สวัสดีครับผมพึ่งตั้งกระทู้นี้อันเเรกนะครับ คือผมสงสัยมากตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับผม สิ่งเเปลกๆที่เกิดขึ้นกะผมคือ เรื่องการ ดูเวลาครับ ตลอดหลายวันมานี้
เวลาผมดูนาฬิกาทีไร มันจะเป็นเลขซ้ำ อย่างวันนี้ผมดูนาฬิกาตอนกลับบ้านมันขึ้น 18.18 น. ผมสงสัยมานานเเล้วครับ มันเริ่มเป็นตั้งเเต่ประะมาณปลายเดือนพฤศจิกายน ส่วนใหญ่ที่เกิดกะผมจะเป็น เลขตั้งเเต่ 16.16-22.22 เป็นอย่างนี้ 10 กว่าครั้งเเล้วครับ........................เเต่ที่ผมสงสัยคือว่า มันมีผลอะไรกับชีวิตประจำวันผมหรอครับ เพราะเดี๋ยวนี้ผมทุกข์ทรมานมากในหลายๆด้าน เรื่องเรียน เรื่องทำการบ้าน เรื่องครอบครัว เรื่องผู้หญิง                      

       เรื่องเรียนที่เกิดกับผมคือ เดี๋ยวผมรู้สึกว่าผมตั้งใจเรียนน้อยลง เวลาเรียนก็หลับบ้าง เล่นกะเพื่อนบ้าง เมื่อก่อนผมจะตั้งใจฟังอาจารย์สอนมากกว่านี้เยอะ

       เรื่องการบ้าน ก็คือ เดี๋ยวนี้เวลาผมวางเเผนอะไรไว้เกี่ยวกะงานการบ้านมันมักไม่เป็นตามเเผนที่วางไว้ เเล้วใจผมมันชอบทำให้ผมไม่สนการบ้าน ผลัดวันประกันพรุ่ง อย่างนี้ตลอด จนตอนนี้งานที่ค้างก็ทับหัวผมหมด

      เรื่องครอบครัว ผมคิดว่าเดี๋ยวนี้คนในครอบครัวผมเหมือนผิดไปจากเดิมนิดนึง เดี๋ยวนี้เเม่ผมจะเครียดบ่อย (เเม่ผมพึ่งบอกว่าเป็นเหมือนผมเหมือนกันเรื่องดูเวลา) เเละผมดูก้าวร้าวขึ้น

     เรื่องผู้หญิงนะครับ มันเป็นเรื่องที่ผมเจ็บช้ำใจสุดๆ           ผมชอบ ผญ. คนหนึ่ง ผมเคยชอบเขาเเล้วเลิกชอบ เเละก็กลับมาชอบเขาอีก 5 รอบเเล้ว ไม่รู้เป็นคู่เวรคู่กรรมหหรือป่าว เมื่อไม่กี่วันก่อนเพิ่งเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ผมจำจนวันตาย            ประมาณตั้งเเต่วันที่ 23-24 พฤศจิกายน ผมกะ ผญ. คนนนั้นคุยกันเเบบสนิทกันมาก หวานๆ คุยกันตลอดหมดคาบเรียนก็คุยกัน เลิกเรียนก็นั่งเล่นด้วยกัน  ผมเเฮปปี้มากเลยบอกเลยครับ คือนับว่าเป็นสัปดาห์ที่ผมมีความสุขที่สุข เเต่งพอเริ่มเข้าเดือนธันวาคม หรือสัปดาห์เเรกของเดือนธันวาคม กลับกลายเป็นสัปดาห์ที่ผมเจ็บใจ เสียใจที่สุดในชีวิต  สิ่งที่เกิดคือสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้...     รุ่งเช้าวันเสาร์ ผญ. คนนนั้นไปเรียนพิเศษเลยต้องตื่นเเต่เช้า เขาทัก มอนิ่ง มาหาผมทำให้ผมตื่น เวลาตอนนั้นประมาณ  6 โมง ผมกะเขาก็คุยกันสักพักเเล้วเขาก็บอกลาเพราะต้องไปเรียน เราสองคนก็เลิกคุยเเล้วก็เเยกกันทำภารกิจของตนเอง..................เเต่เรื่องมันเริ่มจากตอนเย็นครับ ผมทักเขาไป เขาก็ไม่ตอบ เเรกๆผมก็คิดว่าคงยุ่ง ก็ยังไม่คิดไรมาก        พอผ่านไปสัก 1-2 ชั่วโมง ผมก็ทักไป เขาก็ไม่ตอบอีก   เเต่ที่เริ่มจะทำให้ผมเจ็บใจคือผมไปเปิดเเชทห้องเรียน(คือไว้ถามการบ้าน) เขากลับตอบคนอื่นที่ถามเรื่องงาน เเต่เขาเลือกที่จะไม่ตอบผม?            ผมก็เลยถามเขาว่าเป็นอะไรเขาก็ไม่ตอบ   ผมก็เลยงงว่าเกิดไรขึ้น ผมยังไม่คิดมากเท่าไหร่ ก็นอน                พอเริ่มรุ่งเช้าวันใหม่ ผมทักไปเขาก็ไม่อ่านเช่นเคย ทีนี้ผมเริ่มใจเเป่วเเล้ว ก็เลยถามยาวมากๆเเนวๆว่าเป็นอะไรอะ    เขาก็ไม่อ่าน  ผมหมกมุ่นเรื่องนี้ทั้งวันอาทิตย์  จนนอนไม่หลับ...................พอไปวันจันทร์   เข้าก็ไม่สนผม ไม่คุย ไม่ทักอย่างก่อน   ผมก็เข้าไปถามว่า เป็นอะไรอะ?ทำไมไม่ตอบเเชทเรา เขาก็บอก "ไม่ได้เป็นอะไรเเล้วเดินนหนี" ผมคิดในใจ"เอ้ากรรมส์ เป็นไรอีกวะเนี่ย" ผมก็เลยปล่อยผ่านๆไปก่อน ผมก็ไปหาไรกินเเละก็ไปเล่นบาสกะรุ่นพี่ม.อื่น............ข้ามข้ามข้าม........... มาตอนเลิกเรียนเขาก็ดูผิดปกติ ไม่เหมือนคนเดิมเลย  ผมก็กลับบ้านอย่างหวุดหวิด พอถึงบ้านก็ถามซ้ำๆซากๆ ว่าเป็นอะไรกันเเน่ทำไม่บอกกันตรงๆ เขาก็เงียบ       วันนั้นคือวันที่ 1 ธันวาคม         พอเข้าวันที่ 2 ธันวาคม ผมก็ถามเขาที่ รร ว่าเป็นอะไรกันเเน่บอกเราบ้างเหอะ เขาก็บอกไม่ได้เป็นไรเเค่ขี้เกียจคุย.........ตอนนั้นผมอึ้งเลยครับ คือไม่คิดว่าจะเป็นจริง ตอนนั้นยอมรับเลยเสียใจครับเเต่มียิ่งกว่านี้ครับ วันนั้นตอนเย็นเขากลับบ้านเร็ว ผมคิดคิดคิดเเละก็คิดว่า"เอาเลยดีปะวะ คุยกันให้รู้เรื่อง" สุดท้ายผมตัดสินใจวิ่งตามไปครับ ตามจนทันเเละก็ถามเขาว่า  เราไปทำไรให้เทอโกรธอะ   เขาก็บอก เปล่า    เเล้วเขาก็รีบเดินหนี                        เเล้วผมก็เดินกะเพื่อนผมตามเขาไป(เพื่อนคนนี้เป็นผช.) พอเดินไปเขาก็เดินเข้าห้างติวเตอร์ที่หนึ่ง ผมก็เข้าตามไป ตอนเเรกไปสวัสดีเเม่เพื่อนผมก่อนเเล้วก็ค่อยขึ้นตามเขาไปชั้นสี่ พอถึงชั้นสี่ เขาอยู่ในร้านเครื่องเขียน พอเขาเห็นผมเขาก็หนีต่อ  คราวนี้ผมเข้าไปถามเพื่อนเข้าว่า "...เป็นอะไรอะ รู้ปะ" เพื่อนของเขาบอกว่า "...ไม่ชอบคนชอบตื๊อ" ผมได้ยินดังนั้นก็กระจ่าง ก็เลยเดินลงมาบรรไดมาเเบบบทรมานมาก พอถึงข้างล่างเพื่อนผม ถาม เป็นไงๆ คุยกันรู้เรื่องยัง ผมก็ว่า ยัง     เพื่อนผมเขาก็บอกว่า คุยกันให้รู้เรื่องกันไปเลยยยยยย       ผมได้ยินเพื่อนบอกผมก็เลยคิดรอให้เขาลงมาก่อน      พอเขาลงมาผมก็ถามเเบบชัด ตรงๆ ว่า"...ไม่อยากให้เรายุ่งด้วยใช่ปะ" เขาบอกผมว่า "อะไร?" เพื่อนของเขาบอกว่า เห้ยใจเย็นดิ    สุดท้ายผมทนไม่ไหวเเล้วก็เลยผมว่า "...ไม่อยากให้เรายุ่งด้วยใช่ปะ ได้งั้นเราจะได้ยุ่ง" พอผมพูดเสร็จเขาก็เดินหน้าตาเฉย ส่วนผมก็เดินไปหาเพื่อนของผม เเล้วก็นั่งลงคุยกะเขา เขาก็ถามผมว่า เป็นไงบ้างวะ(ตอนนั้นเเม่เขานั่งใกล้ด้วย) ตอนนั้นผมเอามือปิดตาเเล้วก็ร้องไห้ออกมาต่อคนเยอะเเยะ บอกเลยอย่างอาย 555555   เเม่ของเพื่อนผมเขาก็พูดๆๆๆๆๆปลอบผมจนไม่เป็นไรเเล้ว..........พอหลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้ทัก(อยากทักจะตาย) ไม่ได้มอง(เเอบมองนิดๆ55)ไม่ได้สน(สนนิดๆ) เลย



              ผมว่ามันคงยาวเรื่อง ผญ. เเต่ใครที่เข้ามาอ่านผมก็ขอบคุณมากนะครับ ใครรู้เกี่ยวกะเรื่องเวลาที่ผมเล่า ช่วยบอกทีนะครับ
  
ขอบคุณมากครับ