชอบทำอะไรคนเดียวด้วย เราโลกส่วนตัวค่อนข้างสูงน่ะ.
เพื่อนๆรอบตัวเราจะบอกเสมอเราเป็นคนคุยตลก เฟรนลี่ กับทุกคนที่เข้าคุยกันเรา เราออกเเนวบ้าๆ นิดนึงค่ะ
เรื่องมันเกิดขึ้นตอน ม 4 ค่ะ คือมีเพื่อน ผช. ในห้องคนนึงสนิทกันตั้งแต่ ม2 แล้วเค้ามาบอกชอบเรา เรานี้แบบตั้งตัวไม่ทันเลย ช่วงแรกเราก็ไม่กล้าคุยกับ เค้า แต่พอเค้าตามตื้อเรามากๆ เราก็รู้สึกรำคาญแต่ก็ยังไม่อยากเสีย เพื่อนค่ะ เลยพูดกับเค้าแบบรักษาน้ำใจสุดๆ ว่าเราคบกันแบบเพื่อน มิตรภาพมันยั่งยืนกว่า เผื่อมันนึงเลิกกันจะมองหน้ากันไม่ติด
แรกเค้าก็ยอมรับได้ค่ะ เราก็คิดว่าคงไม่มีอะไรแล้วล่ะ แต่ พอมา ม5. เค้าเริ่มไม่คุยกับเรา เวลาเราอยู่ตรงไหนเค้า จะไม่เดินมาเลยค่ะ เราก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรค่ะ ปล่อยมันไป
หลังๆ นี้อาการหนักเลยมันชอบยุ เพื่อนให้ไม่คุยกับเรา ทำไมทำตัวแบบนี้ก็ไม่รู้. ตอนนี้เราไม่ได้คุยกับมันเเล้วล่ะ. ต่างคนต่างอยู่
พอ ม6 มีเพื่อนอีกคนมาชอบเรา เราไม่เล่นด้วย ก็ทำตัวแบบคนก่อนค่ะมันเกลียดเราไปเลย
เข้ามหาลัย มีเพื่อนในกลุ่มเดียวกันเป็นทอม. มาชอบเรา. เราไม่เล่นด้วย ใันออกจากกลุ่มไปไมาพูดไม่มองหน้าเราเลยค่ะ
ล่าสุดมีเพื่อน ผช ที่ มหาลัยมาบอกชอบเรา เราบอกว่าคบกับเเบบเพื่อนดีมั้ย. เราไม่อยากมีเเฟน มันก็ไม่คุยกับเราอีกเลยค่ะ
.
.
คือเรา รู้สึกว่าทำไมเราต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ตลอดเลย ทั้งๆทีาไม่เคยคิดจะเกลียดใครเลย.
เราไม่เคยคิดอยากจะมีแฟนนะ ปกติเราฟังเรื่องความรักจากเพื่อนเราก็ กลัว ว่าถ้าเราอกหักจะเป็นแบบเพื่อนมั้ย ? เราเป็นคนไม่ศรัทธาในความรักก็ว่าได้. เรากลัวการมีแฟน เราเฝ้าถามตัวเอง ทำไมต้องมีแฟน? ในเมื่อเราอยู่คนเดียวก็ได้ ?
เเต่เรื่องที่ผ่านมาที่เราเจอมันทำให้เราเสียความรู้สึกมากๆค่ะ